Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

maandag 1 februari 2016

WEER VERDER.


 Op de terugweg vanuit Nederland stopten we net onder Parijs bij Evry bij de Ikea. Makkelijker kun je het niet bedenken, je neemt vanaf de snelweg de goede afslag en dan moet je wel op tijd afremmen, anders ben je al binnen!
We waren nog op zoek naar een achterplaat voor aan de muur boven de keukenelementen.
We hadden geen tegels aan de muur dus zochten we iets om toch eventuele spetters niet gelijk op ons geverfd glasvezelbehang te krijgen.
Bij Ikea liepen we vrij vlot een roestvrijstalen niet zo hoge achterplaat tegen het lijf, precies wat de bedoeling was. Verder wilden we niet te veel tijd verliezen, dus namen we een lichte lunch en gingen verder richting huis.

Over het algemeen was onze route naar huis niet zo file gevoelig, de meeste kans was altijd dat we in en om Parijs wat oponthoud konden hebben. Van de zo drukke “gevreesde” Périphérique kenden we alle afslagen; de “portes” uit ons hoofd en we zorgden er voor dat we bijtijds weer helemaal rechts reden voor onze afslag.
Ooit konden we op de “Périphérique” in één keer zomaar doorrijden, dat was om half acht op een zondagochtend! Maar ja, Parijs was toen nog grotendeels in diepe rust!

Thuisgekomen gingen we weer aan de slag. 




De keuken werd verder afgewerkt en we waren héél erg blij met het resultaat. De uitgetrokken trolley vond ik een fantastische keukenhulp.

Als je in een huis woont, terwijl je het aan het opknappen bent, moet je flexibel ingesteld zijn. Soms moest je het niet zo nauw nemen met een beetje meer of minder rommel.


Na de keuken werd de kast in de slaapkamer gemaakt en daar konden we heel wat in kwijt.
Er werd in de slaapkamer een nieuw stopcontact gemaakt, dat wil zeggen, een sleuf in de muur frezen, stof, stof en nog eens stof.
Het behang en de plafond tegels moesten er af en de eikenhouten vloer moest geschuurd en gelakt worden.
Dus het bed er weer uit en werd de eetkamer tijdelijk slaapkamer.

Terwijl wij op onze knietjes om de beurt een paar banen van de eiken vloer schuurden, met een bandschuurmachine, hoorden we door het open raam, dat de vogels er lustig op los kwetterden. De zon scheen en “spring was in the air” en wij maar ploeteren en vooral opletten, dat we in de buurt van de hoge ouderwetse  plinten niet uit zouden schieten, want voor dat je wist had je dan een aardige hap uit het hout van de plint gehaald!
We hadden wel een schuurmachine er voor kunnen huren, maar de tijd die we dan kwijt waren voor het halen en brengen, veertig kilometer verderop vonden we eigenlijk zonde van de tijd.

Ondertussen hadden we een offerte gevraagd bij firma`s voor het plaatsen van PVC ramen met dubbelglas. Bij ons vorige huis de fermette vonden we het niet zo passen, maar dat steeds weer opnieuw schilderen van de deuren, de kozijnen en luiken, vreselijk. Je kon er nog zulk duur spul opsmeren, maar het verdween als sneeuw voor (door) de zon.
De eiken kozijnen van ons huis, waren door het overstek van het dak en de ijzeren luiken eigenlijk nooit zo heftig blootgesteld aan de zon. Ze waren nog in goede staat, dus een renovatie was mogelijk en dat bracht gelukkig geen breekwerk met zich mee. Het principe was eigenlijk hetzelfde als een kroon bij een tandarts laten zetten. Dus over de kozijnen heen, wel werden er twee nieuwe voordeuren in de offertes opgenomen.
We accepteerden uiteindelijk een offerte van niet de goedkoopste firma, maar wel kwalitatief met het beste product. Een leuke bijkomstigheid was, dat we vijfentwintig procent van het totaalbedrag van de belasting terug zouden krijgen en er ook nog een verlaagd btw tarief werd berekend.

Soms konden we in het vroege voorjaar als we een rustpauze namen al buiten zitten. De knoppen van de fruitbomen stonden op springen en we maakten terwijl we in de tuin zaten plannen hoe we de tuin wilden veranderen.
We hadden net als bij de koop van ons vorige huis alweer een stel konijnenhokken in de tuin staan. Dit keer hadden we er geen liefhebbers voor, dus werden ze gesloopt en afgevoerd.
Jammer genoeg stond er nog een dode vijgen boom, die er aan moest geloven.
De vorige eigenaresse had een hele grote composthoop zo maar midden in de tuin gemaakt. 


