Maanden later zaten we op onze nieuwe stek. Minder
grond, minder kamers, minder luxe, máár meer geld op de bank.
De wetenschap dat er genoeg geld op de bank stond
om op een dag tegen elkaar te zeggen: “Kom laten we vandaag eens een huis in
Frankrijk gaan kopen”!, was prettig.
Maar op dat moment werden we ook een beetje
terughoudend.
Het moment van de waarheid; geld uit gaan geven
aan iets wat we al zo lang wilden……..doodeng!
De woonkrant bleef belangrijk. Telefoontjes over
en weer, een bezoek aan mensen in Brabant, die hun huis wilden verkopen. Daar
foto`s bekijken, gezellig praten, maar nee het was het net niet helemaal.
Op een gegeven ogenblik gingen we met Flip en
Anneke, onze vrienden die in de Dordogne woonden, op huizenjacht.
Flip had een vriend van de Rotaryclub, een makelaar en daar hadden we een paar huizen uitgezocht om te bekijken.
Op een dag bekeken we diverse huizen.
De één leuk, maar te afgelegen, een beetje prijzig
en de ander helemaal niet leuk en nog duurder.
Flip heeft een optimistische kijk op het leven.
Bij het goedkoopste huis dat we zagen zei hij
vrolijk, terwijl hij van de ene naar de andere kamer liep: “Joep, een beetje
nieuw tegelwerk, een behangetje, een likje verf hier en daar, best wat van te
maken!”
“Ja”antwoordde Joep even optimistisch en hij
knipoogde naar Anneke en mij: “Een likje verf op de verrotte kozijnen, een
beetje tegelwerk op muren met scheuren, de vloeren lopen maar ietjes af en er
is geen water!" Waarom koop jij het niet? Er is best iets van te maken”!
De volgende dag hadden we nog een bezichtiging.
Een huis op dezelfde heuvel als waar Flip en
Anneke woonden, maar dan aan de andere kant. We reden er naar toe in de auto.
De steile, smalle kronkelende verharde weg, ging
over in een keien pad en werd nog smaller.
Flip verminderde nauwelijks snelheid. Anneke en ik
hingen heen en weer slingerend aan de handgrepen. Nou niet bepaald comfortabel
hotsend in de Renault Espace kwamen we boven. Flip kon het niet laten om ons
nog even te plagen: “Jullie zaten zeker met samengeknepen billetjes………?”
Terwijl we op de makelaar wachtten, genoten we van
het uitzicht. De rivier de Dordogne kronkelde diep beneden ons door de vallei.
De grote brug met zijn sierlijke bogen was duidelijk te zien. De gekleurde
daken van de huizen staken hier en daar hun kop op.
Vér, héél ver konden we kijken.
De zon scheen, vergezeld van een beetje frisse
wind. Voor hartje winter niet slecht.
We liepen een beetje rond. De tuin was perfect
onderhouden, gras met veel rozen, die nu gemillimeterd als kale stokjes uit de
grond staken.
De makelaar kwam op een motor met een bloedgang de
oprit opstuiven.
Hij zag er uit als een oudere versie van James Dean.
Brede schouders en strak in het leer.
Hij trok zijn grote leren handschoenen uit en
verontschuldigde zich voor zijn late komst.
Hij opende de voordeur en stapte binnen. Hij
nodigde ons ook uit om binnen te komen en ging er als een haas van door naar
een ander vertrek.
Terwijl wij in de keuken, annex woonkamer bleven
staan, hoorden we gestommel en het openen van ramen en luiken.
In de keuken/woonkamer was in de hoek een grote
witte gootsteen, het rook er een beetje muf en er hing een telefoon uit het
jaar nul aan de muur.
Een grote ouderwetse schouw was het middelpunt van
het vertrek, met daarvoor een tafel met zes stoelen.
Opdringerig oranje geblokt behang stak scherp af
tegen het donkere hout van de balken en deuren.
We volgden de makelaar door drie slaapkamers en
een piepkleine badkamer.
Door de geopende ramen keken we op Souillac
beneden ons.
Al met al niet onaardig.
