VAN ALLES WAT DOEN.

`s Avonds zaten we aan de grote eetkamertafel met onze warme hap.

We hadden de eetkamer tafel in de “sejour” onder het raam aan de achterkant van het huis gezet. Niet voor het uitzicht, want door geel bewerkt glas viel niet veel te bewonderen.

Ondertussen zaten we een indeling te maken voor de slaapkamers, want daar stond alles nog op zijn kop.

Of het kwam doordat we buiten al gewend waren om ruimte om ons heen te hebben, weet ik niet.

Maar ineens kreeg ik met het wegschuiven van de stoel tegen het dressoir een “claustrofobisch” gevoel.

“Het staat hier véél te vol! Waarom maken we van de Alpen kamer geen eetkamer?”

De Alpenkamer stond in de planning als slaapkamer.

Joep, keek ook eens kritisch in het rond, terwijl hij zijn stoel aan de andere kant van de tafel bijna tegen de boekenkast aanschoof.

“Je hebt gelijk, waarom proppen we alles in één kamer Het is zonde om zo een grote kamer als de Alpen kamer, alleen maar als slaapkamer te gebruiken!

 En vier slaapkamers?

 "Kom op, dan veranderen we het gelijk, we maken er een een “salle à manger” een eetkamer van!”

We kwakten onze vuile vaat in de gootsteen en gingen aan de slag.

De bedden van de Alpen kamer werden een kamer verder gezet, we sjouwden met een bruin buffetkastje van de badkamer naar de eetkamer, waar er al één stond en creëerden zo een wandmeubel.

De eettafel met stoelen konden we riant in het midden zetten, zodat we tijdens het eten uitzicht op de weiden achter het huis hadden.

De gotische salontafel van mijn moeder werd wandtafel met aan weerszijden een bijpassende, behoorlijk rustieke stoel.

Ons fleurig servies met fruitafbeeldingen zette ik in de open vakken van de buffetkasten.

Vervolgens schoven we met wat koperwerk, waaronder een erfstuk, een zeker tachtig jaar oude vaas uit Indië heen en weer en waren tevreden met het resultaat.

We doken in onze voorraad van gekregen of bij de kringloopwinkel gekochte schemerlampen en na ongeveer twee uur, zaten we in onze sfeervol verlichtte “salle à manger” achter een glaasje wijn.

Inmiddels was het buiten aardedonker geworden, dus genoten we van het uitzicht op de besneeuwde Alpen!

We sliepen nog steeds op de grond, weliswaar met onze nieuwe matrassen op de Pirelli lattenbodems.

De naam Pirelli deed me meer denken aan vette, brede banden op een formule één wagen, dan aan lattenbodems.

Maar toch was er een gelijkenis, wij hadden namelijk ook een prima ligging door de in dikke rubbers opgehangen, onafhankelijk geveerde, verstelbare latten.

De lattenbodems waren echter tien centimeter te lang voor onze ledikanten van vèr voor de oorlog.

We gingen zeer precies te werk, we namen tot op de millimeter nauwkeurig alle maten.

Wonder boven wonder, konden we precies aan de uiteinden van het ijzeren onderstel van de lattenbodems, de zaag in het hout zetten.

We lieten de bodems heel voorzichtig om het verfwerk niet te beschadigen naar beneden zakken, maar we bleven zakken!

De binnenlatten waren te smal, dus schroefden we daar een paar bredere latten op en toen pasten alles perfect.

Hup, de nieuwe matrassen er op, die toevallig gelijk kwamen te liggen met de bovenkant van de zijplanken.

Ik moest gaan “proef liggen”, Joep verdween als een automonteur, liggend op zijn rug onder het bed en gaf korte instructies: “Op je rug liggen, omdraaien, op je zij!” terwijl hij alles afstelde op mijn gewicht.

“Goed zo?” riep hij iets te luid van onder het bed.

“Perfect, niks meer aan veranderen!” riep ik met mijn hoofd buitenboord, alsof we het over het afstellen van het stationair toerental van een motor hadden.

Vervolgens ging Joep op zijn bed liggen. Ik ging op mijn knieën op de grond liggen en moest doorgeven hoever de latten doorzakten.

Leg dat maar eens uit!

Joep, maakte dezelfde bewegingen als ik en ik kon geen verschil ontdekken.

“Het ligt eigenlijk wel goed”, zei hij.

“Ja, volgens mij is het perfect afgesteld”, antwoordde ik zogenaamd technisch en opgelucht, want ik snapte echt niet waar ik eventueel iets moest veranderen!

Toen werden de bedden opgemaakt, de gebloemde gordijnen op de roede gehangen en de ronde tafeltjes naast het hoofdeinde, voorzien van kleden.

We lagen als een vorst en als `s morgens de eerste zonnestralen door de spleten van de luiken naar binnen schenen, was ik er helemaal happy mee.

De andere slaapkamers werden ook ingericht. Als laatste liepen we te passen en te meten met exemplaren uit onze voorraad schilderijen en fotocollages en zo kreeg alles een plaats.

