De volgorde van de hoofdstukken...

ben ik aan het rangschikken in de rechterkolom

onder

"Labels".

Bij bloggen staat altijd de laatste post bovenaan,

maar

in dit geval is dat dan mijn laatste hoofdstuk

van "Daarginds.....!

Voor degene die het in de juiste volgorde wil lezen,

zoek dan rechts hoofdstuk 1 op enz.

Het vervelende is, dat als ik bij hoofdstuk 10 ben,
door Blogger deze onder hoofdstuk 1
wordt gezet t/m hoofdstuk 19.
En hoofdstuk 2, daaronder staat hoofdstuk 20!

Wel een beetje verwarrend!

Ik hoop dat het na wat zoekwerk te volgen is.
Ik ben overigens nog niet klaar met het rangschikken,
dat vraagt erg veel tijd.

Ik zie dat er toch nog regelmatig lezers op mijn blog zijn.
Bedankt daarvoor!

Groetjes Sylvia.

IN EEN STROOMVERSNELLING

In een stroomversnelling.

Toen de lente in zicht kwam, begonnen we met de buitenkant van het huis en de garage onder handen te nemen.

Aan het huis viel niet veel te doen, maar we wilden toch het pleisterwerk qua kleur opfrissen.

Het sauzen daarvan nam ik voor mijn rekening en toen heb ik in totaal zeventig kilo “crépi” met een blokkwast weg gewerkt!  Uiteraard niet in één keer, als ik bezig was had ik een bepaald gedeelte in gedachten, was dat klaar dan hield ik op. De volgende keer ging ik dan weer verder.

Toen het me te warm werd, stond ik zelfs een paar keer`s morgens om zes uur al te kwasten. Op zich was het geen moeilijk werk, we hadden nogal ruw pleisterwerk aan de buitenkant, dus het enige wat belangrijk was, dat je iedere bobbel en holletje goed raakte. Daarbij had ik, als ik op de ladder stond een mooi overzicht van de tuin

 en kon ik in de vroege morgen de daarbij behorende geuren opsnuiven. Van bovenaf zag ik, als ik met de ladder in een perk stond nog mogelijkheden om er iets bij te planten of te verplaatsen, dus het was niet helemaal met het verstand op nul werken!

Joep, nam de luiken voor zijn rekening en deze werden in onze favoriete kleur “Baskisch rood” geverfd, dat stond mooi met de kleur van de “crépi: ton pierre”. Daarna ging hij aan de slag met de voorkant van de garage, die was echt wel aan een opfrisbeurtje toe.

Er was een oude overkapping met vieze golfplaten en die sloopte Joep er helemaal af. De bovenkant van de gevel werd voorzien van nieuwe platen, boeiborden en het stucwerk werd ook in de “crépi” gezet. 

De grote houten deuren werden hier en daar opgeknapt en opnieuw geschilderd. 

Aan de zijmuur toverden we de houten balken weer tevoorschijn, dat stond landelijker dan een hele muur van stucwerk.

Wij waren tevreden over het resultaat.

In Nederland ging het allemaal niet zo voorspoedig als bij ons. De moeders baarden ons toch wel zorgen. We gingen weer regelmatig die kant op, niet alleen om de kinderen en kleinkinderen te zien, maar ook om bijvoorbeeld over mijn moeder gesprekken te kunnen hebben met de huisarts en diverse instanties.

Het kwam er op neer dat het niet meer verantwoord was dat ze op zichzelf bleef wonen. Hoewel haar geheugen haar al vaak in de steek liet en zij niet meer gezond at en er soms bedorven kliekjes in de koelkast stonden, vond ze het niet leuk om naar het bejaardentehuis te gaan.

Na een wachttijd van drie maanden kon ze geplaatst worden in een bejaardentehuis in haar woonplaats. Wat een afschuwelijke uitdrukking; geplaatst worden! Maar zo werd het wel gebracht, zolang er géén plaats was, kon je niet geplaatst worden!

Wij namen met Suzanne en Nicolas, mijn zus en haar zoon de taak op ons om haar huis te ontruimen. We namen aan meubilair mee wat we kwijt konden in haar kamer en de nodige persoonlijke spulletjes. Het werd een trieste aangelegenheid om alles wat in huis was door je handen te laten gaan en te moeten beslissen wat er mee moest gebeuren.

Met Joep zijn moeder was het ook al niet meer zo goed en die had ook veel zorg nodig. Dat deden Joep zijn broer en zus grotendeels, maar daar zat toch ook wel een verhuizing naar een bejaardentehuis aan te komen.

In de loop van het jaar reisden we zoveel heen en weer, het leek wel of we constant uit een koffer leefden en we nergens meer op ons gemak konden zijn. Toen namen we na rijp beraad een moeilijke beslissing. We zouden ons huis gaan verkopen en teruggaan naar Nederland.

In de eerste plaats wilden we onze kleinkinderen ook vaker zien en ondanks dat mijn moeder in een bejaardentehuis verzorgd werd, vroeg dat toch nog de nodige aandacht. Mijn zus woonde op een afstand van twee en half uur rijden van haar en had haar werk.

We konden niet meer rustig thuis zitten in Frankrijk en in de zon lopen flierefluiten in de wetenschap, dat mijn moeder dagenlang alleen zou zitten.

