Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

zaterdag 1 november 2014

Maaien!


We waren nu al een paar weken in Frankrijk en hadden de meeste dingen geregeld, water, elektra en telefoonaansluiting.
De verhuisdozen waren uitgepakt, badkamer en WC gesausd en het onkruid was redelijk onder controle, dus het leek er al een beetje op.
Er waren wel dingen die we ooit nog wel eens wilden veranderen, géén rigoureuze verbouwing, maar een beetje opfrissen.
Het alpen behang zou er wel een keer aan moeten geloven, maar goed daar was voorlopig mee te leven.
En bijvoorbeeld ook het bad met zijn plasticgordijntje er om heen!

Tussen de bedrijven door, hadden we de omgeving een beetje verkend.
Af en toe bezochten we een brocante, heerlijk rondstruinen tussen van alles en nog wat.




De mensen gadeslaan, genieten van een glaasje op een terras, waar dan uit de luidsprekers van het dorp, héél sfeer verhogend de tophit van Charles Trenet uit de jaren veertig; “La romance de Paris” schalde.
Soms werd het nummer door voorbijgangers zachtjes mee geneuried en een ander liet horen dat hij de tekst van buiten kende en zong uit volle borst mee!



Helaas kwam de datum dat we terug zouden moeten gaan naar huis in Nederland, akelig dichterbij!
Ineens hadden we twee huizen, waar we konden zijn!?

Een doorn in ons oog was nog wel het veel te hoge gras overal.
Het trok niet alleen ongedierte aan, maar het zag er ook zo onverzorgd uit rondom het huis.
Zo hier en daar hadden we al gekeken naar maaimachines, maar daar waren we nog niet, de vraag was welk type machine het meest geschikt zou zijn.
Maar, zo tegen het eind van de vakantie, was het geluk met ons!

Op een ochtend zagen we dat er een Renault Express stopte, die  keurig buiten ons hek werd geparkeerd en er kwam iemand aanlopen richting huis.
Een gebruind, alweer goed gevuld mannetje in korte broek, keurig gestreken overhemd en de voor Franse mannen vaak onafscheidelijk lederen handtas, bungelde aan zijn pols.
Hij kwam zich voorstellen, hij was de overbuurman.
Als we in de kamer stonden, konden we nog net een puntje van zijn dak zien. Er stonden nog een paar andere huizen, maar wij hoorden van hem dat waren zomerhuizen.
Hij woonde er permanent, was getrouwd en was met pensioen.

Nadat we over en weer wat wetenswaardigheden, waar wij vandaan kwamen e.d., hadden uitgewisseld en een kopje espresso op het terras hadden gedronken, kwam al gauw het veel te hoge gras ter sprake.
Hij wist wel een oplossing: “Vraag aan de buren van de boerderij hier naast of ze het willen maaien en hooien en laat ze het hooi houden!” zei hij terwijl hij naar links op de boerderij wees.
Volgens hem waren het erg aardige mensen en hadden ze ongeveer 60 koeien, geen melkvee en 160 hectare land!
Je zou zeggen, zitten ze dan nog verlegen om een paar hooibalen?
Maar het was een goede tip en we konden het proberen.
Na een poosje moest hij weer eens opstappen, tijd voor zijn aperitief!
Met de belofte dat we een volgende keer ook kennis zouden komen maken met zijn vrouw, vertrok hij.
Mochten we vragen of problemen hebben, we konden hem altijd inschakelen.
erg aardig van hem.

Joep, liet er geen gras overgroeien, dat deed het toch al hard genoeg en ging de volgende ochtend naar de betreffende boerderij.
Daar was het even zoeken naar iemand, zoals ik later hoorde, maar uiteindelijk vond hij twee mannen in een immens grote stal. Daar stond inderdaad een respectabel aantal koeien van het witte Charolais ras.
Joep, legde de situatie uit en met boeren nuchterheid was het antwoord kort en krachtig: “C`est bon!”
Geen moeilijke vragen verder en ze, het waren vader en zoon, zouden de volgende ochtend komen.
Joep zei: “Het zijn aardige lui, met verweerde koppen door de zon, beetje terughoudend, we zullen zien!”


Inderdaad de volgende ochtend hoorden we een tractor aankomen op ons weggetje. Bij nader inzien waren het er twee, vader en zoon ieder op een tractor.
Er werd even overleg gepleegd wat de bedoeling was.
In ieder geval moesten de twee weiden gemaaid worden.
Als het kon ook de stukken rondom het huis, omdat we nog geen geschikte maaimachine daarvoor hadden gevonden.
Geen probleem, waar ze bij konden komen zouden ze maaien, dat hield wel in dat ze niet helemaal in de hoeken van de weiden konden komen, daar waren de tractoren te groot voor.
Wij helemaal happy, toen ze aan het werk gingen en erg goed voor onze hooikoorts met al dat rondvliegende gras……….!

