Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

zondag 15 februari 2015

DE PAPIERWINKEL EN WAT KLUSSEN



Om een verblijfsvergunning te verkrijgen, wilden ze bij de prefectuur wel het een en ander van je weten.
Kwam je om te werken?
Nee, we waren met pensioen.


Verder allerlei vragen over inkomen, waar je woonde en uiteraard een internationaal uittreksels van je geboorteregister en paspoorten overleggen.
De rekening van de elektriciteit was overal al voldoende “bewijs” dat je op het betreffende adres woonde!
Kortom de hele papierwinkel.

Een andere papierwinkel die ook aan de orde kwam was voor het invoeren van onze auto`s.
Allemaal geen probleem als je met de juiste formulieren en verklaringen op de proppen kwam, want de auto`s vielen onder de verhuis inboedel, dus het invoeren daarvan bracht geen extra kosten met zich mee.
Het kostte alleen een beetje tijd, een paar keer naar het belastingkantoor,  prefectuur en verzekeringskantoor, maar ook erg leerzaam!
Het woord “immatriculation” (kentekenbewijs) hebben we toen voor eens en voor altijd geleerd; vloeiend uit te spreken.

Iets anders was het bij het inschrijven bij de CPAM voor de Sécurité Sociale.
Vergelijkbaar met ons ziekenfonds, waar iedereen in zit en waarbij je dan een aanvullende verzekering kon afsluiten bij een willekeurige maatschappij om de dekking uit te breiden.


Voor mij was het zo gepiept, ik had onder andere het benodigde formulier E121, omdat ik in Nederland vanwege mijn werk in het ziekenfonds zat.

Máár Joep had nooit in het ziekenfonds gezeten, dat kon niet als je in Nederland in het onderwijs werkte en was altijd particulier verzekerd geweest.
Hij had géén formulier E121 en daar kon de gebruinde,keurig opgemaakte,aardige mevrouw van de CPAM met haar pet niet bij dat zo iets bestond!
Ze deed erg goed haar best, vroeg van alles en nog wat op een nogal lieve flirterige manier, richtte zich uitsluitend tot Joep, alsof ik niet meer bestond!
Toen we later buiten kwamen, zei ik tegen Joep: “Volgens mij zag ze jou wel zitten, ik was ineens lucht voor haar!
“Ja”, zei Joep, “ik had sjans!”
Dus vanaf dat moment noemden we haar; Joep zijn vriendin! 
Als er iets te verhapstukken viel bij de Sécurité Sociale zeiden we gekscherend tegen elkaar: “Zullen we even naar je vriendin gaan?”
En als we daar waren en ze had dienst, dan kwamen we ondanks het trekken van volgnummers, héél toevallig meestal bij haar terecht!
Joep, was op dat moment in Nederland particulier verzekerd, maar op basis van een verzekering, speciaal voor Nederlanders die in het buitenland woonden.
Dat lieten we voorlopig zo.


En dat we die verzekering héél hard nodig hadden bleek al snel.
Op een dag, sloeg Joep een deurmat uit tegen een grote knotwilg die bij ons huis stond.
Daar bleek achteraf in een holte een nest met “frelons” te zitten, de super grote gevaarlijke wespen.
De trillingen van het uitslaan van de mat, vonden ze kennelijk nogal bedreigend, met als gevolg dat Joep in zijn nek werd gestoken, vlakbij zijn halsslagader.
We hielden ze altijd al nauwlettend in de gaten, want we wisten dat een steek gevaarlijk kon zijn.
Maar dit gebeurde zo snel en voordat ik kon kijken waar hij gestoken had, werd
Joep echt doodziek.
Hij kon nog net op de bank gaan liggen, kon niets meer zien, zag lijkbleek en kon bijna niet meer praten.