Als we gebeld werden en het telefoonnummer van het bejaardentehuis op onze telefoon zagen verschijnen, dan ging ons hart al sneller kloppen. Wat zou er aan de hand zijn? Ze was bijvoorbeeld naar buiten gepiept en kon de weg niet meer terug vinden. Wildvreemde mensen brachten haar dan in de auto terug!

Langzamerhand werden de rollen omgekeerd, van kind zijn ging je steeds meer en meer de moederrol vervullen; over je dementerende moeder!

Op een gegeven ogenblik raakte alles in een stroomversnelling, makelaars en de notaris werden ingeschakeld voor de verkoop van ons huis. Wij gingen uitgebreid zoeken op internet naar een huis in Nederland. Het was moeilijk om te gaan bepalen waar we precies wilden wonen, dichterbij de kinderen of bij de moeders?

Na een paar maanden verkochten we ons huis en de oplevering daarvan zou vier maanden later in het daarop volgende voorjaar zijn. Toen dat gegeven vast stond, gingen wij ons verder oriënteren in Nederland. Nadat we de regio, in overleg met de kinderen bepaald hadden vonden we toch dat we moesten zoeken in de buurt van de moeders en waar onze vrienden ook woonden.

We gingen bij vrienden logeren en bezichtigden in drie dagen tijd, zestien huizen!

Het waren veel indrukken die we te verwerken kregen qua ligging, indeling, verschil in prijs en buurt waar de huizen lagen.

Een belangrijk gegeven bij het zoeken naar een huis is, hoe voelt het aan als je er binnen stapt, ondanks het vreemde meubilair. Zie je jezelf daar wonen, staat de buurt je aan, was er toch nog genoeg privacy?

We konden en mochten het niet vergelijken met ons huis in Frankrijk, dat begrepen we ook wel. Maar uiteindelijk kwamen we er uit. 

Het werd een helft van een dubbel woonhuis in Flevoland op slechts dertig kilometer van onze voormalige woonplaats in Nederland, toch nog in de buurt van onze moeders en vrienden.

Toen moest er weer het nodige georganiseerd worden voor de komende verhuizing. Dat werd drastisch opruimen, we gingen van een immens grote garage met zolder en grote schuur naar een standaard maat garage in Nederland. Mijn patchvriendinnen konden nog wel het één en ander gebruiken en de “Emmaüs” was blij met onze overtollige spullen.

Uiteraard kwam er weer een hele papierwinkel aan te pas, maar met een lange lijst van wat er allemaal moest gebeuren was dat stap voor stap wel te doen.

We namen afscheid van onze vrienden, dat was niet dramatisch want we wisten  dat we elkaar niet uit het oog zouden verliezen.

Op de patch club nam ik afscheid met een hapje en drankje.

Van mijn “eigen” patchgirls kreeg ik als afscheid een etentje aangeboden en dat was erg gezellig. 

Zij hadden als verrassing dit tableau voor me gemaakt en daar ben ik nog steeds erg blij mee, een dierbare herinnering.

Toen de verhuizing in zicht kwam, ging het met Joep zijn moeder niet goed.

Voor de zekerheid lieten we bij de notaris een volmacht voor Joep opmaken, zodat wat er ook gebeurde de overdracht van ons huis kon doorgaan.

De verhuizers kwamen en alles werd ingeladen en opgeslagen in de garage van het huis in Nederland.

Gelukkig had de nieuwe eigenaar van ons huis de slaapbank overgenomen, dus die konden we nog gebruiken. We zaten op het tuinmeubilair met alleen de hoognodige spullen, die we zelf mee zouden nemen.

Joep, ging een week voor de overdracht van ons huis met een volgeladen aanhanger en Vlek en Carbone in op maat gemaakte benches, zodat ze in de auto pasten op pad, richting België!

Het was niet bepaald een ontspannen ritje om met twee vrijbuiter katten, hard miauwend onderweg te moeten zijn, ik was blij dat ik er niet bij was!

De dierenarts had rustgevende tabletten afgeraden in verband met overgeven en dat ze dan daarna juist angstiger zouden worden.

We konden in een chalet op het vakantiepark in België waar Leontine werkte, verblijven. Anders zouden we een week dakloos zijn, voordat de overdracht van het door ons gekochte huis in Nederland kon plaatsvinden. Toen Joep in het chalet aankwam, ging hij de volgende dag gelijk door naar zijn moeder. Zij overleed een paar dagen later. 

Ik bleef in Frankrijk tot de datum van overdracht en om het huis op te leveren. Het was best vermoeiend, de overgebleven spullen inpakken, alles in mijn Fox laden die tot de nok toe vol zat en toen in een brandschoon huis wachten op de nieuwe eigenaar.

Bij de notaris verliep alles goed, alleen waren er problemen met het geld overboeken naar Nederland en dat hield even op. Ik ging met onze makelaar, zij was een patchvriendin van me, mee en at daar tussen de middag een hapje. Uiteindelijk kregen we een telefoontje dat het geld was gestort.

Toen kon ik ook met een gerust hart op pad, de bedoeling was dat ik in Auxerre in een hotel zou overnachten en de volgende dag door zou rijden naar het chalet in België.

Al met al waren we op dat moment door de omstandigheden te druk om te beseffen, dat we een belangrijk hoofdstuk van ons leven afsloten.

Een meer dan mooie onvergetelijke tijd van veertien jaar in La Douce France.

En ondanks het feit dat we nu al jaren, naar ons zin in Nederland wonen, ligt ons hart nog steeds “Daarginds in de groene heuvels”!

