IN DE LOOP DER TIJD (2)

Van een vriendin hoorden we, dat er een soort paardenfluisteraar bij ons in de buurt op een kasteel een workshop kwam geven.

Het ging er om, om met de paarden op een meer natuurlijke manier te communiceren.

Aangezien Suzanne in Turkije woonde en Mies en Floyd niet meer bereden werden, longeerde Joep ze regelmatig om wat meer beweging te krijgen.

Maar dat was altijd een heel gedoe, als je de ring met lint had afgezet, was het moeilijk om ze om de beurt te longeren. Het liefst deden ze dat samen.

Carbone zat dan, nergens bang voor, op de millimeter buiten de afgezette ring het spektakel van; stap, draf en keren gade te slaan.

Wij gingen ook naar die workshop en dat was zo interessant dat we daar een manier leerden om te longeren, zonder afzetting en door je eigen lichaamstaal te gebruiken.

Na geduldig oefenen met M&F, ging het eigenlijk vanzelf. Joep gaf in het midden aanwijzingen en de twee heren kregen er ook steeds meer plezier in.

Ze luisterden prima, als Joep riep: “KEREN”, dan stonden ze gelijk op de “rem” en hup dan gingen ze de andere kant op.

We vonden het zelf ook verwonderlijk dat het zo goed werkte!

Onze vaste oppas, de ouders van een vriend van Leontine, kwamen uit Nederland oppassen als wij bijvoorbeeld samen naar Turkije of Nederland gingen.

Wij deden hen daar een groot plezier mee en zij hadden ook nog een leuke vakantie.

Onze vriend, hij was ook gek op paarden, was helemaal onder de indruk.

Hij vroeg aan Joep: “Zouden ze het bij mij ook doen?”

Dus Joep gaf een demonstratie met onze vriend ook in het midden van de denkbeeldige cirkel.

M&F waren het al zo gewend, dat onze vriend het toen wij weg waren, na nog wat oefen met ze, het ook voor elkaar kreeg. Hij genoot er van en was reuze trots.

Toen Joep zestig jaar werd in 2002, kwam zijn broer uit Nederland op verjaarvisite.

Als verrassing had hij de beide moeders meegenomen.

Zij waren toen resp.84 (┼2013)en 86 (┼2008) jaar.
Dat werden voor ons toen tien dagen van intens goed opletten.

Hoewel ze beiden nog goed ter been waren, hielden we ze toch goed in de gaten bij het in en uit stappen van de auto, opletten bij het lopen op ongelijk plaveisel.

We vroegen ook elke dag of ze hun pillen hadden ingenomen en soms was het dan: “Oh, goed dat je het zegt, bijna vergeten!”

We wilden in die tien dagen dat ze er waren niet met ze bij de afdeling “Urgence” in het ziekenhuis terecht komen.

De eerste dag namelijk al, hoewel het niet de eerste keer was, dat ze bij ons in Frankrijk waren, kwam mijn moeder al struikelend vanuit de zitkamer de keuken in. We hadden daar twee treden naar beneden!

Om een echte valpartij te voorkomen, maakten we van oranje gekleurd plakband een waarschuwingskruis op de treden en dat werkte prima.

Als de dames om tien uur op bed lagen, dan konden wij met Joep zijn broer ook min of meer relaxen. We hoefden alleen maar op onszelf te letten en in de gaten te houden wanneer de bodem van de wijnfles in zicht was!

We zaten op het terras en we genoten van de mooie sterrenhemel, niet vervuild door lichtreclames of straten vol met lantarenpalen.

We zagen vallende sterren en van tijd tot tijd kwamen er satellieten over totdat we er door het omhoog kijken, een stijve nek van kregen!

En dan genoten we van de hoorbare stilte, hadden vertrouwelijke gesprekken en keken uit op de nog net zichtbare contouren van de koeien, die onder een eik lagen!

Een andere keer zaten we in één week tijd maar liefst twee maal bij de “Urgence” in het ziekenhuis in Moulins.

Leontine was over met een vriendin en de dames hadden een druk programma!

Johan zou ze tennisles geven, dat leverde een knieblessure op, dus naar de “Urgence”. Er werden foto`s gemaakt, maar er was gelukkig niets ernstigs aan de hand, maar het was wel pijnlijk.

Bij het verzorgen van Mies en Floyd ging Mies “per ongeluk” op Leontine haar tenen staan! Met het gewicht van een paar honderd kilo er op, kan dat behoorlijk pijn doen. Naar de “Urgence”, er werden weer foto`s gemaakt en inderdaad gebroken kleine teen en die werd ingetapet om te genezen.

De rest van de week bleef het bij piano spelen en rustig fietsen.

Op een keer waren we in Moulins het venduhuis ingelopen. Zomaar om er eens rond te kijken. Toen zagen we op de kijkdagen toch wel een paar leuke dingen en besloten om naar de veiling te gaan.

Het was voor ons de eerste keer en we vroegen ons af hoe het veilen zou gaan.

Ik zei al tegen Joep: “Dan moet je tijdens het bieden niet met je hoofd knikken of bijvoorbeeld aan je neus komen!”

Zo zag je dat wel in films gebeuren en stel je voor dat je dan de meest rare dingen gekocht “zou” hebben!

Maar daar hoefden we ons geen zorgen over te maken, het was prima geregeld.

Bij binnenkomst kreeg je een soort spiegelei bordje met daarop een duidelijk geschreven nummer. Je overhandigde bij het verkrijgen daarvan een blanco getekende cheque! Vond ik toch een beetje link, maar iedereen deed het!

Het was een handig systeem, want als je ergens op wilde meebieden, hield je alleen maar het bordje omhoog en als je de laatste bieder was, dan riep de veilingmeester:”Adjugé”,  (toegekend)  schreef je nummer op en tikte het met de hamer af.

