IN DE LOOP DER TIJD (2)

Van een vriendin hoorden we, dat er een soort paardenfluisteraar bij ons in de buurt op een kasteel een workshop kwam geven.

Het ging er om, om met de paarden op een meer natuurlijke manier te communiceren.

Aangezien Suzanne in Turkije woonde en Mies en Floyd niet meer bereden werden, longeerde Joep ze regelmatig om wat meer beweging te krijgen.

Maar dat was altijd een heel gedoe, als je de ring met lint had afgezet, was het moeilijk om ze om de beurt te longeren. Het liefst deden ze dat samen.

Carbone zat dan, nergens bang voor, op de millimeter buiten de afgezette ring het spektakel van; stap, draf en keren gade te slaan.

Wij gingen ook naar die workshop en dat was zo interessant dat we daar een manier leerden om te longeren, zonder afzetting en door je eigen lichaamstaal te gebruiken.

Na geduldig oefenen met M&F, ging het eigenlijk vanzelf. Joep gaf in het midden aanwijzingen en de twee heren kregen er ook steeds meer plezier in.

Ze luisterden prima, als Joep riep: “KEREN”, dan stonden ze gelijk op de “rem” en hup dan gingen ze de andere kant op.

We vonden het zelf ook verwonderlijk dat het zo goed werkte!

Onze vaste oppas, de ouders van een vriend van Leontine, kwamen uit Nederland oppassen als wij bijvoorbeeld samen naar Turkije of Nederland gingen.

Wij deden hen daar een groot plezier mee en zij hadden ook nog een leuke vakantie.

Onze vriend, hij was ook gek op paarden, was helemaal onder de indruk.

Hij vroeg aan Joep: “Zouden ze het bij mij ook doen?”

Dus Joep gaf een demonstratie met onze vriend ook in het midden van de denkbeeldige cirkel.

M&F waren het al zo gewend, dat onze vriend het toen wij weg waren, na nog wat oefen met ze, het ook voor elkaar kreeg. Hij genoot er van en was reuze trots.

Toen Joep zestig jaar werd in 2002, kwam zijn broer uit Nederland op verjaarvisite.

Als verrassing had hij de beide moeders meegenomen.

Zij waren toen resp.84 (┼2013)en 86 (┼2008) jaar.
Dat werden voor ons toen tien dagen van intens goed opletten.

Hoewel ze beiden nog goed ter been waren, hielden we ze toch goed in de gaten bij het in en uit stappen van de auto, opletten bij het lopen op ongelijk plaveisel.

We vroegen ook elke dag of ze hun pillen hadden ingenomen en soms was het dan: “Oh, goed dat je het zegt, bijna vergeten!”

We wilden in die tien dagen dat ze er waren niet met ze bij de afdeling “Urgence” in het ziekenhuis terecht komen.

De eerste dag namelijk al, hoewel het niet de eerste keer was, dat ze bij ons in Frankrijk waren, kwam mijn moeder al struikelend vanuit de zitkamer de keuken in. We hadden daar twee treden naar beneden!

Om een echte valpartij te voorkomen, maakten we van oranje gekleurd plakband een waarschuwingskruis op de treden en dat werkte prima.

Als de dames om tien uur op bed lagen, dan konden wij met Joep zijn broer ook min of meer relaxen. We hoefden alleen maar op onszelf te letten en in de gaten te houden wanneer de bodem van de wijnfles in zicht was!

We zaten op het terras en we genoten van de mooie sterrenhemel, niet vervuild door lichtreclames of straten vol met lantarenpalen.

We zagen vallende sterren en van tijd tot tijd kwamen er satellieten over totdat we er door het omhoog kijken, een stijve nek van kregen!

En dan genoten we van de hoorbare stilte, hadden vertrouwelijke gesprekken en keken uit op de nog net zichtbare contouren van de koeien, die onder een eik lagen!

Een andere keer zaten we in één week tijd maar liefst twee maal bij de “Urgence” in het ziekenhuis in Moulins.

Leontine was over met een vriendin en de dames hadden een druk programma!

Johan zou ze tennisles geven, dat leverde een knieblessure op, dus naar de “Urgence”. Er werden foto`s gemaakt, maar er was gelukkig niets ernstigs aan de hand, maar het was wel pijnlijk.

Bij het verzorgen van Mies en Floyd ging Mies “per ongeluk” op Leontine haar tenen staan! Met het gewicht van een paar honderd kilo er op, kan dat behoorlijk pijn doen. Naar de “Urgence”, er werden weer foto`s gemaakt en inderdaad gebroken kleine teen en die werd ingetapet om te genezen.

De rest van de week bleef het bij piano spelen en rustig fietsen.

Op een keer waren we in Moulins het venduhuis ingelopen. Zomaar om er eens rond te kijken. Toen zagen we op de kijkdagen toch wel een paar leuke dingen en besloten om naar de veiling te gaan.

Het was voor ons de eerste keer en we vroegen ons af hoe het veilen zou gaan.

Ik zei al tegen Joep: “Dan moet je tijdens het bieden niet met je hoofd knikken of bijvoorbeeld aan je neus komen!”

Zo zag je dat wel in films gebeuren en stel je voor dat je dan de meest rare dingen gekocht “zou” hebben!

Maar daar hoefden we ons geen zorgen over te maken, het was prima geregeld.

Bij binnenkomst kreeg je een soort spiegelei bordje met daarop een duidelijk geschreven nummer. Je overhandigde bij het verkrijgen daarvan een blanco getekende cheque! Vond ik toch een beetje link, maar iedereen deed het!

Het was een handig systeem, want als je ergens op wilde meebieden, hield je alleen maar het bordje omhoog en als je de laatste bieder was, dan riep de veilingmeester:”Adjugé”,  (toegekend)  schreef je nummer op en tikte het met de hamer af.

Als je dan de volgende dag je gekochte spullen op kon halen, overlegden zij keurig je afgegeven blanco getekende cheque, ingevuld met het bedrag van de factuur.

Op deze manier hebben we hele leuke veilingen meegemaakt, er heerste altijd een ontspannen sfeer en je zag er vaak dezelfde mensen, vaak brocanteurs.

Wij kregen via via het verzoek om eens uit te kijken naar een mooie kast, klok of tafel. 

Ze konden Joep daar geen groter plezier mee doen, want dan kon hij in zijn atelier, bijvoorbeeld een oude tafel ophogen, afschuren en opnieuw lakken.

Nu nog zitten we dagelijks aan zo een opgeknapte tafel, afkomstig uit de keuken van een kasteel, kijken we hoe laat het is op onze comtoise klok en staat mijn oude glaswerk op een oude broodkist.

                                       **********
RECEPT

WITLOFSOEP met salade en kip

Ingrediënten:

- 5 stronkjes witlof
- 1 rode ui
- 1 prei wit
- 1 theelepel tijm of takje verse tijm
- 1 klein blikje mais
- 1 liter groentebouillon
- scheutje zonnebloem olie
- optioneel: scheutje kookroom of crème frâiche

Was de stronkjes witlof en snijd de groene achterkanten er af, snijd de stronkjes in grove stukken.
Snijd de ui en het wit van een prei in stukjes.
Bak de ui met de prei en witlof aan in een scheutje olie, voeg de tijm en de uitgelekte mais toe. Houd wat mais achter om later de soep mee te garneren. 
Giet plusminus driekwart van de bouillon er bij en laat alles zachtjes garen.

Pureer de soep, voeg indien nodig nog wat bouillon toe tot de gewenste dikte, maak verder op smaak met peper en zout.
Ook lekker met een scheutje kookroom of crème frâiche.

Garneer de soep in de kom met wat van de achtergehouden mais en wat bieslook.

                  Past goed bij een salade met gebakken of gegrilde kipblokjes.

                                                               ***