Vervolgens gingen we in optocht achter de makelaar
aan naar beneden.
Daar liet hij ons een ingewikkelde fabriek van
ketels, slangen en apperatuur zien.
Het huis was niet aangesloten op de
waterleiding………
Het regenwater werd opgevangen in een tank waar
tienduizend liter in kon.
We hadden er bovenop gestaan, want de tank lag
onder het terras.
Het water werd gezuiverd en vervolgens naar boven
gepompt.
Flip als echter “campingboer” begon te
hoofdrekenen Hij wist precies het verbruik per persoon per dag uit zijn hoofd.
De uitkomst was, het zou problemen kunnen geven
als het te weinig regende….afhankelijk van het aantal personen en de lengte van
het verblijf.
We vonden het wel aardig, maar ontdekten dat de andere
kant van het dak, bedekt was met zwarte golfplaten!
Flip vertelde de makelaar in rap Frans, dat we het
wel aardig vonden, maar dat de vraagprijs veel te hoog was.
Uiteraard was de makelaar het daar niet mee eens.
Na nog wat over en weer gepraat, namen we afscheid van de makelaar.
We zouden er nog eens over nadenken en nog wel van
ons laten horen.
Hotsend over het keien pad zaten we de voors en
tegens tegen elkaar af te wegen. Flip en Anneke hadden het nog over een sourcen (bronnen) zoeker, om de
watervoorziening te veranderen.
Verderop kwamen we langs een huisje, waarvan de
tuin volstond met oude rotzooi. Tientallen oude autobanken stonden her en der
verspreid.
Verder te veel troep om ook maar iets te
herkennen.
Leuk zo een buurman!
Ineens zei Anneke heel wijs: “Als je een huis
ziet, moet je er gelijk helemaal weg van zijn. Vlinders in je buik voelen, er
gewoon verliefd op worden, anders moet je het niet kopen!”
Thuisgekomen waren we het daar roerend mee eens,
namen een “Kir” en waren het huis
vergeten.
We brachten nog een paar gezellige dagen door met
elkaar, entre nous!
We aten, dronken, speelden tot in de kleine
uurtjes Triviant, gierden van de lach en hielden ernstige gesprekken over leven
en dood.
Joep en ik kwamen thuis, zonder huis in Frankrijk,
maar blij met zulke vrienden.
**************************
INDICATEUR
LAGRANGE.
Op een woensdagochtend stond ik haastig de
woonkrant door te bladeren.
Ik zocht zoals gewoonlijk het eerst de rubriek
“Frankrijk”op.
Ineens viel mijn oog op een advertentie met als
kop: “Zoekt U een eigendom in Frankrijk”? Vervolgens: “Vraag een gratis
exemplaar aan van “Indicateur LAGRANGE”
aanbiedingen in alle regio`s”……enzovoort.
Ik maakte in mijn beste Frans een briefje van
hooguit drie regels en verzocht om toezending van een exemplaar.
Daarna ging ik naar de markt en deed de brief
gelijk op de post. Ik liep ondertussen uit te rekenen wanneer we op zijn
vroegst iets bij de post konden verwachten. Misschien een dag of tien?
Al binnen een week lag er een dik pak in de
brievenbus. We kregen maar liefst twee exemplaren toegezonden. Een recente
uitgave en één van een half jaar oud. Grandioos!
Met een kopje koffie en de juiste bril op
installeerde ik me op de bank. Twee boekwerken met ieder zo`n honderdveertig
bladzijden vol met aanbiedingen.
Een
knalrode voorkant met kleurenfoto`s van diverse huizen.
Allereerst een overzichtelijke indeling van de
departementen en regio`s.
Het meest recente exemplaar bekeek ik
verwachtingsvol, een tiental pagina`s met kleurendruk en de rest in zwart/wit
uitgevoerd.
Zoveel aanbiedingen van particulieren, makelaars
en notarissen had ik nog nooit bij elkaar gezien!
Van appartement tot echte kastelen.
Na een uurtje ingespannen bladeren en vergelijken,
begon het me te duizelen.
