Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

dinsdag 15 december 2015

NOG MEER NIEUWS



Tijdens de periode waarin wij ons huis te koop hadden staan, totdat het verkocht was, werd er door ons heel wat heen en weer gevlogen en gereden.
En wel voor een hele blijde gebeurtenis.
We waren namelijk voor het eerst Opa en Oma geworden.






 Suzanne en Nicolas hadden in de zomer een dochter gekregen. Na een goed verlopen zwangerschap werd zij met een keizersnede gezond en wel, ter wereld gebracht. Zij kreeg twee mooie voornamen, roepnaam Julia.
We zijn vlak na haar geboorte naar Cyprus gegaan. En dan is zo een pasgeboren baby niet ineens zomaar een baby, maar je kleinkind. Een gedenkwaardig moment om haar voor het eerst in je armen te houden.
Dat voelt heel anders dan dat je bij een bekende een blik in een kinderwagen werpt en zegt: “Nou het is een mooie baby, hoor!” Dat meen je dan wel, maar daar heb je geen emotionele gevoelens bij!

Suzanne moest de eerste tijd rustig aan doen. Zoals bij alle kersverse ouders was het in het begin spannend, je moet je ritme vinden in het nieuwe dagelijkse leven. Gelukkig hadden ze een fantastisch dokter, die ze te allen tijde konden bellen om raad te vragen.
Drie maanden na haar geboorte, zijn we weer naar Cyprus gegaan en we zijn toen mee geweest naar die dokter, voor een controlebezoek van Julia.
Bij de entree, van zijn aan huis gehouden praktijk, moest iedereen plastic slofjes over zijn schoenen aan doen. We werden allemaal hartelijk verwelkomd en mochten mee de spreekkamer in en hij nam alle tijd om haar te wegen, onderzoeken en gaf uitgebreid antwoord op alle gestelde vragen.
Gelukkig was alles met Julia in orde en was ze al aardig gegroeid. Wat ging dat toch snel!

Vlak voor de geboorte van Julia waren Suzanne en Nicolas verhuisd naar een nieuw appartement aan de rand van Nicosia. Een fantastisch appartement met
een mooi uitzicht, drie slaapkamers, een grote woonkamer en grote woonkeuken.
In totaal waren er drie balkons met kunststof schuifpuien. Die schuifpuien stonden eigenlijk altijd open om een verkoelend windje door het huis te laten gaan, want warm dat het daar kan zijn!
In het begin dacht ik nog, straks wordt Julia verkouden van al die tocht, maar het bewijs werd geleverd, niks aan de hand. Gewoon lekker liggen tukken met wapperende gordijnen met alleen een rompertje zonder mouwen en een luier aan.





Het was niet altijd gemakkelijk om ze daar weer achter te laten, omdat we weer terug moesten naar La Douce France.

Bij Leontine was er ook het één en ander veranderd. Ze had na al die jaren haar baan als hostess opgezegd. Die jaren zijn wel een goede leerschool geweest, je doet een hoop mensenkennis op, moet goed kunnen organiseren en bijvoorbeeld adequaat ingrijpen in noodsituaties.
Zij was op de leeftijd gekomen dat ze behoefte kreeg aan een eigen stekkie. In feite was het al die jaren in zekere zin een “zwervend” bestaan!
Ieder seizoen in een ander huis en of plaats wonen, afhankelijk van de overeenkomst die haar reisorganisatie met de eigenaar van een huis kon sluiten. Nou waren dat meestal niet de allerberoerdste plekjes, maar toch. Gelukkig had ze ons in Frankrijk en mijn moeder en zus in Nederland, waar ze tussendoor kon logeren, voordat haar winterse trektocht naar allerlei landen begon. Maar dat was dan ook weer zonder vaste woon-of verblijfplaats om het zo maar eens uit te drukken!

Toen ze pas in Nederland terug was, heeft ze een poosje op een kamer in Utrecht in een studentenhuis gewoond. De kamer was van een vriend, die op stage naar het buitenland moest. Daar voelde ze zich, als enig meisje een beetje moeder-overste, want wat kunnen jongens een smerige puinhoop in een keuken maken!
Zij liet de keuken daar altijd brandschoon achter, het was alleen jammer dat het niet veel hielp. Ik heb toen ook nog een paar nachtjes bij haar gelogeerd, want we moesten haar belastingaangifte regelen. Dat deden we zittend op de grond, vanwege ruimtegebrek voor de benodigde ordners en paperassen.
Hilarisch was het eigenlijk wel, zij in de hoogslaper en ik op de grond op een luchtbed met mijn benen onder de tafel. Tot héél laat lagen we wakker vanwege de rampetamp muziek van de medebewoners, die `s avonds pas tot leven kwamen!

De vriend van Leontine, Harm zat in de röntgen technologie en had vanwege zijn beroep ook al heel wat mooie plekjes op de wereld gezien. Uiteindelijk zijn de twee wereldreizigers neergestreken in een appartement in Zuid-Limburg.
Een voormalige boerderij, met hele grote poortdeuren die uitkwamen op een binnenplaats. De boerderij was verbouwd tot een klein appartementen complex. Heel erg leuk gedaan. Zij hadden beneden een grote woonkeuken, waar naast een eethoek ook nog genoeg ruimte was voor een comfortabele bank. Op de eerste etage waren de woon en slaapkamer.
Leontine had een baan gevonden op een nieuw op te richten groot vakantiepark in België, net over de grens. Harm had ook zijn werk in Limburg.



In het kader van onze opruiming van overtollig meubilair vonden onze door Joep opgeknapte palissander eettafel en de opgepoetste Thonet eetkamerstoelen van Suzanne een plekje in de woonkeuken in Limburg.


En toen werd het voor ons, na al dat heen en weer reizen, de hoogste tijd om weer eens een aanhanger vol te laden en alvast naar ons toekomstige huis in Cerilly te brengen.

                                                             ****

RECEPT

GEVULDE APPELS UIT DE OVEN

Ingrediënten voor 2 personen:

- 2 appels
- 1  halve eetlepel rozijnen,
- 1 eetlepel honing
- 1 theelepel kaneel
- 1 ei
- 1 plakje bladerdeeg
- beetje citroensap
- 1 grote eetlepel bran flakes of muesli

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Snijd een kapje van de appel, boor het klokhuis eruit, zonder er helemaal door heen te steken. De onderkant van de appel moet heel blijven.
Schrap voorzichtig nog wat vruchtvlees uit de appel om de opening wijder te maken, maar niet teveel.

Meng in een kom, het vruchtvlees, haal het ook uit het kapje en besprenkel het met een paar druppels citroensap. Meng dit met de rozijnen, de fijn gedrukte bran flakes of muesli, honing en een beetje kaneel. Optioneel is het toevoegen van suiker.

Vul de opening van de appel daarmee, druk voorzichtig een beetje aan en dek de appel af met reepjes van het ontdooide bladerdeeg. Klop het geel van een ei los met een drupje water en bestrijk hiermee de bladerdeeg reepjes en druk de uiteinden goed vast tegen de appel.
Plaats de appel in een ovenschaal met een klein laagje water en bak de appel in ongeveer 30 minuten totdat het bladerdeeg ook mooi gekleurd is.
Eet de appel lauwwarm op.



Voor het "gemak" heb ik er vanillevla bij geserveerd met slagroom, maar een bolletje ijs en/of zelfgemaakte vanillesaus is chiquer bij nader inzien!


                                                  ****

dinsdag 1 december 2015

GEVONDEN.



Omdat we een ander huis in onze vertrouwde omgeving zochten, scheelde dat toch een hoop zoek en kijkwerk. Als we ergens een advertentie van een leuk huis zagen en verder gingen spitten op internet dan kwamen we er vaak achter waar het gelegen was.
Soms was dat voor ons een reden om gelijk al te zeggen: “O ja daar en daar, weet je wel, dat ligt vlak langs de weg, of erg dicht op de buren!”

Maar we vonden het wel belangrijk dat we eerst ons eigen huis zouden verkopen, voordat we echt op stap zouden gaan om andere huizen te bezichtigen. Anders zou je jezelf misschien blij maken met een dooie mus!
De makelaar kwam af en toe met enkele potentiële kopers langs, maar dat had nog geen echte koper opgeleverd. Onze advertentie op Marktplaats trok veel belangstellenden.
Op een geven ogenblik kregen we een mail van iemand en ergens in de verte kwam de naam me bekend voor. Even gegoogeld en inderdaad een bekend iemand uit “Goede tijden Slechte tijden”.
Hij kwam met zijn vrouw ons huis bekijken, erg aardig stel. We hebben toen, nadat ze alles bekeken hadden, in de tuin koffie gedronken met een stukje van mijn zelfgebakken Franse appeltaart.
Later liet hij keurig weten, dat ze het huis en ligging mooi vonden, maar zijn vrouw wilde liever een huis iets dichter bij een dorp. Net als ik dus!!

Na verloop van tijd hadden we een afspraak gemaakt met een echtpaar uit Nederland, die bij ons in de Auvergne diverse huizen zouden gaan bekijken.
Zoals altijd zorgde Joep er voor dat de tuin er glad en geschoren bij lag, geen speld scheef!
De vrouw van het echtpaar belde de avond voordat ze zouden komen op. Ze stonden in Bourbon en zochten een hotel, maar vonden het daar een beetje duur. Of wij geen “chambres d`hôtes” in de buurt wisten.
Eigenlijk zei ik toen heel spontaan: “Jullie mogen ook hier slapen, als jullie dat willen!”
Na nog wat over en weer gepraat te hebben, ze hadden al gegeten, namen ze het aanbod aan. Ik zei als grapje: “Mocht het niet klikken tussen ons, dan zitten we maar één avond met elkaar opgescheept!”

Dat het niet klikten tussen ons, daar was géén sprake van, we hadden een gezellig avond, de volgende dag met elkaar ontbeten en natuurlijk deden we een uitgebreide rondleiding zowel binnen als buitenshuis.
Ze hadden eerder die week een huis bezichtigd, dieper de Auvergne in en vonden dat huis ook erg leuk.
Later hoorden we dat ze daar een bod op hadden gedaan, maar dat het aan een ander was verkocht.
Toen kwamen ze terug op ons huis en zijn we een prijs overeen gekomen. Zij zouden de nieuwe eigenaren worden. Al met al hadden we ons huis binnen vijf maanden verkocht.
De oplevering zou in januari 2005 zijn.

Die zekerheid gaf ons de mogelijkheid om ook zelf serieus rond te gaan kijken.
Het toeval wilde dat we een paar afspraken voor een bezichtiging van diverse huizen hadden gemaakt, toen Ymer en Elly nog onverwacht een weekje kwamen logeren.
Geen probleem, dus toen zijn we met vier man sterk, de huizen gaan bekijken.
In een dorp vonden we twee huizen, die ze in Frankrijk een pavillon noemen, met een “sous-sol” (grote ruimte onder het huis, voor garage e.d.) wel erg leuk. De ene was wat aan de grote kant en de andere, ja daar moest toch wel het één en ander aan gebeuren.
De ligging was mooi aan de rand van een dorp, gelegen aan een meer met zomers veel bedrijvigheid. Maar Ymer zei toen: “Rij eens door het dorp”.
We reden een rondje en toen vroeg Ymer: “Waar is het centrum dan?”
Toen zeiden wij: “Hier is het centrum; uuhh, met een bakker en een café!”
Ymer riep verbaasd en eigenlijk heel verstandig uit: “Ja, dan schiet je er niks mee op!” En gelijk had hij, ik wilde toch meer in de bewoonde wereld wonen? Trouwens de “grote stad” was dan nog verder weg! Dus dat werd niks en zo is het soms goed om ook een mening van anderen te horen.

We hadden er nog één op ons lijstje staan. Het huis lag aan de rand van het dorp en met ruim vijf minuten lopen was je bij de bakker, supermarkt en allerlei andere winkels.
Het huis was niet al te groot, maar had wel een hele grote garage van
vierenzestig vierkante meter met een zolder en nog een oude “grange” van zeventien meter bij vijf meter. Een behoorlijke grote tuin van drieduizend vierkante meter met veel fruitbomen.

We waren eerst al eens met ons vieren “stiekem” een kijkje gaan nemen, want we wisten dat het leegstond. Het plekje stond ons aan, het lag dit keer aan een echte straat, heuvelopwaarts, met wel links en rechts buren, maar op een prettige afstand, want die hadden zelf ook een aardige lap grond.

We maakten een afspraak met de makelaar, die het in de verkoop had en konden het huis toen ook van binnen zien. Bij de entree kwam je gelijk in de keuken binnen, waar overigens geen aanrecht met een wateraansluiting was. Het aanrecht stond in een kleine bijkeuken met aansluitend de badkamer.
Verder was er een zitkamer, een eetkamer en een slaapkamer, alles gelijkvloers.
Op één of andere manier voelden we ons tot het huis aangetrokken, hoewel er nog veel werk verzet zou moeten worden. De badkamer was ook uit het jaar nul.
Maar vanuit alle ramen had je een prettig uitzicht. 

Aan de ene kant in de verte zicht op het Forêt de Tronçais en het leuke kapelletje dat op de hoek stond.
Aan de andere kant keek we op het dorp. De tuin was al helemaal omheind met heggen, er stonden mooie struiken, rozen, een paar wijnstokken en natuurlijk de fruitbomen. Het enige nadeel was, dat er alleen een entree was, waar je te voet in kon. 


Dus we dachten gelijk dan moet er een entree vanaf de straat gemaakt worden, zodat we met de auto`s ook bij de tuin konden komen.
En volgens Ymer had het een goed karma, dus wat wilde je nog meer!
De garage was aan de straatkant gelegen met immens grote deuren, want daar hadden vroeger ambulance auto`s in gestaan. In het verlengde van de garage, lag het huis, dus eigenlijk heel vrij in de tuin.

 De tuin was aan de straatkant afgezet met een solide, geschilderd betonnen hekwerk.  Er waren overal wel treden omhoog en omlaag, omdat het halverwege tegen de heuvel lag. Maar juist daarom was de ligging misschien zo leuk.
We besloten er nog een nachtje over te slapen.

We wisten van de notaris, die ook de makelaar was, dat het huis bewoond was geweest door een alleenstaande dame en haar dochter en zoon waren de erfgenamen.
De dochter en haar man kwamen elke veertien dagen naar het huis om de tuin te doen en dat deden ze nu al negen maanden. Wat ik wel grappig vond, was dat er midden in de lege keuken een formica keukentafeltje met 2 stoelen stond. Hun pantoffels stonden keurig naast elkaar geparkeerd, onder de radiator van de verwarming! Voor Franse begrippen was het ongewoon schoon en netjes!
De dochter en haar man, woonden zelf op een afstand van een uurtje rijden en wilden het huis graag verkopen.
We deden uiteindelijk een bod, uiteraard lager dan de vraagprijs, met in ons achterhoofd het idee, dat accepteren ze toch niet, dus dan gaan we maximaal tot zo en zo hoog.
Toen kregen we bericht dat het bod werd geaccepteerd!

We waren verbaasd dat het bod gelijk geaccepteerd werd en een poosje later zaten we bij de notaris om de voorlopige koopakte op te laten maken. We hadden wel als ontbindende voorwaarden er in laten zetten, dat als de verkoop van ons eigen huis, om wat voor reden dan ook niet door zou gaan, we van de aankoop af zouden zien.
Ook de verkoop van ons huis lieten we door dezelfde notaris op papier zetten.

En toen was er weer werk aan de winkel, we konden alvast dingen inpakken die we toch niet gelijk nodig hadden of dingen wegdoen.
Omdat het huis wat we gingen kopen toch leegstond mochten we van de notaris de grote garage als opslagruimte gebruiken.

Aangezien het huis in een naburig dorp was gelegen, op slechts negen kilometer afstand, gingen we regelmatig een volle aanhanger met spullen daar naar toe brengen.

               

                                              **********


RECEPT.

APPEL BANANENBROOD

Om ook eens een keertje gezond mee te doen; dit keer is er géén suiker en boter gebruikt.

Ingrediënten:

- 2 bananen
- 4 eieren
- 60 ml gesmolten kokosolie
- 150 gram amandelpoeder 
- 90 gram bloem 
- 2 eetlepels honing
- 1 theelepel bakpoeder
- 1 theelepel kaneel
- snufje zout
- 1 appel geschild in kleine stukjes.

Verwarm de oven voor op 200 graden of 180 graden hete lucht.

Prak, de liefst beetje rijpe bananen met een vork fijn.
Meng in een kom, het gezeefde bloem, het amandelpoeder, zout, bakpoeder, kaneel en honing
met de eieren en gesmolten en iets afgekoelde kokosolie tot een stevig beslag. Roer daar de geprakte bananen en geschilde appel in blokjes doorheen.

Vet een ronde bakvorm, doorsnede plm. 22 cm in en doe het verkregen beslag in de vorm, strijk het glad en bak het gedurende 30 à 40 minuten in de oven. Controleer of het "brood", eigenlijk meer stevige cake, gaar is door er met een satéstokje in te prikken, welke er droog uit moet komen.



Het is wel iets voor de "liefhebber" hoor, maar het proberen waard.
          
                                                         ********