Na gedane arbeid, nou ja zitten in de cabine, muziekje aan en alle hendels bedienen, vroegen we of ze iets wilden drinken.
Ja, dat wilden ze wel en keken ze eerst op hun horloges.
Wij moesten nog wel even aan het Franse ritme wennen! Het was rond half twaalf, dus een whisky ging er wel in.
Joep, deed ook mee alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om na je ontbijt, het bord met het stevige mengelmoesje van alles, over te schakelen op de whisky!.
Hun terughoudendheid lieten ze varen en we waren al gauw in een geanimeerd gesprek verwikkeld.
 Ze hadden een Poolse achternaam en de vader was op zijn tweede jaar met zijn ouders in Frankrijk komen wonen.
Na een half uur werd er weer op hun horloges gekeken, ze moesten maar eens opstappen om te gaan eten.
Ze zouden na een dag, als het zulk mooi weer bleef terugkomen om het gras om te gooien. We hoefden er niet voor thuis te blijven, als het hek van de weide maar open was.
Prima geregeld dus en toen was de dag aangebroken dat ze balen van het hooi gingen persen.
Na het handen schudden en “Ça va?” over en weer gingen ze aan de slag.
Er werden niet van die kleine baaltjes maar de grote ronde balen geperst.


Per stuk ongeveer driehonderd kilo en er kwamen ergens achter in de twintig, balen van af, dus een zeer goede oogst.
Maar voor het mooie was het gras toch wel aan de late kant gemaaid, dan is de kwaliteit van het hooi minder.
De whisky fles kwam weer op tafel en er werden zelfs grapjes over en weer gemaakt.
Nu het ijs gebroken was, werden we ook gevraagd om bij hen te komen voor een  aperitief.
Dat zou dan ook in een volgende vakantie gaan gebeuren, want we moesten toch echt eens gaan pakken.
Als we weggingen zouden zij wel een oogje in het zeil houden.
Kijk dat is dan weer eens handig, dat boeren over het algemeen nieuwsgierig zijn.
Dat niet alleen maar ze zijn gewend om te “schouwen” om het gedrag van hun vee in de gaten te houden.
De balen zouden ze nog ophalen en dat werd gedaan met wel hééle grote prikkers voor aan de tractors.


Toen moesten wij met pijn in ons hart in de auto stappen en de boel achterlaten.
Onze keurige gemaaide weiden – met nog wat plukkerige hoekjes hier en daar – ons huis met de luiken dicht, afgesloten water en elektra en toegangshek op slot.
Tja, er zat niets anders op en we keken zo lang mogelijk nog eens achterom!


                                           ************************

RECEPT

Uit de oven:

Aardappelen, wortels, pastinaak en kippen drumstick.

Ingrediënten voor twee personen:

- 3 grote aardappelen
- 2 grote winterwortels
- 1 grote pastinaak
- 2 eetlepels olijfolie
- 2 teentje knoflook
- Italiaanse kruiden.

Verwarm de oven voor  op 210 graden.
Bekleed een bakplaat met bakpapier.

Schil de aardappelen en groenten met dunschiller, snijd alles in een beetje gelijke repen en kook alles in één pan ongeveer 7 minuten voor.
Laat daarna uitlekken in een vergiet.

Braad de kippen drumsticks aan in koekenpan of gaar ze voor in de magnetron.

Spreid alles uit op de met bakpapier beklede bakplaat, strooi er de kruiden over heen, leg de hele knoflookteentjes er tussen en besprenkel met olijfolie.
Rommel alles met de handen nog een beetje door elkaar, zodat de olie goed is verdeeld.

Schuif de bakplaat in het midden van de oven voor plm. 40 minuten, totdat alles mooi goudbruin en gaar is.



                                         Een groene salade past er ook goed bij.                                    
                                                       ***************





2 opmerkingen:

  1. Weer een gezellig verhaal Sylvia vandaag.Kan me voorstellen dat jullie daar liever waren gebleven.
    Krijg gewoon zin om daar ook een huisje te kopen en heerlijk te genieten,maar ja....mijn Frans is niet geweldig.
    zonnig weekend en succes met je quilt-mooie kleuren.
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen