TOCH VERHUIZEN?

TOCH VERHUIZEN

Op een gegeven ogenblik waren we er denk ik aan toe! We deden ons huis in de verkoop.

In Frankrijk kun je het bij meerdere makelaars in de verkoop geven.

Allereerst lieten we de man van onze vrouwelijke notaris komen, die makelaars was.

Hij kwam ons huis bekijken om te adviseren bij een eventuele vraagprijs.

Hij doorliep het hele huis en toen we weer in de zitkamer zaten was het eerste wat hij zei: “U houdt wel van grote bedden hè?”

Hij was zelf niet al te groot uitgevallen en zijn vrouw, de notaris ook niet, dus hij vond onze bedden van twee maal negentig centimeter naast elkaar; groot!

In vergelijking met de doorsnee Franse maat van tweepersoons bedden van één meter veertig breed bij één meter negentig lang, was het inderdaad ruim bemeten, gelukkig wel.

Ik dacht wel even: “Je bent hier toch niet voor een soort van vergelijkend waren onderzoek met betrekking tot de ruimte in bed!”

Maar goed, hij schudde à la minute, zo uit zijn hoofd een vraagprijs uit zijn mouw waarvan wij gelijk dachten: “Echt niet!”

We converseerden beleefd verder, maar voordat we afscheid namen hadden we hem, misschien héél erg onfrans duidelijk gemaakt, dat we dan geen zaken konden doen.

Uiteindelijk kwamen we bij een Nederlandse makelaar bij ons in de buurt terecht. We werden het met haar eens over de vraagprijs en stelden een opdracht tot verkoop op, waarbij we vrij waren om het ook zelf te verkopen of ook nog bij andere makelaars in de verkoop te geven, zonder verdere kosten achteraf. Dat waren geen bijzondere voorwaarden, zo werkte het nou eenmaal. Voor de makelaars daar is het een aantrekkelijke business om een koper te vinden, want een bemiddelingscourtage van zeven procent van de verkoopprijs, te betalen door de KOPER, kan leuk aantikken.

Voor Mies en Floyd wilden we een goed tehuis zoeken. Het zat er echt niet in dat Suzanne nog terugkwam, althans om te wonen in Frankrijk.

Zij en Nicolas woonden inmiddels op Cyprus en waren daar getrouwd op een sprookjesachtige locatie; in de tuin van een oude abdij in Bellapais.

Wij, mijn zus en Leontine, haar vriend Harm kon helaas niet, waren ook van de partij. Onze moeders leefden toen nog wel, maar durfden de reis toch niet aan, ook al zouden we dan gezamenlijk hebben kunnen gaan. Dan moest er logistiek gezien nog wel wat geregeld worden, want uiteindelijk vloog mijn zus vanaf Brussel, Leontine kwam uit Turkije en wij vlogen vanaf Parijs!

Via, via kwamen er wel eens mensen kijken naar Mies en Floyd, over het algemeen gaf dat ons geen goed gevoel. De één wilde niet twee ruinen hebben, of ze wilden alleen Mies hebben. We zijn zelfs wel eens min of meer stiekem gaan kijken waar één van de potentiële kopers woonde, hoe het met de ruimte zat die M&F dan zouden hebben.

Wat wel leuk was dat er twee dames kwamen kijken, die dicht bij ons in de buurt woonden en oorspronkelijk uit Nijkerk kwamen. Wij woonden voordat we naar Frankrijk gingen in Putten, dus we hadden een “klik” en die is er altijd gebleven tot op de dag van vandaag!

Al met al werden we er niet blij van, het was zo wie zo al moeilijk om ze “weg” te doen!

Toen kwam Suzanne, op het idee om aan onze “paarden” vrienden, waar M&F ook logeerden toen ze pas in Frankrijk kwamen, te vragen of zij ze wilden hebben.

Suzanne had toen ze nog bij ons in de buurt woonden wel eens opgepast bij ze.

Niet op kinderen, die hadden ze toen nog niet, maar op 38 paarden, waaronder merries met veulens, jonge hengsten, oude van dagen en de bijna bij de inboedel behorende kleine pony, die altijd losliep. Ook nog drie Rottweilers en slechts één Deense Dog!

Joep hielp dan wel een handje mee, om ze allemaal van hun natje en droogje te voorzien. 

Vooral bij de jonge hengsten was het opletten geblazen, want daar zaten donderstenen bij.

