TOCH VERHUIZEN?

TOCH VERHUIZEN

Op een gegeven ogenblik waren we er denk ik aan toe! We deden ons huis in de verkoop.

In Frankrijk kun je het bij meerdere makelaars in de verkoop geven.

Allereerst lieten we de man van onze vrouwelijke notaris komen, die makelaars was.

Hij kwam ons huis bekijken om te adviseren bij een eventuele vraagprijs.

Hij doorliep het hele huis en toen we weer in de zitkamer zaten was het eerste wat hij zei: “U houdt wel van grote bedden hè?”

Hij was zelf niet al te groot uitgevallen en zijn vrouw, de notaris ook niet, dus hij vond onze bedden van twee maal negentig centimeter naast elkaar; groot!

In vergelijking met de doorsnee Franse maat van tweepersoons bedden van één meter veertig breed bij één meter negentig lang, was het inderdaad ruim bemeten, gelukkig wel.

Ik dacht wel even: “Je bent hier toch niet voor een soort van vergelijkend waren onderzoek met betrekking tot de ruimte in bed!”

Maar goed, hij schudde à la minute, zo uit zijn hoofd een vraagprijs uit zijn mouw waarvan wij gelijk dachten: “Echt niet!”

We converseerden beleefd verder, maar voordat we afscheid namen hadden we hem, misschien héél erg onfrans duidelijk gemaakt, dat we dan geen zaken konden doen.

Uiteindelijk kwamen we bij een Nederlandse makelaar bij ons in de buurt terecht. We werden het met haar eens over de vraagprijs en stelden een opdracht tot verkoop op, waarbij we vrij waren om het ook zelf te verkopen of ook nog bij andere makelaars in de verkoop te geven, zonder verdere kosten achteraf. Dat waren geen bijzondere voorwaarden, zo werkte het nou eenmaal. Voor de makelaars daar is het een aantrekkelijke business om een koper te vinden, want een bemiddelingscourtage van zeven procent van de verkoopprijs, te betalen door de KOPER, kan leuk aantikken.

Voor Mies en Floyd wilden we een goed tehuis zoeken. Het zat er echt niet in dat Suzanne nog terugkwam, althans om te wonen in Frankrijk.

Zij en Nicolas woonden inmiddels op Cyprus en waren daar getrouwd op een sprookjesachtige locatie; in de tuin van een oude abdij in Bellapais.

Wij, mijn zus en Leontine, haar vriend Harm kon helaas niet, waren ook van de partij. Onze moeders leefden toen nog wel, maar durfden de reis toch niet aan, ook al zouden we dan gezamenlijk hebben kunnen gaan. Dan moest er logistiek gezien nog wel wat geregeld worden, want uiteindelijk vloog mijn zus vanaf Brussel, Leontine kwam uit Turkije en wij vlogen vanaf Parijs!

Via, via kwamen er wel eens mensen kijken naar Mies en Floyd, over het algemeen gaf dat ons geen goed gevoel. De één wilde niet twee ruinen hebben, of ze wilden alleen Mies hebben. We zijn zelfs wel eens min of meer stiekem gaan kijken waar één van de potentiële kopers woonde, hoe het met de ruimte zat die M&F dan zouden hebben.

Wat wel leuk was dat er twee dames kwamen kijken, die dicht bij ons in de buurt woonden en oorspronkelijk uit Nijkerk kwamen. Wij woonden voordat we naar Frankrijk gingen in Putten, dus we hadden een “klik” en die is er altijd gebleven tot op de dag van vandaag!

Al met al werden we er niet blij van, het was zo wie zo al moeilijk om ze “weg” te doen!

Toen kwam Suzanne, op het idee om aan onze “paarden” vrienden, waar M&F ook logeerden toen ze pas in Frankrijk kwamen, te vragen of zij ze wilden hebben.

Suzanne had toen ze nog bij ons in de buurt woonden wel eens opgepast bij ze.

Niet op kinderen, die hadden ze toen nog niet, maar op 38 paarden, waaronder merries met veulens, jonge hengsten, oude van dagen en de bijna bij de inboedel behorende kleine pony, die altijd losliep. Ook nog drie Rottweilers en slechts één Deense Dog!

Joep hielp dan wel een handje mee, om ze allemaal van hun natje en droogje te voorzien. 

Vooral bij de jonge hengsten was het opletten geblazen, want daar zaten donderstenen bij.

Henk was paardentandarts geworden, ze hadden inmiddels twee kinderen en zij waren van de Franche Comté verhuisd naar Duitsland, net over de grens bij Drenthe.

Het was geen haalbare kaart meer, met een jong gezin, om altijd onderweg te zijn tussen Frankrijk en Nederland, omdat hij daar de meeste klanten had.

We hadden altijd contact met elkaar gehouden nadat zij bij ons uit de buurt naar de Franche Comté waren verhuisd, we hadden ze daar ook opgezocht.

Mies en Floyd waren daar welkom en toen wij een keer in Nederland waren, zijn we ze in Duitsland op gaan zoeken. Ze hadden daar een boerderij met voldoende grond voor de paarden die ze nog hadden en twee paarden meer zou geen probleem zijn. We waren opgelucht dat ze dan ten minste bij bekenden terecht kwamen.

We hebben Mies en Floyd aan hen gegeven en het vervoer namen wij samen met Suzanne ook voor onze rekening.

Al met al was het niet gemakkelijk om afscheid van ze te moeten nemen.

Er kwam een hele papierwinkel met stempels aan te pas, ze moesten gechipt worden, verklaringen van de dierenarts, want ze werden door een professioneel paarden vervoerdersbedrijf opgehaald en weggebracht.

Klinkt simpel: opgehaald, maar daar moesten de buurmannen als extra hulp aan te pas komen.

Als rasechte flinke Haflinger en ondeugende Arabische volbloed, die vrijheid blijheid gewend waren, loop je toch niet zo maar over een enge loopplank, een grote truck met wegklapbare boxen in. Vooral niet omdat er al een vreemd paard instond, die steeds hinnikte en tegen schotten stond te slaan.

Na wat toegepaste trucs door vier man sterk, lukte het en gelukkig waren er camera`s in de truck aanwezig, zodat de chauffeur onderweg kon zien hoe ze er bij stonden.

Wij waren wij er verdrietig om, want toen ze wegreden hebben we wel een traantje weggepinkt. Suzanne en Leontine hadden het er op afstand ook moeilijk mee.

Gelukkig, hoorden we later, hadden ze een groot deel van de reis in de “slaapstand” gestaan, lekker op hun gemak staan knabbelen aan hooi en werd er onderweg gestopt. Ze werden in het Noorden van Nederland een nachtje op stal gezet. De volgende dag zijn ze toen bij onze vrienden gebracht, waar hun bedje gespreid was!

Dit was dus eigenlijk de tweede stap, die we namen in de richting van onze toekomstige verhuizing.

Daarna hebben we ons huis met mooie foto`s ook zelf te koop gezet op Marktplaats en op een grote, veel gelezen Franse verkoopsite op internet.

Ondertussen keken Joep en ik op allerlei sites van te koop staande huizen bij ons in de buurt, maar dan niet meer naar huizen op de campagne gelegen, maar in of aan de rand van een dorp.

We wilden niet weg uit onze vertrouwde omgeving met onze vrienden om ons heen.

Máár het huis moest wel in een dorp liggen met winkels!

                                         ****

RECEPT

STAMPPOT VAN ZOETE AARDAPPEL. (voor 3 á 4 personen)

Ingrediënten:

- 2 hele grote zoete aardappels
- een plak knolselderij van ruim 1 cm dik
- 2 kleine vastkokende aardappels
- 6 zongedroogde tomaten uit een potje
- 75 gram feta
- zakje rucola 
- peper en zout
- klontje boter
- scheutje melk of kookvocht

Schil de zoete aardappels en gewone aardappels, snijd ze in stukken, doe het zelfde met de knolselderij.
Kook de zoete aardappels, gewone aardappels en knolselderij samen in een pan, gaar.
Giet het vocht er af en vang nog een beetje op in een beker.
Stamp alles tot een grove stamppot.
Voeg de in stukjes gesneden zongedroogde tomaten met aanhangende olie toe. Als de stamppot te droog is maak het dan wat smeuïger met een beetje kookvocht of melk. Maak op smaak af met peper, zout en klontje boter.

Strooi op het laatst de feta en rucola er over heen.

                                                            ******