We hadden twee maanden de tijd om een inboedel bij
elkaar te vergaren.
Vergaren was iets anders dan zomaar kopen, vond
ik.
Hoewel de meeste vergaarde spullen moesten ook
betaald worden
Kopen was in mijn optie een kwestie van naar de
woninginrichter gaan en zeggen: “Doet U dit maar en dat. Kunt U het gratis
bezorgen?”
“Ja, zeker Mevrouw en Meneer, wat is het adres?”
zou de verkoper dan blij met zo een order antwoorden.
“Frankrijk? Sorry, Mevrouw en Meneer zo ver komt
onze bezorgdienst niet zou hij dan spijtig moeten zeggen.
Een goede verkoper zou alsnog aanbieden om een
regeling te treffen, maar wat zou dan het eindbedrag van de rekening zijn?
Wij wilden het eindbedrag van de rekening voor de
inrichting acceptabel houden, zonder er armoedig bij te zitten.
Vijf kamers gaan inrichten naar ons eigen idee, rekening
houdende met de kleuren in de diverse kamers en het karakter van het huis.
Een heerlijke uitdaging!
De inrichting moest in ieder geval berekend zijn
op zes personen, vonden wij.
Het eerste doken we de zolder van mijn moeders
huis op, waar we nog het één en ander hadden opgeslagen.
Een bureau, hanglampen, mijn serie Keulse potten,
de klok met diverse prullen, waar we leuke herinneringen aan hadden, kwamen nu
goed van pas.
Vervolgens begon ik alle rommelmarkten af te
lopen, waar ik leuke koopjes op de kop kon tikken.
Voor een donkerbruin buffetkastje van
vijfentwintig gulden waren drie gegadigden voor me.
Uiteindelijk kwam ik er mee thuis, de klep van
mijn Panda half open en de hoekjes en gaatjes gevuld met klein spul.
Via een kennis hoorden we dat er meubels
ingezameld werden voor de boeldag van de kerk.
We gingen daar kijken en kochten onder andere: een
dressoir, een driezitsbank, een onverwoestbare salontafel, gemaakt van een
wagenwiel, een strijkplank, een defecte motormaaier en 4 houten tuinstoelen
voor zachte prijsjes.
Het meest in mijn schik was ik met twee houten ledikanten
van voor de oorlog, waar Joep aanvankelijk niets in zag, maar voor zeventien
gulden en vijftig cent konden we niet toppen.
Ik had het idee om ze op te knappen en ze crème te
verven voor de Groene kamer.
Joep, voerde het idee uit en na eindeloos schuren,
plamuren en verven waren ze voor mijn gevoel het einde.
Mijn abonnement op "Ariadne” wierp zijn
vruchten af.
Met in gedachten mijn diepe vensterbanken en hoge
ramen, die vroegen om een fleurige aankleding, kocht ik tientallen meters stof.
De gordijnen wilde ik met strikjes op een roede
hangen en opnemen met een “embrasse”
.
Met passen en meten werd de meeste tijd versleten.
Mijn moeder en ik lieten de naald van de naaimachine
in hoog tempo over de lappen stof heen razen.
Gordijnen, spreien, dekbedhoezen, ronde
tafelkleden en top kleedjes waren het resultaat.
Vervolgens kwam er een lange eettafel met zes
stoelen, diverse bedden en nog eens drie buffetkastjes.
De keukeninrichting en serviesgoed schaften we
nieuw aan, evenals de matrassen.
Ruimschoots op tijd hadden we alles bij elkaar.
Van eierdopjes tot en met schoffel.
Ondertussen hadden we ons al gebogen over de
mogelijkheden om dit alles in één keer te vervoeren.
Een erkende verhuizer vonden we te prijzig.
Aanbiedingen om voor chauffeur te spelen hadden we
genoeg. Dus een bus huren leek ons het beste.
Op advies van de verhuurder, huurden we
uiteindelijk een kleine vrachtwagen. Gezien de afstand zou het comfortabeler
zijn om die af te leggen in een kleine vrachtwagen dan in een overbeladen
busje.
Twee vrienden van Suzanne, met een groot
rijbewijs, zagen het helemaal zitten om als truckers te fungeren.
Ervaring in het rijden en kaartlezen hadden ze
ruimschoots, want ze zaten in het leger.
Op een zonnige zondag hielden we in de tuin een
werkbespreking. De aankomende truckers zagen zich al professioneel pauzeren met
een broodje bal…………
De taken werden verdeeld; de jongelui zouden alles
inladen.
