Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

zondag 1 mei 2016

IN EEN STROOMVERSNELLING

In een stroomversnelling.


Toen de lente in zicht kwam, begonnen we met de buitenkant van het huis en de garage onder handen te nemen.
Aan het huis viel niet veel te doen, maar we wilden toch het pleisterwerk qua kleur opfrissen.
Het sauzen daarvan nam ik voor mijn rekening en toen heb ik in totaal zeventig kilo “crépi” met een blokkwast weg gewerkt!  Uiteraard niet in één keer, als ik bezig was had ik een bepaald gedeelte in gedachten, was dat klaar dan hield ik op. De volgende keer ging ik dan weer verder.
Toen het me te warm werd, stond ik zelfs een paar keer`s morgens om zes uur al te kwasten. Op zich was het geen moeilijk werk, we hadden nogal ruw pleisterwerk aan de buitenkant, dus het enige wat belangrijk was, dat je iedere bobbel en holletje goed raakte. Daarbij had ik, als ik op de ladder stond een mooi overzicht van de tuin

 en kon ik in de vroege morgen de daarbij behorende geuren opsnuiven. Van bovenaf zag ik, als ik met de ladder in een perk stond nog mogelijkheden om er iets bij te planten of te verplaatsen, dus het was niet helemaal met het verstand op nul werken!

Joep, nam de luiken voor zijn rekening en deze werden in onze favoriete kleur “Baskisch rood” geverfd, dat stond mooi met de kleur van de “crépi: ton pierre”. Daarna ging hij aan de slag met de voorkant van de garage, die was echt wel aan een opfrisbeurtje toe.


Er was een oude overkapping met vieze golfplaten en die sloopte Joep er helemaal af. De bovenkant van de gevel werd voorzien van nieuwe platen, boeiborden en het stucwerk werd ook in de “crépi” gezet. 
De grote houten deuren werden hier en daar opgeknapt en opnieuw geschilderd. 


Aan de zijmuur toverden we de houten balken weer tevoorschijn, dat stond landelijker dan een hele muur van stucwerk.


Wij waren tevreden over het resultaat.

In Nederland ging het allemaal niet zo voorspoedig als bij ons. De moeders baarden ons toch wel zorgen. We gingen weer regelmatig die kant op, niet alleen om de kinderen en kleinkinderen te zien, maar ook om bijvoorbeeld over mijn moeder gesprekken te kunnen hebben met de huisarts en diverse instanties.
Het kwam er op neer dat het niet meer verantwoord was dat ze op zichzelf bleef wonen. Hoewel haar geheugen haar al vaak in de steek liet en zij niet meer gezond at en er soms bedorven kliekjes in de koelkast stonden, vond ze het niet leuk om naar het bejaardentehuis te gaan.

Na een wachttijd van drie maanden kon ze geplaatst worden in een bejaardentehuis in haar woonplaats. Wat een afschuwelijke uitdrukking; geplaatst worden! Maar zo werd het wel gebracht, zolang er géén plaats was, kon je niet geplaatst worden!
Wij namen met Suzanne en Nicolas, mijn zus en haar zoon de taak op ons om haar huis te ontruimen. We namen aan meubilair mee wat we kwijt konden in haar kamer en de nodige persoonlijke spulletjes. Het werd een trieste aangelegenheid om alles wat in huis was door je handen te laten gaan en te moeten beslissen wat er mee moest gebeuren.

Met Joep zijn moeder was het ook al niet meer zo goed en die had ook veel zorg nodig. Dat deden Joep zijn broer en zus grotendeels, maar daar zat toch ook wel een verhuizing naar een bejaardentehuis aan te komen.

In de loop van het jaar reisden we zoveel heen en weer, het leek wel of we constant uit een koffer leefden en we nergens meer op ons gemak konden zijn. Toen namen we na rijp beraad een moeilijke beslissing. We zouden ons huis gaan verkopen en teruggaan naar Nederland.
In de eerste plaats wilden we onze kleinkinderen ook vaker zien en ondanks dat mijn moeder in een bejaardentehuis verzorgd werd, vroeg dat toch nog de nodige aandacht. Mijn zus woonde op een afstand van twee en half uur rijden van haar en had haar werk.

We konden niet meer rustig thuis zitten in Frankrijk en in de zon lopen flierefluiten in de wetenschap, dat mijn moeder dagenlang alleen zou zitten.
Als we gebeld werden en het telefoonnummer van het bejaardentehuis op onze telefoon zagen verschijnen, dan ging ons hart al sneller kloppen. Wat zou er aan de hand zijn? Ze was bijvoorbeeld naar buiten gepiept en kon de weg niet meer terug vinden. Wildvreemde mensen brachten haar dan in de auto terug!
Langzamerhand werden de rollen omgekeerd, van kind zijn ging je steeds meer en meer de moederrol vervullen; over je dementerende moeder!

Op een gegeven ogenblik raakte alles in een stroomversnelling, makelaars en de notaris werden ingeschakeld voor de verkoop van ons huis. Wij gingen uitgebreid zoeken op internet naar een huis in Nederland. Het was moeilijk om te gaan bepalen waar we precies wilden wonen, dichterbij de kinderen of bij de moeders?

Na een paar maanden verkochten we ons huis en de oplevering daarvan zou vier maanden later in het daarop volgende voorjaar zijn. Toen dat gegeven vast stond, gingen wij ons verder oriënteren in Nederland. Nadat we de regio, in overleg met de kinderen bepaald hadden vonden we toch dat we moesten zoeken in de buurt van de moeders en waar onze vrienden ook woonden.

We gingen bij vrienden logeren en bezichtigden in drie dagen tijd, zestien huizen!
Het waren veel indrukken die we te verwerken kregen qua ligging, indeling, verschil in prijs en buurt waar de huizen lagen.
Een belangrijk gegeven bij het zoeken naar een huis is, hoe voelt het aan als je er binnen stapt, ondanks het vreemde meubilair. Zie je jezelf daar wonen, staat de buurt je aan, was er toch nog genoeg privacy?


We konden en mochten het niet vergelijken met ons huis in Frankrijk, dat begrepen we ook wel. Maar uiteindelijk kwamen we er uit. 
Het werd een helft van een dubbel woonhuis in Flevoland op slechts dertig kilometer van onze voormalige woonplaats in Nederland, toch nog in de buurt van onze moeders en vrienden.

Toen moest er weer het nodige georganiseerd worden voor de komende verhuizing. Dat werd drastisch opruimen, we gingen van een immens grote garage met zolder en grote schuur naar een standaard maat garage in Nederland. Mijn patchvriendinnen konden nog wel het één en ander gebruiken en de “Emmaüs” was blij met onze overtollige spullen.
Uiteraard kwam er weer een hele papierwinkel aan te pas, maar met een lange lijst van wat er allemaal moest gebeuren was dat stap voor stap wel te doen.

We namen afscheid van onze vrienden, dat was niet dramatisch want we wisten  dat we elkaar niet uit het oog zouden verliezen.
Op de patch club nam ik afscheid met een hapje en drankje.
Van mijn “eigen” patchgirls kreeg ik als afscheid een etentje aangeboden en dat was erg gezellig. 


Zij hadden als verrassing dit tableau voor me gemaakt en daar ben ik nog steeds erg blij mee, een dierbare herinnering.

Toen de verhuizing in zicht kwam, ging het met Joep zijn moeder niet goed.
Voor de zekerheid lieten we bij de notaris een volmacht voor Joep opmaken, zodat wat er ook gebeurde de overdracht van ons huis kon doorgaan.
De verhuizers kwamen en alles werd ingeladen en opgeslagen in de garage van het huis in Nederland.
Gelukkig had de nieuwe eigenaar van ons huis de slaapbank overgenomen, dus die konden we nog gebruiken. We zaten op het tuinmeubilair met alleen de hoognodige spullen, die we zelf mee zouden nemen.

Joep, ging een week voor de overdracht van ons huis met een volgeladen aanhanger en Vlek en Carbone in op maat gemaakte benches, zodat ze in de auto pasten op pad, richting België!
Het was niet bepaald een ontspannen ritje om met twee vrijbuiter katten, hard miauwend onderweg te moeten zijn, ik was blij dat ik er niet bij was!
De dierenarts had rustgevende tabletten afgeraden in verband met overgeven en dat ze dan daarna juist angstiger zouden worden.

We konden in een chalet op het vakantiepark in België waar Leontine werkte, verblijven. Anders zouden we een week dakloos zijn, voordat de overdracht van het door ons gekochte huis in Nederland kon plaatsvinden. Toen Joep in het chalet aankwam, ging hij de volgende dag gelijk door naar zijn moeder. Zij overleed een paar dagen later. 

Ik bleef in Frankrijk tot de datum van overdracht en om het huis op te leveren. Het was best vermoeiend, de overgebleven spullen inpakken, alles in mijn Fox laden die tot de nok toe vol zat en toen in een brandschoon huis wachten op de nieuwe eigenaar.

Bij de notaris verliep alles goed, alleen waren er problemen met het geld overboeken naar Nederland en dat hield even op. Ik ging met onze makelaar, zij was een patchvriendin van me, mee en at daar tussen de middag een hapje. Uiteindelijk kregen we een telefoontje dat het geld was gestort.
Toen kon ik ook met een gerust hart op pad, de bedoeling was dat ik in Auxerre in een hotel zou overnachten en de volgende dag door zou rijden naar het chalet in België.

Al met al waren we op dat moment door de omstandigheden te druk om te beseffen, dat we een belangrijk hoofdstuk van ons leven afsloten.
Een meer dan mooie onvergetelijke tijd van veertien jaar in La Douce France.
En ondanks het feit dat we nu al jaren, naar ons zin in Nederland wonen, ligt ons hart nog steeds “Daarginds in de groene heuvels”!



                                               *******