DE GROTE VERANDERING.

We reisden nu al 4 jaar heen en weer tussen Nederland en Frankrijk.

We vonden het altijd al moeilijk om de boel in Frankrijk achter te laten, als we weer naar Nederland terug MOESTEN.

Het werk wachtte weer!

Maar er sluimerde al heel lang een idee in ons achterhoofd; we wilden permanent in Frankrijk gaan wonen.

De grote vraag was hoe we het konden verwezenlijken.

De leeftijd voor Joep om met de VUT te kunnen gaan, werd helaas steeds verder opgeschoven.

Toch kwam er een oplossing, weliswaar een dure oplossing!

De mogelijkheid om met FPU (Flexibel Pensioen Vervroegd Uittreden) te gaan werd in het leven geroepen.

Kort gezegd; we hebben heel wat zitten plussen en minnen, je kunt jezelf arm of rijk rekenen!

Rondkomen met héél wat minder geld per maand, maar met gelukkig nog een financiële buffer, minder vaste lasten en door ons huis in Nederland te verkopen, namen we de gok!

Het zou anders nog negen jaar duren voordat Joep met pensioen kon gaan, dus we “kochten” onze vrijheid!

Gevolg daarvan zou ook zijn dat het ABP pensioen en de AOW later ook lager zouden uitvallen door minder dienstjaren en verblijf in het buitenland.

Bij de AOW word je 2% per jaar, die je in het buitenland woont gekort!

Máár……..vrijheid….. blijheid!

En daar hebben we nooit een seconde spijt van gehad, vooral in het belang van ons beider gezondheid.

Maar voordat het zover was moest er natuurlijk nog wel het één en ander gebeuren.

De FPU regelen en in verband met Joep zijn functie als directeur van een openbare basisschool, ontslag indienen, met de burgemeester overleggen, opvolger zoeken, huis verkopen noem maar op.

In die tussentijd, voordat het echt zover was, namen we al een heleboel spullen op de aanhanger mee, als we weer naar Frankrijk gingen.

Er werden dozen met spullen van vroeger, die we niet kwijt wilden, maar niet meer nodig hadden, opgeslagen bij mijn moeder op zolder.

Op het laatst kwam daar nog wel wat meer bij!

We hadden in Frankrijk ook al een hele inboedel, dus we verkochten ook het één en ander voor kleine prijsjes, bijvoorbeeld ons bankstel aan de buurjongen die op kamers ging wonen.

Op de laatste dag van het schooljaar in de zomer van 1998 kregen we van de gemeente een afscheidsreceptie aangeboden.

De school organiseerde ook het één ander, voor ons en de kinderen.

 We werden zittend op een kar, die versierd was met zonnebloemen rondgereden door het dorp.

Op de kar stond: “Joep gaat leven als een vorst in Frankrijk” en hij werd door de kinderen toegezongen met héél toepasselijk en ontroerend “Adieu Monsieur le professeur”.

We kregen plakboeken vol met werkstukken van de kinderen en foto`s.

Familie, vrienden, collega`s, ouders van de kinderen, zakelijke relaties, college van B&W, wie niet?, waren aanwezig.

Een mooiere afsluiting van drieëndertig jaar “meester” zijn, kon je je niet wensen!

Het gekke is, dat we nooit het gevoel hebben gehad, dat we gingen emigreren!

We gingen gewoon “Daarginds” wonen.

We verkochten onze Mitsubishi Pajero, hij verbruikte toch wel veel diesel, vooral als we met een aanhanger er achter reden.

We kochten een nieuw busje, een Citroën Jumpy, die ook op diesel reed, zodat we voorlopig weer een aantal jaren vooruit konden zonder problemen.

Toen brak de dag van vertrek aan, de Jumpy en de aanhanger volgeladen.

Op het laatst was dat nog een hele heisa, huis leeg opleveren, handig was dat we op de receptie al van iedereen afscheid hadden kunnen nemen, met beloftes over en weer, van we komen langs e.d.!

Héél triest vonden we dat we twee maanden daarvoor de beslissing hadden moeten nemen om onze golden retriever, Dixie, op 13 jarige leeftijd te moeten laten inslapen.

Zoals ik al eerder zei, hij had artrose in zijn poten, kon alleen nog maar functioneren als hij pijnstillers kreeg. Gevolg daarvan was weer last van zijn nieren.

We hadden hem als we in Frankrijk waren, op advies van de dierenarts daar, zelfs nog laten kuren met geneeskrachtig bronwater uit Bourbon.

Joep, ging eens informeren bij het gebouw van de Therme, natuurlijk kon je daar niet met je hond tussen de kuristen rondzwemmen!

Maar er was een oplossing, in het dorp op een pleintje, heel idyllisch gelegen met rondom mooie oude statige gebouwen, kon je gratis het geneeskrachtige water tappen.

We kochten een grote jerrycan en vulden die met het geneeskrachtige water, reden de eerste keer, als een haas naar huis zodat het water niet teveel af zou koelen.

Dat was niet nodig, want het water komt op een temperatuur van vijfenvijftig graden Celsius uit de bron, dus we moesten thuis zelfs nog wachten tot het afgekoeld was tot 37 graden Celsius.

Vervolgens deden we het water in een grote vierkante bak, zette Dixie eerst met zijn voorpoten er in, bijna 10 minuten!!

Daarna met zijn achterpoten dezelfde procedure.

Bleef hij braaf staan?

Ja, wat wil je als je baasje voor je neus op een krukje zit met een blikje hondenvoer in zijn hand en je steeds in een soort slow-motion keurig van een vork een balletje vlees (nou ja?!) “verplicht” op moest eten.

Misschien gaf het daarna weer even verlichting?

Maar de beslissing om hem te laten inslapen, weliswaar in overleg met de dierenarts, bleef moeilijk.

Dus met ons vertrek naar Frankrijk, gingen we voor het eerst sinds bijna dertig jaar op pad, zonder een golden retriever!

Aan de ene kant doet het je verdriet, maar aan de andere kant is de zorg die je kwijt bent ook een opluchting.

Op de dag van vertrek was het prachtig weer en wij tuften lekker in onze Jumpy richting “Daarginds”.

We stopten niet op onze vaste parkeerplaats in Noord Frankrijk, waar we Dixie altijd uitlieten.

Ik had een jaar daarvoor op dezelfde plek mijn enkel gebroken. Op een schuine stoeprand zwikte ik en ik kon me niet staande houden.

Gevolg: ik werd min of meer hangend tussen twee vrachtwagenchauffeurs, die erg behulpzaam waren, naar de auto teruggebracht.

Vervolgens de rest van de reis met koelelementen op mijn enkel gezeten en been omhoog.

Maar ja, de volgende dag werd duidelijk dat het toch niet helemaal goed zat, dus gingen we richting ziekenhuis in Moulins.

Daar kwam ik op krukken en tot aan mijn knie in het gips, weer naar buiten!

We sloegen dit keer die parkeerplaats maar over, we begonnen met een schone lei!

We kwamen in een file voorbij Parijs terecht.

Het was eigenlijk wel een lange file, het verkeer stond muurvast, het was warm, sommige mensen stapten uit hun auto`s om de benen te strekken.

Jengelende kinderen mochten even heen en weer rennen, een hond moest een plasje doen of er werden broodjes uitgedeeld, die men dan hangend tegen zijn auto op at.

Joep, nam de gelegenheid te baat om onze vracht, afgedekt met een zeil op de aanhanger, te controleren en of de spanbanden nog goed vast zaten.

Een Nederlander die achter ons stond, knoopten een praatje aan.

Waar gaan jullie heen?

Wij gaan daar en daar heen!

En toen: “Nemen jullie altijd zó veel mee op vakantie?”

“Nee, wij gaan er wonen” was ons antwoord en toen was het even stil!

                            

                             ****************

RECEPT.

POMPOENTAARTJES MET COTTAGE CHEESE.

Ingrediënten voor 3 taartjes:

- 3 plakjes bladerdeeg
- 60 gram gegaarde pompoen in stukjes
- 3  volle eetlepels cottage cheese
- 15 gram gezouten amandelen
- een ongeveer 1 cm dikke plak rode ui
- 25 gram geraspte parmezaanse kaas
- peper en zout
- beetje citroensap
- steunvulling voor blind bakken.

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien.
Vet bijvoorbeeld 3 ramequin bakjes of muffin vormpjes in en bekleed deze met het ontdooide bladerdeeg.
Prik gaatjes in de bodem. Doe een vierkant stukje bakpapier op het bladerdeeg en vul dit met een steunvulling.
Iedereen kent zijn eigen oven het beste, dus afhankelijk daarvan bak ze ongeveer 15 tot 20 minuten. Haal de steunvulling er uit en controleer of de bodem gaar is. 
Erg belangrijk omdat de cottage cheese vulling ook vochtig is.  Strooi eventueel wat amandelpoeder op de bodems.
Bij mij waren de bodems na 15 minuten nog niet gaar, dus die heb ik nog even zonder steunvulling teruggezet.
Ik denk dat metalen vormpjes de warmte beter geleiden dan aardewerk.

Meng de cottage cheese met wat citroensap, peper, zout en de in stukjes gehakte gezouten amandelen, een deel van de geraspte kaas en de zeer fijn gesneden dikke plak rode ui.

Als de bladerdeeg bakjes gaar zijn vul de bakjes met het cottage cheese mengsel, verdeel daar overheen de gegaarde pompoen en strooi de rest van de parmezaanse kaas en nog wat stukjes amandelen er overheen.
Zet ze vervolgens nog ongeveer 8 minuten in de oven op 190 graden.

                                                   Heerlijk voor bij de lunch
                                                                   of 
          met een maaltijdsoep vol verse groenten met o.a. pompoen; als lichte maaltijd.

                                                  ******************