Als je dan de volgende dag je gekochte spullen op kon halen, overlegden zij keurig je afgegeven blanco getekende cheque, ingevuld met het bedrag van de factuur.

Op deze manier hebben we hele leuke veilingen meegemaakt, er heerste altijd een ontspannen sfeer en je zag er vaak dezelfde mensen, vaak brocanteurs.

Wij kregen via via het verzoek om eens uit te kijken naar een mooie kast, klok of tafel. 

Ze konden Joep daar geen groter plezier mee doen, want dan kon hij in zijn atelier, bijvoorbeeld een oude tafel ophogen, afschuren en opnieuw lakken.

Nu nog zitten we dagelijks aan zo een opgeknapte tafel, afkomstig uit de keuken van een kasteel, kijken we hoe laat het is op onze comtoise klok en staat mijn oude glaswerk op een oude broodkist.

                                       **********
RECEPT

WITLOFSOEP met salade en kip

Ingrediënten:

- 5 stronkjes witlof
- 1 rode ui
- 1 prei wit
- 1 theelepel tijm of takje verse tijm
- 1 klein blikje mais
- 1 liter groentebouillon
- scheutje zonnebloem olie
- optioneel: scheutje kookroom of crème frâiche

Was de stronkjes witlof en snijd de groene achterkanten er af, snijd de stronkjes in grove stukken.
Snijd de ui en het wit van een prei in stukjes.
Bak de ui met de prei en witlof aan in een scheutje olie, voeg de tijm en de uitgelekte mais toe. Houd wat mais achter om later de soep mee te garneren. 
Giet plusminus driekwart van de bouillon er bij en laat alles zachtjes garen.

Pureer de soep, voeg indien nodig nog wat bouillon toe tot de gewenste dikte, maak verder op smaak met peper en zout.
Ook lekker met een scheutje kookroom of crème frâiche.

Garneer de soep in de kom met wat van de achtergehouden mais en wat bieslook.

                  Past goed bij een salade met gebakken of gegrilde kipblokjes.

                                                               ***

IN DE LOOP DER TIJD.

Suzanne heeft eigenlijk maar een klein jaar bij ons in Frankrijk gewoond.

Zij ging op een gegeven ogenblik, bij haar zus in Turkije op vakantie en aangezien Leontine precies op die avond een vlucht met nieuwe toeristen aankreeg, had Leontine gezelschap voor haar zus geregeld.

Ze vond het een beetje sneu om Suzanne de eerste avond in haar appartement alleen te laten zitten.

Ze had gevraagd aan een zakenrelatie van haar of hij zich die avond over haar zus wilde ontfermen. Dat wilde hij en toen had zij ook nog een bepaald restaurant aangeraden om te gaan eten, romantisch gelegen aan een baai in een klein vissersplaatsje.

Het moge duidelijk zijn dat Leontine gezien haar functie goed kon organiseren!

Deze ontmoeting had nog een staartje, de twee werden verliefd en toen hadden we een poos later nog een dochter die in Turkije ging wonen, vanwege zijn business!

Hij had op zijn twintigste Cyprus verlaten om in Engeland te studeren, daar jaren gewoond, later ook nog in Amerika en toen met een compagnon Explore Wide opgezet in Turkije.

En toen Suzanne weg was, hadden wij Mies en Floyd, Dieuwertje en Doerak “geërfd”!

Zij hadden nog serieus overwogen om M&F naar Turkije te halen, maar gezien het klimaat daar, was het toch beter om ze bij ons in hun sappige weide te laten.

Gelukkig kwamen Suzanne en haar vriend Nicolas, ook meestal na het toeristenseizoen over naar Frankrijk. We hadden altijd een gezellige tijd.

Soms gingen we met ons vieren op familiebezoek in Nederland of naar onze “paarden” vrienden, die inmiddels waren verhuisd naar de Franche-Comté.

We plukten thuis de laatste appels uit de boomgaard,  maakten “tig” potten appelmoes, waarbij ieder van ons zijn eigen afdeling had, een soort lopende band werk!

Uit de moestuin werden door Nicolas in het najaar de laatste aubergines, tomaten en paprika`s verwerkt in heerlijke Cypriotische gerechten.

Hij hielp met het omspitten van de moestuin, waarbij hij de freesmachine als een ontembaar paard over de grond liet gaan!

Toen Suzanne een keer alleen maar kruipend van het toilet kon komen, vanwege een hernia, werd zij per ambulance afgevoerd naar Clermont- Ferrand. We reden drie weken lang, elke dag om de beurt de 120 kilometer naar het ziekenhuis en op dezelfde dag weer terug. Eén van ons drieën bleef altijd thuis om voor de beesten te zorgen en te zorgen dat het eten klaar stond als de anderen thuiskwamen.

En zo kabbelde ons leven voort; met niet alle dagen een spannend avontuur of iets dergelijks!

Het jaarlijks terugkerende bezoek van Ymer en Elly met de daarbij behorende activiteiten van songs maken, filmen, eten, praten, shoppen en tuinieren.

Familie en andere vrienden kwamen regelmatig aanwaaien.

Eens in de twee weken was mijn vaste patch middag bij de club en om de twee jaar organiseerden we onze expositie.

Ik had mijn vaste donderdagmiddag met Coby om te patchen en bij lekker weer zaten we natuurlijk buiten. Als ik bij Coby was, ging haar man Johan soms naar Joep om onder het genot van een biertje bij te praten; op mannenniveau!

Soms snoeiden zij samen de fruitbomen, daar had Johan namelijk veel verstand van. Daarna zaten wij dan met huizenhoge stapels takken om op te ruimen.

We zaten nooit om werk verlegen.

Ooit vroeg iemand in Nederland: “Wat doen jullie dáár nou heel de dag?”

Je kon kort samengevat zeggen: “Ons leven leiden!”

