DE GROTE VERANDERING.

We reisden nu al 4 jaar heen en weer tussen Nederland en Frankrijk.

We vonden het altijd al moeilijk om de boel in Frankrijk achter te laten, als we weer naar Nederland terug MOESTEN.

Het werk wachtte weer!

Maar er sluimerde al heel lang een idee in ons achterhoofd; we wilden permanent in Frankrijk gaan wonen.

De grote vraag was hoe we het konden verwezenlijken.

De leeftijd voor Joep om met de VUT te kunnen gaan, werd helaas steeds verder opgeschoven.

Toch kwam er een oplossing, weliswaar een dure oplossing!

De mogelijkheid om met FPU (Flexibel Pensioen Vervroegd Uittreden) te gaan werd in het leven geroepen.

Kort gezegd; we hebben heel wat zitten plussen en minnen, je kunt jezelf arm of rijk rekenen!

Rondkomen met héél wat minder geld per maand, maar met gelukkig nog een financiële buffer, minder vaste lasten en door ons huis in Nederland te verkopen, namen we de gok!

Het zou anders nog negen jaar duren voordat Joep met pensioen kon gaan, dus we “kochten” onze vrijheid!

Gevolg daarvan zou ook zijn dat het ABP pensioen en de AOW later ook lager zouden uitvallen door minder dienstjaren en verblijf in het buitenland.

Bij de AOW word je 2% per jaar, die je in het buitenland woont gekort!

Máár……..vrijheid….. blijheid!

En daar hebben we nooit een seconde spijt van gehad, vooral in het belang van ons beider gezondheid.

Maar voordat het zover was moest er natuurlijk nog wel het één en ander gebeuren.

De FPU regelen en in verband met Joep zijn functie als directeur van een openbare basisschool, ontslag indienen, met de burgemeester overleggen, opvolger zoeken, huis verkopen noem maar op.

In die tussentijd, voordat het echt zover was, namen we al een heleboel spullen op de aanhanger mee, als we weer naar Frankrijk gingen.

Er werden dozen met spullen van vroeger, die we niet kwijt wilden, maar niet meer nodig hadden, opgeslagen bij mijn moeder op zolder.

Op het laatst kwam daar nog wel wat meer bij!

We hadden in Frankrijk ook al een hele inboedel, dus we verkochten ook het één en ander voor kleine prijsjes, bijvoorbeeld ons bankstel aan de buurjongen die op kamers ging wonen.

Op de laatste dag van het schooljaar in de zomer van 1998 kregen we van de gemeente een afscheidsreceptie aangeboden.

De school organiseerde ook het één ander, voor ons en de kinderen.

 We werden zittend op een kar, die versierd was met zonnebloemen rondgereden door het dorp.

Op de kar stond: “Joep gaat leven als een vorst in Frankrijk” en hij werd door de kinderen toegezongen met héél toepasselijk en ontroerend “Adieu Monsieur le professeur”.

We kregen plakboeken vol met werkstukken van de kinderen en foto`s.

Familie, vrienden, collega`s, ouders van de kinderen, zakelijke relaties, college van B&W, wie niet?, waren aanwezig.

Een mooiere afsluiting van drieëndertig jaar “meester” zijn, kon je je niet wensen!

Het gekke is, dat we nooit het gevoel hebben gehad, dat we gingen emigreren!

We gingen gewoon “Daarginds” wonen.

We verkochten onze Mitsubishi Pajero, hij verbruikte toch wel veel diesel, vooral als we met een aanhanger er achter reden.

We kochten een nieuw busje, een Citroën Jumpy, die ook op diesel reed, zodat we voorlopig weer een aantal jaren vooruit konden zonder problemen.

Toen brak de dag van vertrek aan, de Jumpy en de aanhanger volgeladen.

Op het laatst was dat nog een hele heisa, huis leeg opleveren, handig was dat we op de receptie al van iedereen afscheid hadden kunnen nemen, met beloftes over en weer, van we komen langs e.d.!

Héél triest vonden we dat we twee maanden daarvoor de beslissing hadden moeten nemen om onze golden retriever, Dixie, op 13 jarige leeftijd te moeten laten inslapen.

Zoals ik al eerder zei, hij had artrose in zijn poten, kon alleen nog maar functioneren als hij pijnstillers kreeg. Gevolg daarvan was weer last van zijn nieren.

We hadden hem als we in Frankrijk waren, op advies van de dierenarts daar, zelfs nog laten kuren met geneeskrachtig bronwater uit Bourbon.

Joep, ging eens informeren bij het gebouw van de Therme, natuurlijk kon je daar niet met je hond tussen de kuristen rondzwemmen!

Maar er was een oplossing, in het dorp op een pleintje, heel idyllisch gelegen met rondom mooie oude statige gebouwen, kon je gratis het geneeskrachtige water tappen.

We kochten een grote jerrycan en vulden die met het geneeskrachtige water, reden de eerste keer, als een haas naar huis zodat het water niet teveel af zou koelen.

Dat was niet nodig, want het water komt op een temperatuur van vijfenvijftig graden Celsius uit de bron, dus we moesten thuis zelfs nog wachten tot het afgekoeld was tot 37 graden Celsius.

Vervolgens deden we het water in een grote vierkante bak, zette Dixie eerst met zijn voorpoten er in, bijna 10 minuten!!

Daarna met zijn achterpoten dezelfde procedure.

Bleef hij braaf staan?

Ja, wat wil je als je baasje voor je neus op een krukje zit met een blikje hondenvoer in zijn hand en je steeds in een soort slow-motion keurig van een vork een balletje vlees (nou ja?!) “verplicht” op moest eten.

Misschien gaf het daarna weer even verlichting?

Maar de beslissing om hem te laten inslapen, weliswaar in overleg met de dierenarts, bleef moeilijk.

Dus met ons vertrek naar Frankrijk, gingen we voor het eerst sinds bijna dertig jaar op pad, zonder een golden retriever!

Aan de ene kant doet het je verdriet, maar aan de andere kant is de zorg die je kwijt bent ook een opluchting.

Op de dag van vertrek was het prachtig weer en wij tuften lekker in onze Jumpy richting “Daarginds”.

We stopten niet op onze vaste parkeerplaats in Noord Frankrijk, waar we Dixie altijd uitlieten.

Ik had een jaar daarvoor op dezelfde plek mijn enkel gebroken. Op een schuine stoeprand zwikte ik en ik kon me niet staande houden.

Gevolg: ik werd min of meer hangend tussen twee vrachtwagenchauffeurs, die erg behulpzaam waren, naar de auto teruggebracht.

Vervolgens de rest van de reis met koelelementen op mijn enkel gezeten en been omhoog.

Maar ja, de volgende dag werd duidelijk dat het toch niet helemaal goed zat, dus gingen we richting ziekenhuis in Moulins.

Daar kwam ik op krukken en tot aan mijn knie in het gips, weer naar buiten!

We sloegen dit keer die parkeerplaats maar over, we begonnen met een schone lei!

We kwamen in een file voorbij Parijs terecht.

Het was eigenlijk wel een lange file, het verkeer stond muurvast, het was warm, sommige mensen stapten uit hun auto`s om de benen te strekken.

Jengelende kinderen mochten even heen en weer rennen, een hond moest een plasje doen of er werden broodjes uitgedeeld, die men dan hangend tegen zijn auto op at.

Joep, nam de gelegenheid te baat om onze vracht, afgedekt met een zeil op de aanhanger, te controleren en of de spanbanden nog goed vast zaten.

Een Nederlander die achter ons stond, knoopten een praatje aan.

Waar gaan jullie heen?

Wij gaan daar en daar heen!

En toen: “Nemen jullie altijd zó veel mee op vakantie?”

“Nee, wij gaan er wonen” was ons antwoord en toen was het even stil!

                            

                             ****************

RECEPT.

POMPOENTAARTJES MET COTTAGE CHEESE.

Ingrediënten voor 3 taartjes:

- 3 plakjes bladerdeeg
- 60 gram gegaarde pompoen in stukjes
- 3  volle eetlepels cottage cheese
- 15 gram gezouten amandelen
- een ongeveer 1 cm dikke plak rode ui
- 25 gram geraspte parmezaanse kaas
- peper en zout
- beetje citroensap
- steunvulling voor blind bakken.

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien.
Vet bijvoorbeeld 3 ramequin bakjes of muffin vormpjes in en bekleed deze met het ontdooide bladerdeeg.
Prik gaatjes in de bodem. Doe een vierkant stukje bakpapier op het bladerdeeg en vul dit met een steunvulling.
Iedereen kent zijn eigen oven het beste, dus afhankelijk daarvan bak ze ongeveer 15 tot 20 minuten. Haal de steunvulling er uit en controleer of de bodem gaar is. 
Erg belangrijk omdat de cottage cheese vulling ook vochtig is.  Strooi eventueel wat amandelpoeder op de bodems.
Bij mij waren de bodems na 15 minuten nog niet gaar, dus die heb ik nog even zonder steunvulling teruggezet.
Ik denk dat metalen vormpjes de warmte beter geleiden dan aardewerk.

Meng de cottage cheese met wat citroensap, peper, zout en de in stukjes gehakte gezouten amandelen, een deel van de geraspte kaas en de zeer fijn gesneden dikke plak rode ui.

Als de bladerdeeg bakjes gaar zijn vul de bakjes met het cottage cheese mengsel, verdeel daar overheen de gegaarde pompoen en strooi de rest van de parmezaanse kaas en nog wat stukjes amandelen er overheen.
Zet ze vervolgens nog ongeveer 8 minuten in de oven op 190 graden.

                                                   Heerlijk voor bij de lunch
                                                                   of 
          met een maaltijdsoep vol verse groenten met o.a. pompoen; als lichte maaltijd.

                                                  ******************             

KERSTVAKANTIE.

Als we met Kerst weggingen vanuit Nederland, dan was het soms net Russische roulette en dan wel met betrekking tot het weer, wat we onderweg zouden hebben.

Soms hadden we geluk en reden we zonder problemen met een blauwe lucht,

of bewolkt, maar wel in de vrieskou in een auto, die dan wit uitgeslagen was van de pekel, naar La Douce France.

Niet dat het waar wij woonden `s winters zo warm was, maar gemiddeld toch 5 graden warmer dan in Nederland. 

