Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

maandag 1 december 2014

In een zomervakantie.


In een zomer vakantie.

Op een ochtend werden we door Dixie, onze al bejaarde golden retriever, wakker gemaakt. Hij stond kwispelend naast ons bed met een pantoffel in zijn bek, zijn oren in de hoogste stand en maakte een nogal uitgeslapen indruk.
Soms is dat wel eens anders, want dan lag hij nog te slapen op de bank in de kamer. Hij lag dan ontspannen op zijn rug, de achterpoten wijd en zijn voorpoten kruiselings over zijn ogen. Als hij ons dan hoorde, nam hij de moeite om een voorpoot iets te laten zakken en keek ons dan een beetje verstoord aan.



 Deze riante houding had hij te danken aan het feit, dat hij artrose in zijn poten had en het volgens de dierenarts beter was om hem niet op een koude stenen vloeren te laten liggen. Wij maakten dus elke avond zijn "bed" op de bank, zodat hij kon kiezen tussen de bank, zijn mand en als het te warm werd, toch…. de koude stenen vloer.

Deze ochtend maakte hij een energieke indruk, met een pantoffel in zijn bek en met zijn kwispelende staart deelde hij rake klappen uit tegen de zijkant van ons oude opgeknapte ledikant.
Zoals op bijna elke zomerochtend,  zag ik de zon al uitbundig door de spleten van de luiken  schijnen. Toen ik op de klok keek, zag ik dat het al negen uur was, de zon had er dus al een paar uurtjes opzitten. Ondertussen hoorden we steeds een koe hard loeien.
Dixie bleef nadrukkelijk aanwezig;  gooide de pantoffel  nonchalant in zijn mand en haalde in de keuken een schoen en begon opnieuw streng te kijken en te kwispelen. Er zat niets anders op dan aan deze uitnodiging gehoor te geven en we stonden op.
Het eerste wat we na het opstaan deden, waren de gordijnen van de tuindeuren opentrekken.
Elke ochtend opnieuw of het nu mooi of slecht weer was, genoten we van het uitzicht.
Voor ons liggen de weiden, glooiend aflopend naar de weg, hemelsbreed zo'n twee honderd meter verderop. Vervolgens maken de weiden achter de daken van de huizen van onze buren, Didier en Ginette, 's zomers nog een familie uit Parijs en een ouder echtpaar, weer een stijgende lijn.
De weiden worden door de "bocage"  verdeeld in speelse, ongelijke vlakken. In de verte zien we hier en daar wat witte stipjes tegen het groen afsteken. Grote oude eiken en andere begroeiing  zorgen ervoor dat de witte Charolais koeien en schapen zomers in de schaduw kunnen liggen
In de weide, grenzend aan onze tuin, liepen de koeien van Claude, die zelf twee kilometer verderop woonde.
Joep liep in zijn kamerjas met Dixie naar buiten om even een eerste verkenningstocht te maken.
Dit hield in dat Dixie hier en daar zijn poot optilde en meestal ook mijn rozen besproeide terwijl Joep wantrouwend de hoogte van het gras bestudeerde in verband met zijn maaipsychose.
Inmiddels waren we al in het rijke bezit van vier maaimachines.... in diverse uitvoeringen.



Terwijl ik in mijn nachtjapon in de keuken de elektrische ketel met water aan zette om thee te maken hoorde ik ineens roepen: "Syl, er loopt een kalfje in onze tuin, links bij de coniferen".
Ik riep zonder gelijk te gaan kijken terug: "Doe hem Dixie's zijn riem om !"
Het leek me heel logisch, want wij hadden een zogenaamde slip-over halsband/riem ineen. In Westerns zie je cowboys min of meer hetzelfde doen  met lasso's. Alleen zitten cowboys op een paard en gooien dan losjes vanuit de pols een lasso, meestal in één keer raak, over de hals van een koe.
 Joep in zijn iets andere outfit kwam terug naar de keukendeur en zei lachend: "Joh, dat past niet. Van dichtbij is dat kalfje nog groter dan een shetlander en zijn moeder staat aan de andere kant van de coniferen te loeien".
Omdat Joep de neiging heeft om nogal eens te overdrijven, liep ik ook naar buiten om de door hem aangegeven afmeting te controleren.
Inderdaad, tegen de coniferen aangeplakt stond een fors uit de kluiten gewassen wit kalf. De moeder probeerde aan de andere kant van de coniferen haar kind te besnuffelen en nam en passant een paar beste happen uit onze conifeer.


"Kan hij niet terug door datzelfde gat ?" zei ik heel optimistisch tegen Joep.
Joep deed een paar passen in de richting van het kalfje, maar dat begon al gelijk een beetje zenuwachtig heen en weer te lopen. "Nee, dat wordt niks en misschien bezeert hij zich nog aan het prikkeldraad"
"Weet je wat " zei Joep, "Als jij nou naar boven, naar het hek loopt en dat openhoudt, dan probeer ik het kalfje daar naar toe te drijven".
 "Laten we dan eerst Dixie naar binnen doen, want als hij meeloopt vliegt dat kalfje misschien de verkeerde kant op " zei ik , terwijl ik Dixie door de keukendeur naar binnen liet.
Dixie ging  achter de tuindeuren verongelijkt staan kijken en je zag hem denken: "Hè, nou begon het net leuk te worden !"