Ik schoof alles aan de kant en ging afwassen. Als
een robot liet ik de kopjes en schotels door mijn handen glijden, terwijl er in
mijn hoofd een grote chaos ontstond van plaatsnamen, departementsnummers,
omschrijvingen, streken, prijzen en foto`s.
Ik dacht wanhopig bij mezelf: “daar is niet uit te
komen”.
Toch kon ik de verleiding niet weerstaan en begon
opnieuw.
Toen Joep thuiskwam zat ik met een verhit hoofd,
inmiddels bedolven onder de Michelinkaart, telmachine, blocnote met notities, signaleerstift,
de krant voor de valutakoers en het boekje van de Frans-Nederlandse Kamer van
Koophandel.
Daar tussen in een grote zwarte harige bol, de
kat, die hard lag te snurken en een hond die liep te drammen omdat het de
hoogste tijd was voor zijn wandeling.
“Wat doe jij nou?”vroeg Joep verbaasd.
“We hebben twee exemplaren van “Indicateur LAGRANGE” gekregen!” zei ik
al iets minder enthousiast. Ïk word er gek van, zovéél huizen!”
Niettemin liet ik de bladzijden op ooghoogte aan
hem voorbij wapperen. Joep was net als ik onder de indruk van zoveel aanbiedingen
en zei helemaal op mijn geduld en pietluttigheid vertrouwend: ”Ik kijk zo wel
even” EVEN……!!??
Een paar avonden lang verdiepten we ons in de “maisons et fermettes”.
Voor het gemak sloegen we de “Manoirs et Chateaus” (Landhuizen en kastelen) maar over.
Voor het gemak sloegen we de “Manoirs et Chateaus” (Landhuizen en kastelen) maar over.
Eén ding werd duidelijk, we moesten voor ons zelf
gaan bepalen; waar en tot hoeveel francs we wilden gaan.
Wat we wilden, dat wisten we uiteindelijk al
jaren.
Een vrijstaand huis op de “campagne”, waar eventueel iets aan opgeknapt moest worden, maar
geen bouwval en een redelijke grote tuin.
Waar was ons in de loop der jaren, door onze
ontdekkingstochten, min of meer duidelijk geworden.
De meest zuidelijke departementen vielen zo wie zo
af: te duur voor ons en naar ons idee te ver weg. Trouwens één of andere
internationale ster als buurvrouw of buurman zou op den duur ook vervelend
worden.
Stel dat je bij het tuinieren steeds een in jouw
tuin op de loer liggende “paparazzi” weg moest schoffelen.
Het klimaat; grote hitte in de zomer, de mistral en
soms heftig noodweer trok ons niet zo aan. En een huis vlakbij een beekje of
rivier, hoe mooi dan ook, stond al helemaal niet op ons verlanglijstje. Een
onschuldig lijkend stroompje kan veranderen in een kolkende watermassa.
Je zou op een herfstavond thuis in Nederland,
lekker onder uitgezakt op de bank zitten en je zou dan op de televisie je huis
voorbij zien drijven!
De kusten waren aantrekkelijk voor vakanties,
eventueel bij Flip en Anneke in de buurt?
Leek ons gezellig, maar de Dordogne was behoorlijk prijzig geworden, onder andere door de vele Nederlanders en Engelsen, die daar woonden.
Leek ons gezellig, maar de Dordogne was behoorlijk prijzig geworden, onder andere door de vele Nederlanders en Engelsen, die daar woonden.
Geen wonder, prachtige natuur, historie, alles
ineen.
In de winter, de sneeuw en koude van de in het
Oosten gelegen gebieden, bekoorden ons ook al niet.
Het liefst niet verder dan ongeveer achthonderd
kilometer van huis, het moest makkelijk in één dag te rijden zijn.
Na al deze overwegingen, kwamen we tot een –
voorlopige? – plaatsbepalingen: het hart van Frankrijk!
Het bedrag van de te besteden franckes was
gekoppeld aan ons saldo op de spaarrekening.
In “LAGRANGE” beperkten we ons tot de aanbiedingen
in de Bourgogne en het noordelijke gedeelte van de Auvergne.
We streepten diverse objecten aan. We fristen ons
geheugen een beetje op.
Ja, we hadden ooit in Autun en Saint-Pourcain-sur-Sioule
overnacht.
We haalden reisbeschrijvingen bij de bibliotheek,
we lazen en keken plaatjes en werden steeds enthousiaster.
Eind april gingen we gewapend met twee LAGRANGES richting:
“Coeur de la
France!”
*********************
RECEPT.
CASSOULET.
Een ideaal gerecht om van te voren, als je meerdere eters verwacht, klaar te maken.
Vaste ingrediënten zijn, bonen en vlees, wat het vlees betreft zijn er vele variaties.
Ik heb ook een variatie bedacht, omdat mijn gasten geen varkensvlees aten en ik géén gekonfijte eendenboutjes bij de hand had.
Ingrediënten, mijn schaal was ruim voldoende voor 8 personen.
- 3 rode uien
- 4 stengels bleekselderij
- 2 preien
- 3 wortels
- 2 tenen knoflook
- tijm, laurier, rozemarijn, peper en zout
- 2 grote potten witte bonen in tomatensaus
- 1 blikje cannellinibonen
- runder chipolataworstjes naar behoefte
- kippen braadworstjes
- blikje tomatenpuree.
- groente of kippen bouillon.
- verse peterselie
Fruit de ui, met knoflook, bleekselderij, wortels aan, voeg de kruiden toe en wat bouillon en schep daar een paar theelepels tomatenpuree door, het geheel tot sausdikte.
In een andere pan de worstjes aanbraden.
Doe vervolgens alles in een braadslede of ovenschaal, voeg de witte bonen in tomatensaus en de cannellinibonen toe.
Zet voor plm. 40 minuten afgedekt in een oven van 175 graden.
Wij houden niet van de paneermeel laag er overheen, dus dat doen we niet!
Lekker met gemengde salade, kippenbouten en/of kluifjes (op verzoek van de kleinkinderen!) en brood met kruidenboter.
Bon Appetit!
***************************
RECEPT.
CASSOULET.
Een ideaal gerecht om van te voren, als je meerdere eters verwacht, klaar te maken.
Vaste ingrediënten zijn, bonen en vlees, wat het vlees betreft zijn er vele variaties.
Ik heb ook een variatie bedacht, omdat mijn gasten geen varkensvlees aten en ik géén gekonfijte eendenboutjes bij de hand had.
Ingrediënten, mijn schaal was ruim voldoende voor 8 personen.
- 3 rode uien
- 4 stengels bleekselderij
- 2 preien
- 3 wortels
- 2 tenen knoflook
- tijm, laurier, rozemarijn, peper en zout
- 2 grote potten witte bonen in tomatensaus
- 1 blikje cannellinibonen
- runder chipolataworstjes naar behoefte
- kippen braadworstjes
- blikje tomatenpuree.
- groente of kippen bouillon.
- verse peterselie
Fruit de ui, met knoflook, bleekselderij, wortels aan, voeg de kruiden toe en wat bouillon en schep daar een paar theelepels tomatenpuree door, het geheel tot sausdikte.
In een andere pan de worstjes aanbraden.
Doe vervolgens alles in een braadslede of ovenschaal, voeg de witte bonen in tomatensaus en de cannellinibonen toe.
Zet voor plm. 40 minuten afgedekt in een oven van 175 graden.
Wij houden niet van de paneermeel laag er overheen, dus dat doen we niet!
Lekker met gemengde salade, kippenbouten en/of kluifjes (op verzoek van de kleinkinderen!) en brood met kruidenboter.
Bon Appetit!
***************************
Zooooooo spannend en boeiend verteld/geschreven. Fijn weekend. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderenOh het wordt nu wel erg spannend! Waar komen jullie terecht en hoe is het huis???
BeantwoordenVerwijderenWeer 2 weken wachten.....
goed weekend
groetjes,Truus uit Drenthe
Ik was echt achter met lezen, heb er nu een aantal gelezen en je schrijft echt leuk. Ik herken er veel van. Ben benieuwd wat het uiteindelijk gewordn is.....
BeantwoordenVerwijderen