NA DE VERHUIZING en INDICATEUR LAGRANGE.

Maanden later zaten we op onze nieuwe stek. Minder grond, minder kamers, minder luxe, máár meer geld op de bank.

De wetenschap dat er genoeg geld op de bank stond om op een dag tegen elkaar te zeggen: “Kom laten we vandaag eens een huis in Frankrijk gaan kopen”!, was prettig.

Maar op dat moment werden we ook een beetje terughoudend.

Het moment van de waarheid; geld uit gaan geven aan iets wat we al zo lang wilden……..doodeng!

De woonkrant bleef belangrijk. Telefoontjes over en weer, een bezoek aan mensen in Brabant, die hun huis wilden verkopen. Daar foto`s bekijken, gezellig praten, maar nee het was het net niet helemaal.

Op een gegeven ogenblik gingen we met Flip en Anneke, onze vrienden die in de Dordogne woonden, op huizenjacht.

Flip had een vriend van de Rotaryclub, een makelaar en daar hadden we een paar huizen uitgezocht om te bekijken.

Op een dag bekeken we diverse huizen.

De één leuk, maar te afgelegen, een beetje prijzig en de ander helemaal niet leuk en nog duurder.

Flip heeft een optimistische kijk op het leven.

Bij het goedkoopste huis dat we zagen zei hij vrolijk, terwijl hij van de ene naar de andere kamer liep: “Joep, een beetje nieuw tegelwerk, een behangetje, een likje verf hier en daar, best wat van te maken!”

“Ja”antwoordde Joep even optimistisch en hij knipoogde naar Anneke en mij: “Een likje verf op de verrotte kozijnen, een beetje tegelwerk op muren met scheuren, de vloeren lopen maar ietjes af en er is geen water!" Waarom koop jij het niet? Er is best iets van te maken”!

De volgende dag hadden we nog een bezichtiging.

Een huis op dezelfde heuvel als waar Flip en Anneke woonden, maar dan aan de andere kant. We reden er naar toe in de auto.

De steile, smalle kronkelende verharde weg, ging over in een keien pad en werd nog smaller.

Flip verminderde nauwelijks snelheid. Anneke en ik hingen heen en weer slingerend aan de handgrepen. Nou niet bepaald comfortabel hotsend in de Renault Espace kwamen we boven. Flip kon het niet laten om ons nog even te plagen: “Jullie zaten zeker met samengeknepen billetjes………?”

Terwijl we op de makelaar wachtten, genoten we van het uitzicht. De rivier de Dordogne kronkelde diep beneden ons door de vallei. De grote brug met zijn sierlijke bogen was duidelijk te zien. De gekleurde daken van de huizen staken hier en daar hun kop op.

Vér, héél ver konden we kijken.

De zon scheen, vergezeld van een beetje frisse wind. Voor hartje winter niet slecht.

We liepen een beetje rond. De tuin was perfect onderhouden, gras met veel rozen, die nu gemillimeterd als kale stokjes uit de grond staken.

De makelaar kwam op een motor met een bloedgang de oprit opstuiven.

Hij zag er uit als een oudere versie van James Dean. Brede schouders en strak in het leer.

Hij trok zijn grote leren handschoenen uit en verontschuldigde zich voor zijn late komst.

Hij opende de voordeur en stapte binnen. Hij nodigde ons ook uit om binnen te komen en ging er als een haas van door naar een ander vertrek.

Terwijl wij in de keuken, annex woonkamer bleven staan, hoorden we gestommel en het openen van ramen en luiken.

In de keuken/woonkamer was in de hoek een grote witte gootsteen, het rook er een beetje muf en er hing een telefoon uit het jaar nul aan de muur.

Een grote ouderwetse schouw was het middelpunt van het vertrek, met daarvoor een tafel met zes stoelen.

Opdringerig oranje geblokt behang stak scherp af tegen het donkere hout van de balken en deuren.

We volgden de makelaar door drie slaapkamers en een piepkleine badkamer.

Door de geopende ramen keken we op Souillac beneden ons.

Al met al niet onaardig.

Vervolgens gingen we in optocht achter de makelaar aan naar beneden.

Daar liet hij ons een ingewikkelde fabriek van ketels, slangen en apperatuur zien.

Het huis was niet aangesloten op de waterleiding………

Het regenwater werd opgevangen in een tank waar tienduizend liter in kon.

We hadden er bovenop gestaan, want de tank lag onder het terras.

Het water werd gezuiverd en vervolgens naar boven gepompt.

Flip als echter “campingboer” begon te hoofdrekenen Hij wist precies het verbruik per persoon per dag uit zijn hoofd.

