Bij de bank werden we door de mevrouw van de
ontvangstbalie, gelijk herkend als “Les
Hollandaises”.
Ze was een typische Française, klein, zeer slank,
donker haar, een pienter gezicht en zeer luchtig gekleed op deze warme dag.
We vertelden haar, dat we kwamen om geld op te
nemen en voor de verzekering van het huis.
Allereerst dook ze in een grote lade, die ze met
een sleutel opende en haalde twee chequeboeken tevoorschijn. Die waren voor ons
bestemd.
Vervolgens mochten we bij een andere balie geld
opnemen.
Daar vroegen we aan een andere uiterst
vriendelijke mevrouw twee duizend francs van onze rekening.
Tegelijkertijd vroegen we of het resterende bedrag
voor de aankoop van ons huis al was overgemaakt naar de notaris en lieten het
bankrekeningnummer zien, waar het naar toe moest.
Ze begon op het toetsenbord van haar computer te
typen en tuurde aandachtig naar het scherm.
Ze somde een paar transacties op, maar er zat geen
betaling aan de notaris bij.
Ze verrichtte razendsnel nog een paar handelingen,
vervolgens kreunde de printer, er floepte een formulier uit en of we dat even
wilde tekenen.
Op het voor mij vreemde formulier zette ik mijn
handtekening, want ik zag in ieder geval 2000 francs staan.
Met dat ik hem gezet had, zag ik als nieuw saldo
een getal staan met wel erg veel cijfers voor de komma!
Met de pen wees ik naar het bedrag en keek vragend
naar Joep, die over mijn schouder meekeek.
“Zovéél geld hebben we toch niet? “vroeg ik
overbodig.
Joep, bekeek het formulier nu ook met wat meer
belangstelling en ineens hadden we het door.
Ze had ons twee duizend francs van de rekening van
de notaris gegeven! Op zich natuurlijk wel voordelig!
We maakten haar attent op de fout en ze schrok er
van. Vervolgend floepte de printer er weer een formulier uit, waarmee wij het
geld weer terugstortten op de rekening van de notaris.
Drie keer was scheepsrecht en uiteindelijk hadden
wij onze twee duizend francs.
Het geld werd niet geheimzinnig uit één of andere
koker tevoorschijn getoverd, nee, er werd gewoon een lade geopend en zij telde
de flappen van een royale bos bankbiljetten.
Toen stond het volgende ontvangstcomité klaar voor
het afsluiten van de verzekering.
“Mr. LeBlanc”,
die
indertijd bij het openen van onze bankrekening was, gebruind en in korte
hemdsmouwen gekleed met een collega, die nog iets donkerder was uitgevallen.
Na het handen schudden, “Ça Va?” en “” Qui, Ça va bien!” ze verwachtten
uiteindelijk niets anders, werden we in een ander kantoor binnen gelaten.
De algemene gegevens werden genoteerd en toen kwam
de vraag:
“Hoeveel vertrekken heeft Uw huis, behalve de
keuken, badkamer en toilet?”
Wij: “Cinque
pièces! Vijf vertrekken!”
“Cinque ….??
Ze keken
elkaar ongelovig aan en “Mr.LeBlanc”
vroeg nog eens nadrukkelijk: “Cinque?,
sauf la cuisine, la salle de bains et la
toilette?”
“Qui, cinque
pièces!”
We konden er niets meer of minder van maken en tot
tien tellen in het Frans konden we nog wel moeiteloos.
Hij zuchtte eens diep en schreef vijf vertrekken
op, waarschijnlijk met in zijn achterhoofd ons gestuntel met getallen bij het
openen van de bankrekening.
De volgende vraag was hoeveel vierkante meters de ” dependances” waren.
Wij gokten op, tussen de zestig en tachtig
vierkante meters.
De collega maakte zich van dienst door ondertussen
alles in de computer te noteren.
Hierna kwam de uitdraai uit de printer rollen met
een offerte voor elfhonderd francs per jaar inclusief de inboedel. Het viel ons
reuze mee, ook gezien het feit dat het als tweede huis stond genoteerd en dus
niet het gehele jaar bewoond werd.
Alle formulieren werden ingevuld en de heren
pleegden nog even overleg.
Het leek ze toch beter, dat ze nog even kwamen
kijken om de “dependances” op te
meten.
We maakten een afspraak voor de volgende ochtend.
Het werd ons duidelijk, dat in Frankrijk het
verzekeren van een huis naar het aantal vertrekken en vierkante meters van de “dependances” werd berekend, want over
de herbouwwaarde van het huis werd geen woord gerept.
Met een tot morgen om tien uur, namen we hartelijk
afscheid.
Even later in de auto zat ik de twee chequeboeken
te bestuderen.
Ons adres
in Nederland klopte en er stonden een heleboel nummers vóór ons
bankrekeningnummer op.
“Wat moeten we nou in hemelsnaam met zoveel cheques?”
“Nou, we kunnen in ieder geval een deur openschoppen”
zei Joep gekscherend.
We wisten toen nog niet dat een “acceptgiro” in
Frankrijk niet bestond en je bij wijze van spreken een ”baquette” met een cheque kon betalen.
De volgende ochtend om tien uur kwamen de heren in
de stralende zon de cour oprijden. Ze stapten uit en keken gelijk tijdens het
begroeten met een taxerende blik langs het huis.
Ze knikten goedkeurend naar elkaar en een paar
keer viel het woord “pierres apparentes”.
Ze maakten niet bepaald een haastige indruk, dus
ik vroeg of ze koffie wilden.
“Comme vous
voulez”,
(zoals U wilt) was het antwoord en wij wilden wel!