Ik liep dus in mijn nachtjapon naar boven zo'n vijftig meter verderop naar de ingang van de wei. " Kan die?!" riep Jaap à la minute."
Neen, hoe moet dat hek nou open ?" gilde ik verstoord terug, terwijl ik naar de in mijn ogen ingewikkelde sluiting van het hek keek. Jaap stond met verheven stem terug te schreeuwen: "Eerst die pin aan die ketting eruit halen, dan die handel naar rechts en dat ding met een oog over die pin halen ". Het leek wel op de instructie van een breipatroon .Gelukkig liet ik geen steek vallen en kreeg ik het hek open.
"Kan die?!" riep Jaap weer terwijl hij met een stok in zijn hand op enige afstand van het kalfje de wacht hield.. "Even wachten, ik moet ook nog een stok pakken. Ja, hij kan" riep ik, terwijl ik de paal met zwabberend prikkeldraad voorzichtig een stukje van zijn plaats tilde.
Ondertussen waren de andere koeien in de weide met hun kalfjes, afgaande op het geloei van moeders ook een kijkje komen nemen. Ze stonden nieuwsgierig rond te kijken en liepen aan de andere kant van de coniferen een paar stappen met het kalfje mee.
"H-é-k open, h-e-k open,  daar komt hij! " hoorde ik Joep ineens roepen, want we konden elkaar niet meer zien, vanwege de andere rij coniferen. Ik tilde de paal met  het zwabberende draad razendsnel van zijn plaats om een grotere opening te krijgen. Wijdbeens met in mijn linkerhand de stok, stond ik als een politieagent het kalfje de weg te wijzen. Ingespannen stond ik iedere stap van het kalfje te volgen, maar hij liep op zijn dooie akkertje en helemaal niet bang de wei in.
Ineens hoorde ik paniekerig: "H-é-k dicht, h-é-k dicht!". Ik keek op en zag die hele kudde koeien komen aanstormen.
Sneller dan snel verrichtte ik alle handelingen in omgekeerde volgorde, terwijl  Joep naar boven kwam rennen en overbodig vroeg: "Is het dicht?" 
"Al lang" zei ik aanvankelijk triomfantelijk, met  het bloed op mijn vingers.
Toen de vraag tenslotte goed tot me doordrong zei ik nijdig: "Ja, natuurlijk is het dicht, je denkt toch niet dat ik zo stom ben om met een hek wagenwijd open te blijven staan, als er een kudde koeien op me af komt stormen ?"
Toen we ons omdraaiden en ik met enige waardigheid met één hand mijn decolleté op orde bracht, stonden we zowat neus aan neus met de koeien en kalfjes. We voelden hun hete adem in ons gezicht, zij stonden uit te hijgen van dit sprintje, uiteindelijk hadden ze zojuist een behoorlijke helling genomen.
  
                            ***************************

RECEPT

TUTTI-FRUTTI PLAATCAKE.



Vierkante bakvorm 23 x 23 cm, eventueel met uitneembare bodem.
Ingrediënten:

-     -  180 gram roomboter op kamertemperatuur
-     -  150 gram suiker
-     -   4 eieren op kamertemperatuur
-     -  100 gram abrikozenjam
-    -   1 theelepel kaneel
-    -    200 gram zelfrijzend bakmeel
-    -    30 gram walnoten
-   -    150 gram tutti frutti

Verwarm de oven voor tot 175 graden.
Vet de bodem van de bakvorm in en bedek de bodem met bakpapier.
Laat de tutti-frutti weken of kook de vruchten een paar minuten voor  in een beetje water met kaneel.  Af laten koelen en goed uit laten lekken.

Klop in de keukenmachine of met de mixer eerst de suiker met de boter zacht.
Voeg vervolgens een voor een de eieren er bij en dan de abrikozenjam en 1 theelepel kaneel.
Zeef het bakmeel met een snufje zout en mix het geheel tot een mooi glad beslag.
Schep het beslag in de bakvorm en strijk het glad.
Verdeel vervolgens de tutti-frutti en de in stukjes gebroken walnoten over het beslag.
Bak de cake in ongeveer 30 minuten gaar en goudbruin.
Laat afkoelen op een rooster.
Verwarm nog een beetje abrikozenjam met een eetlepel water en bestrijk de plaatcake er mee.
Lekker bij een kopje thee of koffie.

            



            Ook als dessert te gebruiken met slagroom en een bolletje vanille ijs er bij.

                                                 ********************

2 opmerkingen:

  1. Prachtige tekening van je dochter van Dixie!! Ze kan er wat van-doet ze er ook mee of alleen voor eigen plezier?
    Schitterend verhaal en je breekt het weer af op een spannend moment....
    Jammer weer 2 weken wachten,al hoewel met al deze drukke dagen vliegen ze misschien om.
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jammer, maar ik had net een hele grote spontane reactie geschreven en deze is nu ineens verdwenen. Ik heb dat wel vaker hoor, of het aan de muis of aan mijn pc ligt....ik weet het niet. In ieder geval; ik lag in een deuk van je verhaal en heb weer genoten. Ik hoop dat deze reactie wel pakt. Groetjes Wilma

    BeantwoordenVerwijderen