Wipten we in onze vakanties vaak even aan bij onze barman in Bourbon.
Meestal voor een kopje espresso of een glaasje bruisend
mineraalwater met aardbeien siroop en
ijsblokjes.
Soms was het daar druk en gezellig met een hoop
geroezemoes, maar ook wel eens zeer rustig. Dan zat er bijvoorbeeld een man, al
lichtelijk beschonken aan de bar, sterke verhalen op te hangen over een eendenjacht.
Ondanks dat de barman rustig en bescheiden was,
kon hij in zo een situatie, met een knipoog naar ons, er nog een schepje
bovenop doen!
We waren in diverse ontmoetingen met hem te weten
gekomen, dat hij vroeger in de Formule 1 racerij had gewerkt.
We hadden al gezien, dat er om de hoek van de
straat een Ford Sierra Cosworth in rally uitvoering, geparkeerd stond.
Niet dat
het mij iets zei, maar dat schijnt wel iets bijzonders te zijn.
Wat bleek nu, dat was zijn auto en thuis had hij
ook nog één of ander niet alledaags exemplaar staan.
Toen wij daarover vol bewondering van onder de
indruk waren en Joep nog wat technische details vroeg, zei hij achteloos: “Je
suis modeste!” ik ben bescheiden!
Ja, ja!
Hij was niet alleen bescheiden, maar had ook nog
andere kwaliteiten.
Een keer in het voorjaar stapten we binnen en toen
hing er een levensgroot schilderij midden in de zaak.
Een naakt…. van Mireille Darc, de bekende Franse filmster,
uit soms wel erotisch getinte films.
Dan sta je toch even raar te kijken, misschien
iemand die daar exposeerde?
Neen, hij had het schilderij gemaakt, omdat het `s
winters toch niet zo druk was in de bar.
Wat zeg je dan?
Dat we het mooi vonden, dat haar gezicht precies
leek!
Hij bedankte ons voor het compliment en ik dacht
bij mezelf, ja haar gezicht lijkt precies, maar de rest…?
Hoe kon hij dat weten?
Dus over de rest hielden we maar wijselijk onze
mond!
Soms namen we een PMU-tje, zoals wij het noemden!
Het is géén drankje, maar een ander soort bar dan
bij onze barman.
Daar kon je niet alleen iets drinken, maar ook
sigaretten, de krant en tijdschriften kopen. Ook kon je er voor allerlei
denkbare loterijen een gokje wagen.
Het was altijd wel vermakelijk, want daar heerste
een heel andere sfeer.
Het was een komen en gaan, met voor de deur slordig
geparkeerde auto`s op de hoek van de straat of op de stoep.
De
loodgieter, gekleed in overall, met vieze werkhanden kwam bijvoorbeeld binnen,
vulde een loterijbriefje in en gooide vlug een glaasje wijn, staande aan de
bar, achterover.
De andere aanwezigen die aan de tafels zaten,
kregen allemaal een hand, wij werden daarbij ook niet overgeslagen en na alle
Ca va`s?, stapte hij weer in zijn auto!
Zo te zien aan hun uiterlijk en casual gekleed,
waren de andere aanwezigen met pensioen en hadden alle tijd van de wereld.
Ze genoten op hun gemak van hun glaasje witte wijn
met een laagje perziken siroop er in. Een beetje rustig aan beginnen in de
ochtend, was waarschijnlijk het motto!
Soms zat er een stel te kaarten en hadden zij
alleen maar oog voor hun spel en knikten afwezig als we binnenkwamen.
Aan een ander tafeltje zat men ingespannen, met
een formuliertje in hun handen, naar een televisiescherm te kijken, waarop
paardenrennen aan de gang waren.
Er werd luidruchtig aangemoedigd en als er één van
hen op het goede paard had gewed en een bedrag(je!) gewonnen had, werd dat
gelijk omgezet in nog een rondje wijn en een nieuw formuliertje voor de
volgende race!
Wij vulden ook wel eens een formuliertje in
voor een loterij, waarvan we de strekking tenminste snapten en waarvan de
uitslag dan pas dagen later bekend werd. Zonder resultaat overigens!
Soms slenterden we nog even door het dorp, keken
bij de makelaar naar het aanbod van huizen, je moet áltijd op de hoogte blijven was/is ( nu nog!) mijn motto!
Bij de patisserie bleef het soms niet alleen bij
kijken!
Net buiten Bourbon had ik als we er langs reden, een bordje zien staan met daarop; honing te koop in het Frans en Nederlands
geschreven.
We draaiden het onverharde weggetje in, rechts
stond een huis en we dachten dat we daar moesten zijn.
Nee, we moesten nog iets verder doorrijden, daar
was het.
