Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

woensdag 1 april 2015

DE KIPPEN.



In de loop der tijd raakten we dus bevriend met de vroegere baas van Carbone, hij heette Bruno en zijn vrouw Christiane.
Regelmatige belde hij om te vragen of we een aperitief kwamen drinken, meestal op zondagmiddag.
Toen we daar de eerste keer kwamen, moesten we even wennen aan alle dieren om ons heen.
We zaten in de woonkeuken met de mooie oude ongelijke “tommette” vloer, aan de grote tafel met tafelzeil, de verlichting was héél romantisch geregeld, een grote TL balk met wit licht!!
Er kwamen altijd diverse flessen sterke drank op tafel, met soorten waarvan we het bestaan niet wisten, maar de moeite waard waren om te proberen.
Een ijsemmer met ijsblokjes en wat te knabbelen maakten het compleet.


Zo konden we een hele tijd gezellig met elkaar kletsen over de meest uiteenlopende onderwerpen.
We hadden nooit een tekort aan gespreksstof, want het was daar inderdaad een gezellige boel met veel dieren.
Vogels in een kooi in de eetkamer, die gezellig met elkaar sjilpten, een fret die af en toe los liep in de keuken en aan je benen liep te snuffelen, ze heette Sofie.
Ik vond die romantische naam nou niet echt passend voor een fret, want die kunnen best stinken.
De tweeling zus van Carbone, “Plus Pluche” kwam bijvoorbeeld, als ze buiten was en naar binnen wilde, net als een poppenkastpop bij tijd en wijle omhoog boven het glas van de buitendeur uit!
 Bleef even aan de deurklink hangen totdat ze er zeker van was dat iemand haar gezien had en ze naar binnen werd gelaten!
Ze hadden vissen, hun oude hond en later nog een poedeltje die ze uit een vuilniscontainer hadden gered.
Echte dierenliefhebbers dus, maar ze hielden ook konijnen om te slachten.
Bij ons stonden, van de vorige eigenaar van ons huis, 3 rijen konijnenhokken en die hebben toen we aan Bruno en Christiane gegeven.

Op een dag kwam Bruno de “cour” oprijden, hij haalde een grote doos uit zijn auto en daar zat een verrassing voor ons in?!
Hij vond het maar niks, dat we een leegstaand kippenhok met ren en de ruimte hadden.


Hij haalde een prachtige haan uit de doos met veren in uiteenlopende kleuren van  bruin/rood naar groen/zwart met een helder rode kam.
Hij stelde ons voor aan LANCELOT, hij had hem die naam gegeven, want het was een vechthaan van een bepaald ras met grote sporen!
Lancelot kon het bij hem niet meer zo goed vinden met zijn toompje kippen, want uit een ei was ook een haan gekomen en 2 kapiteins op één schip, dat ging niet.

We waren best verrast, maar ja een haan zonder kippen, dus ook geen vers eitje iedere dag, dat kon natuurlijk niet.
De dag daarop gingen Joep en Bruno naar de markt in een naburig dorp en ze kwamen terug met een stel hennen, goede legkippen.

Toen de dames kippen het wel zagen zitten met zo een knappe haan, was de vrede gauw gesloten.
Nadat we ze een paar dagen `s avonds in hun hok op stok hadden gezet, zochten ze ’s avonds gezellig tokkend onder elkaar zelf hun nachthok op.
Wij sloten het nachthok af en Joep had een constructie gemaakt, zodat ze `s morgens zelfstandig waren. Als ze van de stokken kwamen en op een plateautje gingen staan, dan ging het deurtje van het nachthok automatisch open.
Zo konden ze dan bij het krieken van de dag weer lekker in vrije natuur rondscharrelen.



Als we heel de club al een poosje niet hadden gezien, dan zeiden we tegen elkaar:
“Heb jij Lancelot al gezien?”
Maar met de hennen ging het moeilijker, want als we er één misten, dan hadden we het over die ene bruine met die zus of zo pluim, die zat dan bijvoorbeeld nog boven in het hok om een ei te leggen.