Zo hadden wij diverse offertes gevraagd om ons dak te vernieuwen.

Dat was na bijna honderd jaar toch wel zéér vermoeid. Hoewel het gedeelte boven het woonhuis al nieuw was toen we het huis kochten, vonden we dat het tijd werd om de rest ook strak te laten maken.

We hadden onze handtekening gezet onder een offerte van een bedrijf uit de buurt. We kregen wel te horen, dat het nog een poosje kon duren voordat ze konden beginnen, want de originele pannetjes hadden een hele lange levertijd; zij werden niet meer overal gemaakt.

Wij vonden dat geen probleem.

Van tijd tot tijd zeiden we wel eens tegen elkaar, nou die pannetjes moeten wel van héél erg ver komen! Er was in die tijd ook wel een behoorlijke storm geweest, dus de vraag was groot. Wij waren zeker ook al besmet met de “Franse (in)slag” dus wachtten geduldig af.

Zomaar ineens, na bijna één jaar, belde de beste man ons op en vroeg vrolijk, alsof hij er echt zin in had:

“Is het goed als we maandag beginnen met het dak?”

“Het dak?! O ja!” reageerde Joep overdonderd.

“Dat is goed, máár toch wel voor het bedrag dat we overeengekomen zijn in de offerte van bijna een jaar geleden” antwoordde Joep zakelijk!

“ Natuurlijk, geen probleem!” was het antwoord van de andere kant op dezelfde vrolijke toon.

“Tot maandagochtend half acht! À bientôt!”

We kregen bijna het idee dat we de jackpot in een loterij hadden gewonnen, maar dan wel met onze eigen inzet!

Toen we van onze verbazing waren bekomen konden we er wel om lachen!

We moesten er dan wel om lachen, maar we waren toen het nieuwe dak er op zat, meer dan tevreden over het geleverde werk. Ze hadden een week lang hard gewerkt en waren steeds keurig `s morgens en na de lunchpauze teruggekomen om door te werken. Dat was op zich al ongewoon!

En die storm die ons, onder andere zo lang liet wachten op onze pannetjes was inderdaad een heftige storm.

Wij hoorden na middernacht, we waren nog op, een steeds terugkerend hard geluid. Gelukkig hadden we toen een grote sterke zaklamp, die erg ver kon schijnen. Dus Joep ging op onderzoek uit en ontdekte dat de golfplaten van het dak van het kippenhok lagen te klapperen en steeds bij een rukwind gedeeltelijk omhoog vlogen.

Joep, kwam het benodigde gereedschap halen en lag dus midden in de nacht, in de storm met rukwinden met uitschieters van 135 kilometer per uur, de platen stormvast te maken.

Stel je voor, als het dak er afgewaaid was, dan waren Lancelot, de haan, en de hennen waarschijnlijk niet van hun stokkie gevallen maar eraf gewaaid!

                                          ****************
RECEPT.

GEKLEURDE WORTELPUREE.

Zorg dat de verhouding voor deze puree, 1/3 aardappelen en 2/3 wortelen is. 

Ingrediënten:

- 200 gram geschilde aardappelen
- 400 gram gekleurde wortels, paars, wit, oranje en geel.
- 1 sjalot
- peper/zout
- boter
- takjes tijm
- mosterd
- groente bouillon (van een blokje)

Normaal gesproken moet je voor puree kruimige aardappelen gebruiken, maar daar houd ik niet van. Ik houd meer van vastkokende aardappelen en van een puree met een "bite".

Maak de wortel mix schoon en snijd de wortels in grove stukken, zo ook de aardappels.
Maak het sjalotje schoon, bak het even aan in een beetje boter, voeg naar behoefte mosterd toe, roer het goed door de glazige uitjes en blus het af met de bouillon.
Voeg de wortels, aardappelen en tijm toe en laat alles zachtjes garen. Opletten dat het niet droog kookt.

Als alles gaar is, haal de kale takjes van de tijm er uit, giet het vocht er af en stamp alles grof door elkaar, voeg nog peper en zout toe.
Bij het afgieten, stond ik versteld wat natuurlijke kleurstoffen kunnen doen. Het afgegoten water was zo mooi dieprood/paars van kleur als een fonkelend glas wijn.

Maar het nadeel is, dat mijn wortelpuree er nu qua kleur bijna precies uitziet, als de homemade hamburger.  Maar het smaakte prima!

                                                       ***********

ONVERWACHTE OPVANG.

Nadat onze jongste dochter Leontine was afgestudeerd aan de Hogeschool Arnhem-Nijmegen, Kunst en Cultuur, ging ze vrijwilligerswerk doen in Turkije.

Dat was in Anamur bij de Middle East Technical University voor het Mediterraan Monk Seal Project.

Toen vond ze het zo leuk in Turkije en solliciteerde als hostess.

Eerst werkte ze bij Club Escolette, daarna werden het rondreizen in West-Turkije.

Voor de OAD in Alanya en daarna een paar jaar in Bodrum voor Evenementsreizen en D-reizen.

Dat hield in dat ze van april tot en met oktober in Turkije woonde en na een zelfstudie van de taal, vloeiend Turks sprak.

Wij gingen dan meestal tegen het einde van het seizoen naar haar toe in Turkije, waar we dan van dichtbij mee konden maken waaruit haar werk bestond.

Meestal had ze een leuk onderkomen, onder andere in Bitez, Bodrum en Gümbet en wij zaten dan in een appartement bij haar in de buurt.

Ieder jaar kwam ze voordat ze weer aan het werk ging een paar weekjes bij ons in Frankrijk logeren. Soms bracht ze dan vrienden mee. Ook na het seizoen kwam ze weer even over, voordat ze dan zelf op reis ging. Als backpacker, soms in gezelschap van een vriend of vriendin, heeft ze diverse jaren achter elkaar `s winters over heel de wereld gereisd.

