Omdat
we een ander huis in onze vertrouwde omgeving zochten, scheelde dat toch een
hoop zoek en kijkwerk. Als we ergens een advertentie van een leuk huis zagen en
verder gingen spitten op internet dan kwamen we er vaak achter waar het gelegen
was.
Soms
was dat voor ons een reden om gelijk al te zeggen: “O ja daar en daar, weet je
wel, dat ligt vlak langs de weg, of erg dicht op de buren!”
Maar
we vonden het wel belangrijk dat we eerst ons eigen huis zouden verkopen,
voordat we echt op stap zouden gaan om andere huizen te bezichtigen. Anders zou
je jezelf misschien blij maken met een dooie mus!
De
makelaar kwam af en toe met enkele potentiële kopers langs, maar dat had nog
geen echte koper opgeleverd. Onze advertentie op Marktplaats trok veel belangstellenden.
Op
een geven ogenblik kregen we een mail van iemand en ergens in de verte kwam de
naam me bekend voor. Even gegoogeld en inderdaad een bekend iemand uit “Goede
tijden Slechte tijden”.
Hij
kwam met zijn vrouw ons huis bekijken, erg aardig stel. We hebben toen, nadat
ze alles bekeken hadden, in de tuin koffie gedronken met een stukje van mijn
zelfgebakken Franse appeltaart.
Later
liet hij keurig weten, dat ze het huis en ligging mooi vonden, maar zijn vrouw
wilde liever een huis iets dichter bij een dorp. Net als ik dus!!
Na
verloop van tijd hadden we een afspraak gemaakt met een echtpaar uit Nederland,
die bij ons in de Auvergne diverse huizen zouden gaan bekijken.
Zoals
altijd zorgde Joep er voor dat de tuin er glad en geschoren bij lag, geen speld
scheef!
De
vrouw van het echtpaar belde de avond voordat ze zouden komen op. Ze stonden in
Bourbon en zochten een hotel, maar vonden het daar een beetje duur. Of wij geen
“chambres d`hôtes” in de buurt wisten.
Eigenlijk
zei ik toen heel spontaan: “Jullie mogen ook hier slapen, als jullie dat willen!”
Na
nog wat over en weer gepraat te hebben, ze hadden al gegeten, namen ze het
aanbod aan. Ik zei als grapje: “Mocht het niet klikken tussen ons, dan zitten
we maar één avond met elkaar opgescheept!”
Dat
het niet klikten tussen ons, daar was géén sprake van, we hadden een gezellig
avond, de volgende dag met elkaar ontbeten en natuurlijk deden we een uitgebreide
rondleiding zowel binnen als buitenshuis.
Ze
hadden eerder die week een huis bezichtigd, dieper de Auvergne in en vonden dat
huis ook erg leuk.
Later
hoorden we dat ze daar een bod op hadden gedaan, maar dat het aan een ander was
verkocht.
Toen
kwamen ze terug op ons huis en zijn we een prijs overeen gekomen. Zij zouden de
nieuwe eigenaren worden. Al met al hadden we ons huis binnen vijf maanden
verkocht.
De
oplevering zou in januari 2005 zijn.
Die
zekerheid gaf ons de mogelijkheid om ook zelf serieus rond te gaan kijken.
Het
toeval wilde dat we een paar afspraken voor een bezichtiging van diverse huizen
hadden gemaakt, toen Ymer en Elly nog onverwacht een weekje kwamen logeren.
Geen
probleem, dus toen zijn we met vier man sterk, de huizen gaan bekijken.
In
een dorp vonden we twee huizen, die ze in Frankrijk een pavillon noemen, met
een “sous-sol” (grote ruimte onder het huis, voor garage e.d.) wel erg leuk. De
ene was wat aan de grote kant en de andere, ja daar moest toch wel het één en
ander aan gebeuren.
De
ligging was mooi aan de rand van een dorp, gelegen aan een meer met zomers veel
bedrijvigheid. Maar Ymer zei toen: “Rij eens door het dorp”.
We
reden een rondje en toen vroeg Ymer: “Waar is het centrum dan?”
Toen
zeiden wij: “Hier is het centrum; uuhh, met een bakker en een café!”
Ymer
riep verbaasd en eigenlijk heel verstandig uit: “Ja, dan schiet je er niks mee
op!” En gelijk had hij, ik wilde toch meer in de bewoonde wereld wonen?
Trouwens de “grote stad” was dan nog verder weg! Dus dat werd niks en zo is het
soms goed om ook een mening van anderen te horen.
We
hadden er nog één op ons lijstje staan. Het huis lag aan de rand van het dorp
en met ruim vijf minuten lopen was je bij de bakker, supermarkt en allerlei
andere winkels.
Het
huis was niet al te groot, maar had wel een hele grote garage van
vierenzestig
vierkante meter met een zolder en nog een oude “grange” van zeventien meter bij
vijf meter. Een behoorlijke grote tuin van drieduizend vierkante meter met veel
fruitbomen.
We
waren eerst al eens met ons vieren “stiekem” een kijkje gaan nemen, want we
wisten dat het leegstond. Het plekje stond ons aan, het lag dit keer aan een
echte straat, heuvelopwaarts, met wel links en rechts buren, maar op een
prettige afstand, want die hadden zelf ook een aardige lap grond.
We
maakten een afspraak met de makelaar, die het in de verkoop had en konden het
huis toen ook van binnen zien. Bij de entree kwam je gelijk in de keuken
binnen, waar overigens geen aanrecht met een wateraansluiting was. Het aanrecht
stond in een kleine bijkeuken met aansluitend de badkamer.
Verder
was er een zitkamer, een eetkamer en een slaapkamer, alles gelijkvloers.
Op
één of andere manier voelden we ons tot het huis aangetrokken, hoewel er nog
veel werk verzet zou moeten worden. De badkamer was ook uit het jaar nul.
Maar
vanuit alle ramen had je een prettig uitzicht.
Aan de ene kant in de verte
zicht op het Forêt de Tronçais en het leuke kapelletje dat op de hoek stond.
Aan
de andere kant keek we op het dorp. De tuin was al helemaal omheind met heggen,
er stonden mooie struiken, rozen, een paar wijnstokken en natuurlijk de fruitbomen.
Het enige nadeel was, dat er alleen een entree was, waar je te voet in kon.
Dus
we dachten gelijk dan moet er een entree vanaf de straat gemaakt worden, zodat
we met de auto`s ook bij de tuin konden komen.
En
volgens Ymer had het een goed karma, dus wat wilde je nog meer!
De
garage was aan de straatkant gelegen met immens grote deuren, want daar hadden
vroeger ambulance auto`s in gestaan. In het verlengde van de garage, lag het
huis, dus eigenlijk heel vrij in de tuin.
De tuin was aan de straatkant afgezet
met een solide, geschilderd betonnen hekwerk. Er waren overal wel treden omhoog en omlaag,
omdat het halverwege tegen de heuvel lag. Maar juist daarom was de ligging
misschien zo leuk.
We
besloten er nog een nachtje over te slapen.
We
wisten van de notaris, die ook de makelaar was, dat het huis bewoond was
geweest door een alleenstaande dame en haar dochter en zoon waren de
erfgenamen.
De
dochter en haar man kwamen elke veertien dagen naar het huis om de tuin te doen
en dat deden ze nu al negen maanden. Wat ik wel grappig vond, was dat er midden
in de lege keuken een formica keukentafeltje met 2 stoelen stond. Hun pantoffels
stonden keurig naast elkaar geparkeerd, onder de radiator van de verwarming!
Voor Franse begrippen was het ongewoon schoon en netjes!
De
dochter en haar man, woonden zelf op een afstand van een uurtje rijden en
wilden het huis graag verkopen.
