VLIEGVAKANTIES EN L`ARDÈCHE
Op aandringen van onze dochters, gingen we op een
bepaald moment per vliegtuig op vakantie.
Onze moderne dames hadden zelf al een paar
vliegvakanties achter de rug.
De tijd van met z`n vieren, hup de auto in en
rijden maar, was allang voorbij.
Dus toen er weer een vakantie in zicht kwam en wij
weer op de bonnefooi Frankrijk in wilden duiken, kwam er protest “Alweer naar Frankrijk?
Waarom gaan jullie niet eens met een vliegtuig en een ander land bekijken?
Het werd een last-minute boeking naar Gran
Canaria.
Prettige temperatuur, veel winkels, veel mensen en
genoeg strand.
Wij hadden het tijdperk van dagen luieren op het
strand al een poos achter ons liggen. We huurden een Fiat Panda en bekeken het
hele eiland.
Leuk, maar voor ons, één keer genoeg.
Daarna bracht ik met mijn zus nog een paar
vakanties in Turkije en Egypte door.
De oosterse sfeer trok ons wel aan.
Joep zei toen, zonder kennis van zaken:
“Ik hou niet van zo`n sfeertje, gaan jullie maar!”
We deden precies wat er van een toerist werd
verwacht, piramides en musea in Egypte bekijken.
Voor een appel en een ei ons in taxi`s laten
rondrijden.
Vooral goed gearticuleerd Engels praten tegen de
taxichauffeurs, want anders zat je op de “airport” in plaats van in het “Bel
Air” hotel!
Ons decadent op onze wenken laten bedienen aan de
rand van het zwembad.
Vreemd eten eten…… de diarree kwam gelukkig toen
we al weer thuis waren…..!!
In Turkije logeerden we in een bergdorpje bij
familie van een Turkse zakenrelatie van mijn zus.
De eenvoudige manier van leven, de gastvrijheid,
avonden met elkaar zingen en dansen met o.a. een poging tot buikdansen,
hilarisch!!
Overal eten en eindeloos theedrinken.
Met handen en voeten praten!
Istanboel…..het einde.
Een onvergetelijke ervaring!
Joep ging met de oudste dochter en haar vriend nog
even sportief doen in Schotland.
Ik mocht niet mee, niet sportief genoeg!
Ik blij, zag mezelf inderdaad niet tegen heuvels
aan klauteren, kanoën en whisky drinken.
Iedereen was op zijn tijd en op zijn manier happy
met de vakanties.
Achteraf knaagde het wel eens aan ons dat we de
mooie momenten van die vakanties niet samen hadden kunnen delen.
Je kunt nog zulke leuke verhalen vertellen, foto`s
laten zien…, maar het is toch anders als je er echt bent geweest.
De eerstvolgende vakantie gingen we weer samen in
de auto op pad in Frankrijk.
Suzanne was weer voor vier maanden vertrokken naar
de Dordogne.
Dit keer als begeleidster van tochten op paard.
Nederlands,
Frans en Engels spreken, paardrijden, met mensen omgaan; een leuke baan.
Ze rijdt al sinds haar zesde jaar paard. Van het
angstig hobbelen op een pony is ze uitgegroeid tot een zelfverzekerde amazone.
Haar verblijf van negen maanden in Engeland als
“au-pair”voor paarden, zeg maar, had daar zeker toe bijgedragen.
Ze had een geweldige ervaring opgedaan, met alle
ups en downs die daar bij hoorden.
Het berijden, trainen en verzorgen van drie
paarden, die aan de “Fox hunting” meededen was haar werk.
“Fox-hunting”, was toen nog toegestaan, ook niet
altijd even leuk!
Aan het uitvliegen van onze dochters waren we
inmiddels al gewend.
Toch konden we de verleiding niet weerstaan en
zochten haar weer een paar dagen op in de Dordogne.
Ze kwam in haar vrije tijd even bij ons buurten en
we maakten gezamenlijk nog een paar uitstapjes.
Na een dag of vier gingen wij weer verder,
richting Ardèche; op oriëntatie bezoek.
In Annonay
slenterden we een beetje rond. Tijdens onze wandeling begon het ineens te
stortregenen. Wij stonden onder een plataan te schuilen.
Door de droogte zat er een dikke laag stof op de
bladeren.
Toen we later in ons hotel aankwamen, zag ik er in
mijn witte blazer uit als een verzopen Dalmatiër.
De Ardèche; een prachtig landschap, variërend van
vrij vlak, heuvelachtig naar een berglandschap.
Op een landweggetje parkeerden we onze auto aan de
kant.
We gingen op een verweerd muurtje zitten en lieten
de puurheid van de natuur op ons inwerken.