Het waren voor haar onvergetelijke reizen, hoewel wij wel eens in onze piepzak zaten. Nog geen mobiele telefoons, dus we moesten het hebben van mailcontact, als ze ergens in een internetcafé terecht kon.

Gelukkig is het al die jaren goed gegaan op bijvoorbeeld een gewonde knie na, na een val in Thailand, waar ze te vroeg uit een bus was gestapt en het al donker werd!

In Maleisië, waar ze was om drie weken aan yoga te doen, leefde ze vanwege hardnekkige diarree op banaan, cola en witte rijst.

Een gehuurde strandhut in Khao Lak in Thailand moest ze delen met ratten.

In Belize, liep een man op het strand heen en weer met een paard, waar je tegen betaling een ritje op kon maken.

Die man liep dat paard te pas en te onpas met een stok te slaan, dus Leontine liep op hem af, hij blij; weer een klant dacht hij, maar zij rukte die stok uit zijn handen en brak hem voor zijn neus in tweeën en vertelde hem in het Engels de waarheid.

In Australië zat ze bij het duiken vast in een grot met haar zuurstoffles.

In Singapore kon ze Tom Cruise op de foto zetten.

Dus wij vonden het altijd weer prettig haar heelhuids thuis te hebben.

Vaak bracht ze een vriendin of vriend mee en dat was altijd heel gezellig, koken, op stap gaan, lekker bij de open haard zitten kletsen en buiten bezig zijn.

Eén van haar vrienden was eigenaar geweest van een kwalitaria en die kon me toch heerlijk dunne schnitzels maken. Hij maakte dan een voorraadje voor ons om in de vriezer te bewaren.

Op een keer was ze bij ons met  haar vriendin, Fleur, die haar maatje, als vrijwilliger  op de dierenambulance was en uit haar studietijd. Fleur kwam met haar dochtertje van negen maanden en hondje Timmy. 

Uit nostalgisch oogpunt hadden we de kinderwagen, waar Suzanne en Leontine in hadden gelegen van zolder gehaald. Een “Koelstra” was het met van die Engelse hoge wielen, waar je zo comfortabel mee kon rijden.

Hij zag er nog als nieuw uit, we hadden hem goed onderhouden en nooit meer gebruikt. We vonden het een grappig idee om hem toen te gebruiken.

De baby kon gelukkig al goed rechtop zitten met kussens in haar rug en een elastieken spin gespannen voor haar buik! We liepen er mee in Moulins en hadden eigenlijk wel bekijks!

Het was ook handig dat Leontine en Fleur er waren om ons te assisteren, waarmee…?

Joep, was op een dag het gras aan het maaien onder de eiken bij de ingang van de weide. Hij had de motor van de machine net af gezet en hij dacht wat hoor ik daar nou voor herrie?

Hij liep nog een stukje verder naar boven en zag daar op ons weggetje zeven paarden in volle galop met wapperende manen aan komen stormen.

Gelukkig stond het hek van onze weide wagenwijd open en Joep nam vliegensvlug een dusdanige positie met zijn handen wijd uitgespreid in, zodat de paarden eigenlijk automatisch de weide inliepen.

Joep, deed het hek dicht en bleef aan de buitenkant van de weide staan.

De paarden waren duidelijk over hun toeren en bleven nog een beetje rond rennen. Langzamerhand kwamen ze tot rust en één van hen ging er zelfs bij liggen van vermoeidheid. Toen Joep zag dat er geen paniek meer was, kwam hij naar huis en vertelde ons wat er was gebeurd.

We hadden zomaar ineens zeven Arabische volbloed paarden, in de kleuren wit, zwart en bruin, in onze weide.

Dit gebeurde voordat Mies en Floyd de vaste “bewoners” van onze weiden waren.

We gingen met zijn vieren met emmers water naar de paarden toe, die echt wel aan een verfrissend slokje water toe waren.

Ondertussen vroegen we ons af van wie ze zouden kunnen zijn.

We wisten niet uit welke richting ze waren gekomen, voordat ze op ons weggetje galoppeerden.

Ineens ging me een licht op, er was een paardenfokkerij op weg naar Gennestines, hoewel we daar nog nooit een paard buiten hadden zien staan, maar er hing wel een uithangbord. Dat leek ons de enige mogelijkheid.

Joep, stapte in de auto en reed daar naar toe. Daar aan gekomen was het grote paniek en liepen die mensen met net zulke verschrikte ogen rond, als de paarden toen ze net bij ons in de weide waren aangekomen. 

 Het waren dus inderdaad hun paarden, dat was duidelijk.

 De eigenaar kon Joep bij wijze van spreken wel zoenen, dat wij ze, zo per ongeluk opgevangen hadden.

Het waren kostbare paarden en de man kon er met zijn pet niet bij hoe de paarden konden ontsnappen.

Er werd raad geschaft, de man reed met zijn zoon en een stel halsters en touwen, in zijn eigen auto achter Joep aan naar ons huis.

De paarden herkenden hun eigenaar, toen hij bij ze in de wei stapte en hij de paarden ging controleren of ze soms gewond waren.

Wonder boven wonder hadden ze geen schrammetje!

Toen moest er even bedacht worden hoe we ze terug konden brengen.

Daarom was het handig dat Leontine en Fleur er waren en ze allebei op paardrijles hadden gezeten.

Zij zouden ieder een paard lopend terugbrengen en de eigenaar en de zoon ook één. Het was nog best een aardig eindje lopen, eerst een steile helling naar beneden en later weer een steile helling omhoog.

Joep, haalde ze weer op in de auto voor de tweede ronde, waarna de eigenaar zijn eigen auto terugreed.

Joep daar weer achteraan om onze dames op te halen.