We kwamen op een ruime “cour” met rondom diverse gebouwen en een leuk, hoger gelegen
verbouwd huis, zo te zien.
Voor het huis was een mooie bloementuin en op het
terras voor het huis zat een man.
Hij kwam naar ons toe gelopen, hij was lang, slank
en gebruind door de zon.
We stelden ons voor en inderdaad we konden daar honing
kopen.
We konden in het Nederlands met elkaar praten en
even later stelde Johan, zo heette hij, ook zijn vrouw voor, die met een schort
aan uit het huis kwam lopen.
Zij was ook al gebruind door de zon en ze had kort
grijs haar.
Van het één kwam het ander, terwijl we na het
afrekenen van de honing nog even stonden te praten.
Johan zei: “ Zullen we een glaasje wijn drinken op
het terras?”
Coby, zijn vrouw, vulde aan: “Wij nemen altijd om
7 minuten over twaalf `s middags vóór het eten een glaasje wijn! Dat is zo
gekomen toen we hier aan het verbouwen waren en de werklui om twaalf uur weggingen. Die gewoonte houden we er in!”
Wij namen een glaasje wijn altijd bij het eten,
maar zij niet!
Zo gezegd zo gedaan.
Zij woonden er al een paar jaar permanent, hij was
met pensioen en ze hadden het huis vanaf een onbewoond huis, begroeid met
bramen, laten verbouwen tot een smaakvol huis
Wij reisden nu al een paar jaar heen en weer in
onze vakanties en we konden dus ook al meepraten over ons weliswaar steeds
tijdelijke Franse plattelandsleven.
En wat wilde het geval?
Zij waren degene die een bod hadden uitgebracht op onze fermette, wat de eigenaar toen had geaccepteerd!
Zij waren degene die een bod hadden uitgebracht op onze fermette, wat de eigenaar toen had geaccepteerd!
Hoe kun je het zo treffen, we waren allemaal
verrast over dit toeval en moesten er om lachen!
Coby zei: “We dachten, laten we maar een héél laag
bod uitbrengen, want dat accepteren ze nooit!”
Nou dat liep anders, het bod werd dus wel geaccepteerd!
Daar deden wij ons voordeel mee.
Toen wij bij de notaris waren voor de aankoop,
wisten we dat een ander Nederlands stel een week later een afspraak zou hebben
voor hetzelfde huis.
Zij(Johan en Coby) hadden gezegd als het voor die
tijd verkocht was, was het jammer maar niet erg!
Johan en Coby wilden achteraf gezien liever een
huis dichterbij een groter dorp.
En zo zaten we dus een paar jaar later voor de
eerste keer met zijn vieren te borrelen!
Maar dat was zeker niet voor de laatste keer!
********************
RECEPT.
APPELFLAPPEN.
Simpeler kan het eigenlijk niet. Handig als je onverwachts bezoek krijgt, of gewoon een verwenmoment.
Ingrediënten voor 6 flappen:
- 6 plakjes bladerdeeg
- 2 grote appels
- rozijnen
- kaneel
- 2 koffielepels abrikozenjam
- 2 koffielepels crème fraîche
- 1 ei
Haal de bakplaat (nog koud) uit de oven en leg er bakpapier op.
Verwarm de oven voor op 225 graden.
Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien.
Schil de appels en snijd in kleine stukjes, meng de appels met de rozijnen, kaneel, crème fraîche en abrikozenjam.
Rek de ontdooide plakjes bladerdeeg met je handen iets op.
Verdeel net iets uit het midden de vulling over de plakjes en vouw ze in een driehoek.
Plak de randen met een beetje water goed vast en kwast de flappen in met een losgeklopt ei.
Bak ze in plm. 25 minuten mooi bruin.
*********************
RECEPT.
APPELFLAPPEN.
Simpeler kan het eigenlijk niet. Handig als je onverwachts bezoek krijgt, of gewoon een verwenmoment.
Ingrediënten voor 6 flappen:
- 6 plakjes bladerdeeg
- 2 grote appels
- rozijnen
- kaneel
- 2 koffielepels abrikozenjam
- 2 koffielepels crème fraîche
- 1 ei
Haal de bakplaat (nog koud) uit de oven en leg er bakpapier op.
Verwarm de oven voor op 225 graden.
Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien.
Schil de appels en snijd in kleine stukjes, meng de appels met de rozijnen, kaneel, crème fraîche en abrikozenjam.
Rek de ontdooide plakjes bladerdeeg met je handen iets op.
Verdeel net iets uit het midden de vulling over de plakjes en vouw ze in een driehoek.
Plak de randen met een beetje water goed vast en kwast de flappen in met een losgeklopt ei.
Bak ze in plm. 25 minuten mooi bruin.
*********************