Henk was paardentandarts geworden, ze hadden inmiddels twee kinderen en zij waren van de Franche Comté verhuisd naar Duitsland, net over de grens bij Drenthe.

Het was geen haalbare kaart meer, met een jong gezin, om altijd onderweg te zijn tussen Frankrijk en Nederland, omdat hij daar de meeste klanten had.

We hadden altijd contact met elkaar gehouden nadat zij bij ons uit de buurt naar de Franche Comté waren verhuisd, we hadden ze daar ook opgezocht.

Mies en Floyd waren daar welkom en toen wij een keer in Nederland waren, zijn we ze in Duitsland op gaan zoeken. Ze hadden daar een boerderij met voldoende grond voor de paarden die ze nog hadden en twee paarden meer zou geen probleem zijn. We waren opgelucht dat ze dan ten minste bij bekenden terecht kwamen.

We hebben Mies en Floyd aan hen gegeven en het vervoer namen wij samen met Suzanne ook voor onze rekening.

Al met al was het niet gemakkelijk om afscheid van ze te moeten nemen.

Er kwam een hele papierwinkel met stempels aan te pas, ze moesten gechipt worden, verklaringen van de dierenarts, want ze werden door een professioneel paarden vervoerdersbedrijf opgehaald en weggebracht.

Klinkt simpel: opgehaald, maar daar moesten de buurmannen als extra hulp aan te pas komen.

Als rasechte flinke Haflinger en ondeugende Arabische volbloed, die vrijheid blijheid gewend waren, loop je toch niet zo maar over een enge loopplank, een grote truck met wegklapbare boxen in. Vooral niet omdat er al een vreemd paard instond, die steeds hinnikte en tegen schotten stond te slaan.

Na wat toegepaste trucs door vier man sterk, lukte het en gelukkig waren er camera`s in de truck aanwezig, zodat de chauffeur onderweg kon zien hoe ze er bij stonden.

Wij waren wij er verdrietig om, want toen ze wegreden hebben we wel een traantje weggepinkt. Suzanne en Leontine hadden het er op afstand ook moeilijk mee.

Gelukkig, hoorden we later, hadden ze een groot deel van de reis in de “slaapstand” gestaan, lekker op hun gemak staan knabbelen aan hooi en werd er onderweg gestopt. Ze werden in het Noorden van Nederland een nachtje op stal gezet. De volgende dag zijn ze toen bij onze vrienden gebracht, waar hun bedje gespreid was!

Dit was dus eigenlijk de tweede stap, die we namen in de richting van onze toekomstige verhuizing.

Daarna hebben we ons huis met mooie foto`s ook zelf te koop gezet op Marktplaats en op een grote, veel gelezen Franse verkoopsite op internet.

Ondertussen keken Joep en ik op allerlei sites van te koop staande huizen bij ons in de buurt, maar dan niet meer naar huizen op de campagne gelegen, maar in of aan de rand van een dorp.

We wilden niet weg uit onze vertrouwde omgeving met onze vrienden om ons heen.

Máár het huis moest wel in een dorp liggen met winkels!

                                         ****

RECEPT

STAMPPOT VAN ZOETE AARDAPPEL. (voor 3 á 4 personen)

Ingrediënten:

- 2 hele grote zoete aardappels
- een plak knolselderij van ruim 1 cm dik
- 2 kleine vastkokende aardappels
- 6 zongedroogde tomaten uit een potje
- 75 gram feta
- zakje rucola 
- peper en zout
- klontje boter
- scheutje melk of kookvocht

Schil de zoete aardappels en gewone aardappels, snijd ze in stukken, doe het zelfde met de knolselderij.
Kook de zoete aardappels, gewone aardappels en knolselderij samen in een pan, gaar.
Giet het vocht er af en vang nog een beetje op in een beker.
Stamp alles tot een grove stamppot.
Voeg de in stukjes gesneden zongedroogde tomaten met aanhangende olie toe. Als de stamppot te droog is maak het dan wat smeuïger met een beetje kookvocht of melk. Maak op smaak af met peper, zout en klontje boter.

Strooi op het laatst de feta en rucola er over heen.

                                                            ******

IN DE LOOP DER TIJD (3)

Op een gegeven ogenblik vonden we dat we te veel spullen op onze zolders hadden staan. Dat heb je als je de ruimte hebt!