We installeerden ons in de woonkamer, terwijl de
koffie stond te pruttelen. De heren keken bewonderend naar de muur van “pierres apparentes” , de open haard en
de plavuizen.
“Heeft U het zo verbouwd?”, vroeg “Mr.LeBlanc “.
Op ons antwoord: “Nee, alles was zoals het nu is!”
werd er weer goedkeurend naar elkaar geknikt.
Bij het tweede kopje koffie vroegen we aan de
heren of ze nog nagekeken hadden, waar onze opdracht tot overboeking van het
resterende bedrag voor de aankoop van het huis was gebleven.
Ze hadden niets gevonden en er was nog steeds
niets overgemaakt. Ze zegden ons toe dat ze er hoogst persoonlijk voor zouden
zorgen, dat het overgemaakt werd.
Ik maakte zowaar in het Frans een grapje door te
zeggen, dat het geen haast had, want dan hadden we tenminste nog wat extra
rente van ons geld.
“Mr.LeBlanc” gaf met zijn duim en
wijsvinger een nul aan, hij keek me door de opening lachend aan en zei: “Zero percent, Madame!!”
“Zero? C`est
dommage!” (Nul
procent, dat is jammer!)
Ja, nul! En dat was niet zijn schuld, maar het had
iets te maken met het referendum van Maastricht. Ik geloofde het verder wel.
Toen werd er actie ondernomen. We liepen met z`n
vieren door het huis, waarbij “Mr.LeBlanc”
in iedere kamer even de vensterbank aantikte en je zag hem in gedachten tellen.
We stonden in de garage en “Mr.LeBlanc” gaf ten overvloede nog even aan zijn collega door:
“Vijf vertrekken! "
Dat hadden we in ieder geval goed, dus we gingen
door naar de volgende ronde: de “dependances”.
Joep, liep met de andere man, waar de naam ons was
ontgaan, voorop.
”
Mr.LeBlanc”
en ik volgden over het terras, waarbij “Mr.Leblanc”
even liefdevol met zijn linkerhand langs de muur streek en in zichzelf
mompelde:”Pierres Apparentes!!”.
In de wijde omgeving was inderdaad geen huis met “pierres apparentes” te bekennen.
De pleisterlaag van een oude “fermette” was meestal somber muisgrijs.
Ik voelde me steeds trotser worden op onze “zichtbare
stenen”, het maakte kennelijk grote indruk.
Met een professioneel meetlint werden de maten van
garage, atelier, berghokken en tweede garage genomen: honderd twintig vierkante
meters.
Daar hadden we ons dus mooi in vergist.
De heren verzekerden ons dat alles goed genoteerd
zou worden.
Misschien zou de premie voor de verzekering iets
hoger uitvallen, maar dat hoorden we nog wel.
Met een laatste groet en tot slot nog het
compliment dat ons huis een “très belle affaire”
was, vertrokken de heren.
Voordat we naar binnen gingen, streek ik even
langs de buitenmuur en mompelde glimlachend: “pierres apparentes!!”
“Je voelt je toch wel goed?” vroeg Joep bezorgd.
“Ja, prima hoor! Mooi hè, die zichtbare stenen?”
*******************
RECEPT.
TULBAND.
Om weer eens een tulband te maken, moest ik eerst mijn bakvorm opzoeken in de garage!
Mijn bakvorm heeft een diameter van 22 cm aan de bovenkant gemeten.
Dit keer heb ik het oude recept uit het Margriet Kookboek van vroeger aangepast.
In plaats van bloem, heb ik speltmeel genomen en amandelpoeder.
Ingrediënten:
- 210 gram speltmeel
- 40 gram amandelpoeder
- 200 gram boter
- 4 eieren
- 2 eetlepels melk
- 150 gram suiker
- 75 gram rozijnen
- 2 volle theelepels bakpoeder
- beetje zout.
Verwarm de oven voor op 160 graden.
Roer de boter met suiker in de keukenmachine of met mixer tot een mooi glad mengsel.
Voeg één ei toe en wacht met het volgende ei tot alles goed gemengd is enz.
Laat op hoge snelheid het mengsel plm 5 minuten draaien.
Week ondertussen de rozijnen, laat ze uitlekken, droog ze af met een keukenpapiertje en bestrooi ze lichtelijk met bloem.
Strooi het gezeefde bloem met bakpoeder, beetje zout, amandelpoeder en 2 eetlepels melk in het ei/boter/suiker mengsel en roer het kort door elkaar.
Voeg vervolgens voorzichtig de rozijnen toe.
Doe het beslag over in een goed ingevette en met bloem bestoven bakvorm en bak de tulband in ongeveer 1 uur en 15 minuten gaar.
Controleer het door met een saté stokje er in te prikken, moet er droog uitkomen.
***************************
Prachtig die pierres!!!!! En ja het gaat allemaal op zijn gemakkie...
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk verhaal-heb weer genoten .Wat een gedoe om een verzekering af te sluiten!
BeantwoordenVerwijderenLeuk,heb jij ook een Margrietkookboek--de mijne is van mijn Moeder geweest.
Je vorige recept was een groot succes en is meegenomen.
gezellige dag
groetjes,Truus uit Drenthe
Maar die Franse meneer heeft ook gelijk. Prachtige muren.
BeantwoordenVerwijderenOh, wat klinkt dat toch eng dat je niet weet waar het geld precies is en wanneer het wordt overgemaakt en of ze het wel allemaal goed doen. Niets voor mij hoor. Maar gelukkig hadden jullie er wel alle vertrouwen in. Ik heb weer genoten van je heerlijke verhaal en dank je wel voor het recept. Fijn weekend. Groetjes Wilma