Toen alle paarden daar weer veilig op stal stonden, werden Joep, Leontine en Fleur uitgenodigd voor een drankje en om na te praten over dit avontuur.

Ze maakten kennis met de rest van de familie, waaronder ook de vader van de man of vrouw des huizes. Het toeval wilde dat Fleur naast de oude man kwam te zitten. 
Hij zat in hemdsmouwen met brede bretels om zijn slonzige broek omhoog te houden. Hij kreeg kennelijk niet alles meer mee en zat een beetje in zichzelf te mompelen. 

Ineens rook zij een bekende geur, zoals ze later vertelde en dat deed haar denken aan alle vieze luiers die ze bij haar dochtertje had verschoond!

Het verschonen van de luier van haar dochtertje had ik op me genomen, toen zij uit haar middagdutje wakker was geworden.

Vlek en Smurf hadden ook dankbaar gebruik gemaakt van de situatie, ze lagen gebroederlijk naast elkaar in het babystoeltje te slapen!

                                                 **************

RECEPT.

VERSE MANGO MET MUNT.

In al zijn simpelheid geeft het een verrassend smaak effect bij een barbecue of het kan ook prima gecombineerd worden bij een dessert buffet.

Ingrediënten:

- 2 mango`s
- beetje poedersuiker
- paar blaadjes munt

Koop twee eetrijpe mango`s, snijd het vruchtvlees op een decoratieve manier tot aan de pit in blokjes, zodanig dat ze bijna los van de pit komen.
Leg de helften op een leuke schaal, bestrooi ze met poedersuiker en pluk muntblaadjes in kleine stukjes en strooi deze er overheen.

                                                            *********

STAKINGEN met nog een staartje!

In de loop der jaren zagen we heel wat stakingen op de Franse televisie voorbij komen.

Meestal begon dat in september weer op te leven. Had men natuurlijk eerst even rustig vakantie gehouden en daarna; hup op de barricade!

Wij vonden het altijd zo frappant dat de gedupeerden van een staking het altijd zo rustig en gelaten over zich heen lieten gaan.

Werd er bijvoorbeeld iemand geïnterviewd op een overvol station dan was steevast het antwoord: “Ce n`est pas grave! C`est comme ça!”

(Het is niet erg, het is zo!)

Wij maakten het ook een keer mee. Joep, zijn rijbewijs was aan vernieuwing toe en daartoe hadden we alle paperassen met medische keuring al bij de Prefecture ingeleverd. In Frankrijk moet je al medisch gekeurd worden voor het “E-gedeelte” van je rijbewijs, dat is het rijden met aanhanger.

In Nederland kreeg je vroeger, zoals wij het later noemden; dat gewoon cadeau, je had altijd B-E.

 Ik moest er toch niet aan denken dat ik ondanks mijn E, achteruit met een aanhanger volgestouwd met hooi zou moeten rijden!

Maar goed het nieuwe rijbewijs van Joep lag op ons te wachten bij de Prefecture.

We deden eerst onze boodschappen in Moulins en gingen naar de Prefecture.

We hadden de auto een eindje verderop geparkeerd en liepen naar de ingang.

Tot onze verbazing zagen we dat het daar wel erg druk was.

De toegangsdeuren waren gebarricadeerd door echt een hele hoge berg hompen vers vlees, als protest tegen de prijzen, dat de boeren voor hun slachtvee kregen.

En we dachten ze hebben ergens nog gelijk ook, hoewel het in onze ogen nogal rigoureus was.

Dus “Ce n`est pas grave! C`est comme ça!”

Het rijbewijs liep niet weg!

We wisten van onze buren met de boerderij dat de prijs per kilo voor hun koeien belachelijk laag was. In afwachting van misschien een prijsstijging, hadden zij ook al op zijn minst twintig koeien meer dan normaal!

Een andere keer troffen we het, dat er op de parkeerplaats van een grote supermarkt, een vrachtwagen vol met perziken leeggestort werd.

Er was een periode dat op de bordjes bij het fruit en de groente in de supermarkt, niet alleen het land van herkomst, ook de prijs in francs, ondanks de euro, moest worden vermeld, maar ook de prijs die de tuinder er voor had gekregen.

Nou daar zat een schrikbarend verschil in, via de tussenhandel met de verkoopprijs en we als we dat lazen stonden we er versteld van, dat ze er zó weinig per kilo voor kregen.

Voor al het werk dat ze daarvoor moesten verrichten, nog afgezien van investeringen en bedrijfskosten.

Begrijpelijk!

Het was ook een rare gewaarwording toen we in de grote LeClerc waren en we

 stonden te dubben of het nou wél of niet verantwoord was om een “Choux Chantilly” 

(slagroomsoes) te kopen en we ineens gemekker hoorden!

De boeren kwamen LeClerc binnen en lieten lammetjes los in de winkel in de buurt van de vleesafdeling.

Het was als protest tegen de lage kiloprijs, die zij ontvingen voor hun lamsvlees in verband met de moordende concurrentie van Nieuw-Zeelands lamsvlees.

In Lyon, daar moesten we naar toe, naar het Nederlandse consulaat om onze Nederlandse paspoorten te verlengen.

Nou was dat wel iets verder weg, dan dat je in Nederland in je woonplaats naar het Gemeentehuis kunt gaan. Voor ons was het een ritje van ruim tweehonderd kilometer.

Dus we maakten er een uitstapje van. Gewapend met nieuw gemaakte pasfoto`s, konden we nadat we eindelijk langs de Rhône een parkeerplaats hadden gevonden, op zoek naar het consulaat.

Het was gevestigd in een winkelstraat, boven een opticien, waar je met een kleine ouderwetse lift, met van die opengewerkte ijzeren kanten omhoog ging.

Daar aangekomen, bleken onze nieuw gemaakte pasfoto`s niet goed!

Ik weet het niet meer precies, of je nou wel of niet mocht(moest) glimlachen, naar rechts of links moest kijken of recht in de lens?! De afstand tussen je oren speelden ook nog mee!

Maar de Mevrouw daar was goed voorbereid en ze vertelde ons dat we in de buurt bij een fotograaf nieuwe pasfoto`s konden laten maken en hij wist precies wat de Nederlandse norm was! Lang leve Europa!

We moesten in de straat rechts af en het grote plein oversteken en daar was de winkel van de fotograaf.

We gingen naar beneden, we hadden boven al een beetje herrie gehoord, we kwamen midden in een betoging terecht! Dit keer als protest tegen sociale arbeidsvoorwaarden van een bepaalde groep. En dan kunnen Fransen ook van leer trekken, ze klommen in lantarenpalen, hielden daar dan een luidkeels betoog, waar iedereen voor joelden en applaudisseerden.

En het hele plein stond nog vol met betogers, die nog allemaal die straat in moesten!

Toen zijn we de MacDo ingevlucht, waar het uitermate rustig was, om uit het voeten getrap te zijn!

In al die jaren ging ik ook weleens alleen met de trein naar mijn moeder in Nederland.  Een treinreis was geen straf voor me, lekker relaxed zitten, nog een beetje patchen, soms kon je in het weekend eerste klas reizen voor de prijs van tweede klas.

Bij ons vandaan duurde de rit tweeënhalf uur naar het Gare de Lyon in Parijs. Dan overstappen, nou ja, overstappen eerst zorgen dat je op het Gare du Nord kwam om de Thalys naar Rotterdam te kunnen nemen.

Soms nam ik de bus of de metro, ook heb ik het een keer op mijn gemak gelopen, anderhalf uur, op mijn nieuwe laarzen en een koffer rijdend (trekkend) achter me aan!

Dan beleef je Parijs pas echt, langs de Place de La Bastille, de grote boulevards zoals Boulevard Beaumarchais en de Magenta, met prachtige gebouwen, leuke winkels en onderweg even stoppen voor een verse croissant of iets anders.

  “Pas mal!” (Niet gek!)

Als ik bij mijn moeder was geweest, was dat altijd heel relaxed, mijn moeder had ook haar eigen programma en we zeiden altijd tegen elkaar:

“Doe jij nou maar gewoon je eigen ding, dan doe ik `t ook”!

We gingen wel bijvoorbeeld samen naar de markt en dronken dan koffie in een restaurant.

Op de terugreis, aangekomen op het Gare du Nord, liep ik naar de metro en ik had geluk dacht ik. De trein stond er nog met de deuren open. Ik wilde instappen, máár toen bleek dat er een staking van het treinpersoneel was!

In eerste instantie viel dat niet op, want het was gewoon druk op het station.

Ik had dit keer niet al teveel overstaptijd, dus ik dacht ik neem een taxi.

Kwam ik buiten stond me daar een rij mensen te wachten en bij navraag bleek dat het nog wel eens anderhalf uur zou kunnen duren, voordat ik aan de beurt was. Gelukkig reden de bussen wel!

Toen ik bij het Gare de Lyon aankwam met de bus, stapte ik uit, ik stond bij een stoplicht voor een zebrapad te wachten, toen er iemand, toen ik net mocht oversteken behoorlijk hard tegen me aan knalde.

Ik was nog zo beleefd om: “Pardon!” te zeggen, alsof het mijn schuld was!

Maar bij die botsing zat een addertje onder het gras?!

In de bus vond ik al dat er iemand behoorlijk dicht tegen me aan stond vlak voor het uitstappen.

En wat bleek toen ik de hal van het Gare de Lyon inkwam, was mijn portemonnee gestolen!

Was het een samenzwering tussen de man in de bus en het joch dat tegen me aan knalde?

Wat doe je zonder portemonnee met nog een treinreis voor de boeg en waarvoor ik dit keer nog geen kaartje had gekocht.

Meestal regelden we alle kaartjes voor heen en terugreis altijd al bij ons op het station in Moulins. Dit keer niet, omdat ik niet wist hoe lang ik weg zou blijven.

In de stationshal van het mooie Gare de Lyon, maar daar had ik even geen oog voor, zag ik een man bij een telefoon staan met een bankpas in zijn hand.

Ik had in de zak van mijn jas gevoeld dat ik er nog één euro in had zitten.

De betreffende man bleek niet helemaal nuchter te zijn, maar ik vroeg of ik in ruil voor dié euro zijn bankpasje mocht gebruiken om snel naar Joep te bellen.

Dat mocht en hij wilde eerst die euro hebben, maar dat wilde ik niet! Eerst bellen en dan afrekenen.

Ik vertelde Joep vlug wat er was gebeurd en of hij mijn Visa en bankpas wilde blokkeren. In mijn portemonnee zat ook mijn rijbewijs en honderd euro cash, die ik van mijn moeder alvast voor mijn verjaardag had gekregen!

Joep sprak me bemoedigend toe en geen paniek!

Gelukkig had ik zoals altijd een bankcheque van onze Franse bank in een ander vakje in mijn tas zitten. Dus ik kon nog wel een kaartje naar huis kopen.

Bij het loket vroeg ik nog waar de politie zat om aangifte te doen. Maar dat was helemaal aan de andere kant van het station en ik was bang om mijn trein te missen.

Ondertussen werd het duidelijk dat er maar één op de drie treinen richting Moulins zouden rijden. Mijn geplande trein zou rijden.

Ik stapte in de stilstaande trein en er kwamen steeds meer mensen in. De coupé zat in no-time vol. De mensen gingen in het gangpad op hun koffers zitten en ondertussen ontstond er een geanimeerde conversatie.

We zaten daar en zaten daar in een stilstaande trein, zonder airco die draaide en het was behoorlijk warm.