De 850 kilometer rijden in de plensregen met heel de tijd die ruitenwissers voor je ogen, die maar heen en weer gingen.

Daar werd je op het laatst ook tureluurs van!

Maar zodra we aankwamen, maakten we eerst buiten een inspectietocht, geen grote takken afgebroken van de bomen? Of iets kapot gewaaid?

Binnen was het op zijn zachts gezegd fris te noemen, 16 graden, dus dan werd met onze jassen nog aan, de open haard aangestoken.

We lieten de deuren voor het gemak met het uitladen van onze spullen nog even open om te luchten. Als dat gedaan was, deden we ook de centrale verwarming aan en het duurde altijd wel even voordat de dikke natuurstenen muren opgewarmd waren.

Als het éénmaal zo ver was, dan bleef het lang aangenaam warm.

Daarna vervolgde ik mijn inspectietocht in de keuken, waar ik voordat ik ook maar iets in de kastjes zette, met een kritisch oog speurde naar muizenkeutels!

Want wat wil je als de kat van huis is, vieren de muizen feest!

Nou gun ik iedereen zijn pleziertje, maar géén muizen in mijn keuken of liever gezegd huis!

Dat overkwam ons slechts één keer en daarna was ik altijd heel royaal, voordat we weer naar Nederland gingen, met het neerleggen van muizengif; vooral op zolder.

Met de kerstdagen kwamen Suzanne en Leontine met hun vrienden ook over.

De voorbereidingen daarvoor vonden we altijd op zich al een feest.

Een paar dagen met zes man aan tafel vroeg wel om wat voorbereiding.

Het huis werd binnen en buiten in kerstsfeer gebracht, heerlijk creatief bezig zijn en dan de boodschappen doen.

Daarvoor gingen we dan naar de “grote” stad, Moulins, altijd goed voor een gezellige shopping toer, zowel `s zomers als `s winters!

Dan kwamen we in de grote supermarkten en daar kon je je verkijken aan het in de koeling uitgestalde gevogelte.

Zo op het oog leek alles op elkaar; een blote kip met stoppelvel?

Nee, er was wel degelijk een groot verschil van de in mijn ogen, magere scharminkels, dat waren dan de kwartels tot uit de kluiten gewassen kalkoenen.

 Met daar tussen in nog een kip, een andere kip met Label Rouge, een iets meer geel getinte kip of een “Chapon”, dat bleek een gecastreerde haan te zijn, een parelhoender; zoek maar uit.

Zo in het begin was ik nog niet zo van het betere hak en breekwerk van botten, dus toen viel onze keus op een ovenklare “Pintade” – parelhoen – gevuld en wel en zijn poten losjes aan de zijkant gedrapeerd.

Gewapend met de boodschappenlijst in de hand vermaakten we ons prima en konden soms moeiteloos van onze lijst afwijken, als we ter plekke andere inspiratie kregen.

Volgeladen reden we dan weer naar huis om aan de voorbereidingen te beginnen.

De kinderen kwamen veilig en wel aan en zo hadden we met zijn allen gezellige dagen.

Lekker bijpraten bij de open haard, kokkerellen, oliebollen bakken en weer even genieten in Moulins, de kerst optocht en daarna een drankje in het Grand Café.

Hoewel de centrale verwarming op gas gestookt werd, daarvoor hadden we een grote gastank in de tuin liggen, kookten we op flessengas.

En dat was even wennen, want op het meest ongelukkige moment, het tijdstip, dat de “pintade” in de oven moest, was de gasfles leeg!

Joep sprong in de auto, de winkel/bar in het dorp was dicht en er was ook niemand thuis.

Hij reed naar een gehucht verderop, daar was een café waar ook gegeten kon worden en waar we in de tuin, een rek gasflessen opgestapeld hadden zien liggen.

Misschien voor eigen gebruik?

Het café was dicht, maar gelukkig was de bazin thuis en na enige uitleg kon hij van hen een gasfles kopen.

Poeh, dat gebeurde ons ook maar één keer, daarna hadden we altijd een extra gasfles in voorraad.

Op oudejaarsavond lieten we de kurken knallen, je bent toch niet voor niets in Frankrijk, maar buiten was géén enkele knal te horen.

We gingen naar buiten en konden alleen maar in het pikkedonker, constateren dat de hemel bezaaid was met sterren.

Misschien was dat slokje met bubbels in het Nieuwe Jaar, net iets te véél van het goede, we waren al een beetje jolig, we hadden zitten zingen en er werd op de gitaar gespeeld.

Voordat we er erg in hadden liepen we spontaan op de cour achter elkaar aan,

een ter plekke gemaakte melodie met tekst te zingen en met aangestoken sterretjes te zwaaien.

Achteraf?

Gênant, gênant, want in de heuvels draagt het geluid zo ver, dus iedereen in de verre omtrek moet hebben geweten, dat “Les Hollandais” er weer waren.

Dat hebben we dan ook maar één keer gedaan!

                     ************************

RECEPT.

SALADE MET GESNEDEN KIPFILET.

Eigenlijk kun je het amper een recept noemen.
Zo op de eerste dag van het jaar, is het misschien handig om zoals wij het noemen de restjes eten na de feestdagen te "recyclen" !