                                               *******

VEEL OP EN NEER REIZEN

Het werden een beetje roerige tijden met veel op en neer reizen naar Nederland en het vliegveld Charles de Gaulle in Parijs.

Onze kleinzoon Jim kwam gezond en wel ter wereld en we hadden nu dus een kleinzoon en kleindochter met een leeftijdsverschil van iets meer dan twee jaar.

Nadat Jim geboren was en de taak van de kraamverzorgster er na een week op zat, ben ik bij Leontine en Harm gaan logeren om te assisteren. In het begin was het voor de kersverse ouders toch wel een spannende aangelegenheid als je op ”eigen benen” komt te staan, met alle ups en downs!

Met zijn drieën kwamen we er wel uit en ik kon zorgen voor de boodschappen, koken, de was kortom in ieder geval de huishouding.

In de tussentijd toen ik in Nederland was, kregen Suzanne en Nicolas het goede nieuws dat ze het contract gekregen hadden en dat ze ook in Nederland gingen wonen.

Nicolas was al uit Cyprus overgekomen naar Frankrijk en Joep reed later met hen en hun bepakking van vele, vele overgevlogen kilo`s richting Nederland. Ze kregen een mooie stadsvilla met kantoor aan huis, in een plaats op slechts dertig minuten rijden van de woonplaats van mijn moeder.

Nadat zij geïnstalleerd waren kwam Joep ook weer richting Leontine, nadat hij beide moeders ook nog had bezocht. Toen werd het weer tijd voor ons om richting huis te gaan. Leontine was al weer aardig in haar doen, na een vervelende periode van koorts, bezoek GGD, borstontsteking en cystes die weggehaald werden. Soms kun je niet altijd op een roze wolk zitten na een geboorte!

Thuisgekomen was het nog lekker zonnig weer en mijn meest heerlijke moment van de dag had ik altijd, als ik tussen het koken of bijvoorbeeld stofzuigen door, even neerplofte op ons verhoogde bordesje bij de keuken. 

Gewoon even ontspannen rond zitten kijken, weliswaar zonder iets aan te laten branden, dat wel!  Vlek en Carbone konden dat ook wel waarderen en waren meestal van de partij.

Een favoriet plekje om te genieten van het uitzicht en `s morgens samen met een kopje thee of koffie daar te zitten en het ontwaken van het dorp, met de daarbij behorende geluiden in ons op te nemen.

Soms bleven we daar te lang “hangen” met nog een kopje koffie en maakten een lijst voor onze volgende shoppingtoer.

Het klinkt misschien raar, maar ik vond het altijd heerlijk om met een waslijst aan dingen die we nodig hadden in de grote bouwmarkten rond te lopen. 

Vermoeiend was het altijd wel, het rondkijken, zoeken en beslissen wat wel of niet op en in elkaar zou passen.

Het meest storende en vermoeiende effect had op ons, als we midden in een technisch probleem stonden te dubben hoe en wat, er door de luidsprekers, altijd veel te hard werd omgeroepen: “Sandrine, à la Caisse SVP!”

En dan niet één keer maar diverse keren of als er weer hulp bij de “Accueil” (ontvangstbalie) nodig was, om bijvoorbeeld spullen te ruilen.

Maar je kon daar heerlijk zelfstandig je gang gaan en je kon het zo gek niet bedenken, want alles met betrekking tot verbouwen was onder één dak te verkrijgen. Ideaal!

De kamer maakten we af, het restant van het oude behang was er al door Suzanne en Nicolas afgehaald, dus werd er opnieuw behangen.

De brandgevaarlijke polystyreen tegels werden van het plafond gehaald en een nieuw plafond tegen de bestaande platen aangezet.

Het zeil met plavuizenmotief, had nu zijn dienst wel bewezen en werd vervangen door vloerbedekking. We wilden daar geen plavuizen leggen omdat de kamer een houten vloer had. Het kon in principe wel, maar dan moesten we nog heel veel voorbereidend werk doen en daar zagen het nut niet van in.

We waagden de gok met betrekking tot het vuil worden van de vloerbedekking omdat het toch onze zitkamer was, die meestal alleen `s avonds werd gebruikt.

En zo konden we dus genieten van ons huis, dat van binnen nu helemaal klaar was.

Hoewel het niet zo groot was, waren we over de indeling erg tevreden, vooral door de aparte keuken, waarin ik lekker mijn gang kon gaan. Altijd een mooie lichtinval daar en een prachtig uitzicht.

We genoten van de herfst met zijn prachtige kleuren en rijke oogst van de walnoten van de bomen van de buurvrouw en het bleek dat we zelfs hazelnoot struiken hadden. Die hadden in de jaren daarvoor zeker geen noten gedragen, dus dat was een verrassing.

In Nederland ging alles met de kinderen en kleinkinderen naar wens. Het was ergens wel handig dat Suzanne en Nicolas nu redelijk dicht bij mijn moeder woonden. Zij hielden daar de boel een beetje in de gaten, want dat was wel nodig.

Mijn moeder had ook al in het ziekenhuis gelegen, waarschijnlijk had ze een TIA

gehad.

We vierden kerst met zijn allen in Nederland en dat was erg gezellig.

In januari van het volgende jaar werden we, na jaren verrast met een pak sneeuw.