Ik belde gelijk de dokter, ik hoefde alleen maar te zeggen: Mijn man is gestoken door een “frelon” en ik hoorde alleen maar: “J`arrive!” en de verbinding werd verbroken.
Binnen acht minuten was hij er, hij moest uit een naburig dorp tien kilometer verderop komen!
Hij handelde snel, bloeddruk werd gemeten, die héél erg laag was, Joep was in shock vanwege allergie voor de wespensteek.
Adrenaline werd ingespoten en in no-time stond de cour vol met de auto`s van de SAMU, gevolgd door de ambulance.
Joep werd afgevoerd naar het ziekenhuis in Moulins.
Gelukkig kwam alles goed door het snel handelen van de huisarts.
Wij wisten dat het géén uitzondering was dat er iemand aan een frelon steek was overleden!


Joep, is toen 3 dagen in het ziekenhuis geweest, waar ze ook begonnen met een desensibilisatie behandeling.
Die behandeling heeft in totaal vijf jaar geduurd en toen bleek bij een test dat hij nog niet helemaal immuun was.
Hij is er toen mee gestopt, iedere zes weken een injectie halen en je dan een paar dagen “grieperig” voelen, daar had hij genoeg van.

We hebben nog wel een poosje rondgesjouwd met een adrenaline injectiespuit en zes tabletten, die hij dan allemaal tegelijk moest innemen, als hij weer gestoken werd.
Dat is later gelukkig maar één keer gebeurd en zonder ernstige gevolgen.

Onze huisarts was ook commandant van de brandweer en hij schreef een bevel uit om het nest door de brandweer te laten verwijderen.
Dat gebeurde de volgende dag, de mannen waren, ter bescherming van kop tot teen ingepakt.
Het nest zat diep verborgen in een holte en ze moesten ook aan de buitenkant van de boom een opening maken om er goed bij te kunnen.

Na deze toch wel behoorlijk gevaarlijke gebeurtenis gingen we weer verder met onze dagelijkse beslommeringen.
Dat niet alleen, we maakten ook al gedeeltelijk werk van de dingen die we wilden veranderen, maar niet volgens een strakke planning.
 
Het plastic gordijntje om het bad, dat hadden we jaren daarvoor al weggehaald en het bad ingebouwd.
Nu we de tijd hadden wilden we de badkamer echt goed aanpakken.
De badkamer metamorfose, ging eigenlijk zo.
 We liepen op ons wekelijks snuffel rondje bij de brocanteur een nog nieuwe blauwe wastafel tegen het lijf.
 Keurig ingepakt in de originele doos van een bekend Frans sanitair merk, waar hij al een tiental jaren in zat, gezien de datum die we op de doos ontdekten.
Even verderop in die hal ontdekte ik er nog één, precies dezelfde.
Ineens ging mijn fantasie op hol, toen ik ook nog een oude schooltafel zag staan.

Daar konden best twee wastafels naast elkaar ingebouwd worden.
Joep, stond bij iets anders te kijken en toen ik mijn idee naar voren bracht, was het antwoord verschrikt: “Twee wastafels, waarin?”
Ik had het al helemaal uitgewerkt, de schooltafel iets ophogen, een leuke opstaande  rand maken en beneden tussen de poten een plank, altijd handig.
Na wat onderhandelen gingen we naar huis met twee wastafels en de schooltafel.

Daarna volgden nog wel wat ritjes naar de bouwmarkt.
Dat was voor ons geen straf, want we reden door de groene heuvels, die als een patchwork deken voor ons lagen.
Met overal mooie vergezichten, daalden we af naar een dorp met een kronkelende rivier, hier en daar een huisje en zeiden dan genietend van deze levende ansichtkaart tegen elkaar: “Net het buitenland!”
En zo werd de nieuwe inrichting voor de badkamer een feit.


De muren van de berghokken werden opnieuw afgesmeerd en er werden planken aan de muur gemaakt, in afwachting van de toekomstige potten zelfgemaakte jam en inmaak.

Toen we eens op familiebezoek in Nederland waren, vroeg iemand: “Wat doen jullie dáár nou héél de dag?”
Nou, ieder geval niet achter de geraniums zitten!