Dat kan door bijvoorbeeld overgebleven groenten met bouillon te pureren tot een lekker gebonden soepje en schep daarna stukjes overgebleven vlees van de kalkoen of kip er door.


Voor de salade:

- sla (rucola of gemengd)
- tomaten
- komkommer
- feta kaas
- b.v. ham/prei salade of koolsalade met appel
- paar plakjes gesneden kipfilet.

Leg alle ingrediënten op een creatieve manier op een bord, sprenkel wat olijfolie en balsamicoazijn, peper en zout over de sla, komkommer en tomaten, verkruimel daar stukjes feta overheen.
Bak er nog wat verse broodjes bij en samen met een gebonden soepje een makkelijk begin van het Nieuwe Jaar.

                                                    *****************

IN DE LOOP DER JAREN

 Wipten we in onze vakanties vaak even aan bij onze barman in Bourbon.

Meestal voor een kopje espresso of een glaasje bruisend mineraalwater met aardbeien siroop en ijsblokjes.

Soms was het daar druk en gezellig met een hoop geroezemoes, maar ook wel eens zeer rustig. Dan zat er bijvoorbeeld een man, al lichtelijk beschonken aan de bar, sterke verhalen op te hangen over een eendenjacht.

Ondanks dat de barman rustig en bescheiden was, kon hij in zo een situatie, met een knipoog naar ons, er nog een schepje bovenop doen!

We waren in diverse ontmoetingen met hem te weten gekomen, dat hij vroeger in de Formule 1 racerij had gewerkt.

We hadden al gezien, dat er om de hoek van de straat een Ford Sierra Cosworth in rally uitvoering, geparkeerd stond.

 Niet dat het mij iets zei, maar dat schijnt wel iets bijzonders te zijn.

Wat bleek nu, dat was zijn auto en thuis had hij ook nog één of ander niet alledaags exemplaar staan.

Toen wij daarover vol bewondering van onder de indruk waren en Joep nog wat technische details vroeg, zei hij achteloos: “Je suis modeste!” ik ben bescheiden!

Ja, ja!

Hij was niet alleen bescheiden, maar had ook nog andere kwaliteiten.

Een keer in het voorjaar stapten we binnen en toen hing er een levensgroot schilderij midden in de zaak.

Een naakt…. van Mireille Darc, de bekende Franse filmster, uit soms wel erotisch getinte films.

Dan sta je toch even raar te kijken, misschien iemand die daar exposeerde?

Neen, hij had het schilderij gemaakt, omdat het `s winters toch niet zo druk was in de bar.

Wat zeg je dan?

Dat we het mooi vonden, dat haar gezicht precies leek!

Hij bedankte ons voor het compliment en ik dacht bij mezelf, ja haar gezicht lijkt precies, maar de rest…?

Hoe kon hij dat weten?

Dus over de rest hielden we maar wijselijk onze mond!

Soms namen we een PMU-tje, zoals wij het noemden!

Het is géén drankje, maar een ander soort bar dan bij onze barman.

Schuin tegenover zijn zaak was een PMU.

Daar kon je niet alleen iets drinken, maar ook sigaretten, de krant en tijdschriften kopen. Ook kon je er voor allerlei denkbare loterijen een gokje wagen.

Het was altijd wel vermakelijk, want daar heerste een heel andere sfeer.

Het was een komen en gaan, met voor de deur slordig geparkeerde auto`s op de hoek van de straat of op de stoep.

 De loodgieter, gekleed in overall, met vieze werkhanden kwam bijvoorbeeld binnen, vulde een loterijbriefje in en gooide vlug een glaasje wijn, staande aan de bar, achterover.

De andere aanwezigen die aan de tafels zaten, kregen allemaal een hand, wij werden daarbij ook niet overgeslagen en na alle Ca va`s?, stapte hij weer in zijn auto!

Zo te zien aan hun uiterlijk en casual gekleed, waren de andere aanwezigen met pensioen en hadden alle tijd van de wereld.

Ze genoten op hun gemak van hun glaasje witte wijn met een laagje perziken siroop er in. Een beetje rustig aan beginnen in de ochtend, was waarschijnlijk het motto!

Soms zat er een stel te kaarten en hadden zij alleen maar oog voor hun spel en knikten afwezig als we binnenkwamen.

Aan een ander tafeltje zat men ingespannen, met een formuliertje in hun handen, naar een televisiescherm te kijken, waarop paardenrennen aan de gang waren.

Er werd luidruchtig aangemoedigd en als er één van hen op het goede paard had gewed en een bedrag(je!) gewonnen had, werd dat gelijk omgezet in nog een rondje wijn en een nieuw formuliertje voor de volgende race!

Wij vulden ook wel eens een formuliertje in voor een loterij, waarvan we de strekking tenminste snapten en waarvan de uitslag dan pas dagen later bekend werd. Zonder resultaat overigens!

Soms slenterden we nog even door het dorp, keken bij de makelaar naar het aanbod van huizen, je moet áltijd op de hoogte blijven was/is ( nu nog!) mijn motto!

Bij de patisserie bleef het soms niet alleen bij kijken!

Net buiten Bourbon had ik als we er langs reden, een bordje zien staan met daarop; honing te koop in het Frans en Nederlands geschreven.

Op een keer dachten we, laten we daar maar eens kijken en een pot honing gaan kopen.