Plus dat we in feite in het begin, al een ingericht huis hadden, omdat we ons huis eerst als vakantiehuis gebruikten. Niet te vergeten dat de hele inboedel van Suzanne bij ons stond. Elke keer als ze overkwam doken we de zolder op om de boel te sorteren.

Alle spullen van vroeger van Leontine en Suzanne werden apart in dozen gedaan, zodat ze die zelf konden bewaren.

Toen werd het idee geboren om onze overtollige spullen op een brocante te gaan verkopen. Het bleef niet bij één keer, want dat waren zulke gezellige dagen.

We hadden bijvoorbeeld maar liefst 3 grasmaaimachines in de aanbieding, allerlei huishoudelijke dingen, klein meubilair, dozen vol met boeken, noem maar op.

Onze favoriete brocante was in Cosne d` Allier. Deze werd gehouden in het park bij een kasteel, gelegen middenin het centrum. Het was een grote brocante en deze brocante werd altijd goed bezocht.

Onze aanhanger werd al dagen van tevoren vakkundig beladen, zodat we zoveel mogelijk mee konden nemen. Op de dag zelf was het motto: “De morgenstond heeft goud in de mond!”

Je moest er al vroeg zijn, maar met een stralende zon, rijdend door de groene heuvels, hadden we daar geen problemen mee. Als je bij je toegewezen plek aankwam, heerste er om je heen al een gezellige rommelige drukte. Het was eerst kennis maken met de medeverkopers die bij je in de buurt stonden en daarna even goed wakker worden met een cafeïne shotje van een kopje koffie!

De “food en beverage” afdeling verzorgden we net als alle Fransen, zelf.

Alleen werd er een verse baguette gehaald, als we tussen de middag gingen eten.

We hadden niet een paar besmeerde boterhammen in een trommeltje bij ons.

Trouwens een Franse familie zonder koelbox op stap, bijna onmogelijk.

Bij ons ging ook de koelbox open om eerst ons voorgerecht tevoorschijn te toveren: meloen met ham, daarna een van te voren gemaakte pastasalade of iets dergelijks, een paar stukjes Franse kaas met een klein glaasje wijn en kwark toe. Het leuke was dus dat waar je ook keek iedereen zat te genieten van zijn “dejeuner” en men regelmatig in zijn koelbox dook voor de volgende gang. Tussen de middag liep het aantal kijkers terug. Lekker rustig, maar de Nederlanders gingen dan meestal pas op stap!

Wat wij toch wel hilarisch vonden is, dat toen we van Suzanne haar nog in goede staat verkerende oranje driezitsbank verkochten aan een Fransman.

Joep, vroeg of hij een aanhanger bij zich had. “Nee, de bank kan op het dak van de auto”, zei hij. Joep, hielp de man met het sjouwen van de bank naar zijn auto en met het opladen.

Toen Joep terugkwam vertelde hij hoe dat ging. De beste man had helemaal geen imperiaal, dat dachten wij, de bank moest met de zittingen naar beneden zo op het dak van zijn Peugeot 205 gelegd worden. Er werden 2 touwtjes door de open ramen binnendoor gestoken en daarna aan de spiegels vastgemaakt!

Zou dat goed afgelopen zijn?

Op zondagochtend werd het mijn gewoonte om naar Bourbon te rijden, om de krant “La Montagne” met de zondag bijlage en tv gids te halen. Als traktatie voor ons zelf, we aten altijd zelf gebakken bruin brood, nam ik dan een verse baguette en verse salami, de Rosette de Lyon was onze favoriet, mee.

Het leuke was dat ik daar altijd wel een bekende tegen kwam, hetzij een Nederlandse bekende of een Franse van de patchclub of één van de buurvrouwen. Dan stonden we op de parkeerplaats, lekker in de zon even bij te praten.

Zodra je Bourbon binnen reed, was beneden aan de steile afdaling het Casino gelegen. Niet de “Casino” kruidenierswinkel, maar een echt Casino met rijen gokkasten, speeltafels met een croupier en waar op gezette tijden de “Rien ne va plus” (niets gaat meer)  weerklonk na de inzet.

Wij kwamen daar twee keer per jaar om een gokje te wagen. Als Ymer en Elly kwamen, hij had dan een vast bedrag uitgetrokken om te vergokken.

Het gerinkel van rollende munten met het daarbij behorende geluid van de gokmachines, oudere dames die met emmertjes vol muntstukken rondliepen, wekten toch wel enige verwachting op.