Ik had nog maar een klein laagje water in mijn flesje, dus nam ik af en toe kleine slokjes om er zo lang mogelijk mee te doen. We wapperden onszelf koelte toe met kranten en tijdschriften.

Het was nog in het tijdperk dat niet iedereen een mobiele telefoon had, dus toen we uiteindelijk gingen rijden, vroeg ik aan iemand of ik mijn man mocht bellen om door te geven hoe laat ik dan toch nog aan zou komen.

Dat mocht en na mij volgden er nog meer die gratis naar huis mochten bellen!

Joep, was eigenlijk al op de afgesproken tijd in Moulins maar las daar op de borden op het station wat er aan de hand was. Hij had zich gelukkig goed vermaakt, was een hapje gaan eten en had op een terrasje tegenover het station gezeten.

Hij verwachtte eigenlijk dat ik over mijn toeren uit de trein zou stappen, na een lange reis, staking, beroving en geen eten!

Maar niets was minder waar, je legt je neer bij je lot, wat kon je anders doen, je zat er midden in: “Ce n`est pas grave! C`est comme ça!

                                                

                                                     ********

RECEPT.

BONENSOEP MET VENKEL

Dit is een recept van Herman den Blijker, ik kwam het tegen in een kooktijdschrift en het leek me wel leuk om het eens te proberen met hier en daar een kleine wijziging. 
 Het was eigenlijk een advertentie voor een bepaald merk bonenmix, maar ik had de potjes bonen gewoon apart op mijn voorraadplank staan. 


Ingrediënten:

- 1 venkelknol 
- 300 gram kipfilet
- 3 kippenbouillontabletten
- 2 takjes verse tijm
- 1 potje witte bonen
- 1 potje bruine bonen
- 1 blikje kidney beans
- paar handjes verse spinazie
- 1 citroen

Zet de kipfilet in ongeveer 1,5 liter water met de bouillontabletten, de tijm en de schoongemaakte in reepjes gesneden venkel op.
Laat het op een middelhoog vuur zachtjes koken totdat de venkel en kip gaar zijn.
Doe alle bonen in een vergiet en spoel ze af.
Voeg de afgespoelde bonen toe roer alles goed door en verwarm de bonen mee.
Op het allerlaatst de spinazie toevoegen en even laten slinken.
Afmaken met peper en zout naar behoefte en wat citroenrasp.

Het smaakt echt lekker, de anijsachtige smaak van de venkel heft volgens mij de toch een beetje zware smaak van de bonen op! 


                                                               ************

VERVOLG MIES EN FLOYD.

Met de komst van Mies en Floyd kregen we een ander ritme in ons bestaan.

Suzanne zorgde zoveel mogelijk zelf voor ze.

Maar als ze moest werken, dan deden wij het.

Het werd een soort automatisme, als je opstond, eerst even naar buiten kijken wat M&F deden.

Hun favoriete “hangplek” was boven in de wei bij het kippenhok.

Je leerde om aan hun houding te zien of alles in orde was. `s Zomers konden ze grazen dat het een lieve lust was.

We moesten zelfs de weiden verdelen in vakken, anders kregen ze teveel gras naar binnen, met gevaar voor koliek.

We hebben ze zelfs een poosje, als test, knoflook gevoerd dat zou de vliegen weghouden.

Elke avond werd er een bol knoflook gepeld en door zemelen gedaan en dat aten ze heerlijk op!

Het gevolg was dat ze inderdaad in een walm van knoflook rondliepen, laat staan als ze een wind lieten, maar ze werden uiteindelijk te dik van de zemelen.

Plus dat de knoflook toch geen wondermiddel was om vliegen te weren, dus daar waren we maar mee gestopt.

We deden toen maar weer hun halsters `s morgens om, waaraan een vliegengordijn vastzat. `s Avonds deden we dat weer af.

Overdag was het opletten of Mies niet met een halster scheef over zijn oren met afzakkend vliegengordijn liep, omdat Floyd het wel leuk vond om aan die koordjes te trekken!

Wij noemde Floyd altijd een “meidengek”, want hij kon goed met vrouwen opschieten.

Mies was ondanks zijn meisjesnaam toch een jongen, een ruin. Op zijn stamboom had hij een hele chique naam, dus Mies was zijn roepnaam.

 Floyd was ook een ruin. Suzanne had hem van een vriendin, die Floyd zijn moeder had, gekregen als veulen.

 Als Joep `s morgens de halsters om ging doen, was het bij Mies geen probleem. Floyd echter presteerde het heel vaak om op het moment suprême, waarop je in een vloeiende beweging het halster om wilde doen, er vlug tussenuit te galopperen.

Na diverse pogingen, waarbij Floyd dan verderop uitdagend, afwachtend stond te kijken, wat er zou gaan gebeuren, koos Joep, lichtelijk gefrustreerd voor de beste oplossing.

Hij kwam met het halster in zijn hand de keuken in, met het vriendelijke verzoek of ik het wilde doen!

Ik liep dan naar de wei en riep dan met iets hogere stem: “Floydje! Floydje! Kom maar joh, bij het vrouwtje!”

En dan kwam hij vrolijk op me af en kon ik het halster omdoen, waarbij de riemen bij de oren en het vliegengordijn wel gelijk goed moesten zitten.

En dat zonder brokjes of worteltje als beloning te geven!

Dat was altijd zó een mooi moment als Joep dan vroeg: “En lukte `t?”

En ik dan bevestigend kon antwoorden, dat het geen probleem was!

Ze kregen trouwens nooit een “tussendoortje”, ze waren dat wel gewend toen ze in Nederland op de manege/pension stonden.

Dat hadden we ze afgeleerd, we wilden niet dat als we bij ze kwamen ze gelijk aan je handen gingen staan snuffelen of bij je zakken van je jas stonden te zoeken.

`s Winters werden ze bijgevoerd met hooi, niet van ons eigen land.