Het wel of niet vallen van neerslag in de vorm van sneeuw hangt in Frankrijk sterk af van de hoogte waarop je woont. En wij woonden nu één honderd en twintig meter hoger dan in ons vorige dorp, dus relatief gezien, meer kans op een sneeuwbuitje.

Op zich had het ook zijn charme, strak blauwe luchten met een wit glinsterend sneeuwdek.

De schommel van Julia in de tuin vormde op die manier een mooi stilleven.

Joep, zou op een ochtend naar het paard van Johan en Coby gaan, want die waren in Nederland. Als zij weg waren, zorgden wij voor hun paard en katten.

Het had die nacht gesneeuwd en gevroren. Ik raadde Joep aan om te wachten om er naar toe te rijden, toch nog ruim twintig kilometer, omdat in de ochtend de wegen nog niet zo bereden zouden zijn. Strooien deden ze niet op de wegen.

Maar Joep ging en hij reed in de auto achter de sneeuwschuiver aan en dat ging redelijk goed, maar de sneeuwschuiver stopte op een gegeven ogenblik boven op een heuvel, om wat voor reden dan ook. Joep, moest wel daar achter stoppen, want er kwam een tegenligger aan, maar die stopte ook op de top van de heuvel. Voordat Joep ook maar iets kon bedenken of doen, voelde hij dat de auto naar beneden begon te glijden.

Hij kwam tot stilstand omdat het rechter voorwiel in de berm grip kreeg. Dat was halverwege de heuvel. Beneden aan de heuvel stonden inmiddels ook mensen stil met hun auto. Joep, hakte toen het ijs weg onder het wiel en gleed weer achteruit verder de helling af. Toen raakte het linker achterwiel de berm aan de andere kant vlak bij de vangrail en zwiepte de auto helemaal om met zijn neus weer naar beneden. Hij kon niet anders doen, dan de auto naar beneden te laten glijden en dat ging gelukkig zonder de andere auto`s daar beneden of vuilniscontainers, die daar ook stonden, te raken.

Dat waren wel een paar angstige momenten, die hij toen beleefde. Zonder krasje of deuk opgelopen te hebben, is hij met een héle grote omweg, om zoveel mogelijk steile heuvels te vermijden, weer terug naar huis gereden!

                                                 *****

RECEPT

FRITTATA MET BLOEMKOOL, SPINAZIE EN FETA

Ingrediënten (2 à 3 personen)

- 5 eieren
- 100 gram bloemkool roosjes(eventueel diepvries)
- 2 grote vastkokende aardappelen
- 2 sjalotten
- 75 gram verse spinazie of uitgelekte diepvries
- 100 gram feta kaas
- takje tijm en rozemarijn
- peper en zout
- rucola met dressing van olijfolie en balsamicoazijn

Verwarm de oven voor op 180 graden.

Schil de aardappelen, snijd ze in dikke plakjes of dobbelstenen en kook ze beetgaar, laat uitlekken.
Kook de verse of diepvries bloemkool roosjes ook beetgaar.
Bij gebruik van diepvries spinazie deze ontdooien en heel goed uit laten lekken.

Bak de fijngesneden sjalotten in een ovenbestendige koekenpan in een klont boter glazig, voeg de aardappels en groenten toe, peper en zout en de takjes tijm en rozemarijn. Roer dit alles even door elkaar en laat even doorwarmen.
Klop de eieren apart in een kom los en voeg nog wat peper en zout toe. Giet de los geklopte eieren over de aardappels en groenten in de koekenpan.
Breek de feta in stukjes en verdeel deze over de frittata. Zet het geheel voor ongeveer 30 minuten in de voorverwarmde oven totdat de bovenkant gebruind is.
Eventueel op het laatst even onder de grill laten bruinen.

Meng de rucola met de dressing.
                                                      
                                                          ****





                                             

WEER ZOMER

Vervolgens waren wij weer een weekje in Nederland. We hadden een huisje in Limburg gehuurd en Suzanne en Julia waren ook meegegaan.

Weer een lange reis voor Julia, maar met de dvd- speler van tijd tot tijd aan was het wel uit te houden voor haar!

We vierden daar Joep zijn verjaardag en mijn verjaardag. Op deze manier konden onze moeders er ook bij zijn. Zij kwamen met Joep zijn broer en onze schoonzus mee.

Mijn zus, Inge kwam uit Zeeland en Leontine en Harm waren ook van de partij. Het beviel ons daar zo goed, dat we er nog een extra weekend aan vast knoopten.

Het was ons wel op gevallen, dat onze moeders, ondanks dat ze er nog goed uitzagen, toch wel achteruit gingen.

Toen we met Suzanne en Julia thuiskwamen, waren we weer verrast en blij dat Vlek en Carbone, de katten, weer als eerste bij de keukendeur stonden. Ze konden zich bij onze afwezigheid prima redden. In de “cave” stond hun voederautomaat, grote pannen met water en doosjes en mandjes waar ze lekker in konden liggen.

Onze vriend Johan ging meestal een keer of twee kijken of alles nog goed was met ze en of de voederautomaat goed doorliep.

De buurvrouwen wisten het meestal ook als we weg waren, dus die hielden een oogje in het zeil.

De fruitoogst was ook weer goed dat jaar. 

Vooral de wijnperziken waren heerlijk en ik zag dat die in de winkel wel 3.80€ per kilo waren!

Alles in de moestuin deed het trouwens prima. Het was vruchtbare grond, wel kleigrond maar niet zo een zware klei als bij ons vorige huis.

Als Madame Räe in haar moestuin bezig was, liep ik wel eens naar haar toe. We hadden soms gesprekken, die je bij vissers “visserslatijn” zou noemen, maar wij hadden het dan over de grootte van bijvoorbeeld een onopgemerkte courgette, die uit zijn krachten was gegroeid!

Madame Räe wilde zoveel mogelijk selfsupporting zijn, want ze had het niet zo op alles wat uit de supermarkt kwam.

Zij hield een paar konijnen voor de slacht, had kippen en liet van haar walnoten olie persen.

In het najaar raapten we samen noten en de noten die op onze grond vielen, mochten we houden.

Ze bakte ook prachtige broden, die dan op een rijtje in het open raam van haar schuur lagen af te koelen. Dat vond ik altijd zo een mooi gezicht.

Misschien wel geïnspireerd door haar ambachtelijke broden bakte ik wel eens deze mini broodjes en bolletjes, voor bij een etentje.

Al met al hadden we een goed contact met Madame Räe. Zij was zeer energiek, want toen Joep de heggen aan onze kant aan het snoeien was en ook haar kant wilde doen, nee, dat wilde ze zelf doen.

De andere buurvrouw, Madame Paret maakte echter dankbaar gebruik van het aanbod.

Het klussen lag een beetje stil, want alleen de zitkamer moest er nog aan geloven.

Het behang moest er af, bloemetjesbehang met een metallieke glans en dat zat muurvast. Soms als we zin hadden dan haalden we met een plamuurmes en water centimeter voor centimeter behang weg.

Het oude buitenraam werd aan de kamer kant afgetimmerd en toen hadden we een leuke nis in de kamer.

Maar gewoon van het mooie weer genieten, een aantal gezellige brocante bezoeken en buiten bezig zijn vonden we belangrijker dan de kamer af maken.

Julia hielp graag in de tuin met water geven en de katten brokjes geven was ook een populaire bezigheid, vooral omdat Carbone dan zo “lief” was en royaal was met kopjes uitdelen.

Een vriendin van Suzanne kwam, op weg naar het zuiden van Frankrijk met haar man en twee dochters, bij ons langs en bleef een nachtje over.

Als onderkomen werd de caravan weer bij Johan en Coby gehaald en dit keer uitgebreid met een tent. De dochters hielpen met pruimen plukken en waren druk met het wassen er van. We gebruikten een handjevol pruimen als toetje voor een simpele taart van bladerdeeg. Maar toen moest de rest van de pruimen nog weggewerkt worden in jam en chutneys. 

Op de Reine Claude pruimen waren we zuinig, die kregen een speciale bestemming, zonde om die kapot te laten koken, die werden op siroop geweckt en daar was iedereen gek op.

Voor Suzanne en Nicolas brak er een spannende tijd aan, want Nicolas was op Cyprus aan het onderhandelen over een aanbod dat ze hadden gekregen van een zakenman. De betreffende man had al een reisbureau in Nederland en had zich gespecialiseerd in medische reizen.

Hij wilde echter Nicolas en Suzanne contracteren onder andere op basis van hun ervaring in het toerisme in Turkije.  De doelstelling voor hen zou dan zijn het bedenken, berekenen, uitwerken en organiseren van themareizen naar Turkije.

Hij wilde dan dat Nicolas en Suzanne samen het bureau in Nederland zouden gaan runnen.

Zouden zij dan net als Leontine ook in Nederland gaan wonen?

                                       ******

RECEPT

AARDPEER PASTINAAK SOEP
voor 4 personen.

Ingrediënten:

- 450 gram aardperen
- 450 gram pastinaak
- 1 grote aardappel
- 2 sjalotjes
- teentje knoflook
- 100 gram champignons
- 1.5 liter groentebouillon
- takje tijm of gedroogde tijm
- olie
- zout en peper.
- kookroom of crème fraîche

Schil de aardperen, pastinaken en aardappel en snijd in kleine stukjes. Snijd de sjalotjes en knoflook fijn en fruit de sjalotjes en knoflook aan in een beetje olie.
Voeg de aardperen, pastinaak en aardappel toe met de tijm en ongeveer 1 liter bouillon.
Laat alles op een zacht vuurtje garen.
Haal de pan van het vuur en mix alles met de staafmixer fijn. Mocht de soep te dik zijn voeg er dan wat bouillon bij en naar behoefte de room of crème fraîche. Nog even doorwarmen, maar niet meer laten koken.
Maak de soep op smaak met peper en zout.
Maak de champignons schoon en snijd ze in plakjes en bak ze even in een koekenpan.
Verdeel op het laatst de champignons over de borden met soep.  

                                                                                 ***


                                                                  

KLUSSEN, TUIN EN VISITE

Nadat het akelige voorbereidingswerk aan de badkamer klaar was, konden we aan het afwerken beginnen.

We hadden al geshopt voor een hoekbad, badmeubel, kranen, nieuw toilet en de wand bekleding. Wonder boven wonder ging het aftimmeren van de muren met de panelen super snel, dankzij onze goede voorbereiding!

Het klinkt allemaal wel alsof al het werk zonder slag of stoot ging, maar soms zaten we in een gigantische puinhoop, en dan bedoel ik ook een hoop puin! 

Het puin moest weer afgevoerd worden en dat was soms best zwaar werk.

Joep, had tijdens het slopen van de badkamer, de glazen stenen ruit, die in de buitenmuur van de badkamer zat en niet open kon, na lang slijpwerk er uit gekregen. 

Daarvoor in de plaats was een normaal raam gekomen, want een badkamer zonder raam, ondanks dat er een centrale afzuiging was geïnstalleerd vonden we niet prettig.

Toch heerlijk om in de vroege ochtend als je in bad lag, de vogeltjes te horen fluiten en je voelde, dat de zon zijn warmte begon af te geven.

Er zat echter wel een maar aan, voordat we dat konden/mochten doen! Die buitenmuur grensde aan de tuin van Madame Paret en volgens de wet mag je als de grond van de buren binnen een bepaald aantal centimeters begint, daar geen openslaande ramen in hebben. We hadden dit van tevoren met Madame Paret overlegd en die had er helemaal geen problemen mee als we dat zouden veranderen.

Toen de badkamer klaar was, waren we meer dan tevreden, de plavuizenvloer uit de keuken hadden we door laten lopen in de arrière-cuisine en badkamer, zonder drempels. De deur van de keuken naar de arrière-cuisine hadden we laten vervallen.

In het voorjaar van het daarop volgende jaar hadden we een bescheiden moestuin aangelegd. Een rijtje met sperziebonen planten, een rijtje wortelen, prei, een paar kolen, uien, diverse soorten tomaten, alles op bescheiden schaal. De onmisbare kruiden zoals tijm, rozemarijn, peterselie, salie, bieslook en basilicum kregen een plekje in een apart bedje.

Aan de wegkant naast de parking maakte ik nog een nieuw perk met een gewaagde kleurencombinatie van onder andere blauwe riddersporen, die twee keer per jaar bloeiden, gele lelies, vrouwenmantel en oranje rozen.

De planten in het perk met daarin de overgeplaatste grote struiken deden het goed.

Onze grasmat werd steeds sterker door het vele maaien, was zelf groener dan dat van de buren!  Al met al was de tuin nu een echte tuin geworden. We konden overal zitten, met de zon mee verhuizen of juist in de schaduw zitten onder één van de appelbomen, ideaal.

Vlek en Carbone waren ook al héél lang helemaal ingeburgerd. 














Ze hadden in het begin nog wel eens een aanvaring met de kat van Madame Räe, want die rook op afstand ook de plek waar hun brokjes stonden. Maar een matpartij, gelukkig zonder vervelende verwondingen, werd toen beslecht in het voordeel van de buurkat. Die mocht voortaan “mee eten” en ook in onze tuin komen.

Hoewel er honderden vierkante meters bos achter aan onze tuin grensden, vonden Vlek en vooral Carbone het nodig om steeds de weg over te steken om daar in een rommelige tuin van een onbewoond nieuw huis op een paal de boel te kunnen overzien.

In het begin maakten we ons daar vreselijk druk om, want in ons vorige huis had ze alleen maar auto`s gezien, als die al op de cour waren.

Maar kennelijk lette ze goed op met oversteken en zodra ze ons bijvoorbeeld thuis zag komen dan kwam ze gauw naar haar eigen tuin.

Leontine en Harm waren in Limburg verhuisd van hun huurappartement naar een twee onder één kap koopwoning. Uiteraard gingen we daar een kijkje nemen. Het huis lag leuk aan de rand van een dorp met vrij uitzicht over de velden en toch dichtbij Sittard.

Leontine was in blijde verwachting en de geboorte van de baby werd in september verwacht. De babykamer, was klaar voor zijn “bewoner”!

In alle opzichten was dat jaar een druk jaar. Suzanne werd op Cyprus geopereerd aan haar schildklier en toen ben ik veertien dagen naar haar toe geweest. Nicolas had onregelmatige werktijden en zodoende kon ik me als het nodig was met Julia bezig houden, terwijl Suzanne het rustig aan kon doen.

Het viel toevallig samen met de tweede verjaardag van Julia, dus dat was een leuke bijkomstigheid om daar te zijn. Uiteraard werd haar verjaardag gevierd met de hele familie van Nicolas met weer een prachtige grote verjaardagstaart.

Tijdens mijn verblijf op Cyprus was Joep druk in de weer geweest met de eetkamer en die was klaar toen ik terug kwam! 

De eetkamer had in de loop der tijd dienst gedaan als semi-opslag ruimte in het begin, slaapkamer toen weer eetkamer met het grenen meubilair.

Dus de eetkamer was nu uiteindelijk zoals we hem voor ogen hadden; een gezellige lichte kamer met “luchtig” meubilair!

Zoals van ouds kwamen Ymer en Elly logeren en werd er een song geschreven of afgemaakt, of gefilmd, drie gangenmenu`s klaar gemaakt, saté gegeten, een wijntje gedronken en de tijd vloog voorbij.

Leontine was in het voorjaar ook geweest. Het leuke was dat we toen konden meedenken om jongensnamen te verzinnen. Het zou dus een jongetje worden, dat wisten ze al!

Mijn zus, Inge kwam ook logeren, want zij was toch wel erg benieuwd hoe ons huis en tuin er uit zouden zien. Als ze er was, slenterden we samen over een plaatselijke markt, waar het kleurenpalet van rijp fruit ons toelachte.

De in de hallen uitgestalde soorten kaasjes en moppen ambachtelijk brood, konden we niet zomaar aan ons voorbij laten gaan.

We pakten een terrasje, aten onze bij de bakker gekochte croissants bij een kopje koffie op en keken mensen! 