Die heb ik toen beetje bij beetje verplaatst dieper de tuin in achter een heg.
Maar later hoorden we van de buurvrouwen, dat eigenlijk het grootste gedeelte van de tuin, voordat de boomgaard begon, helemaal moestuin was geweest.

We hadden al kennis gemaakt met één van onze buurvrouwen. Op een ochtend, toen we net verhuisd waren, werd er aan de keukendeur geklopt en er stond een kleine slanke mevrouw met kortgeknipt donkerbruin haar, een rustig bescheiden type, met een sleutel in haar hand. Zij had van de dochter van de vorige eigenaresse een sleutel van het huis gekregen voor het geval het nodig zou zijn, omdat die dochter niet in de buurt woonde.
Zij stelde zich voor als Madame Raë en woonde aan de linkerkant van ons en haar schuur grensde aan onze tuin.
Aan de andere kant woonde Madame Paret een heel ander type, lichtblond geverfd haar, praatte makkelijk van zich af, was erg aardig en open en ze had een klein hondje met een kleurig strikje in zijn kuif.
Op de afscheiding van haar en onze tuin was een hekje gemaakt en ze vroeg of we dat soms dicht wilde hebben. Maar net als bij madame Raë, waar helemaal geen afscheiding op het paadje tussen onze tuinen zat, behalve dan de heggen rondom die als afscheiding dienden, lieten we alles bij het oude.

Beide dames waren weduwe en in de zestig maar hadden allebei een moestuin om “U” tegen te zeggen en een tuin van zesduizend vierkante meter om bij te houden. Gelukkig had ik al ervaring met het hebben van een moestuin, dus we konden op dat “niveau”  ook gezellig met elkaar kletsen.
Ik vertelde dat ik ook weer van plan was om een bescheiden moestuin aan te leggen. Zoals het dan gaat, als tuinders onder elkaar, kon ik tegen die tijd wel zaadjes of jonge plantjes van ze krijgen.
En als één van de dames teveel radijsjes, sla of courgettes had, vond ik die `s morgens bij het openen van de keukendeur keurig in een krant gewikkeld, op het bordesje!


                                      **************

RECEPT

WITLOFSCHOTEL MET GORGONZOLA.

Ingrediënten voor 2 personen:

- 500 gram witlof
- 2 à 3 aardappelen
- 100 gram gorgonzola 
- 2 handperen, niet zo rijp
- 30 gram walnoten
- citroensap
- peper en zout
- scheutje olie
- klontje roomboter

Schil de aardappelen en snij ze in schijfjes, kook ze voor en giet ze af.

Verwarm de oven voor op 180 graden.

Maak de stronkjes witlof schoon en haal de harde kern er uit. Het geeft niet als ze een beetje uit elkaar vallen. Schil de peren en snij er partjes van, besprenkel met een beetje citroensap.
Verwarm een scheutje neutrale olie met een klontje boter in een wok, voeg de witlof toe, wat zout en roerbak de witlof op een niet te hoog vuur. Voeg de stukjes peer toe en laat ze even mee bakken. Let op dat het niet te droog wordt, voeg desnoods iets water of nog wat boter toe.

Snij de gorgonzola in repen.

Vet een ovenschaal in en leg de aardappelschijfjes op de bodem, verdeel daarop van een reep gorgonzola kleine stukjes ( de rest is voor bovenop het witlof) met wat peper en zout.  Leg daar bovenop het witlof met de peren en giet het vrijgekomen vocht mee. Meng de walnoten er door.
Leg een paar kleine stukjes gorgonzola er op. Zet de schotel in de oven en leg na ongeveer 20 minuten de laatste stukjes gorgonzola er op en zet de schotel terug in de oven voor ongeveer 10 minuten totdat de kaas bijna is gesmolten.


                                                             ******

4 opmerkingen:

  1. Wat een gezellig verhaal is het weer Sylvia, daar had ik echt behoefte aan nu ik nog wat met de naweeen van een gros rhume op de bank hang...... Ik bewonder wel jullie klus energie hoor, wij hebben dat nooit zo gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een energie hebben jullie om de vloer en vele andere klussen zelf te doen!
    Het huis op de foto bovenaan je blog is dat dit huis of waar jullie eerst woonden? Gezellige dag
    groetjes, Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat was wel boffen, dat je bij Ikea precies dat vond, wat je wilde. Toen ik las over de grote moestuinen links en rechts, dacht ik meteen: oh die hebben dan teveel en dan wordt er gedeeld. Heerlijk is dat. Weer dank dat ik mocht meegenieten. Groetjes Wilma

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gezellig verhaal alweer, dank je wel voor je recept!

    BeantwoordenVerwijderen