We draaiden het onverharde weggetje in, rechts stond een huis en we dachten dat we daar moesten zijn.

Nee, we moesten nog iets verder doorrijden, daar was het.

We kwamen op een ruime “cour” met rondom diverse gebouwen en een leuk, hoger gelegen verbouwd huis, zo te zien.

Voor het huis was een mooie bloementuin en op het terras voor het huis zat een man.

Hij kwam naar ons toe gelopen, hij was lang, slank en gebruind door de zon.

We stelden ons voor en inderdaad we konden daar honing kopen.

We konden in het Nederlands met elkaar praten en even later stelde Johan, zo heette hij, ook zijn vrouw voor, die met een schort aan uit het huis kwam lopen.

Zij was ook al gebruind door de zon en ze had kort grijs haar.

Van het één kwam het ander, terwijl we na het afrekenen van de honing nog even stonden te praten.

Johan zei: “ Zullen we een glaasje wijn drinken op het terras?”

Coby, zijn vrouw, vulde aan: “Wij nemen altijd om 7 minuten over twaalf `s middags vóór het eten een glaasje wijn! Dat is zo gekomen toen we hier aan het verbouwen waren en de werklui om twaalf uur weggingen. Die gewoonte houden we er in!”

Wij namen een glaasje wijn altijd bij het eten, maar zij niet!

Zo gezegd zo gedaan.

Zij woonden er al een paar jaar permanent, hij was met pensioen en ze hadden het huis vanaf een onbewoond huis, begroeid met bramen, laten verbouwen tot een smaakvol huis

Wij reisden nu al een paar jaar heen en weer in onze vakanties en we konden dus ook al meepraten over ons weliswaar steeds tijdelijke Franse plattelandsleven.

En wat wilde het geval?
Zij waren degene die een bod hadden uitgebracht op onze fermette, wat de eigenaar toen had geaccepteerd!

Hoe kun je het zo treffen, we waren allemaal verrast over dit toeval en moesten er om lachen!

Coby zei: “We dachten, laten we maar een héél laag bod uitbrengen, want dat accepteren ze nooit!”

Nou dat liep anders, het bod werd dus wel geaccepteerd!

Daar deden wij ons voordeel mee.

Toen wij bij de notaris waren voor de aankoop, wisten we dat een ander Nederlands stel een week later een afspraak zou hebben voor hetzelfde huis.

Zij(Johan en Coby) hadden gezegd als het voor die tijd verkocht was, was het jammer maar niet erg!

Johan en Coby wilden achteraf gezien liever een huis dichterbij een groter dorp.

En zo zaten we dus een paar jaar later voor de eerste keer met zijn vieren te borrelen!

Maar dat was zeker niet voor de laatste keer! 

                                              ********************

RECEPT.

APPELFLAPPEN.

Simpeler kan het eigenlijk niet. Handig als je onverwachts bezoek krijgt, of gewoon een verwenmoment.

Ingrediënten voor 6 flappen:
- 6 plakjes bladerdeeg
- 2 grote appels
- rozijnen
- kaneel
- 2 koffielepels abrikozenjam
- 2 koffielepels crème fraîche
- 1 ei

Haal de bakplaat (nog koud) uit de oven en leg er bakpapier op.
Verwarm de oven voor op 225 graden.

Laat de plakjes bladerdeeg ontdooien.
Schil de appels en snijd in kleine stukjes, meng de appels met de rozijnen, kaneel, crème fraîche en abrikozenjam.
Rek de ontdooide plakjes bladerdeeg met je handen iets op.
Verdeel net iets uit het midden de vulling over de plakjes en vouw ze in een driehoek.
Plak de randen met een beetje water goed vast en kwast de flappen in met een losgeklopt ei.

Bak ze in plm. 25 minuten mooi bruin.

                                                                 *********************

In een zomervakantie.

In een zomer vakantie.

Op een ochtend werden we door Dixie, onze al bejaarde golden retriever, wakker gemaakt. Hij stond kwispelend naast ons bed met een pantoffel in zijn bek, zijn oren in de hoogste stand en maakte een nogal uitgeslapen indruk.

Soms is dat wel eens anders, want dan lag hij nog te slapen op de bank in de kamer. Hij lag dan ontspannen op zijn rug, de achterpoten wijd en zijn voorpoten kruiselings over zijn ogen. Als hij ons dan hoorde, nam hij de moeite om een voorpoot iets te laten zakken en keek ons dan een beetje verstoord aan.

 Deze riante houding had hij te danken aan het feit, dat hij artrose in zijn poten had en het volgens de dierenarts beter was om hem niet op een koude stenen vloeren te laten liggen. Wij maakten dus elke avond zijn "bed" op de bank, zodat hij kon kiezen tussen de bank, zijn mand en als het te warm werd, toch…. de koude stenen vloer.

Deze ochtend maakte hij een energieke indruk, met een pantoffel in zijn bek en met zijn kwispelende staart deelde hij rake klappen uit tegen de zijkant van ons oude opgeknapte ledikant.

Zoals op bijna elke zomerochtend,  zag ik de zon al uitbundig door de spleten van de luiken  schijnen. Toen ik op de klok keek, zag ik dat het al negen uur was, de zon had er dus al een paar uurtjes opzitten. Ondertussen hoorden we steeds een koe hard loeien.

Dixie bleef nadrukkelijk aanwezig;  gooide de pantoffel  nonchalant in zijn mand en haalde in de keuken een schoen en begon opnieuw streng te kijken en te kwispelen. Er zat niets anders op dan aan deze uitnodiging gehoor te geven en we stonden op.

Het eerste wat we na het opstaan deden, waren de gordijnen van de tuindeuren opentrekken.

Elke ochtend opnieuw of het nu mooi of slecht weer was, genoten we van het uitzicht.

Voor ons liggen de weiden, glooiend aflopend naar de weg, hemelsbreed zo'n twee honderd meter verderop. Vervolgens maken de weiden achter de daken van de huizen van onze buren, Didier en Ginette, 's zomers nog een familie uit Parijs en een ouder echtpaar, weer een stijgende lijn.

De weiden worden door de "bocage"  verdeeld in speelse, ongelijke vlakken. In de verte zien we hier en daar wat witte stipjes tegen het groen afsteken. Grote oude eiken en andere begroeiing  zorgen ervoor dat de witte Charolais koeien en schapen zomers in de schaduw kunnen liggen

In de weide, grenzend aan onze tuin, liepen de koeien van Claude, die zelf twee kilometer verderop woonde.

Joep liep in zijn kamerjas met Dixie naar buiten om even een eerste verkenningstocht te maken.

Dit hield in dat Dixie hier en daar zijn poot optilde en meestal ook mijn rozen besproeide terwijl Joep wantrouwend de hoogte van het gras bestudeerde in verband met zijn maaipsychose.

Inmiddels waren we al in het rijke bezit van vier maaimachines.... in diverse uitvoeringen.

Terwijl ik in mijn nachtjapon in de keuken de elektrische ketel met water aan zette om thee te maken hoorde ik ineens roepen: "Syl, er loopt een kalfje in onze tuin, links bij de coniferen".

Ik riep zonder gelijk te gaan kijken terug: "Doe hem Dixie's zijn riem om !"

Het leek me heel logisch, want wij hadden een zogenaamde slip-over halsband/riem ineen. In Westerns zie je cowboys min of meer hetzelfde doen  met lasso's. Alleen zitten cowboys op een paard en gooien dan losjes vanuit de pols een lasso, meestal in één keer raak, over de hals van een koe.

 Joep in zijn iets andere outfit kwam terug naar de keukendeur en zei lachend: "Joh, dat past niet. Van dichtbij is dat kalfje nog groter dan een shetlander en zijn moeder staat aan de andere kant van de coniferen te loeien".

Omdat Joep de neiging heeft om nogal eens te overdrijven, liep ik ook naar buiten om de door hem aangegeven afmeting te controleren.

Inderdaad, tegen de coniferen aangeplakt stond een fors uit de kluiten gewassen wit kalf. De moeder probeerde aan de andere kant van de coniferen haar kind te besnuffelen en nam en passant een paar beste happen uit onze conifeer.

"Kan hij niet terug door datzelfde gat ?" zei ik heel optimistisch tegen Joep.

Joep deed een paar passen in de richting van het kalfje, maar dat begon al gelijk een beetje zenuwachtig heen en weer te lopen. "Nee, dat wordt niks en misschien bezeert hij zich nog aan het prikkeldraad"

"Weet je wat " zei Joep, "Als jij nou naar boven, naar het hek loopt en dat openhoudt, dan probeer ik het kalfje daar naar toe te drijven".

 "Laten we dan eerst Dixie naar binnen doen, want als hij meeloopt vliegt dat kalfje misschien de verkeerde kant op " zei ik , terwijl ik Dixie door de keukendeur naar binnen liet.

Dixie ging  achter de tuindeuren verongelijkt staan kijken en je zag hem denken: "Hè, nou begon het net leuk te worden !"

Ik liep dus in mijn nachtjapon naar boven zo'n vijftig meter verderop naar de ingang van de wei. " Kan die?!" riep Jaap à la minute."

Neen, hoe moet dat hek nou open ?" gilde ik verstoord terug, terwijl ik naar de in mijn ogen ingewikkelde sluiting van het hek keek. Jaap stond met verheven stem terug te schreeuwen: "Eerst die pin aan die ketting eruit halen, dan die handel naar rechts en dat ding met een oog over die pin halen ". Het leek wel op de instructie van een breipatroon .Gelukkig liet ik geen steek vallen en kreeg ik het hek open.

"Kan die?!" riep Jaap weer terwijl hij met een stok in zijn hand op enige afstand van het kalfje de wacht hield.. "Even wachten, ik moet ook nog een stok pakken. Ja, hij kan" riep ik, terwijl ik de paal met zwabberend prikkeldraad voorzichtig een stukje van zijn plaats tilde.

Ondertussen waren de andere koeien in de weide met hun kalfjes, afgaande op het geloei van moeders ook een kijkje komen nemen. Ze stonden nieuwsgierig rond te kijken en liepen aan de andere kant van de coniferen een paar stappen met het kalfje mee.

"H-é-k open, h-e-k open,  daar komt hij! " hoorde ik Joep ineens roepen, want we konden elkaar niet meer zien, vanwege de andere rij coniferen. Ik tilde de paal met  het zwabberende draad razendsnel van zijn plaats om een grotere opening te krijgen. Wijdbeens met in mijn linkerhand de stok, stond ik als een politieagent het kalfje de weg te wijzen. Ingespannen stond ik iedere stap van het kalfje te volgen, maar hij liep op zijn dooie akkertje en helemaal niet bang de wei in.

Ineens hoorde ik paniekerig: "H-é-k dicht, h-é-k dicht!". Ik keek op en zag die hele kudde koeien komen aanstormen.

Sneller dan snel verrichtte ik alle handelingen in omgekeerde volgorde, terwijl  Joep naar boven kwam rennen en overbodig vroeg: "Is het dicht?" 

"Al lang" zei ik aanvankelijk triomfantelijk, met  het bloed op mijn vingers.

Toen de vraag tenslotte goed tot me doordrong zei ik nijdig: "Ja, natuurlijk is het dicht, je denkt toch niet dat ik zo stom ben om met een hek wagenwijd open te blijven staan, als er een kudde koeien op me af komt stormen ?"

Toen we ons omdraaiden en ik met enige waardigheid met één hand mijn decolleté op orde bracht, stonden we zowat neus aan neus met de koeien en kalfjes. We voelden hun hete adem in ons gezicht, zij stonden uit te hijgen van dit sprintje, uiteindelijk hadden ze zojuist een behoorlijke helling genomen.

  

                            ***************************

RECEPT

TUTTI-FRUTTI PLAATCAKE.

Vierkante bakvorm 23 x 23 cm, eventueel met uitneembare bodem.

Ingrediënten:

-     -  180 gram roomboter op kamertemperatuur

-     -  150 gram suiker

-     -   4 eieren op kamertemperatuur

-     -  100 gram abrikozenjam

-    -   1 theelepel kaneel

-    -    200 gram zelfrijzend bakmeel

-    -    30 gram walnoten

-   -    150 gram tutti frutti

Verwarm de oven voor tot 175 graden.

Vet de bodem van de bakvorm in en bedek de bodem met bakpapier.

Laat de tutti-frutti weken of kook de vruchten een paar minuten voor  in een beetje water met kaneel.  Af laten koelen en goed uit laten lekken.

Klop in de keukenmachine of met de mixer eerst de suiker met de boter zacht.

Voeg vervolgens een voor een de eieren er bij en dan de abrikozenjam en 1 theelepel kaneel.

Zeef het bakmeel met een snufje zout en mix het geheel tot een mooi glad beslag.

Schep het beslag in de bakvorm en strijk het glad.

Verdeel vervolgens de tutti-frutti en de in stukjes gebroken walnoten over het beslag.

Bak de cake in ongeveer 30 minuten gaar en goudbruin.

Laat afkoelen op een rooster.

Verwarm nog een beetje abrikozenjam met een eetlepel water en bestrijk de plaatcake er mee.

Lekker bij een kopje thee of koffie.

            

            Ook als dessert te gebruiken met slagroom en een bolletje vanille ijs er bij.

                                                 ********************

Van de ene vakantie naar de andere vakantie.

Inderdaad we waren nog niet terug van de ene vakantie, of we keken alweer uit naar de volgende vakantie.

Joep, was directeur van een basisschool, dus dan zijn de vakanties aardig over het hele jaar verspreid.

Ruwweg; 6 à 8 weken op en dan weer een vakantie in zicht!

We hopten van de Veluwe naar “ La France Profonde”.

Soms in gezelschap van een dochter met vriendje of mijn moeder, schoonouders of met zijn tweeën.

Afhankelijk van het seizoen, kwamen er ook vrienden en bekenden langs.

Elke keer was het weer een feestje om terug te zijn in onze “fermette”.

Lekker knus tijdens de Herfst, ’s avonds de grote open haard aan. Hoewel het overdag soms nog boven de 20 graden kon zijn.

Heerlijke temperatuur om buiten te werken en om een begin te maken met het ontwerp van de tuin, wat ik in mijn hoofd had.

Niet alleen in mijn hoofd, maar in Nederland ook op papier gezet, met namen van planten er bij, die goed zouden gedijen op de klei.

In de toekomst wilde ik een moestuin aanleggen. Daarnaast wilde ik een groot rond perk hebben, zodat het aan het einde van de cour niet alleen maar groen gras zou zijn.

De bescheiden perken bij het huis gingen we vergroten en beplanten.

Nou is dat niet één, twee, drie gepiept, met het werken in zware klei en dat kwam ook bij lange na niet in één vakantie af.

De overbuurman, Didier, kwam ook weer eens langs en nodigde ons uit voor een aperitief, om ook kennis te maken met zijn vrouw. Hij was een druk mannetje, hij praatte met handen en voeten!

Wilde bewegingen, tijdens een gesprek om zijn woorden kracht bij te zetten, waren hem niet vreemd, om dan ineens over te schakelen op een fluisterende samenzweerderige toon over iets onbenulligs!

Vooral als het er over ging hoe je ergens voordelig aan kon komen!

Voordat we naar ze toe gingen, wilden we toch “iets” voor ze meenemen.