We
deden uiteindelijk een bod, uiteraard lager dan de vraagprijs, met in ons
achterhoofd het idee, dat accepteren ze toch niet, dus dan gaan we maximaal tot
zo en zo hoog.
Toen
kregen we bericht dat het bod werd geaccepteerd!
We
waren verbaasd dat het bod gelijk geaccepteerd werd en een poosje later zaten
we bij de notaris om de voorlopige koopakte op te laten maken. We hadden wel
als ontbindende voorwaarden er in laten zetten, dat als de verkoop van ons
eigen huis, om wat voor reden dan ook niet door zou gaan, we van de aankoop af
zouden zien.
Ook
de verkoop van ons huis lieten we door dezelfde notaris op papier zetten.
En
toen was er weer werk aan de winkel, we konden alvast dingen inpakken die we
toch niet gelijk nodig hadden of dingen wegdoen.
Omdat
het huis wat we gingen kopen toch leegstond mochten we van de notaris de grote
garage als opslagruimte gebruiken.
Aangezien
het huis in een naburig dorp was gelegen, op slechts negen kilometer afstand, gingen
we regelmatig een volle aanhanger met spullen daar naar toe brengen.
**********
RECEPT.
APPEL BANANENBROOD
Om ook eens een keertje gezond mee te doen; dit keer is er géén suiker en boter gebruikt.
Ingrediënten:
- 2 bananen
- 4 eieren
- 60 ml gesmolten kokosolie
- 150 gram amandelpoeder
- 90 gram bloem
- 2 eetlepels honing
- 1 theelepel bakpoeder
- 1 theelepel kaneel
- snufje zout
- 1 appel geschild in kleine stukjes.
Verwarm de oven voor op 200 graden of 180 graden hete lucht.
Prak, de liefst beetje rijpe bananen met een vork fijn.
Meng in een kom, het gezeefde bloem, het amandelpoeder, zout, bakpoeder, kaneel en honing
met de eieren en gesmolten en iets afgekoelde kokosolie tot een stevig beslag. Roer daar de geprakte bananen en geschilde appel in blokjes doorheen.
Vet een ronde bakvorm, doorsnede plm. 22 cm in en doe het verkregen beslag in de vorm, strijk het glad en bak het gedurende 30 à 40 minuten in de oven. Controleer of het "brood", eigenlijk meer stevige cake, gaar is door er met een satéstokje in te prikken, welke er droog uit moet komen.
Het is wel iets voor de "liefhebber" hoor, maar het proberen waard.
********
Het huis ziet er zo aan de buitenkant gezellig en knus uit.
BeantwoordenVerwijderenDat werd dus weer klussen na de verhuizing. Laat je ook veel foto's zien van de tuin?
Dan kan ik ideeën opdoen voor de tuin hier al is die iets groter.
Het recept ziet er heerlijk uit -ga het overnemen en maken.
Gezellige dag
groetjes, Truus uit Drenthe
Ziet er leuk uit dat hek is ook heel gezellig maar weer al dat werk......... Dat zou mij hebben weerhouden. Maar jullie waren toen nog jong!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk huisje, doet mij een beetje denken aan ons eerste huis, toen wij geëmigreerd waren naar Brazilië in de jaren 60.
BeantwoordenVerwijderenLekker recept van je appel bananen brood, water liep mij al in de mond ;-)
Liefs, Ineke
Ja, het huis, tuin en omheining, zien er goed uit en wat leven om je heen, zal ook wel prettig zijn. En nu weer de volgende "grote" klus. Ben weer erg benieuwd. Dank je weer voor je verhaal en zeker nu ik op je andere blog las, dat je dit nu allemaal pas schrijft. Ik dacht dat je dit al allemaal op papier had. Dus nu waardeer ik al je moeite nog meer. Groetjes van Wilma
BeantwoordenVerwijderen