We
gingen op pad via een van te voren op de kaart uitgestippelde route.
Hoe,
wat en waar we zouden stoppen, eten en slapen, dat zouden we wel zien.
Onderweg
genoten we van het glooiende landschap met afwisselend mooie boom partijen,
akkers en hier en daar een riviertje.
De
bloeiende geraniums in potten op de vensterbanken waren een lust voor het oog.
De ouwetjes zaten op hun even oude keukenstoelen op hun stoepje te genieten van de zon.
De deur van de kerk stond meestal uitnodigend
open.
Af
en toe zagen we er iemand ingaan of uitkomen.
De
straat was soms bezaaid met verse
koeienflatsen.
Rust,
eenvoud en tevredenheid straalden het uit. Alsof de tijd had stilgestaan. Wij ervoeren dit als een vlucht uit de "madding-crowd".
Kaart
lezen was in het begin niet mijn sterkste kant. In de buurt van Bourbonne-les-Bains reden we
bijvoorbeeld twee keer hetzelfde rondje.
Het kwam er op neer, dat we twee keer voor
hetzelfde monument , ter herinnering aan
de eerste wereldoorlog, stonden.
We
bleven rustig en de tweede keer stapten we uit om eens rond te kijken.
Met
een gevoel van eerbied voor de gesneuvelden stonden we de voor ons niets
zeggende namen en leeftijden te lezen.
We
bewonderden de kleuren van de verse bloemen.
Geen
ingewikkelde professionele arrangementen, maar gewoon een boeket gemaakt
van verse bloemen uit de tuin.
Het
was trouwens geen enkele moeite voor ons om bijvoorbeeld een plaatselijke
vuilnisbelt te vinden...
De
toegangsweg was erg idyllisch, bermen begroeid met klaprozen en voor ons toen
nog andere onbekende soorten bloemen.
Al met al schoten we niet echt op, maar we
hadden alle tijd.
We
genoten van de rust en ruimte en ontdekten op deze manier Frankrijk.
Onze
eerste overnachting in een Frans hotel was in het plaatsje Jussey.
Wij
kwamen daar om zes uur 's avonds aan en het leek erop dat er feest was.
Bij de toegangsweg naar het dorp stonden
hekken, bewaakt door een gendarme.
Hij
stond daar als een generaal voor zijn
manschappen. Imponerend was zijn verschijning wel, onder
zijn pet was alleen een grote zonnebril en fraaie snor te zien.
In
de bloedhitte stond hij daar met zijn hoge leren laarzen, zijn wapens hingen
losjes over zijn heupen en hij had zijn motor decoratief midden op de weg
geparkeerd.
Hij
gaf de indruk dat hij compleet happy was met het uitoefenen van zijn functie en alles in de hand had.
Uit
onze ooghoeken zagen we een hotelletje
en daar wilden we eigenlijk heen om te overnachten.
Om zijn gezag te doen gelden, gaf hij ons
echter in rap Frans te verstaan, dat we er niet door mochten. We konden dat Frans natuurlijk niet verstaan,
maar door zijn gebaren werd het duidelijk .
Wij
dachten slim te zijn en we reden naar de andere kant van het dorp.
Daar aangekomen weer een hek, dit keer niet met een grote
politieagent ervoor, maar met een oud baasje erbij.
Waarschijnlijk
was hij vanwege de festiviteiten ingezet, wegens personeelsgebrek bij de
politie.
Hij
zag er uit als een gerimpelde goudrenet met precies dezelfde kleuren,
denkelijk een combinatie van zon en wijn, zo aan het eind van de dag.
Bovendien
keek hij ook een beetje nors en je zag hem denken, wat moeten die buitenlanders
nou hier op ons feest.
Wij
vroegen beleefd of we er door mochten, maar dat mocht niet, want er was een
fête.
Toen
zeiden we in onze onschuld, dat we daar verderop wilden eten.
Dat
ene woord "manger" veranderde plotsklaps zijn oude verweerde kop in
een lachende tandeloze volle maan en
"bien sûr", natuurlijk om te eten.
Dat veranderde de zaak wel even.....!.
In
Frankrijk moet alles wijken voor eten, dus ook dit hek.
Met
een zwierige zwaai werd het hek opzij geschoven en met een vrolijk "bon
appetit" van beide kanten gingen we het feest tegemoet.
Het feest bleek een braderie te
zijn, met o.a. een kraampje met knotten wol in zes verschillende mode tinten,
kanten kraagjes en kanten kleedjes, speelgoed, kaasjes e.d.
De
andere kraampjes stelden niet echt veel voor.
Waarschijnlijk
was het ook niet zo belangrijk.
Belangrijker
was het dat de mensen ongedwongen met elkaar voor de kraampjes konden praten en
lachen. Kinderen renden uitgelaten heen en weer en
deden om de beurt moeite om een mini-scooter te bemachtigen.
De
man, die suikerspinnen verkocht deed in ieder geval goede zaken.
Maar
hoe dan ook, het was feest.
Aangekomen
bij het hotelletje konden we op de binnenplaats de auto parkeren, dus waren we uit het feestgedruis.
Het
hotelletje aan de Dorpsstraat, zogezegd, was er één met zo'n terras, bestaande
uit drie tafeltjes met ieder twee stoelen.
Een
tafeltje met stoelen paste precies op de smalle stoep.
Als
je een beetje onderuit gezakt zou gaan zitten, dan zat je met je voeten in de
goot van de straat.
Op deze avond was dat beslist niet gevaarlijk,
want er mochten uiteindelijk toch geen auto's rijden.
Met
de patron, een oud kereltje met een afgezakte broek, die opgehouden door fleurige bretels moest blijven hangen en sjokkend op een paar oude pantoffels, gingen we
de kamers bekijken.
Kennelijk
was zijn dochter, achter de bar, te druk met het inschenken van pastis en
wijn voor de dorpelingen.
Op
de eerste etage kwamen we voorbij de huiskamer, waar de televisie op volle
sterkte aanstond en de kleinkinderen op de bank aan het dansen waren.
Opa
gaf een vermanende brul richting huiskamer en klauterde verder naar de tweede
verdieping.
Voilà,
onze kamers, afschuwelijk medaillon behang op de muren, in een alles,
behalve beschaafde kleur, omgekruld zeil op de vloer en uitzicht op een muur.
Het
meubilair was een beetje karig uitgevallen; bed, tafeltje en stoel, dat was
alles.
Hoewel
in de hoek was zo waar een ouderwetse wastafel met enigszins verweerde
spiegel. Maar het had toch wél iets.
Na al die moeite om er te komen, hadden we echt geen
zin om nog eens verder te gaan zoeken, dus we bleven en het was redelijk
schoon.
Officieel inchecken was niet nodig. Gewoon "c'est bon" was voldoende.
Officieel inchecken was niet nodig. Gewoon "c'est bon" was voldoende.
Wij, als echte Hollanders waren natuurlijk allang aan onze warme hap toe, vooral na
zo'n lange dag.
Maar ja, in Frankrijk moet je wat dat betreft
geduld hebben, dus een aperitief was het
alternatief.
Binnen
was het behoorlijk druk en luidruchtig.
Wij
gingen op het lege terras zitten. Met een vermoeide uitdrukking op zijn gezicht
kwam Opa aansjokken en vroeg: "Wat wilt U drinken ?"
Wij
namen, helemaal op de Franse toer, een dubonnet
met ijsblokjes. Op zich een heerlijk drankje, maar niet op een lege
maag.
Een
poos later gingen we als eerste, ondertussen tamelijk licht in het hoofd
geworden, het
restaurant
binnen.
Daar zaten we dan, als provinciaaltjes
weliswaar in de provincie, maar met een werelds aandoende menukaart in onze
handen.
De
woorden meloen en kip waren vrij gemakkelijk te vertalen, dus zo werd onze
keuze bepaald.
Opa kwam al vrij snel onze halve meloentjes
brengen.
Hij
vroeg toen iets, wat wij niet verstonden, dus knikten we maar een beetje
vriendelijk. Vervolgens werd er achter de bar vandaan een fles sterke drank
aangerukt en Opa begon te schenken in
onze meloentjes.
Achteraf
gezien, was het waarschijnlijk de bedoeling dat wij op een bepaald moment
beleefd "merci" hadden moeten zeggen, maar dat wisten wij niet.
Het
gevolg was, dat onze meloen er uitzag als een te volgelopen bad, zonder
overstort.
Het
wegwerken ervan werd een hele klus en we keken elkaar soms hulpeloos aan, maar
maakten alles op.
De
kip, het hoofdgerecht, opgediend met de bijbehorende accessoires zag er
glanzend goudbruin uit. Na alle sterke drank waren we wel aan iets stevigs toe.
Helaas moesten we constateren, dat de kip niet al te lang in het vet had liggen
dobberen.
Toendertijd
vroeg onze jongste dochter, altijd als we kip aten : " Is het een echte
?" Wij zeiden dan als grapje: " Nee, die is van plastic..." Als we dat gezegd hadden was het goed, want
een echte was te zielig om op te eten.
Maar
bij deze leek het echt alsof hij van plastic was en dus werd het een soort
worsteling om hem van zijn vlees te
ontdoen.
Misschien was het wel onze eigen schuld, want
we zaten uiteindelijk als eerste aan tafel. De kok had waarschijnlijk gerekend
op een half uurtje langer sudderen.
Na
ons toetje en de nodige glazen wijn, want in Frankrijk moesten we natuurlijk
wijn bij het eten nemen, zagen we het duister in om de tweede etage te
kunnen bereiken.
Uiteindelijk
zijn we zeer lacherig in ons bed gedoken, zelfs het behang begonnen we mooi te
vinden, het paste uitstekend bij onze uitbundige stemming.