Op onze boodschappentoer in Moulins zagen we dat er overal chrysanten in pot, werden aangeboden. Na lang nadenken en rondkijken besloten we maar een mooie grootbloemige chrysant mee te nemen.

Op de betreffende middag reden we op het afgesproken tijdstip naar de overkant. Didier, stond op zijn erf als volleerde parkeerwachter aanwijzingen te geven hoe we de auto het beste konden parkeren!

Er stonden verschillende huizen. Hij woonde in het grootste vrijstaande huis en het laatste huis aan de andere kant van de oprit was ook van hem, met daar tussenin een paardenstal.

Nadat we elkaar begroet hadden stelde Didier, ons aan zijn vrouw voor, een bescheiden rustig type en ze heette Ginette.

We gaven onze chrysant en hij bedankte ons héél beleefd en keek eigenlijk een beetje vragend naar zijn vrouw!?

Maar goed de plant werd op een tafeltje gezet en we kregen een rondleiding door het huis; wat hij er aan veranderd had, hoe hij economisch in combinatie met hout het huis elektrisch verwarmde, noem maar op.

Hij had twee grote pony`s, gewoon voor de gezelligheid.

Die moesten eerst nog even op stal gezet worden. Hij haakte een stuk schrikdraad aan een ander hek, zodat er een soort sluis ontstond en riep de pony`s.

Zijn mond stond geen moment stil, terwijl hij met een bakje brokjes stond te rammelen.

De pony`s liepen keurig zelf hun stal in en werden beloond met de brokjes en wat vers hooi.

Toen we terugkwamen in de woonkeuken annex zitkamer, een mooie ruimte met natuurstenen muren en een grote open haard, stonden er op de grote robuuste lange tafel een fles champagne met 4 glazen klaar.

Zijn vrouw, Ginette was bezig om een pakje lange vingers kunstzinnig om en om als een toren op een wit bord te rangschikken.

Alvorens we gingen zitten, veegde Didier een mooie langharige kat, die op de tafel op een rolletje lag te slapen, al pratend alsof er een stofje lag, van tafel!

Zo te zien kon Ginette dat niet zo waarderen.

De fles werd geopend, de glazen werden met het bruisende vocht ingeschonken en we klonken op de toekomst in goede gezondheid als buren.

De lange vingers werden ook gepresenteerd!

Nou vond ik dat toch een beetje rare combinatie, ik dacht ze had zeker geen nootjes of zo in huis.

Maar héél veel later kwam ik er achter, bijvoorbeeld bij een vernissage van een expo, dat het heel normaal was om de roze “lange vingers”, de “Biscuits roses de Reims”  bij champagne te serveren.

Inderdaad is het een zalige combinatie.

Volgens de overlevering zijn deze koekjes al rond 1690 ontstaan.

Waarschijnlijk hield Ginette zich aan de “à la campagne” combinatie ervan!

Een beetje licht in het hoofd reden we een poos later, na een gezellig gesprek, maar toch wel vermoeiend en met soms wat spraakverwarringen, in het donker naar huis.

Een paar dagen later drong het tot ons door dat we toch wel een grote blunder hadden gemaakt met onze mooie okergele/roestbruine groot bloemige chrysant!

Het begon ineens te dagen bij ons; dat er toch iets meer aan de hand moest zijn, dan alleen een leuk plantje verkopen.

Bij de Carrefour bijvoorbeeld, was op de parkeerplaats een grote tent opgezet, waarin de chrysanten in pot van klein tot héél groot in allerlei kleuren werden aangeboden.

Wat bleek nou, in die week was het “Toussaint”, Allerheiligen met aansluitend Allerzielen en dan werden er altijd chrysanten op de graven van overleden dierbaren gezet!

Na Allerheiligen en Allerzielen, kwamen we in Nevers toevallig langs een grote begraafplaats en daar was het één bloemenzee in de meest uiteenlopende kleuren; indrukwekkend.

                            ************************

RECEPT.

POMPOENSOEP.

In de Herfst kun je daar eigenlijk niet omheen.

Ingrediënten;

- 1 biologische oranje pompoen
- 1 bosuitje
- 1 wortel
- 1 teentje knoflook 
- 1 prei
- 1 theelepel kerriepoeder
- crème fraîche
- roomboter
- 75 cl tot 1 liter bouillon van groentebouillon blokje
- peterselie

Was de pompoen schoon, snijd hem in parten, haal de zaden en draden er uit.
Snijd hem in grove stukken.
Maak de wortel en prei schoon en snijd de wortel in stukken.
De prei en bosui in fijne ringetjes snijden. Houd van de prei wat fijngesneden groen apart.

Laat de boter in een soeppan of gietijzeren pan smelten en fruit de ui, wortel en prei even aan met een theelepel kerriepoeder.
Voeg de stukken pompoen toe en knijp het teentje knoflook er boven uit en roer alles goed om. 
Voeg de 75 cl bouillon toe en laat de soep ongeveer 20 minuten zachtjes pruttelen.
Als de pompoen gaar is, het geheel met de staafmixer pureren. Als de soep na het pureren nog te dik is, voeg dan nog wat bouillon toe en naar behoefte peper en zout.

Serveer de soep, maar voeg op het laatst wat van de achter gehouden knapperige prei, de crème fraîche en peterselie toe.

                                             ********************