Zo tegen het einde van de winter, met het voorjaar voor de deur,
waren er soms al van die mooie dagen, waarvan je de kriebels kreeg.
Eerlijk gezegd waren dat bij mij meestal niet de kriebels om eens
lekker kasten uit ruimen en van alles en nog wat te soppen!
Nee, meer de handen die jeukten om in de tuin aan de slag te gaan.
Ik kon genieten van mijn rondje door de tuin, met op de groene
heuveltoppen de silhouetten van de witte Charolais koeien, die mooi uitkwamen
tegen een strak blauwe lucht met de diverse tinten van bloeiende struiken in de
heggen, dat was genieten.
Máár ik zag ook het vele werk dat lag te wachten.
Mijn moestuin in wording lag er maagdelijk bij, dankzij het
mannetje die met zijn freesmachientje was geweest en voor een schappelijk
prijsje het gras omgetoverd had in een glanzende kleilaag!
De kippen vermaakten zich daar prima en hoefden niet ver te zoeken
om iets eetbaars te pikken.
De Fransen zeggen “doucement”,
rustig aan, want de vorst kon soms
in één koude nacht nog toeslaan.
Op zonnige relatief warme dagen, keek ik goedkeurend naar de
omhoog geschoten tulpen en narcissen en de hortensia`s, waar al blaadjes aan
kwamen.
Het longkruid dat al in bloei stond tussen de afgestorven bladeren.
Op koudere dagen vond ik het allemaal weer te vlug gaan.
Voorlopig bestonden de werkzaamheden hoofdzakelijk uit waarnemen,
(kan ook vermoeiend zijn) en in gedachten organiseren.
Hier en daar een roos terugsnoeien kon geen kwaad.
Met de katten op de kruiwagen boven in de wei hout voor de open
haard halen, eieren rapen en gemoedelijk terug “tokken” als Lancelot met zijn
meidenclubje ergens mijn pad kruiste.
We hadden ontdekt dat we hier op de route van de trekvogels zaten.
Het gaf een prettig gevoel als de kraanvogels, die meestal als
eerste over kwamen, weer richting het Noorden gingen.
Voor ons een teken van nog even geduld het voorjaar zit er aan te
komen.
De ganzen volgden en in de loop der jaren was het zo als Joep of
ik ze in de verte hoorden gakken, we elkaar waarschuwden: “Ik hoor dé ganzen!”
We namen dan altijd de tijd om het samenspel van hun vlucht te
bekijken en ons er over te verwonderen.
Vooral het “onderlinge overleg” over het wel of niet landen bij
één van de meren bij ons in de buurt. Dan werd de formatie van het V-vliegen
even doorbroken, leek het een rommeltje te worden tot er besloten was, verder
vliegen en dan was de V weer vlug gemaakt.
Als ze dus naar het Noorden vlogen waren we blij!
Maar aan het einde van de zomer/herfst schreef ik altijd op, op
welke datum ze weer richting het Zuiden gingen.
We riepen elkaar dan weer om te kijken, maar dan met een beetje
treurig gevoel nu met het idee dat het gedaan was met het mooie weer!
Maar goed met het zaaien in de moestuin moest ik nog even wachten.
Al lopend en rondkijkend viel mijn oog op de treurwilgen, die
meestal als eerste hun groen tevoorschijn lieten komen.
Soms schreef ik dan wel eens “iets “op, zoals dit:
Heel de winter
stond hij een beetje kaaltjes te treuren
Nu, na zijn
dikke knoppen begint hij te kleuren.
In een waas
van teer lichtgroen,
Staat hij zijn
best te doen.
Het lijkt
alsof hij wil zeggen:
“Nog effe en
jullie kunnen weer in m`n schaduw leggen”
***
Op een gegeven ogenblik voordat al het buitenwerk begon, leek het
ons een leuk idee om eens een etentje met Didier, Ginette en Bruno en
Christiane te organiseren.
Fransen vraag je nou eenmaal niet voor een bakkie koffie met punt
om tien uur `s morgens. Dat zou een ernstige verstoring van hun eet ritme zijn.
Gelukkig hadden we als vraagbaak en raadgevers in typische “Franse
aangelegenheden”, onze vrienden Flip en Anneke, die al jaren in Frankrijk
woonden, achter de hand.
Het was hun idee om twee stellen uit te nodigen, dan liep je niet
het risico dat er van die “er gaat een dominee voorbij “ stiltes zouden vallen
of dat zij alleen zaten als je in de keuken bezig was.
Nou was het risico op die stiltes met Didier en Bruno aan tafel,
helemaal niet aan de orde, die waren aan elkaar gewaagd.
Op de afgesproken zondagmiddag rond “midi” kwam iedereen op zijn
paasbest gekleed aan. We vonden elkaar bijna onherkenbaar en konden daar
gelukkig ook grapjes over maken.
Bruno en Christiane hadden inmiddels een baby gekregen, een
jongetje met een flinke bos zwart haar. Wat zijn vader te weinig had aan haar,
leek hij wel teveel te hebben!
Zij hadden ook “grand-mère” van negentig jaar bij zich, die bij
hen logeerde of liever gezegd inwoonde. “Grand-mère ” woonde in Parijs en kon
niet meer voor zich zelf zorgen.
Voor de samenstelling van het menu waren we niet over één nacht
ijs gegaan.
Het moest organisatorisch goed te doen zijn, gevarieerd en toch
wel 4 gangen met het kaasplateau meegerekend.
Toen al was de “Maxi-Cuisine” mijn lijfblad, dus tijdens de
“werkbespreking” van het menu met Joep, kwamen we daar wel uit.
Nog een beetje onwennig zaten we in de fauteuils voor de open haard
tijdens het drinken van een aperitief. Dan mis je toch het leunen op een grote
tafel!
Aan tafel in de eetkamer kwam de stemming er goed in, “Grand-mère”
kon ook goed meekomen voor haar leeftijd, of misschien juist daarom!
Een portje, een glas witte, rode wijn en na het dessert koffie met
Grand-Marnier.
Na de koffie zat Didier naar Joep te wenken, richting meegebrachte
fles champagne, die moest ook nog open.
De baby kreeg tussen de gangen door ook eten, werd verschoond en
ging van hand tot hand.
Al met al een hele sessie, waarbij je een hoop leert van de
gesprekken over de meest uiteenlopende dingen. Didier en Ginette kwamen
oorspronkelijk uit Normandië en Bruno kwam uit de Jura en Christiane uit
Parijs.
Een gemêleerd gezelschap.
Van tevoren fluisterde Didier op zijn bekende manier ons even in,
dat we niet over de van hem gekregen oude eiken balk mochten praten. Hij had
die balk weer gratis van Bruno gekregen!
Toen na bijna zes uur tafelen de zitting werd opgeheven, zag ik
Didier even zijn vrouw aanstoten en met zijn hoofd richting gekregen balk
knikken, die we in de eetkamer hadden aangebracht.
Zijn vrouw knikte goedkeurend en ik kreeg een vette knipoog van
hem.
Nadat we uitgebreid gekust, gezwaaid hadden en over en weer “à
bientôt!” geroepen hadden, wierpen we zijdelings een blik naar de chaos in de
keuken en zakten helemaal “total-loss” weg in de fauteuils voor de open haard.
RECEPT
PREI UIT DE OVEN
Ingrediënten voor 2 personen:
- 2 grote preien
- 3 middelgrote kruimige aardappelen
- klein bekertje crème fraîche 15% vet
- peper en zout
- nootmuskaat
- Stuk Parmezaanse kaas
- 1 eetlepel zonnebloemolie.
- gemalen kerrie.
Verwarm de oven voor op 180 graden.
Was de preien goed schoon en snijd deze in niet te grove ringen.
Verwarm de olie in een wok en bak de prei met het kerriepoeder aan.
Voeg een scheutje water toe en laat de prei op een laag vuurtje rustig smoren.
Goed opletten dat het niet gaat bakken, maar er moet ook weer niet te veel vocht vrijkomen.
Maak op smaak met peper en zout en voeg in gedeeltes de crème fraîche door de prei, goed roeren en laat de crème steeds oplossen totdat een mooie sausdikte van het geheel is verkregen.
Schil en kook de kruimige aardappelen en maak er puree van met een snufje nootmuskaat.
Vet een ovenschaal in, doe de prei à la crème er in en dek het af met de aardappelpuree.
Rasp rijkelijk de Parmezaanse kaas er overheen.
Zet plm. 25 minuten in de voorverwarmde oven en bak totdat de kaas mooi goudbruin is.
Ook lekker in combinatie met bijvoorbeeld een tartaartje.
*************
Wat een heerlijk verhaal weer. Bij ons gaan de grues ook over in voor en najaar. Iedereen heeft het erover, heb je ze gehooord?.
BeantwoordenVerwijderenEn dat vele werk, ...... Ik ben ook enthousiast begonnen aan een grote tuin, veel vaste planten, prachtig maar nu na tien jaar is het me veeeeeeeeeel te veel. Overal ligt nu karton en zwart plastic , er staan nog eilandjes planten. Wat dat moet worden??????
Een heerlijk verhaal, zie het helemaal zo voor me. Het recept lijkt mij erg lekker, alleen hier heb ik mannen in huis die jammer genoeg niet van kaas houden.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Ineke
Heb weer genoten en het hele verhaal als in een film voorbij zien komen.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat het weer wachten is op de eerste mei.
groetjes,Truus uit Drenthe
Het lijkt er misschien op dat ik helemaal niet reageer op de reacties hier, maar ik stuur iedereen een persoonlijke mail terug, dat vind ik wel zo prettig.
BeantwoordenVerwijderenDat wilde ik even "kwijt", anders lijkt het zo ondankbaar.
Groetjes Sylvia.