De
volgende ochtend gingen we met een zeer zwaar gevoel in ons hoofd, smachtend op
zoek naar ons ontbijt met vooral iets te drinken.
Ondanks
de lange enerverende feestdag, was Opa ook al weer in functie Hij ving ons,
met een vrolijk "Bonjour" beneden aan de trap op. Zijn slonzige
out-fit was dezelfde als de dag ervoor.
Het
enige verschil was dat de paar grijze haren die hij nog had nu wat meer
gestroomlijnd over zijn grotendeels kale hoofd lagen.
Hij
loodste ons naar de tafeltjes in het café-gedeelte, waar ons nou niet bepaald
een geur van wilde limoenen tegemoet
kwam.
Het viel Opa waarschijnlijk ook op en hij
gooide en passant de voordeur wijd open.
Het
beloofde weer een mooie dag te worden.
Wij
namen een tafeltje dicht bij de open deur.
Tijdens
het serveren van het ontbijt wierp ik nog even een blik in het restaurant en
wat zag ik?
Een stilleven; een aandenken aan een avondje
Bourgondisch tafelen.
Uit
elkaar geschoven stoelen, alle tafeltjes vol met vuil serviesgoed, opgepropte
servetten, restanten van eten, lege
flessen en afgekloven karkassen van de kip.
Waarschijnlijk
hadden ze gedacht, dat zien we morgen dan wel weer.....
*********************
RECEPT.
QUICHE LORRAINE.
Ingrediënten:
4 plakjes bladerdeeg, 20 cl melk, 20 cl slagroom (vloeibaar), 3 eieren, 125 gram geraspte emmental (of andere smakelijke soort) kaas, 125 gram gerookte spekjes, beetje nootmuskaat, zout en peper.
- Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien, bekleed de ingevette bakvorm of leg een velletje bakpapier in de vorm (doorsnede 23 cm) en prik met een vork gaatjes in het deeg.
- Beter is nog de plakjes bladerdeeg uit te rollen tot een iets dunnere lap deeg, in verband met het gaar worden van de bodem.
- Bak de spekjes zachtjes aan en laat uitlekken op keukenpapier.
- Verwarm de oven tot 200 graden.
- Klop de eieren met de slagroom en melk goed door elkaar, doe de spekjes en geraspte kaas, beetje nootmuskaat, peper en zout er bij.
- Strooi eerst wat paneermeel op de deegbodem en doe het mengsel er bij.
- Laat nog ongeveer 30 minuten* bakken.
* Iedereen kent zijn eigen oven het beste, dus de tijd benodigd voor het bakken kan afwijken.
Mijn quiche op de foto had ik in een "vreemde" oven gebakken en had ik beter de laatste paar minuten af kunnen dekken met aluminiumfolie.
Maar hij smaakte er niet minder om!
Ja inderdaad voor eten moet alels wijken. In gesprekken gaat het ook meestal over eten, wij doen daar inmiddels ook aan mee hoor. Ik heb van mijn huisarts hier bijv een paar adressen van heerlijke restaurants gekregen. Hij vroeg of we naar ned gingen met Kerst. Toen ik zei dat we elk jaar op eerste Kerstdag in een restaurant gaan eten, wilde hij meteen weten in welk. Je weet maar nooit of die hollanders een nieuw ersaturant hebben ontdekt.....
BeantwoordenVerwijderenBen vaak genoeg in Frankrijk geweest om de hele sfeer die je beschrijft voor me te zien.
BeantwoordenVerwijderenWas het plafond ook behangen? Dat hebben wij eens gehad-elke muur,plafond en het tapijt had een ander motief-vreselijk.
Leuk het vers dat je man gemaakt heeft.
Nu weer 2 weken wachten op het vervolg.
gezellige dag
groetjes,Truus uit Drenthe
Zou kunnen, weet ik niet meer is zo lang geleden!
VerwijderenMaar over het algemeen kijken ze niet op een stukje behang meer of minder. Dan ook nog tegen het plafond en op de panelen van de deuren!
groetjes Sylvia.
Wat een kostelijk verhaal weer, ik zie het gewoon voor me!
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijk vermakelijk verhaal. Ik heb genoten en het is ook heel herkenbaar voor velen denk ik. Fijn weekend. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderenO ja, dit is echt Frankrijk. Ik voel de sfeer in je woorden, dat bijna ongrijpbare, dat typisch Franse. Een heerlijk verhaal, wat veel belooft voor de volgende....kijk er nu al naar uit!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes uit een ander huisje in groene heuvels...
Lieve Dames,
VerwijderenOndanks dat ik jullie allemaal tot nu toe persoonlijk via een mail heb bedankt, bij deze dan nog een keer! Het doet me goed om te horen, dat het voor velen zo herkenbaar is. Ach ja, ik heb het toen voor de lol op papier gezet en nu kunnen anderen er ook nog wat plezier aan beleven. Tot de volgende keer, groetjes Sylvia.
Wat een geweldig verhaal, heel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Hennie.