De spullen stonden her en der opgeslagen en
Leontine hield de checklist bij, zodat er niets vergeten zou worden.
De jongens zouden na het inladen `s avonds met de
vrachtwagen vertrekken. Suzanne met haar vriendin zouden de volgende ochtend
vroeg in hun Peugeot starten.
Leontine bleef thuis, want ze had vakantiewerk en zorgde
voor de kat.
Wij zouden met Dixie, de hond, een dag eerder
vertrekken naar Frankrijk.
We mochten ons verder niet meer met de verhuizing bemoeien.
Prettig geregeld!
We hadden inmiddels regelmatig papieren van de
notaris ontvangen, die we getekend terug moesten sturen.
Op één van deze documenten moesten we zelfs onze
handtekeningen door de politie late legaliseren.
Voor de politie was het een niet alledaagse
bezigheid, maar na ons verzoek kregen we hun volledige medewerking.
Om de notaris niet al te veel te teleurstellen,
lieten we er iets fraais van maken, compleet met stempels, titels en namen.
We informeerden bij de douane of er papieren voor
het uitvoeren van de meubels nodig waren, maar sinds negentien tweeënnegentig
hoefden dat niet meer voor goederen voor eigen gebruik.
De notaris had ons steeds verzekerd van het feit
dat hij ons bijtijds bericht zou sturen, wanneer we het huis konden betrekken.
Het transport van de akte zou via een volmacht plaatsvinden, dus daar hoeden we
niet bij te zijn.
Op maandag 11 juli hadden we nog steeds niets
gehoord.
We draaiden het telefoonnummer van de notaris om
een afspraak te maken om de sleutels op te halen.
Tot onze schrik kregen we via een bandje te horen,
dat het kantoor heel de week, vanwege vakantie was gesloten.
De “Quatorze
Juillet” gooide roet in het eten.
Niet dat we deze belangrijke datum voor de Fransen
genegeerd hadden, nee we hadden hoogstens gedacht dat het kantoor die dag en de
vrijdag er na gesloten zou zijn. Hadden ze uiteindelijk een lekker lang
weekend.
Alles was geregeld, de vrachtwagen gehuurd, de
jongelui hadden snipperdagen opgenomen, was nog passen en meten om tot een
datum te komen, dus we konden niets meer veranderen.
We lieten ons niet gelijk uit het veld slaan en
vroegen via inlichtingen het telefoonnummer van de “Gendarmerie” in Bourbon op.
We wilden weten waar “Mr.Dubois” woonde en
vroegen zijn telefoonnummer.
We zaten thuis eerst te zweten op een concept voor
ons gesprek. Toen we dat op papier hadden staan, kon Joep dus in redelijk
vloeiend Frans ons probleem uit de doeken doen.
We merkten al snel dat Joep hierdoor voor “vol” werd
aangezien en hij kreeg een stortvloed van Frans over zich heen, waarvan het
zweet hem voor de tweede keer uitbrak.
Uiteindelijk lukte het, Mr.Dubois woonde in een andere plaats en we kregen zijn
telefoonnummer.
We kregen het niet cadeau zogezegd, want terwijl
Joep hardop alle “soixante- dix” en “soixantes” herhaalde schreef ik het vlug
voluit op, om er zeker van te zijn dat we bij het vertalen geen fouten zouden
maken.
Na een half uurtje rust, waagden we de sprong en
draaiden het gegeven telefoonnummer.
“Niet thuis”, natuurlijk "en vacances” was onze conclusie.
Een dag later probeerden we het weer op allerlei
tijdstippen, maar hij bleef op vakantie.
“Wat moeten we nou?” vroeg ik aan Joep.
“Inbreken in ons eigen huis is de enige oplossing”
antwoordde Joep en liep strijdlustig naar de schuur om te kijken of we in het
bezit van “inbrekersgereedschap” waren!
Met een ijzeren koevoet om het hek te forceren en
voor mij vreemd uitziende dunne en dikke
dingen, die om een hoekje konden werken, moest het lukken.
We waren van plan om de deur van de Blauwe kamer
naar de garage te forceren. We wisten dat de garage niet op slot zat.
Op de veertiende juli gingen we voor dag en voor
dauw op pad. De Parijzenaren deden hetzelfde dus stonden we beneden Parijs
langdurig in een file.
We hadden alle tijd om de bepakte auto`s te
bekijken.
