Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

donderdag 14 januari 2016

REIZEN, KLUSSEN, REIZEN.

Dit keer was de treinreis wel comfortabel, want ik kon voor de prijs van een tweede klas kaartje, in het weekend eerste klas reizen in de Thalys. Op zich vind ik het daar in de tweede klas een beetje krappe bedoening. Dus zat ik in de eerste klas op een één persoonsbankje met een tafeltje voor me. Dat was handig, zo kon ik onderweg nog wat patch blokjes in elkaar naaien.

In Nederland kon ik voor mijn moeder zorgen, de val op zich viel gelukkig nog mee. Voordat ik na een dag of veertien weer terug ging, had ik ook een rollator voor haar geregeld, want fietsen op 87 jarige leeftijd vonden we allebei niet meer verantwoord. Ze woonde in een bejaardenwoning, midden in het centrum van haar woonplaats, zodat ze lopend met haar rollator naar de winkels kon.
Haar autootje had ze twee jaar daarvoor al weggedaan.

Terug in Cerilly konden we de bestelde keukenelementen ophalen, het fornuis en de koelkast. 


Het was nog een grote puinhoop in de keuken, maar beetje bij beetje kwam er schot in. De muren moesten afgesmeerd worden, nieuwe elektra aangelegd, de CV ketel werd netjes weggewerkt, de oude plavuizen moesten er uit en de vloer moest geëgaliseerd worden. De muren moesten behangen worden met glasvezelbehang en geschilderd en als laatste kwam er een nieuwe lambrisering.

Toen konden we onder het “toeziende” oog van Julia, die inmiddels haar eerste vliegreis vanuit Cyprus er op had zitten, beginnen met het in elkaar zetten van de keukenelementen.
Suzanne, Nicolas en Julia waren naar Nederland gevlogen en zij hadden in de woonplaats van onze moeders een vakantiehuisje gehuurd. Zo konden ze onze moeders ook kennis laten maken met Julia en dat vonden onze moeders fantastisch.
Joep en ik gingen weer samen naar Nederland om Suzanne en Julia op te halen, zij zouden nog een poosje bij ons logeren. We sliepen toen met zijn allen ook nog bij Leontine en Harm in Einighausen. Nicolas vloog terug naar Cyprus.
Zodoende kon Julia in haar nieuwe kinderstoel, na haar eerste lange autorit van ruim acht uur, gezellig toezien hoe de keuken steeds meer vorm begon te krijgen.

De zitkamer veranderde van tijd tot tijd ook van indeling, vooral rommelig nog met ingepakte dozen, waarop Carbone lag en een heerlijk overzicht had op die manier. Het ouderwetse, maar nog in prima staat verkerende zeil was voorlopig ook onbezorgd, vooral omdat er nog met van alles en nog wat heen en weer werd gesjouwd. De grote koelkast en fornuis, die met behulp van Johan naar boven en naar binnen waren gebracht, stonden er ook tijdelijk totdat de vloer in de keuken klaar was. De box van Julia vond er ook nog een plaatsje. En zo was het toch nog gezellig!

We hadden nog wel onze ouderwetse badkamer, maar daar zat het bad zo laag, dat we op onze knieën er voor moesten liggen als we Julia wilden wassen, dat vonden we niet zo prettig
Het badderen van Julia deden we ook in de “arrière-cuisine” in de gootsteen en dat paste nog net! 


In feite hadden we in die periode héél veel plezier van onze kleine “arrière-cuisine” en we konden er de humor wel van inzien.
Als eerste hadden we in de keuken het fornuis geïnstalleerd, dus er kon gelukkig weer normaal gekookt worden.




Alleen als er iets afgegoten moest worden, dan moest dat nog in de “arrière-cuisine” gebeuren.


We vonden dat ondanks onze klussen die lagen te wachten, het belangrijk dat het familie en vrienden gebeuren gewoon door moest gaan. Als Julia haar middagdutje uit had, gingen we naar de grote stad. We vermaakten ons daar met het boodschappen doen, gingen naar onze favoriete partijenwinkel, waar opa Joep, Julia tot haar grootste plezier midden in een bak met pluchebeesten zette!
Suzanne en ik konden op die manier rustig onze gang gaan, leuke hoedjes oppassen, in de winter een badpak kopen. Niet te vergeten naar handtassen en serviesgoed (onze zwakke punten!) te kijken en leuke speeltjes voor Julia kopen, kortom altijd geslaagd zo een middagje.
Je werd er wel een beetje moe van en als we thuiskwamen moesten we nog alle boodschappen omhoog vanuit de garage naar de keuken sjouwen.

Eén van onze eerste prioriteiten was het laten aanleggen van een oprit vanaf de straatkant en een parking. Dan konden we tenminste met de auto in de tuin, niet helemaal voor de deur komen, maar het zou wel makkelijker zijn met van alles in en uitladen.


We kregen van een vriendin een naam en adres door van een goede vakman op het gebied van grondbewerking. Er was namelijk een aardig verschil in hoogte om vanaf de straat in onze tuin te komen. Zou dat dan wel kunnen?
Joep, reed een keer naar de beste man om een afspraak te maken, zodat hij de situatie ter plekke kon bekijken en een offerte uit kon brengen.

Toen hij kwam, een lange man met een tanig uiterlijk van het buitenwerk, maar zeer creatief en in één oogopslag had hij het ontwerp in zijn hoofd. Hij nam een grondmonster om te kijken hoe diep er van alles zat.
Omdat we halverwege een heuvel zaten, hadden we geluk, want hij kwam al gauw op een grindbodem en rotsen. Hij legde ons uit wat er allemaal moest gebeuren, grond afgraven, een muur metselen om de grond die dan hoger gelegen was, tegen te houden. Er moest als onderlaag grof en fijn puin gestort worden, grind daarover heen, het geheel moest aan getrild worden enzovoort.
Wij vonden het best een schappelijke prijs die hij voorstelde en we hadden vertrouwen in hem. Niet dat het zoals wij dat noemden "à donner" (te geef!) was, want het was wel bijna vierduizend euro, maar er moest dan ook heel wat werk verzet worden.

Maar voor dat die werkzaamheden konden beginnen, gingen we eerst Julia en Suzanne weer naar het vliegveld in Brussel brengen.
Wij vonden die afstanden heel gewoon en we waren goed uitgerust om Julia onderweg bezig te houden.
Afgezien van de tukjes die ze gedurende een uur of acht rijden deed, haar natje en haar droogje kreeg, we regelmatig stopten, kreeg ze geen genoeg van onze  gezamenlijke “zangkwaliteiten”!
We begonnen met “Klap eens in je handjes, op je boze..?! bolletje”, want met de daarbij behorende bewegingen kon ze meedoen.
En ondanks dat het allàng Sinterklaas was geweest, was het lied van Henk Westbroek: “Sinterklaas, wie kent hem niet” een topper, want dan zongen Joep, Suzanne en ik luidkeels met de CD mee: “ Taaitaai, taaitaai……péépernoóten, pépernoten!!  En dat ging steeds sneller!
Dan keek ze ons lachend en vol bewondering aan en misschien dacht ze wel: “Hoe krijgen ze dat nou voor elkaar?”


                                         **************

RECEPT

PREISOEP.

Ingrediënten:

-  3 preien
-  2 middelgrote aardappelen
- 50 gram diepvries doperwten
- groentebouillon (van blokje)
- 1 sjalotje
- 1 teentje knoflook
- peper,zout
- takje tijm
- peterselie
- olie
- kerriepoeder

Was de preien goed schoon, snij het witte gedeelte (bewaar een gedeelte van het groen) in grove ringen en bak ze met het gesneden sjalotje, teentje knoflook aan in de olie. Voeg er een beetje kerriepoeder bij en roer alles goed om. 
Voeg de in stukken gesneden geschilde aardappelen, de diepvries doperwten en het takje tijm toe. Giet er de warme groentebouillon bij totdat alles net onder staat. 
Laat het geheel ongeveer 25 minuten zachtjes koken. Haal het stokje van de tijm er uit. Puree de soep, maak eventueel op smaak af met peper en zout. 
Voeg nog wat bouillon toe, als de soep te dik is. 
Garneer de kop soep met wat van het groen van de prei, héél fijn gesneden en/of peterselie. 



                                Voor de liefhebber kan er nog crème fraîche door.            

                                                                 ****

vrijdag 1 januari 2016

VERHUIZING



Het was wel heel relaxed om op deze manier te kunnen verhuizen.
Ons huis werd steeds leger. We hadden er zelfs plezier in om regelmatig met een aanhanger vol geladen naar ons toekomstige huis te rijden.
We genoten zoals van ouds van het rijden door de heuvels, die er wat minder groen bij lagen in de maand november, maar vaak met zonnig weer.
Geen zorgen over het afdekken van de volle aanhanger, lekker bezig zijn in de zon en weer andere spieren gebruiken dan normaal.

Zo verdeelden we de verhuizing over twee maanden en op het laatst zaten we op de tuinstoelen bij de open haard, kerstboom nog in volle glorie in de zitkamer en de katten op hun rotanstoelen.


Gelukkig konden we tot het laatst toe in ons eigen bed, de antieke ledikanten, blijven liggen, want die hadden we net als de televisie en nog wat spullen overgedaan aan de kopers van ons huis.

In ons nieuwe dorp, Cerilly, pakten ze, voor Franse begrippen, behoorlijk uit in de kersttijd


Gezellig aandoende, zelfs wuft te noemen, in alle kleuren flikkerende
kerstverlichting. Zelfs bij ons nieuwe huis op de hoek hing verlichte kerstversiering, die steeds aan en uit floepte.

 Ieder dorp had wel een bescheiden “kerst-touche”, maar dat waren meestal een paar kerstbomen, hier en daar verspreid in het dorp, die gewoon schuin tegen gevels of lantaren palen stonden. Sommige dorpen hadden de wens “bon fête” verlicht boven de straat tussen de gevels hangen. Kwam je dan een paar weken na Kerst door dat dorp, dan hing het er nog, máár niet meer verlicht!
Maar ik was blij met de versiering van ons nieuwe dorp, ik houd wel van een paar lichtjes in die donkere dagen.

Toen brak de dag aan, dat de nieuwe eigenaars van ons huis kwamen en we naar de notaris gingen. Onze notaris was een altijd goedgehumeurde man, niet te groot, beetje gezet, correct op zijn tijd en soms ook wel makkelijk uitgevallen. Hij had in ieder geval ook gevoel voor humor.
Zijn klerk echter was echt zo een “bloedserieuze” beetje saaie stille man.
Je moest hem de woorden bijna in de mond leggen en dan kwam het er na lang nadenken wel uit!
Maar ja, die moest wel zorgen dat alles correct op papier kwam te staan, dus dat was een mooi tegenwicht.

Op de dag van de overdracht van ons huis, werden de belangrijkste punten van de akte door de notaris voorgelezen en uitgelegd. Wij vertaalden of vatten de strekking daarvan zo goed mogelijk samen voor de kopers.
We hadden inmiddels veelvuldig contact gehad met onze kopers. We hielpen ze met het overschrijven van de energievoorzieningen en gingen met ze naar onze verzekeringswinkel om het huis en inboedel te verzekeren.
We hadden het gezellig met elkaar, hij was deurwaarder en ze hadden in Nederland een kantoor aan huis, waar ook zijn vrouw werkte. Een beetje papierwerk was hen dus niet vreemd!
We klonken met een glas champagne op de aankoop van hun tweede huis.

De volgende dag gingen we weer naar de notaris voor de overdracht van ons nieuwe huis. In principe waren we dus één dag dakloos! Het eerste wat de notaris vroeg toen we met de verkopers in zijn kantoor zaten, was: “Hebben jullie vannacht onder een brug geslapen?”
Hij snapte natuurlijk al lang dat we die nacht al in ons nieuwe huis hadden geslapen!
Gelukkig verliep alles op rolletjes, want er moest ook heel wat geld op tijd over en weer geboekt worden.

We hadden onze verhuisdozen zo veel mogelijk gelijk in huis neer gezet.
Want met onze romantisch aandoende treden naar boven naar de voordeur en weer beneden naar de garage, die vergden de eerste tijd, met veel heen en weer geloop, toch wel wat van onze knieën. In het begin hadden we er vermoeide benen van en waren we blij als we even rustig konden zitten. Maar dat was een kwestie van wennen.

Toen was de ham vraag: “Waar beginnen we?” Een eerste vereiste was natuurlijk wel dat we comfortabel konden slapen. Maar waar zouden we het bed neerzetten?
In de slaapkamer was het meest voor de hand liggend, maar daar wilden we van wand tot wand een inbouwkast maken, dus misschien niet zo handig om daar dan al een bed in te zetten. Toch maar gedaan uiteindelijk,  want eigenlijk moesten alle kamers onder handen worden genomen. Geen rigoureuze verbouwingen, maar wel in de slaap en eetkamer het plafond eruit. Dat waren van die brandgevaarlijke lelijke polystyreen tegels, waar gelukkig een stenen plafond onder zat.

We moesten ons de eerste tijd behelpen in de arrière-cuisine (bijkeuken), waar de gootsteen en een klein aanrecht zat.


Er zat daar nog een raam, waardoor je zo in onze toekomstige zitkamer keek! Dat gedeelte van het huis was er later aangebouwd en voor het gemak hadden ze het raam, waardoor je vroeger de tuin inkeek, maar laten zitten! Héél erg raar, maar ja wij wilden dat raam toch op een of ander manier dichtmaken. Maar zó ver waren we nog lang niet!

De ruime keuken bij de entree had geen wateraansluiting en de prioriteit was om eerst de keuken in orde te maken.
Voorlopig stonden er kant-en-klaar maaltijden op het menu, die we dan in de magnetron konden opwarmen. Niet ons favoriete voer, maar aangevuld met een salade of fruit en af en toe bij vrienden eten overleefden we het wel.
Nog voor onze verhuizing, toen we dus al wel de sleutel hadden, had ik een keer met schilders tape op de vloer de keuken “uitgezet”!
We twijfelden tussen een L-opstelling of een andere indeling. Toen werd al snel duidelijk dat het géén L-opstelling werd, maar units tegenover elkaar en in het midden een groot vrijstaand fornuis.
We wisten al precies welk fornuis en waar we het zouden kopen, want voor de verhuizing was het leuk shoppen hier en daar om uiteindelijk tot een keuze te komen.

We bestelden een modulaire keuken, waar ik toen ik hem zag, gelijk op viel.
Het was heel apart, want je kon de units koppelen door er een trolley tussen te zetten, waarop een grote houten snijplank zat. De units waren van een Deense firma die ook kantoor meubelen maakten. Ze hadden daar zeker geen zestien millimeter planken, want alles was uitgevoerd in tweeëntwintig millimeter dikte, lekker stevig.

Er werd een begin gemaakt met de keuken. 



De schouw met in een gedeelte daarvan de afzuigkap, werd weggebroken. Het was geen antieke schouw, dus wij vonden het niet zonde om hem weg te halen, want daar moest ons fornuis komen.
Ook haalden we de lelijke oude donkere lambrisering in de keuken weg.
Joep, was voor het sloopwerk en ik ruimde op wat ik kon.
We waren wat het slopen betrof aardig op dreef, toen we uit Nederland een telefoontje kregen.
Mijn moeder was gevallen met haar fiets en had een scheurtje in haar schaambeen en moest rust houden. Mijn zus kon niet naar haar toe in verband met haar werk.
We besloten niet samen naar Nederland te gaan, Joep zou verder gaan met klussen en ik ging met de trein naar Nederland.
Dus hals over kop de treinkaartjes geregeld, werktenue uit en weg was ik!


                                                      ****

RECEPT

Gekneusde aardappeltjes uit de oven

Ingrediënten:

- 1 kilo roseval aardappeltjes
- paar takjes verse rozemarijn
- knoflook bol
- olijfolie

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Laat de aardappeltjes in de schil en was ze goed schoon. 
Kook de aardappeltjes totdat ze bijna gaar zijn, giet ze af en laat ze even uitdampen.
Druk met een vork de aardappeltjes een beetje plat. (Zie foto)
Laat de aardappeltjes nog in de pan, sprenkel er olijfolie over en hussel ze met je handen voorzichtig om.
Leg op een bakplaat een stuk bakpapier en een bol knoflook horizontaal door midden gesneden. Rangschik de aardappeltjes er omheen en leg de takjes rozemarijn er boven op.
Schuif de bakplaat in de oven en bak de aardappeltjes mooi krokant en bruin in ongeveer 20 à 30 minuten.


Op de foto moesten ze nog in de oven!

                                                            ******