                             *******************

RECEPT

BIETENCARPACCIO MET GEITENKAAS
Als voorgerecht,
ingrediënten voor 4 personen:

- 2 grote gekookte bieten
- 50 gram rucola
- 50 gram gepelde walnoten
- 5 kleine zachte geitenkaasjes
Voor de dressing:
- 1 eetlepel witte balsamicoazijn
- 2 eetlepel zonnebloemolie
- 1 eetlepel walnotenolie
- peper en zout
- 1 eetlepel honing.

Snijd de bieten in dunne plakken.
Verdeel de rucola en gesneden bietjes over de borden en leg daar een kaasje bij.
Rooster de walnoten licht in een droge koekenpan.
Klop de dressing en verdeel over de borden.
Verkruimel het vijfde kaasje over de salade en strooi de walnoten er over.




                                                  **********************

zondag 1 februari 2015

Daarginds......thuis!

Wij pakten de draad gewoon weer op, waar we in onze laatste vakantie gebleven waren.
Er moest gemaaid worden rondom het huis.
We namen alle tijd om onder het koffie of thee drinken plannen te maken.
We wilden een moestuin maken, perken vergroten, ooit nog wel eens de badkamer moderniseren.
We keken aan de buitenkant eens naar het verfwerk van de ramen, deuren en luiken, dat mocht ook wel weer een keer gebeuren.
Kortom genoeg werk aan de winkel.


Het was een vreemde gewaarwording, dat we geen deadline meer hadden omdat we voor ons werk terug moesten naar Nederland; maar o zo prettig!

Het gras in de weilanden stond ook al aardig hoog, maar dat zouden de buurmannen wel komen maaien en hooien.
Normaal gesproken ging Joep altijd van tevoren bij ze langs een praatje maken en afspreken wanneer ze zouden komen.

Dit keer ging ik ook mee.
 De vrouw des huizes had ik ook al een paar keer ontmoet en we kwamen elkaar soms tegen in de supermarkt in Bourbon en maakten dan een praatje.
Ze was een bijdehante tante, volgens ons de stuwende kracht in het bedrijf, maar erg aardig en belangstellend hoe de dingen in Nederland reilden en zeilden, op een bepaald gebied.
Over die verschillen konden we dan serieus van gedachten verwisselen met alle voors en tegens.

We wisten nu wel op welke tijd we daar aan konden komen in verband met hun werk op het land of in de stal en natuurlijk hun etenstijden!
Soms stonden er een paar koeien op stal, die moesten een kalf krijgen, zodat ze de aanstaande moeders goed in de gaten konden houden.

Wij vonden het altijd wel vermakelijk als we bij ze op bezoek gingen.
Als je daar het erf opreed, stond er links gelijk een voormalig klein woonhuis, met een scheef gezakte houten voordeur, geen leuke tuin er achter, maar een grote modderpoel, waar de eenden en ganzen het prima naar hun zin hadden.
De kippen woonden `s nachts binnen.
Iets verderop om een bocht stond hun woonhuis, zo op het eerste gezicht een kopie van het kippenhok, maar toch wel iets groter!

Het was altijd een heel geregel voordat we aan konden schuiven aan de keukentafel met het overbekende zeiltje er op.
De stoelen waren bezet door de katten, de twee honden sprongen tot boven je schouders uit en de mannen probeerden iedereen tot de orde te roepen.
Ondertussen werden er dan nog stapels kranten en reclamefolders van de tafel aan de kant geschoven.
Mochten de honden dan nog niet rustig zijn, dan werd er even kwistig met een opgerolde krant in het rond gemept.
Na een stief-kwartiertje zaten we dan!
Flessen op tafel, ze hadden altijd keus genoeg, chips er bij en dan werden er over en weer eerst wat beleefde vragen gesteld.
De honden deden stiekem een dappere poging om op je schoot te klimmen en werden op dezelfde manier weer tot de orde geroepen!
Na het proosten op onze “Santé” kwam het hooien aan de orde en was het gras nu hoger of lager dan vorig jaar om deze tijd? Was het droger of vochtiger geweest, toen wij weg waren?
We konden ook heel diepzinnige gesprekken met ze voeren, er werd gelachen en de onderwerpen konden uiteen lopen van tochtige koeien tot het maken van kweeperenjam.
De afspraak voor het hooien werd op die manier weer gemaakt.