We zaten met Suzanne op het terras, te genieten van de zon en een kopje thee, toen we in een melige bui besloten, dat we de hennen toch ook maar een naam moesten geven.
Na rijp beraad werd het, Geneviève, Josephine, Gwendolyn en de twee die het meeste op elkaar leken, bleven naamloos.
Dat werkte een stuk makkelijker, want toen kon ik ten minste roepen:
“Nou heeft die stomme Geneviève weer aan mijn tomaten zitten pikken!”
Ik had het gezien maar Joep zei altijd: “Nee, dat doen mijn kippen niet!”

Op een keer had ik, om het te bewijzen om een piep klein plantje dat ik uitgepoot had, een klein tunneltje van gaas gezet.
En ja hoor, de volgende dag lag het plantje helemaal vertrapt en verlept er bij en het stukje gaas verderop!
Ze deden dus nooit iets!

In ieder geval smaakten de eieren prima en de eieren konden met gemak de kwalificatie van scharrelkip met vrije uitloop halen.
Soms moest ik bij het eten van de eieren wel eens slikken, als je wist dat ze ook, helemaal in hun nopjes, afgaande op het “onderlinge gesprek” met zijn allen een hagedis hadden opgegeten.

Lancelot was heel de dag druk om iedereen bij elkaar te houden.


Het kippenhok lag iets hoger op de heuvel en als hij beneden was en hij hoorde een luid gekakel van b.v. Josephine, die een ei aan het leggen was, dan dacht hij daar moet ik als de kippen bij zijn.
Hij rende dan bijna struikelend over zijn eigen poten, half laag vliegend, luidkeels kraaiend naar boven.
Even later weer in dezelfde vliegende vaart naar beneden, weer terug naar de andere dames.
Nogal een vermoeiende bezigheid om dat een paar keer per dag te moeten doen.

Op zich geeft het een romantische landelijke aanblik, een stel van die kippen, scharrelend rondom het huis.
Soms kon ik ze wel achter het “behang” plakken, als we bijvoorbeeld op het terras zaten en heel de club zich zo nodig onder onze stoelen moest toiletteren.
Storende geluiden, gefladder, stof en muffe pluimvee lucht!
Ze hadden twee en een halve hectare om te bivakkeren plus nog eens honderdzestig hectare van de buren, nee dat moest onder onze stoelen.
Of als het regende gingen ze voor de keukendeur, onder het afdak, op de kokosmat zitten, als het dan maar alleen bij zitten bleef….?

Josephine was een keer broeds geworden, we hadden haar apart gezet en na verloop van tijd liep ze rond met een parmantig kuiken in haar kielzog.
Tot op een dag dat we haar en het kuiken niet meer zagen. We hadden overal gezocht, maar zelfs geen sporen meer te vinden, waarschijnlijk door een vos meegenomen.

Maar het verhaal is niet “eind goed, al goed”, want jaren later waren op een dag, Lancelot, Geneviève, Gwendolyn en de twee andere dames, spoorloos verdwenen!
Dat was wel even wennen na al die “gezellige” jaren samen, maar dat is ook La France Profonde en de natuurwet kan soms hard zijn!


                                   *********************

RECEPT.

Buffet(je) voor 2 personen.

Mocht je eens géén zin hebben om te koken, dan vind ik een mini buffet altijd makkelijk om te maken. Kijk even in de koelkast en wat er verder in huis is.

Ik had dit keer:
- een omelet, gevuld met heel fijn gesneden rode paprika.
- plakjes flinterdun gesneden rauwe ham
- in plakjes gesneden tomaten met een olijfolie/balsamico dressing en mozzarella
- in fijne reepjes gesneden ijsberg sla, dit keer aangemaakt met een guacamole
- een camembert kaasje
- brood, een verse meergranen bol


Het was op een grijze, regenachtige dag dat we dit aten.
Zo haal je de zon een beetje in huis en met een glaasje wijn er bij helemaal goed!


********

3 opmerkingen:

  1. Geweldig mooi verhaal van Lancelot en zijn dames! :-D

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk en herkenbaar verhaal van de haan en z'n dames!
    Lancelot was wel schitterend zeg-zo apart met al die gekleurde veren in z'n staart.
    Sinds er hier een paar hennetjes verdwenen zijn,mogen ze niet meer buiten de ren komen-daar hebben ze met z'n 4en ruimte genoeg en kunnen heerlijk scharrelen en graven.
    gezellige Paasdagen
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een mooie haan en kippen. Ja, de natuur kan mooi, maar ook hard zijn. Merci weer voor je verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen