Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

zaterdag 1 maart 2014

ADVERTENTIES BESTUDEREN en BESLISSING NEMEN.





In de loop der jaren hadden we regelmatig gereageerd op advertenties in diverse kranten.
Zelden kregen we een keurig verzorgde aanbieding.
De in onze ogen verzorgde documentatie gaf bijvoorbeeld een omschrijving van de streek, duidelijke foto's van de huizen met een uitgebreide omschrijving. Meestal kregen we  een onduidelijke fotokopie van de Franse makelaar met daarop aantekeningen met de pen geschreven in het Nederlands.
De foto van het huis was soms zo onduidelijk afgedrukt,dat het een soort legpuzzel was om het huis, tuin of bijgebouwen te onderscheiden.

Wat ons erg aansprak was de service van een makelaarskantoor in Bourges.
Naar aanleiding van de door ons kenbaar gemaakte wensen werd er een halfjaar lang gratis alle aanbiedingen aan ons doorgezonden.
Door al deze aanbiedingen goed te bestuderen, kregen we een prima indruk van de prijs-kwaliteit verhouding van de diverse objecten. 
Elke keer als er weer zo`n bruine enveloppe met Franse postzegel (dat was begin jaren negentig!) in de brievenbus viel, was het alsof we een kadootje kregen. Lekker op ons gemak, alle aanbiedingen bekijken, vergelijken, afkeuren, gedeeltelijk goedkeuren en wegdromen als we iets helemaal zagen zitten.

Een vast ritueel was onze zondagochtend sessie. Samen aan het ontbijt met vers gebakken pistolets en dan maar kletsen over Frankrijk, jaren lang.

Het ging vanzelf, we haalden herinneringen op aan onze eerste nacht in het hotel in Jussey, onze miskleun met de bestelde niertjes, de brand in de Kever en nog veel meer.
Gekheid maakten we als we een plaatsnaam zoals “La Chapelle de St.Laurian” zagen staan en er werd dan een ruine voor een schijntje te koop aangeboden.
We zeiden tegen elkaar terwijl we op de foto naar de afgebrokkelde muren keken: Nou ja, het klinkt in ieder geval goed als we kunnen zeggen, we hebben een huisje op het Franse platteland. Ja; in “La Chapelle de St.Laurian”.
Soms gingen we zelfs zover en fantaseerden over opknappen.
Een indeling was zo gemaakt, even een verdiepingsvloer erin, een dak erop met leuke dakkapelletjes en bloeiende hortensia`s in de tuin.
Als onderkomen leek een oude caravan ons zelfs ideaal!
Maar als we dan echt  nuchter gingen nadenken, kwamen we tot de conclusie dat het een tien jaren krampeerplan zou worden. Op dat moment bleef het dus bij dromen met open ogen.

Voldoende geld was er nog niet en of het er ooit zou komen?
 Met studerende dochters, een hypotheek, andere vaste lasten, de auto`s en vakanties, dat hakte er behoorlijk in.

Zelfs het idee om een heel ander leven te gaan leiden en een camping te kopen werd van A tot Z op een rijtje gezet.
Geen haalbare kaart; of de aanschafprijs was te hoog en hadden we na verkoop van ons huis toch nog te weinig eigen geld.
Of als de prijs gunstig was, hypotheek en eigen geld voldoende waren, dan waren er weer te weinig inkomsten.
Met een beetje minder of zelfs een heel beetje minder hadden we geen probleem.
Een stukje stokbrood, misschien aangevuld met aardappelen, groenten en fruit uit eigen tuin.
Een vers eitje van onze eigen kippen.
We zouden vegetariërs worden!
We zijn namelijk niet in de wieg gelegd om onze eigen kippen of konijnen de kop af te hakken. Ze dan vervolgens achter glas op een rijtje op een plank te zien staan………. Ik zou geen hap door mijn keel krijgen.

Eten zou kunnen, maar er bleef nog genoeg over waar we nog iets anders voor nodig hadden: geld!
Verzekeringen, gas, water, elektra, onze studerende dochters…….geld, geld!
Even zagen ze ons zelfs nog als “artisans” van het één of ander de kost verdienen.
Bijna iedere zondagochtend was het raak en waren we aan het “brainstormen”.
Echter na het opheffen van onze zitting, namen we een “koude” douche en gingen over tot de orde van de dag.

                            ****************************



Op een druilerige zondagochtend in het voorjaar van 1992 zaten Joep en ik, zoals gewoonlijk in onze dusters in de keuken.
De croissants stonden in de oven lekker dik en bruin te worden. Na het indringende gepiep van de oven nam ik de croissants eruit. Ze waren nog erg warm, dus lieten we ze even wat afkoelen.
Met een vers gezet kopje thee in onze handen, staarden we naar de mooie bruine croissants. Onwillekeurig kwamen er weer herinneringen boven.
Ik zei: “Weet je nog in dat hotel in Confolens, waar we van dat harde opgepiepte stokbrood kregen?”
“Ja”, zei Joep lachend, “op het laatst ging iedereen een beetje lacherig naar elkaar zitten kijken. We leken wel een stel knaagdieren!”

Het gesprek bleef voor ons doen een beetje oppervlakkig.
Vooral als we over Frankrijk aan het praten waren, dan konden we tot zeer filosofische uitspraken komen!

Als vijftiger zei Joep ineens geërgerd: “Moeten we nou nog jaren doorgaan met alleen maar over ons ideaal práten? Als we moeten wachten tot ik in de Vut kan, dan kunnen we het wel schudden. Eerst was het met zevenenvijftig jaar in de Vut en nu pas met eenenzestig jaar”!
Tegen de tijd dat ik eenenzestig ben is het misschien wel afgeschaft.
Dan moet ik waarschijnlijk doorwerken tot mijn achtenzestigste en mag ik blij zijn als ik dan nog eens met pensioen mag!”

Al pratend en wie er het eerst over begon, weet ik niet meer kwamen we tot een besluit.
We zouden ons huis gaan verkopen…….!?

Suzanne woonde al een paar jaar op zichzelf en Leontine zou na het atheneum in Nijmegen gaan studeren.
We waren het er over eens dat we best wat kleiner konden gaan wonen.
Een kleiner huis in Nederland én een huisje in Frankrijk……?
In feite was het toch een ingrijpende beslissing, ons fijne huis in het bos met elfhonderd vierkante meter grond verruilen, ja voor wat…..?

Toen we onze plannen aan Suzanne en Leontine voorlegden, waren ze het er helemaal mee eens.
We wisten zeker dat er hier en daar wel wat vraagtekens werden gezet bij onze plannen.
Nadat we alles zo goed mogelijk op een rijtje hadden gezet, stond een paar weken later het bord van de makelaar met
 in de tuin.
Zo`n bord trok veel bekijks. We zagen dat de wandelaars en fietsers, die langs kwamen hun best deden om niet al té nieuwsgierig naar binnen te kijken.

We kregen mensen over de vloer, die of alles structureel af liepen te kraken; is de woonkamer wel 48m2, jammer van die vide, dat kost je toch een extra kamer enz. Of ze vonden het wel “aardig”, natuurlijk eigen belang in de hoop de prijs te kunnen drukken!
Uiteindelijk verkochten we ons huis in het najaar aan een sympathieke familie.
Het leek alsof ons huis voor deze mensen was gemaakt en dan ben je blij dat het “goed terecht” komt!
We hadden het als casco laten bouwen en verder alles met hulp en onze eigen handjes afgemaakt. Daardoor krijg je aan andere band met een huis, dan waar je instap klaar binnenkomt.
Gelukkig had die familie geen haast met de oplevering.
Voor ons brak een drukke tijd aan, plannen maken voor ons nieuwe stekje, zolder, schuur en garage uitmesten.


                                 *********************

RECEPT.

MINESTRONESOEP.

Voor deze soep is het moeilijk om de juiste hoeveelheden en ingrediënten op te geven.
Het recept voor deze soep verschilt in Italië per streek en er worden veel restjes van groenten in gebruikt of wat b.v. in een moestuin voorhanden is.

Mijn minestronesoep bestaat dit keer uit:


Rode ui, met bleekselderij, kleine prei, teentje knoflook, Italiaanse kruiden en gesneden wortels in biologische zonnebloemolie aan fruiten.
Daarna de courgette in stukjes gesneden er bij doen, handje verse sperziebonen, groentebouillon, blikje tomatenblokjes en een in stukjes gesneden aardappel. 
Laat dit langzaam garen en kook apart wat pasta naar keuze.
Voeg op het laatst een blikje afgespoelde cannellinibonen of witte bonen en de pasta toe, maak de soep op smaak indien nodig.
.



Dit keer als "Hollandse touch" biologische rundergehakt ballen (apart aangebraden en gaar laten worden) er op het laatst in gedaan. 
Zo heb je een heerlijke gezonde maaltijdsoep, vooral handig in het weekend! 

  



                                           *************************

7 opmerkingen:

  1. Jullie durfden wel, hoor, alles verkopen en daar opnieuw beginnen! Gelukkig dat het goed uitgepakt is. En jullie hadden gelijk, anders hadden jullie misschien nog heel lang moeten wachten.
    Ik heb net mijn ontbijt op, maar die soep ruikt lekker!
    Fijn weekend, Cisca

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk en ikben benieuwd hoe het verder gaat...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een herkenbaar verhaal over het dubben en dagdromen--wij deden het dan over Engeland....
    En met de verkoop van je huis zul je best met kromme tenen gestaan hebben bij de opmerkingen van kijkers.Dat heb je ook als je het huis 'kant&klaar' koopt hoor.Je hebt al je liefde erin gestopt om er een tehuis van te maken en dan krijg je een nare opmerking te horen....gggrrr.
    Maar nu het vervolg! De foto's aan de rechterkant beloven heel wat!
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een heerlijk verhaal om te lezen en de herkenning is groot! Wij kochten ons huis, in de buurt van Jussey, in 1995.....

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bedankt dames voor de reacties en jullie lezen wel hoe het verder gaat en waar we uiteindelijk terecht komen!
    Gr.Sylvia

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het leest als een boek en spannend dat ik het vind. Dank je weer voor dit heerlijke verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb alleen je laatste verhaal gelezen Sylvia. Wat een heerlijk verhaal zeg. Ik heb genoten. Het lijkt wel een spannend boek. Erg leuk.

    BeantwoordenVerwijderen