Tussen de bedrijven van het inrichten van het huis door, waren we al regelmatig naar Bourbon gegaan voor de boodschappen, bankzaken of gewoon even door de straatjes slenteren.

Soms namen we onze “Dirk”, bijnaam van onze hond Dixie mee en lieten hem in het park uit. Zo kon hij ook nog eens andere luchtjes ruiken dan alleen maar de geuren van de campagne.

 Of we namen een kopje espresso in “Bar L`Escale” .

Met de barman maakten we een praatje, hij informeerden belangstellend of we er al “woonden” en of we het naar ons zin hadden.

Ondanks onze bevestiging van het laatste, bleef hij bij zijn stelling: “Saint-Plaisir est mort! – het is dood!

Lachend sloten we met hem een compromis door te zeggen:

“Saint Plaisir is niet dood, maar rustig!”

Hulpeloos hief hij zijn armen omhoog, haalde zijn schouder op en mompelde terwijl hij terug liep naar de bar, “Qui, bon……….”, met andere woorden: “Ik vind het best als jullie het zo willen noemen!”

Feitelijk moesten we hem gelijk geven, want we hadden al zo vaak moeten constateren, dat er veel Franse dorpjes verpauperden.

Slechts vervaagde letters op de gevel, boven de nu met vitrage bedekte ramen gaven aan dat de “boulangerie, charcuterie of alimentation” allang tot een grijs verleden behoorden.

De jonge “boulanger” van toen was te oud geworden of had geen bestaan meer en vertrokken naar de grote stad.

Of het “Hotel de la Gare”, terwijl er in geen velden of wegen meer een spoorlijn was te bekennen en het allang geen hotel meer was.

Alleen de gepensioneerden ouwetjes bleven hun dorp trouw, waar ze nu van hun rust konden genieten.

Op de stoep voor hun huis, zaten zij op de kleine houten Franse stoeltjes, tussen de weelderig bloeiende geraniums en keken ze iedere passerende auto na.

 Ze maakten hun dagelijkse praatje bij het afhalen van hun “baguette” in de Bar, die `s morgens omgetoverd werd tot brood-depot.

Hier in de omgeving geen uitpuilende bejaardentehuizen, maar bejaarden, die in hun op diesel rijdende, zonder rijbewijs te besturen tweezitter, zelfstandig naar Bourbon tuften.

Vervolgens deden ze gewapend met een wandelstok, in de grote supermarkt hun boodschappen.

Tuften door de groene heuvels terug naar huis en hadden dan weer tijd om op hun stoelen voor het huis hun mede lotgenoten langs te zien komen.

                                             ***********************

RECEPT.

ZWITSERSE ROL MET CHOCOLADE/HAZELNOOT vulling.

Het recept voor deze Zwitserse rol heb ik gevraagd aan een quiltvriendin, want die had met dit recept een heerlijke met citroen/room gevulde rol gemaakt.
Er bestaan veel recepten met allemaal verschillende hoeveelheden aan ingrediënten.
Maar deze kwam verrassend goed uit de bus!

Ingrediënten:

- 40 gram bloem
- 10 gram maizena
- 50 gram suiker
- 4 eierdooiers
- 2 eiwitten

Voor de vulling:
- 60 gram chocolade/hazelnootpasta
- 120 gram mascarpone
- klein scheutje melk
- 1 theelepel karamel siroop (optioneel) of Amaretto
- frambozenjam

Bakplaat ter grootte van 35 x 26 cm.

Oven voorverwarmen op 200 graden.

Klop de eiwitten stijf met de helft van de suiker. Klop in een andere kom de eidooiers met de rest van de suiker tot een licht geel gekleurd lint. Schep daar voorzichtig de eiwitten door en het gezeefde bloem en maizena.

Strijk dit gelijkmatig op een op maat gemaakte, ingevette en met bakpapier beklede bakplaat.
Bak de cake in plm. 10 minuten in de oven.

Terwijl de cake in de oven staat, maak dan de vulling.
Roer de ingrediënten voor de vulling goed door elkaar, niet te dun maken.
Zet even weg in de koelkast.

Haal de cake uit de oven en keer de cake met behulp van een schone theedoek om en leg op een werkblad. 
Haal voorzichtig het bakpapier er af en dek af met een iets vochtige theedoek en laat afkoelen.

Snijd de cake bij tot een rechthoek. 
Bestrijk de cake eerst met frambozenjam, strijk dan het chocolade/mascarpone mengsel er over uit. 
 Laat aan de zijkanten plm 1 cm en aan het uiteinde 3 cm vrij, want anders puilt bij het oprollen alles er uit.
Rol de cake nu met behulp van de theedoek voorzichtig op en garneer naar keuze.
Koel bewaren.

In het recept voor de vulling zijn de hoeveelheden aangepast, ik had iets te veel,
vandaar deze afwerking!

                                                         ****************