Achter ons rug had de natuur ook goed zijn best
gedaan. Kleine perzikenbomen, van onder tot boven vol met rijpe fluweelachtige
vitamine ballen!
De takken bezweken zowat onder hun gewicht.
Hoewel er geen kip te bekennen was en de
verleiding groot was om er slechts twee te plukken, lieten we ze hangen.
Als “God in Frankrijk” zitten en dan het gebod
“Gij zult niet stelen” overtreden?
Dat werd ons te dol……….!
We volgden de weg langs de “Gorges de L`Ardèche ”.
Prachtig, op de uitkijkpunten zagen we beneden ons
nietige mensjes kanoën en op strandjes liggen.
Als eindpunt tenslotte Vallon Pont d`Arc, verrassend: ter begroeting een parkeerplaats vol
met auto`s, maar met Nederlandse kentekens……….!
In Lamastre en
Aubenas bekeken we uiteraard de
etalages van “Immobiliers”.
Talrijke aanbiedingen van simpele huisjes,
boerderijen met dertig hectare grond tot luxueuze buitens met zwembad.
De simpele huisjes waren ons net iets te simpel.
De boerderijen met zo`n veertig voetbalvelden aan
grond net ietsje te veel en de luxueuze buitens net ietsjes te duur!!
We verbleven nog een paar dagen in een ander
departement: de Vaucluse.
Voordat we uit de Ardèche de rivier de Rhône
overstaken, werden we overvallen door noodweer. In een ommezien van tijd, werd
het dreigend donker en begon het te regenen, waaien, onweren en hagelen.
We konden geen hand voor ogen meer zien!
Hagelstenen, zo groot als duiveneieren vielen als
blokken steen op onze auto.
We parkeerden de auto onder een rij bomen,
gevaarlijk, maar het kon niet anders en lieten hulpeloos in stilte dit
natuurgeweld over ons heen komen.
Televisiebeelden van wegdrijvende auto`s, mensen
in het water zich krampachtig vastklemmend aan een tak en moddermassa`s kwamen
op mijn netvlies!
Gelukkig kwam het niet zo ver!
Wel waren de wegen en bermen voor maar even
veranderd in een wintersport gebeuren.
Toen we op een brug over de Rhône reden, stond het
water akelig hoog. Het leek wel of we op een ouderwetse veerboot zaten.
Langs de weg naar Vaison la Romaine stonden de geulen van de wijngaarden vol water.
Kleine slootjes, keurig op een rij, waarvan de
damp omhoog kringelde tegen de opgefriste bladeren.
Eerst de verzengende hitte, het noodweer en dan
alsof er niets aan de hand was; weer de zon!
In het centrum waren alle hotels volgeboekt.
Wij kwamen in een hotel net buiten het centrum
terecht.
Toen Joep daar in de stralende zon een wandeling
maakte, zag hij de schade die het noodweer had aangericht.
Een hele oogst van een abrikozenboomgaard lag als
een oranje/geel tapijt op de grond!!
Een voortijdig einde in de jam?
Hun hart fijngemalen in de schubcrème, voor
vrouwen met allemaal enge dode huidcellen?
Een ritje naar de markt, waar ze gezellig naast
elkaar, nagenietend in de zon hadden kunnen liggen en lonken naar
voorbijgangers, ging aan hun neus voorbij…..
Al met al waren we inmiddels een knap eind van de
Veluwe verwijderd.
De plicht riep en de tijd begon te dringen.
Adieu
France,
op naar Les Pays Bas!
********************
RECEPT.
GRIESMEELPUDDING MET MANGO COMPOTE EN BLAUWE BESSEN.
Maak de griesmeelpudding volgens de aanwijzingen op de verpakking.
Doe de pudding bv. in ramequins en laat in koelkast afkoelen.
Voor de mango compote, maak 2 mango`s schoon en snijd in stukjes.
Pers een sinaasappel uit, zet dit met de mangostukjes in een pannetje op het vuur en voeg eventueel nog wat water toe.
Rasp hierin plm. 1 cm verse gember en een snufje kaneel en suiker naar behoefte.
Kook dit tot een mooie compote.
Stort de puddinkjes uit de vorm op een bordje, schep er een laagje afgekoelde mango compote op en garneer met blauwe besjes. Voor de liefhebbers kan er ook nog slagroom bij.
En voilà je hebt een griesmeelpuddinkje maar dan "anders" !
******************
Wat een enge beleving lijkt me om daar in je auto in zo'n noodweer terecht te komen!
BeantwoordenVerwijderenDank je voor de griesmeelpudding anders-lijkt me heerlijk! Had het er zondag nog met iemand over griesmeel met bessensap-wel de gries in huis,maar geen bessensap.Had ik nu zaterdag maar je verhaal gelezen!
groetjes,Truus uit Drenthe