Na een paar dagen dachten we, we moeten ons nog in laten schrijven bij de gemeente.
Dus wij naar de “Mairie” waar de secretaresse ons verwelkomde. We hadden haar al eens ontmoet, ze liep al aardig tegen de pensioengerechtigde leeftijd aan, maar was pienter en vriendelijk.
Zij was het typische voorbeeld van een oudere francaise, slank, donker haar, goudgerande bril, keurig gekapt en een twinset aan in rustige kleuren.
We vertelden dat we permanent in onze fermette gingen wonen, géén huis meer in Nederland hadden, dus we wilden ons in laten schrijven.
Inschrijven?? Waarin, waarom……..?
Wij legden uit hoe dat in Nederland ging, maar daar had ze nog nooit van gehoord.
De burgemeester kwam toevallig ook even langs in zijn werkkleding, hij had een boerderij en verzekerde ons, inschrijven….. dat hoefde daar niet.
Hij heette ons hartelijk welkom als bewoners in zijn gemeente en was blij met weer twee zielen er bij en dat was het!

We kregen wel formulieren mee om een verblijfsvergunning (carte sejour) aan te vragen.

De dochters met vrienden kwamen over, zij genoten net als wij van het mooie weer.
Iedereen verwonderden zich er over dat ze zo vast sliepen.
 Maar ja, wat is er nu prettiger dan op te staan, terwijl de lucht al strakblauw gekleurd was, de zon volop aanwezig was, de groene heuvels voor je lagen met heel decoratief de witte koeien loom onder een grote groene eik.
De schapen voor ons in de weide af en toe liepen te mekkeren of ook hun siësta hielden in de schaduw.
Op je gemak kunnen ontbijten, gezellig kletsen en naadloos overgaan naar de koffie.
`s Avonds onder een mooie sterrenhemel, nog lang buiten kunnen zitten met de zo typische stilte van de campagne op de achtergrond.
Hooguit verstoord door het gekrijs van een nachtzwaluw, een beetje verdacht geritsel in de bosjes of in de schemer de vleermuizen die rakelings langs je hoofd scheerden.

Overdag werd er soms gezwommen in een meer in de buurt of een leuke lokale markt bezocht.

De brocantes waren ook erg in trek en nu hoefden we er geen één te missen, als we dat wilden, omdat we niet net toevallig op die betreffende zaterdag of zondag weer richting Nederland moesten.

Al met al vielen we niet in een zwart gat na alle drukte van ons bestaan in Nederland!


                             *******************

RECEPT.

 Dit keer géén recept, maar enkele tips om een etentje voor te bereiden.
Bij mij komt dan vaak "het boek der kookboeken" op tafel!
De recepten bestaan uit een onderverdeling in drieën: vooraf- hoofdgerecht- dessert en een tip welke wijn het beste bij het gerecht past.


Het handige is dat ieder gerecht een gekleurd streepje onder de ingrediënten heeft staan. 
Wil je dan een diner samenstellen dat in balans is, dan zoek je gerechten met drie verschillende kleuren streepjes.



Vervolgens noteer ik rechts in mijn notitie boekje welke gerechten het geworden zijn en op de linkerbladzijde welke ingrediënten ik daarvoor nodig heb, met een vinkje er voor als ik het nog heb of gekocht heb.
Werkt perfect op deze manier!
Maak een planning van de gerechten of gedeeltes daarvan, welke je kunt voorbereiden, zodat het niet op het laatst zo hectisch is.


                            De tafel leuk dekken en het feest kan beginnen!

                                                       **************