We haalden Suzanne en Julia van het vliegveld in Parijs op, om weer een paar maanden bij ons door te brengen.

Julia was een jaartje ouder en nu kwam de speeltuin bij ons om de hoek goed van

pas. Opa had vaak “dienst” en dacht dat hij rustig op een bankje kon gaan zitten kijken. Niets was minder waar; het was opletten geblazen, meelopen, opvangen en mee gaan op de glijbaan!

We nodigden de nieuwe eigenaren van ons vorige huis uit met hun vrienden voor een etentje. We hadden het altijd gezellig met ze en we zagen elkaar regelmatig als zij weer in Frankrijk waren.

Zij organiseerden voor hun vrienden uit Nederland en Frankrijk een barbecue, de datum daarvoor was al een jaar van tevoren vastgesteld!

En toen werden de weilanden gebruikt, als mini-camping voor hun gasten met caravans. Het werd een erg gezellige middag en lange avond.

                                                     ****

RECEPT

APPELCAKE

Ingrediënten:

- 200 gram zelfrijzend bakmeel
- 200 gram roomboter
- 140 gram suiker
- 4 eieren
- 2 eetlepels melk
- 2 appels
- kaneel
- zout

Springvorm doorsnede 24 cm.

Verwarm de HETELUCHTOVEN voor tot 160 graden.

Meng in de keukenmachine de zachte boter met de suiker, voeg één voor één de eieren toe en klop het geheel  tot een mooi zacht beslag. Voeg het gezeefde bakmeel met een snuifje zout en 2 eetlepels melk toe en meng dit luchtig door het beslag.

Doe ongeveer twee derde gedeelte van het beslag in de ingevette springvorm, strijk het glad. 
Schil de appels en snijd hem in vieren en vervolgens in mooie dunne schijfjes. Leg nu op ongeveer twee centimeter van de buitenste rand een cirkel van de appelschijfjes. Strooi er voorzichtig wat kaneel overheen.
Dek dit af met de rest van het beslag en strijk de bovenkant glad. Leg nu in het midden een cirkel van de appelschijfjes met wat kaneel er over heen.

Bak de cake in ongeveer 50 minuten gaar in de HETELUCHTOVEN.

Door de appel ook in het deeg te verstoppen, is het niet zo een droge cake, een beetje kleverig door de appel en daar houden wij van!

                                                                ****

BINNEN EN BUITENWERK.

Een heerlijke zomer hadden we achter ons liggen, waarin we binnenshuis geen grote klussen hadden gedaan. 

De eetkamer was weer eetkamer, nog wel in de staat waarin hij was met bloemetjes behang. Maar we hadden tijdelijk onze grenen eethoek met wandmeubel er in gezet en verder? Nou ja we konden koken, eten en drinken, zitten en slapen!

Het was gewoon gezellig, de zitkamer was ook op orde in een tijdelijke staat, met nieuwe slaapbank en het bloemetjes behang en het ongeschonden plavuizenmotief zeil nog op de vloer.

De tuin vroeg in het najaar onze aandacht. Na de aanleg van de oprit en parking, konden we ons tuinplan verder uitwerken. 

Dat hield in dat er een grote oppervlakte geëgaliseerd moest worden om gras te kunnen zaaien.

Wij stuurden naar de kinderen foto`s ervan met als titel “The Gardeninvaders”, dat was toen een geliefd tv-programma op de BBC.

Het had er wel wat van weg, grote metamorfose! Toen het gras gezaaid was en we na een poosje al een licht groene waas konden zien, waren we helemaal blij.

De temperatuur was nog steeds ideaal, dus het groeien wilde wel. Mijn overgezette struiken deden het prima en ik maakte daar ook een perk met de kleuren paars, lila en roze. Hiervoor kon ik stekken uit het perk dat voor het woonkamerraam lag halen. Het indelen en plantten van nieuwe vaste planten was erg leuk en ik was al benieuwd hoe het perk het jaar daarop er uit zou zien. Er werden ook nog “krijgertjes” van Coby in gezet.

Joep ging uren, weliswaar in etappes, met de freesmachine aan de gang. Hij holde als het ware de toch al lager gelegen paden verder uit om er eerst grote stenen als ondergrond voor drainage in kwijt te kunnen, die dan weer afgedekt werden met fijn grind. Het hoogteverschil van de voordeur naar de grange (schuur) was ongeveer één meter vijftig. De grange lag lager en we wilden het daar bij regen wel droog houden.

Gelukkig was er vlakbij ons dorp een “carrière” een steengroeve,  er werd met de aanhanger ton na ton steen en grind gehaald en dat kostte je echt niet de kop!

Een nieuw project werd de badkamer. Er stond een muurtje met de deur er in tussen de badkamer en arrière-cuisine, dat sloopten we, omdat we de badkamer iets groter wilden maken.

We vonden het niet zo fris ruiken in de badkamer, dus toen de muur, de vloer en wandtegels er uit gesloopt waren, vonden we het nodig om te checken hoe het met de afvoer daar onder de grond zat.

Daar bleek niet veel van te kloppen en we besloten dat door een loodgieter aan te laten leggen. Gelukkig zaten we daar wel aangesloten op de riolering, dat scheelt je in Frankrijk een aanzienlijk bedrag, want anders moet je een septic-tank op norm aan laten leggen.

Nadat de loodgieter uit het dorp zijn offerte had uitgebracht en wij die hadden geaccepteerd, werd ons geduld wel op de proef gesteld. Hij zou dan en dan komen, maar hij kwam niet. Hij was niet te bereiken en in de winkel kregen we te horen, dat ze druk waren met “reparaties”, mensen helpen die problemen met hun centrale verwarming of lekkage hadden.

Gelukkig hadden we het toilet wel laten staan en moesten we ons verder behelpen.

Er kon alvast een nieuw muurtje met deur er in gezet worden.

Toen uiteindelijk na drie weken wachten de loodgieter kwam en wij op de muren de aansluitingen voor badkraan, wastafel en toilet hadden aangegeven, presteerden ze het nog om de badkraan bijna “buiten” het bad te monteren.

Dus het was opletten geblazen en elke keer checken of het goed ging!

Wij konden daarna aan de slag om de muren die nou niet bepaald in een hoek van negentig graden op elkaar stonden en schuin wegliepen, uit te raggelen.

We gingen de muren niet betegelen, want die ene muur liep ook nog een beetje bol! Aan de ene kant moesten we bijvoorbeeld een wig van twee centimeter onder de stellatten doen en aan de andere kant moesten we de muur een beetje uitkrabben om de boel uitgelijnd te krijgen. En dat was veel werk!

Joep, stortte een nieuwe vloer en die moest goed drogen voordat er nieuwe plavuizen op konden komen.

Regelmatig was er per telefoon contact met onze moeders en bezochten we ze ook in Nederland. We lieten de badkamer even voor wat het was!

Het viel wel op dat mijn moeder vergeetachtig werd en ze bijvoorbeeld het koken, als wij er waren aan mij overliet, want dat kon ze niet meer zo goed coördineren. Verder waren ze gezien hun leeftijd nog redelijk gezond en woonden ze nog op zichzelf.

De arrière-cuisine of wat er nog van over was, kreeg over de hele breedte een inbouwkast, het raam dat in de woonkamer uitkwam, maakten we dicht. In de kast, die tot aan het plafond kwam, konden we de wasmachine kwijt. We maakten een garderobe er in en nog diverse planken om voorraad levensmiddelen, broodbakmachine en andere huishoudelijke apparatuur in kwijt te kunnen, ideaal!

Tevens hadden we een gigantische appeloogst van al die bomen, dus er was op dat gebied ook werk aan de winkel.

Ik noemde het “actie appelmoes”, lijkt wel alsof er een bom is ontploft! Maar het kwam weer goed!

We hadden zoveel appels die konden we nooit met zijn tweeën op of verwerken.

Dus patchvriendinnen kwamen ook regelmatig een portie halen voor de Hollandse appeltaart, een appeltje voor de paarden en de valappels voor de varkens.

Eén vriendin wilde leren patchen, dus daar had ik buiten mijn donderdagmiddag met Coby, één avond in de veertien dagen mee afgesproken om het haar te leren.

Een andere vriendin vond het eigenlijk wel gezellig, hoewel zij liever hekken plaatsten dan achter de naaimachine ging zitten, zij kwam ook voor de “gezelligheid”, maar ze deed toch serieus mee.

In no-time waren we met zijn vieren, waaronder één Française en het werd erg gezellig.

Na een poosje viel de Française af, maar daarvoor in de plaats kwam er weer een

Nederlandse vriendin van de vriendin, toen nog één en nog één en toen nog een Engelse, dus waren we met zijn zevenen. Allemaal dames die nog nooit eerder gepatcht hadden.

We kwamen om de beurt bij elkaar thuis en dan hadden we uiteraard iets lekkers gebakken. We werkten ook aan een “collectief”, dus met zijn allen een top maken, waarbij ik als “juf” de technieken, voorbeelden en de huiswerk opdrachten gaf!

Als de top klaar was, werd hij verloot onder de dames. Het waren hele gezellige avonden met een taartje, thee of koffie en een wijntje en we konden alle nieuwtjes of het wel en wee van tuinen en alledaagse dingen doornemen!

                                                    *******

RECEPT

SHEPHERD PIE

Ingrediënten voor 4 personen:

- 650 gram aardappelen
- 1 grote ui
- 1 grote winterpeen
- 100 gram diepvries doperwten
- 3 volle eetlepels mais uit blik
- 500 gram (runder) gehakt
- Parmezaanse kaas en jong belegen Goudse
- 2 eetlepels tomatenpuree
- kruiden: tijm en rozemarijn, knoflook
- peper en zout
- boter en scheut melk

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Kook de geschilde aardappelen gaar en maak er met behulp van de melk en boter een zachte puree van.

In een koekenpan het gehakt ruw bakken, voeg peper en zout, knoflook, tijm en rozemarijn naar smaak toe. Voeg de geraspte winterwortel, ui, doperwten en mais toe en roer de eetlepels tomatenpuree er goed door. Blus het geheel af met wat bouillon van een blokje en laat het ongeveer 10 minuten zachtjes pruttelen.

Doe het gehaktmengsel in een ovenschaal en dek het af met de aardappelpuree.
Strijk de bovenkant glad en bestrooi het met een mengsel van de Parmezaanse en Goudse kaas.
Zet de ovenschaal ongeveer 20 minuten in de oven totdat de kaas mooi is gesmolten en gebruind. 

De Shepherd pie wordt van oudsher in Engeland gemaakt van lamsgehakt.


                                                               ****