Meestal was het verliezen geblazen, maar één keer won Ymer toch een leuk bedragje, waar we heel de week van “gratis” op terrasjes konden zitten!

Als mijn zus er was, ging ik ook altijd met haar een gokje wagen, we hadden een vast klein bedrag allebei als inzet. Was de één al blut, dan speelde de ander verder en een eventuele winst deelden we dan. Ooit was dat misschien vijf euro!

Dus de emmers vol muntstukken gingen aan ons neus voorbij en de gigantische bedragen die bij de machines stonden vermeld, die er op een bepaalde datum uitgekeerd waren, waren voor ons alleen maar interessante getallen.

Maar niet getreurd, het was altijd leuk en een beetje spannend.

Toch na ruim 10 jaar op de campagne, met genoeg bezigheden, uitstapjes en waar ik het naar mijn zin had, bekroop me soms het gevoel dat “de wereld aan me voorbij ging”, zoals ik het uitdrukte.

Iedere avond om half zeven, je kon de klok er op gelijk zetten, zag ik als het donker was de lichten van een auto schijnen, ver weg aan de overkant in de heuvels.

Misschien was het na al die jaren een beetje teveel campagne geworden. Aan het eind van je eigen weg wonen met als naaste buren de koeien en de schapen en als je geluk had, dan kwam de postbode een paar keer per week langs.

Als je even wilde wandelen, kon je alleen maar op ons eigen weggetje heen en weer lopen. Een beetje overdreven uitgedrukt, ik kende daar ieder grassprietje! Hoewel ik genoot van de weelde aan wilde planten die daar groeiden en van de geplukte bloemen kon ik leuke boeketten maken. ! Een rondje lopen vanuit huis, stond ongeveer gelijk aan de training voor de vierdaagse!

Joep, had dat gevoel “van de wereld afgesloten zijn” niet, maar hij snapte het wel.

Soms als we door een dorp reden, waar wel winkels waren, dat zei ik wel eens tegen Joep: “Lijkt het jou ook niet leuker om aan de rand van een dorp te wonen, beetje meer in de bewoonde wereld? Dan kun je even lopend naar de bakker of de krant halen!”

Langzamerhand begon dat idee toch aantrekkelijk te worden.

In principe wilden we dan ook wel wat kleiner gaan wonen en ook wat minder grond hebben. Het werd, wikken en wegen, alles werd besproken met de kinderen en voors en tegens werden afgewogen. Dat alleen al duurde een aardig poos, voordat we een beslissing konden en durfden te nemen.

Want wat lieten we dan wel niet achter? 

Alles wat we in al die jaren tot ons paradijsje hadden gevormd; onze fijne tijd daar, maar met onze herinneringen, die we dan gelukkig wel mee zouden kunnen nemen!

Lancelot en de hennen waren er niet meer, ooit spoorloos verdwenen.

De twee katten van Suzanne hadden we al wegens ouderdom in moeten laten slapen.

Smurf was op eigen houtje verhuisd, hij had er voor gekozen om bij de buren te gaan wonen!

Vlek en Carbone zouden mee kunnen verhuizen

Maar ja, wat te doen met Mies en Floyd, die hadden ruimte nodig?

                                                    ****


RECEPT

Franse appeltaart

Ingrediënten:

-  1 rol kant en klaar bladerdeeg
of vierkante plakjes en die dunner uitrollen.
- 8 appels, afhankelijk van de grootte.
- klontjes roomboter
- amandelpoeder
- kaneel en honing


Verwarm de oven voor op 210 graden.

Rol het kant en klare bladerdeeg met het bakpapier uit in de vorm en snijd de randen bij.
Indien niet verkrijgbaar in Nederland, rol dan een aantal vierkante plakjes bladerdeeg dunner uit en bekleed de van bakpapier voorziene vorm er mee.
De appels schillen en in kleine stukjes snijden en zachtjes in een beetje roomboter in een anti aanbakpan op het vuur laten smoren. Strooi er naar behoefte wat suiker en kaneel over en 1 eetlepel honing.

Prik gaatjes in de deegbodem en strooi op het deeg in de bakvorm een laagje amandelpoeder. Verdeel vervolgens de warme appelstukjes in de vorm en zet deze gelijk onder het midden in de voorverwarmde oven, gedurende ongeveer 30 minuten.

Lekker bij een kopje thee of koffie, maar héérlijk als dessert met crème fraîche.

                                                            ****