De uitkomst was, het zou problemen kunnen geven als het te weinig regende….afhankelijk van het aantal personen en de lengte van het verblijf.

We vonden het wel aardig, maar ontdekten dat de andere kant van het dak, bedekt was met zwarte golfplaten!

Flip vertelde de makelaar in rap Frans, dat we het wel aardig vonden, maar dat de vraagprijs veel te hoog was.

Uiteraard was de makelaar het daar niet mee eens. Na nog wat over en weer gepraat, namen we afscheid van de makelaar.

We zouden er nog eens over nadenken en nog wel van ons laten horen.

Hotsend over het keien pad zaten we de voors en tegens tegen elkaar af te wegen. Flip en Anneke hadden het nog over een sourcen (bronnen) zoeker, om de watervoorziening te veranderen.

Verderop kwamen we langs een huisje, waarvan de tuin volstond met oude rotzooi. Tientallen oude autobanken stonden her en der verspreid.

Verder te veel troep om ook maar iets te herkennen.

Leuk zo een buurman!

Ineens zei Anneke heel wijs: “Als je een huis ziet, moet je er gelijk helemaal weg van zijn. Vlinders in je buik voelen, er gewoon verliefd op worden, anders moet je het niet kopen!”

Thuisgekomen waren we het daar roerend mee eens, namen een “Kir” en waren het huis vergeten.

We brachten nog een paar gezellige dagen door met elkaar, entre nous!

We aten, dronken, speelden tot in de kleine uurtjes Triviant, gierden van de lach en hielden ernstige gesprekken over leven en dood.

Joep en ik kwamen thuis, zonder huis in Frankrijk, maar blij met zulke vrienden.

                                            **************************

INDICATEUR LAGRANGE.

Op een woensdagochtend stond ik haastig de woonkrant door te bladeren.

Ik zocht zoals gewoonlijk het eerst de rubriek “Frankrijk”op.

Ineens viel mijn oog op een advertentie met als kop: “Zoekt U een eigendom in Frankrijk”? Vervolgens: “Vraag een gratis exemplaar aan van “Indicateur LAGRANGE” aanbiedingen in alle regio`s”……enzovoort.

Ik maakte in mijn beste Frans een briefje van hooguit drie regels en verzocht om toezending van een exemplaar.

Daarna ging ik naar de markt en deed de brief gelijk op de post. Ik liep ondertussen uit te rekenen wanneer we op zijn vroegst iets bij de post konden verwachten. Misschien een dag of tien?

Al binnen een week lag er een dik pak in de brievenbus. We kregen maar liefst twee exemplaren toegezonden. Een recente uitgave en één van een half jaar oud. Grandioos!

Met een kopje koffie en de juiste bril op installeerde ik me op de bank. Twee boekwerken met ieder zo`n honderdveertig bladzijden vol met aanbiedingen.

 Een knalrode voorkant met kleurenfoto`s van diverse huizen.

Allereerst een overzichtelijke indeling van de departementen en regio`s.

Het meest recente exemplaar bekeek ik verwachtingsvol, een tiental pagina`s met kleurendruk en de rest in zwart/wit uitgevoerd.

Zoveel aanbiedingen van particulieren, makelaars en notarissen had ik nog nooit bij elkaar gezien!

Van appartement tot echte kastelen.

Na een uurtje ingespannen bladeren en vergelijken, begon het me te duizelen.

Ik schoof alles aan de kant en ging afwassen. Als een robot liet ik de kopjes en schotels door mijn handen glijden, terwijl er in mijn hoofd een grote chaos ontstond van plaatsnamen, departementsnummers, omschrijvingen, streken, prijzen en foto`s.

Ik dacht wanhopig bij mezelf: “daar is niet uit te komen”.

Toch kon ik de verleiding niet weerstaan en begon opnieuw.

Toen Joep thuiskwam zat ik met een verhit hoofd, inmiddels bedolven onder de Michelinkaart, telmachine, blocnote met notities, signaleerstift, de krant voor de valutakoers en het boekje van de Frans-Nederlandse Kamer van Koophandel.

Daar tussen in een grote zwarte harige bol, de kat, die hard lag te snurken en een hond die liep te drammen omdat het de hoogste tijd was voor zijn wandeling.

“Wat doe jij nou?”vroeg Joep verbaasd.

“We hebben twee exemplaren van “Indicateur LAGRANGE” gekregen!” zei ik al iets minder enthousiast. Ïk word er gek van, zovéél huizen!”

Niettemin liet ik de bladzijden op ooghoogte aan hem voorbij wapperen. Joep was net als ik onder de indruk van zoveel aanbiedingen en zei helemaal op mijn geduld en pietluttigheid vertrouwend: ”Ik kijk zo wel even” EVEN……!!??

Een paar avonden lang verdiepten we ons in de  “maisons et fermettes”.  

Voor het gemak sloegen we de “Manoirs et Chateaus” (Landhuizen en kastelen) maar over.

Eén ding werd duidelijk, we moesten voor ons zelf gaan bepalen; waar en tot hoeveel francs we wilden gaan.

Wat we wilden, dat wisten we uiteindelijk al jaren.

Een vrijstaand huis op de “campagne”, waar eventueel iets aan opgeknapt moest worden, maar geen bouwval en een redelijke grote tuin.

Waar was ons in de loop der jaren, door onze ontdekkingstochten, min of meer duidelijk geworden.

De meest zuidelijke departementen vielen zo wie zo af: te duur voor ons en naar ons idee te ver weg. Trouwens één of andere internationale ster als buurvrouw of buurman zou op den duur ook vervelend worden.

Stel dat je bij het tuinieren steeds een in jouw tuin op de loer liggende “paparazzi” weg moest schoffelen.

Het klimaat; grote hitte in de zomer, de mistral en soms heftig noodweer trok ons niet zo aan. En een huis vlakbij een beekje of rivier, hoe mooi dan ook, stond al helemaal niet op ons verlanglijstje. Een onschuldig lijkend stroompje kan veranderen in een kolkende watermassa.

Je zou op een herfstavond thuis in Nederland, lekker onder uitgezakt op de bank zitten en je zou dan op de televisie je huis voorbij zien drijven!

De kusten waren aantrekkelijk voor vakanties, eventueel bij Flip en Anneke in de buurt? 

Leek ons gezellig, maar de Dordogne was behoorlijk prijzig geworden, onder andere door de vele Nederlanders en Engelsen, die daar woonden.

Geen wonder, prachtige natuur, historie, alles ineen.

In de winter, de sneeuw en koude van de in het Oosten gelegen gebieden, bekoorden ons ook al niet.

Het liefst niet verder dan ongeveer achthonderd kilometer van huis, het moest makkelijk in één dag te rijden zijn.

Na al deze overwegingen, kwamen we tot een – voorlopige? – plaatsbepalingen: het hart van Frankrijk!

Het bedrag van de te besteden franckes was gekoppeld aan ons saldo op de spaarrekening.

In “LAGRANGE” beperkten we ons tot de aanbiedingen in  de Bourgogne en het noordelijke gedeelte van de Auvergne.

We streepten diverse objecten aan. We fristen ons geheugen een beetje op.

Ja, we hadden ooit in Autun en Saint-Pourcain-sur-Sioule overnacht.

We haalden reisbeschrijvingen bij de bibliotheek, we lazen en keken plaatjes en werden steeds enthousiaster.

Eind april gingen we gewapend met twee LAGRANGES richting:

“Coeur de la France!”

                                       *********************


RECEPT.

CASSOULET.

Een ideaal gerecht om van te voren, als je meerdere eters verwacht, klaar te maken.
Vaste ingrediënten zijn, bonen en vlees, wat het vlees betreft zijn er vele variaties.
Ik heb ook een variatie bedacht, omdat mijn gasten geen varkensvlees aten en ik géén gekonfijte eendenboutjes bij de hand had.

Ingrediënten, mijn schaal was ruim voldoende voor 8 personen.

- 3 rode uien
- 4 stengels bleekselderij
- 2 preien
- 3 wortels
- 2 tenen knoflook
- tijm, laurier, rozemarijn, peper en zout
- 2 grote potten witte bonen in tomatensaus
- 1 blikje cannellinibonen
- runder chipolataworstjes naar behoefte
- kippen braadworstjes
- blikje tomatenpuree.
- groente of kippen bouillon.
- verse peterselie

Fruit de ui, met knoflook, bleekselderij, wortels aan, voeg de kruiden toe en wat bouillon en schep daar een paar theelepels tomatenpuree door, het geheel tot sausdikte.
In een andere pan de worstjes aanbraden. 
Doe vervolgens alles in een braadslede of ovenschaal, voeg de witte bonen in tomatensaus en de cannellinibonen toe.
Zet voor plm. 40 minuten afgedekt in een oven van 175 graden.
Wij houden niet van de paneermeel laag er overheen, dus dat doen we niet!

Lekker met gemengde salade, kippenbouten en/of kluifjes (op verzoek van de kleinkinderen!) en brood met kruidenboter.

                                                                Bon Appetit!

                                                       ***************************