ZOEKEN, zoeken, zoeken.....

We wilden onze tijd, totdat het notariskantoor open zou zijn op maandagmiddag, nuttig besteden. We gingen dus op eigen houtje op zoek naar diverse huizen uit de advertenties.

Als eerste gingen we op zoek naar een voormalige molen in St.Aubin.

In het dorp was niets te zien dat op de afbeelding van de foto leek. We hadden ook niets anders verwacht, een voormalige molen, zou wel buitenaf liggen.

Gelukkig hadden net twee mannen de herdenking van de achtste mei achter de rug en waren op weg naar het café.

Wij lieten hen de advertentie zien en ze hadden een vermoeden waar het zou moeten zijn.

Wij volgden hun aanwijzingen zo goed mogelijk op, maar stonden ineens op het erf van een huis, wat er in de verste verte niet op leek.

De bewoner kwam nieuwsgierig kijkend naar buiten en wij vertelden hem, waar we naar op zoek waren en we lieten hem de foto zien.

Deze man had meer een vermoeden dat het aan de andere kant van de vallei lag en wees op een heuvelrij in de verte.

Hij gaf ons nog wat verdere aanwijzingen.

We reden door het heuvelachtige gebied via allerlei kleine wegen.

De wegen waren omgeven met hoge heggen in een sluier van teer groen, afgewisseld met het felle geel van de bloeiende brem en de bermen in wit en paars.

In de weiden huppelden de lammetjes achter hun moeders aan, terwijl sommige onderweg een volmaakte driedubbele rietberger maakten, alsof ze er jaren op geoefend hadden.

We genoten met volle teugen van dit gezoek.

Op een gegeven ogenblik waren we echter het spoor bijster en kwamen we terecht bij een meertje, omgeven door bomen en glooiende hellingen, begroeid met gras.

Aan de andere kant, boven het meertje, halverwege de heuvel lag een huis, waarbij twee auto`s stonden geparkeerd.

We besloten nog een poging te wagen en liepen naar de geparkeerde auto`s, waar een man en een vrouw, steeds vooraf gegaan door twee blije blaffende honden, met bagage liepen te sjouwen.

De vrouw, een aardige Engelse, nam de moeite om op een notitieblaadje, met de motorkap van hun auto als steuntje, een complete routebeschrijving te tekenen.

Ze wist het niet zeker, maar volgens haar leek het huis op de foto wel op het huis dat zij voor ogen had.

We maakten nog een praatje en we vertelden haar, dat we helemaal verrukt waren van de omgeving en bewonderden het plekje, waar hun huis lag.

We kregen gelijk een uiteenzetting over de verbouwing van het huis, welk gedeelte oud en wat nieuw was.

We gingen uit elkaar, toen we het er over eens waren, dat het “lousy weather” was en we het fris kregen in ons shirtje.

De zon deed alle moeite om door een wolkendek, dat was blijven hangen na een onweersbui in de nacht ervoor, heen te breken.

Ze stelde ons nog gerust door te zeggen, dat het stralende weer van de dag ervoor normaal was voor de tijd van het jaar.

Dit keer namen we met ”Goodbye”  en een “Goodluck” van haar kant afscheid.

Met haar routebeschrijving vonden we het huis moeiteloos.

Het leek inderdaad heel erg veel op het huis van de foto maar helaas, het was niet hetzelfde.

We gaven de hoop om de voormalige molen te vinden maar op en slippend in de modder keerden we om en sloegen een willekeurige richting in.

We hadden geen flauw idee meer waar we precies waren!

Joep sloeg op een bepaald moment een weggetje in, zonder enige aanduiding.

Ik zei nog: “Straks staan we weer op iemand zijn erf, dat vind ik zó brutaal”.

Joep, antwoordde alsof hij helderziend was: “Misschien vinden we zo nog een huis wat te koop staat, je weet nooit!”

Inderdaad aan het einde van het weggetje, stonden we voor een groot ijzeren hek met een bordje “À Vendre”  met een telefoonnummer.

“Zie je wel!”, zei Joep triomfantelijk.

We stonden voor een soort kabouterhuisje met twee kleine ramen met knalrode stenen kozijnen en een dichte houten rode voordeur. Het was onbewoond.

Joep sprong over het hek en liep in de richting van het huis.

Hij gleed bijna uit en riep: “Blijf maar bij de auto, want het ligt hier vol met schapenpoep”.

Hij keek vluchtig naar binnen, een keuken/kamer met een grote schouw en een slaapkamer, dat was alles zo te zien. De schuren op het erf waren echter van een reuzenformaat.

Joep, kwam op zijn tenen terug lopen en zei: “Volgens mij hadden die schapen de diarree, niet normaal meer wat een zooi!”

We noteerden het telefoonnummer, zodat we uit nieuwsgierigheid konden bellen om naar de prijs te vragen, maar we zeiden tegelijk: “Het plekje is wel mooi, maar het huis is veel te klein!”

Nadat Joep zijn schoenen zo goed als poepvrij waren, reden we terug naar de doorgaande weg.

We reden verder totdat ik een richtingaanwijzer met een plaatsnaam er op zag, die ik herkende.

Die kant gingen we op, omdat daar volgens de advertentie van de notaris twee huizen te koop zouden zijn.

In de verte zagen we het dorp al hoog op de heuvel liggen.

Een klein dorp met een dorpscafé dat tevens kruidenier en restaurant was en waar een paar ouwetjes er nog één namen op de bevrijding.

In de steile straat zagen we behalve het café, een postkantoor, de “Marie”, een school en een mini park.

De bewoners van de huizen in de straat hadden hun terracotta potten al in de vensterbanken en langs de muren op de stoep gezet.

De geraniums waren zo te zien net uit hun winterslaap ontwaakt.

Ongeveer een kilometer buiten het dorp, na een afdaling en twee scherpe bochten, zagen we ineens aan de linkerkant van de weg een naambordje van een huis, met daar onder een knalrood bord met “À Vendre” van de notaris uit Bourbon.

Dat moesten we zien, dus we draaiden het steile verharde weggetje op, met aan weerszijden de ons al bekende heggen.

Na een paar honderd meter ging de weg over in een onverhard gedeelte met grind.

Na een bocht met 4 statige eiken op een rij, reden we iets naar beneden.

We stonden voor een gesloten ijzeren hek met weer een bordje van te koop er op.

De bewolking was inmiddels dunner geworden en de temperatuur iets aangenamer.

We stapten uit en leunden met onze ellebogen op het hek. We stonden zo een hele poos te kijken en zeiden niets.

Achter het hek liep het pad met rechts een rij coniferen en links een grote treurwilg en een paar struikjes, nog een tiental meters door.

Het gebouw was misschien wel vijfentwintig meter lang, gebouwd van ruw natuursteen, een mengeling van hier en daar bijna wit en zandgeel en grijs. De voor de streek zo kenmerkende lagere aanbouw, afgesmeerd met cement.

De contouren van de deuren en ramen aangegeven door grote blokken zandsteen.

Alles onder één dak; aan de voorkant een klein raam, een toegangsdeur met afdakje, brede tuindeuren, twee donderbruine gesloten luiken, een garagedeur en nog twee bruine houten deuren.

Op een gedeelte van het hoge puntdak, met een schoorsteen, lagen nieuwe pannen.

Voor de entree, tuindeuren en de gesloten luiken, lag een verhoogd terras, waarvan het linker gedeelte halfrond was.

Voor het terras een ruime “cour” met grove kiezels.

Aan het hoge onkruid, de lege plantenbakken en een gesloten gordijn te zien was het onbewoond.

We keken elkaar vragend aan, in de hoop dat we allebei hetzelfde dachten en we zeiden beduusd tegen elkaar: “Dit is het hè?”

“Ja, helemaal, moet je zien hoe het ligt! Helemaal vrij en een eigen weg er naar toe”, zei Joep enthousiast.

“Durf jij weer over het hek te klimmen? Misschien kun je even naar binnen gluren?” vroeg ik erg benieuwd.

Joep sprong over het hek en liep naar de tuindeuren en kon door een spleet van de gordijnen naar binnen kijken.

Hij kwam vlug weer terug, want gezien onze vorige illegale bezichtiging in Fours, waren we voorzichtiger geworden.

“Het staat inderdaad leeg en volgens mij is het helemaal gerestaureerd!” zei Joep nog enthousiaster.

“Ik zag een mooie grote open haard, plavuizen op de vloer, een balkenplafond, dubbel glas in die deuren. Het terras is van natuursteen en bij die luiken loopt het helemaal door langs het huis in cement” somde Joep op.

Hij stond ook weer aan de legale kant van het hek en Joep vulde zijn verslag aan met: “En een mooi uitzicht als je op het terras staat, joh! Dit is het helemaal, hè?”

We moesten aan de woorden van Anneke, onze vriendin in de Dordogne denken:

“Er gelijk verliefd op worden….” en ik dacht: “Ja, ze heeft gelijk!”

                                                 ****************

RECEPT.

CLAFOUTIS.

Hier dan weer even een Franse klassieker; normaal gesproken gemaakt met kersen.
Maar met ieder andere vrucht, bijvoorbeeld voorradig in eigen tuin, smaakt hij ook heerlijk.
Ik gebruik altijd het onderstaande recept en zie dat maar als een soort "light" uitvoering. Hij smaakt prima zo en scheelt een hoop calorieën!

 Ingrediënten:

-verse kersen ontpitten of pot kersen op siroop,(uit laten lekken).
- 100 gr. bloem.
- 100 gr suiker (ik neem altijd 60 gr!)
- 3 eieren.
- 25 cl melk.
- 1 theelepel bakpoeder.
- beetje zout.
- boter om de vorm in te vetten.

Verwarm de oven voor op 180 graden
-Meng het gezeefde bloem met de suiker, beetje zout, bakpoeder en voeg vervolgens de losgeklopte eieren toe.
-Maak de melk een beetje warm en voeg dit toe en blijf roeren voor een mooi glad beslag.
-Vet de vorm in en leg de kersen in de vorm, giet voorzichtig het beslag over de kersen en zet de clafoutis 35 minuten in het midden van de oven op het rooster.

Erg lekker om hem lauw te eten als dessert met kersensaus en koud bij de thee, als er nog iets over is....

In de bakvorm staat een ander recept, maar ik houd me aan mijn " light"  versie, zonder boter!

                                                            ******************************