We haalden hooi bij een andere boer, in mooie kleine hanteerbare rechthoekige baaltjes, van een mooie kwaliteit met een blauwe gloed, een teken dat er daar veel magnesium in die grond zat.

Ons eigen hooi werd door de buurmannen in van die grote balen geperst en daar was de zolder van onze stal niet op ontworpen.

Voor Joep was het géén straf om hooi te halen bij die mensen.

Hij werd er altijd gastvrij ontvangen, er werden wetenswaardigheden uitgewisseld en de fles kwam op tafel.

In die fles zat een zelfgestookte drank, die sterker was dan wijn en geschonken werd in een formaat van limonade glazen. Uiteraard kon je niet na één glas zeggen: “Nee bedankt! Enne daar was het véél te lekker voor!”

Het gevolg was dat Joep compleet gelukkig met een roze bril op door het Franse landschap reed.

Hij genoot van de vergezichten, dacht nog eens na over de gevoerde gesprekken en kwam super vrolijk thuis.

 Een keer toen Suzanne er ook bij was, waren ze toch wel bijna in een greppel gereden!

Thuisgekomen moest er nog wel gewerkt worden.

De auto met aanhanger werd zo dicht mogelijk bij de stal geparkeerd en de baaltjes werden omhoog gestoken naar de zolder van de stal.

Ik hielp soms ook wel mee, maar meestal bestond mijn taak uit het bewaken van de auto en om M&F uit de buurt te houden.

Ze vonden de ruitenwissers wel interessant en wilden alvast beginnen aan het hooi op de aanhanger.

In de Herfst hebben we onze mooie statige eiken bomen wel eens vervloekt.

Waarom?

Als de eikels gingen vallen, waren M&F er als de kippen bij.

Ze stonden dan niet bepaald geruisloos de eikels te vermalen in hun mond.

Het eten van eikels is gevaarlijk voor paarden, door het looizuur wat er in zit.

Onze dierenarts zei, dat soms een handvol eikels opeten al fatale gevolgen kon hebben voor sommige paarden.

Wij hadden de plekken bij de eiken waar het meeste viel, al afgezet met schrikdraad, dus daar konden ze niet komen.

Helaas stond er een eik, precies op een plek waar ze wel langs moesten kunnen om in hun stal te komen of om naar een andere wei te gaan.

Dus gingen we elke dag gewapend met kruiwagens, harken en de bak om drollen op te scheppen aan de slag. En maar harken, opvegen in de bak en legen in de kruiwagens. Soms wel een aanhanger vol!

Dat heeft me toen een tennisarm opgeleverd.

En het meest irritante vond ik, als M&F quasi gezellig bij ons kwamen staan kijken. Om vervolgens toch, ondanks onze waarschuwingen weer snel een paar eikel te pakken.

Het was een zegen als we een jaar met een slechte “oogst” te maken hadden.

Op een keer merkten we dat de schapen van de buren door een heg heen gekomen waren. Zagen we ineens allemaal witte wolbalen rondlopen in de weide.

M&F vonden het ook wel amusant en dachten: “ Kom laten we er eens leuk tussendoor gaan galopperen”!

We zagen het al voor ons, een paar van die wolbalen op hun rug, die niet meer overeind zouden kunnen komen met alle ellende van dien!

Wij zijn toen snel naar boven in de wei gelopen en Joep stuurde M&F allereerst weg, met een arm omhoog zwaaiend richting het kippenhok, terwijl hij streng zei: “Wég wezen jullie @#%$* hup!”

Gelukkig konden we het spreekwoord: “Als er één schaap over de dam is……”

in de praktijk brengen. We slaagden er in om één schaap door het gat in de heg terug te krijgen en zo konden we rustig toezien hoe de rest er achteraan ging.

M&F stonden op veilige afstand het schouwspel te bestuderen en als we zagen dat ze ook maar één poot (sorry been!) verzette om het misschien nog eens te proberen, dan zwaaiden we met ons armen weer richting kippenhok.

Onze zoveelste missie was wéér geslaagd.

                                               *************

RECEPT.

PAVLOVA MET VANILLE IJS EN ROOD FRUIT.

Deze pavlova heb ik niet zelfgemaakt, maar is door de schoonmoeder van mijn dochter gemaakt, ter ere van onze familiedag. Ik heb alleen geholpen met de decoratie!
Deze is gemaakt uit 10 eiwitten met suiker, maar dat was dan ook meer dan voldoende voor 12 personen.

Ingrediënten voor 4 personen:

- 4 eiwitten
- 200 gram kristalsuiker
- 1 theelepel wijnazijn
- 1/2 theelepel maïzena
- 250 ml slagroom
- 1 bak vanille ijs.
- rood fruit naar keuze

Verwarm de oven voor op 120 graden.
Schep het ijs een dag van tevoren in een ronde kom en laat het daarin in de vriezer staan.

Klop de eiwitten stijf met de suiker in een vetvrije kom en voeg tijdens het kloppen de azijn en maïzena toe. Klop totdat het eiwit mooi glanzend is.

Bekleed de bakplaat met bakpapier en strijk hier het eiwit op uit in een cirkel, maak een opstaande rand.
Laat de meringue plm. 1 uur en 30 minuten drogen in de oven.
Zet de oven uit en laat de meringue in de oven afkoelen tot kamertemperatuur.
Haal hem uit de oven en laat verder afkoelen.

Voor de garnering; maak het fruit schoon en dep het droog met keukenpapier.
Klop de slagroom, zonder suiker.
Leg de pavlova op een schaal (de onze was daarvoor te groot!) en stort het vanille ijs in de holte in het midden, met de bolle kant omhoog.
Smeer de slagroom rijkelijk op de pavlova en garneer met het fruit.
                                          Succes verzekerd!
                                           
                                                    ***