We zagen katten, die rustig op de hoedenplank
zaten, alsof ze thuis op de vensterbank zaten.
Marmotten
in kooitjes, stapels stokbroden, slapende Oma`s, krant lezende Opa`s, hangerige
kinderen en stoere binken met grote zonnebrillen – de zon kwam nog maar net
kijken – met een gebruinde arm buitenboord; eigenlijk best gezellig.
Minder gezellig werd het toen iedereen bij
hetzelfde wegrestaurant ging stoppen.
In de stralende zon reden we tegen de middag onze
eigen weg op.
Het ijzeren hek had Joep met behulp van de koevoet
snel open.
Wat een genot was het om eindelijk na twee maanden
voor ons eigen huis te staan.
We tilden Dixie, uit de auto, vanwege zijn artrose en na wat rek-en strekoefeningen ging hij gelijk op onderzoek uit.
We liepen een beetje onwennig rond en gingen eerst
op het terras een sigaret roken (toen nog wel!).
De hagedissen schoten schichtig heen en weer en
verdwenen razendsnel tussen de stenen.
Daar zaten we dan op de grond van ons terras.
We gunden ons niet veel tijd om te mijmeren en om
van de omgeving te genieten.
De vraag was, “Hoe komen we in het huis?”
We openden de deur van de garage en bestudeerden
met een vakkundig inbrekersoog het slot van de Blauwe kamerdeur.
Er zat geen deurknop op en tot onze verbazing zat
de deur niet op slot.
Slechts met een simpele schroevendraaier had Joep
de deur zo open.
Was dat even een meevaller!
We keken elkaar verrast aan en moesten lachen,
toen we op de grond van de Blauwe kamer twee bossen met sleutels zagen liggen!
Was het de vooruitziende blik van “Mr.Dubois” geweest en zijn manier om huizen op te
leveren?
Met de sleutels in onze hand liepen we door het
lege huis naar de voordeur om hem te openen.
De officiële opening van ons huis gebeurde dus van
binnenuit……….
*************************
RECEPT.
HAVERMOUTPAP MET APPEL
"Superfood" nieuw? wel nee dat bestond vroeger ook al!
Wie kent niet het bordje havermoutpap van vroeger?
Ik wel en toen vond ik het niet lekker, zo slijmerig en zoet.
Hier mijn variatie, welke ik soms als ontbijt neem.
Neem drie gelijke delen van:
- havermout
- water
- melk.
Breng dit al roerend aan de kook.
Schil een appel en voeg deze in stukjes gesneden toe en bestrooi die rijkelijk met kaneel.
Laat de appel even mee pruttelen en doe de pap in een grote kom of op een bord.
En zo vind ik het wel lekker!.
Ik voeg geen suiker (i.v.m. diabetes type 2) toe en ook géén boter, maar dan kan natuurlijk wel.
****************
RECEPT.
HAVERMOUTPAP MET APPEL
"Superfood" nieuw? wel nee dat bestond vroeger ook al!
Wie kent niet het bordje havermoutpap van vroeger?
Ik wel en toen vond ik het niet lekker, zo slijmerig en zoet.
Hier mijn variatie, welke ik soms als ontbijt neem.
Neem drie gelijke delen van:
- havermout
- water
- melk.
Breng dit al roerend aan de kook.
Schil een appel en voeg deze in stukjes gesneden toe en bestrooi die rijkelijk met kaneel.
Laat de appel even mee pruttelen en doe de pap in een grote kom of op een bord.
En zo vind ik het wel lekker!.
Ik voeg geen suiker (i.v.m. diabetes type 2) toe en ook géén boter, maar dan kan natuurlijk wel.
****************
He heerlijk,dat was weer genieten Sylvia! Je weet het wel spannend te houden hoor.
BeantwoordenVerwijderenNu weer 2 weken wachten hoe het verder gaat.
Jammer dat de laatste foto alleen een zwart kruisje laat zien.
En dit recept ga ik echt niet maken-teveel associatie met zeeziekte....
groetjes,Truus uit Drenthe
Weer heerlijk genoten van je verhaal. Wat zullen jullie gezweet hebben, toen de notaris op vakantie was. Maar goed wat jullie deden. Havermout roept bij mij geen leuke herinneringen uit mijn jeugd op, dus dat ga ik niet maken. Alhoewel ik wel havermoutkoekjes bak en mijn kleinkinderen zijn er dol op. Dank je weer voor je heerlijke verhaal. Fijne avond nog. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderen