Op een lentedag kwam er een kat aanlopen, een langharig
zwart exemplaar.
De kat zag er een beetje magertjes uit met een
doffe vacht.
Suzanne was op dat moment ook bij ons en vond haar
zielig, ze had haar een beetje melk verdund met water gegeven en had haar
aangehaald.
Waarschijnlijk, ik weet wel zeker, dacht de kat,
dat gaat goed daar.
Ze kwam regelmatig langs en bleef soms een poosje
in de buurt en dan verdween ze weer. Wij hadden inmiddels een doosje
kattenbrokken gekocht omdat ze zo mager was, dachten wij dat ze misschien wel
zwervend was!
Op een gegeven ogenblik kwam ze gezellig bij ons
op schoot liggen als we buiten zaten en had ze een slaapplekje gevonden in de
schuur.
Kortom ze had besloten bij ons te komen wonen!
We hadden op dat moment geen huisdieren meer, dus
in feite vonden we het wel gezellig om weer een kat te hebben.
We doopten haar “Minou”, want in onze optie heette
iedere Franse kat zo!
Minou knapte zienderogen op, haar vacht begon weer
te glimmen en ze keek
pienter uit haar mooie geel/groene ogen.
Voor de zekerheid hadden we bij de buren gevraagd
of zij soms een kat misten, maar dat was niet het geval.
Minou voelde zich helemaal op haar gemak bij ons.
Als ik bij
de waslijn was aan het ophangen was, dan lag ze met haar achterpoten breed
uitgespreid lekker te zonnen.
Waar we ook bezig waren, ze was altijd van de
partij, liep parmantig met haar staart recht omhoog achter ons aan.
Het was inmiddels wel duidelijk geworden dat het
een “zij” was!
Op een dag stond ik te wroeten in de aarde en
Minou zat op een steen mijn nijvere arbeid gade te slaan.
We waren helemaal op elkaar ingespeeld, ik deed
het werk en zij inspecteerde!
Er kwam een donkergroene auto het erf oprijden en
er stapte een keurig in het pak gestoken man uit, terwijl hij met zijn armen
omhoog geheven riep:
“Ooh, Carbone ben je hier?!
Hij tilde Minou? op en “Carbone” herkende de man,
ze knorde gelijk terwijl hij haar op zijn arm had.
Ondertussen had hij zich voorgesteld, hij woonde
hemelsbreed gemeten, door de weilanden misschien een halve kilometer bij ons
vandaan.
Over de weg was het verder, een paar
haarspeldbochten en heuvel op en af.
Ze heette dus Carbone en Bruno (haar baas)
vertelde, dat ze al eerder geprobeerd had met één van haar kittens in haar bek, te verhuizen. Naar ons?
Hij had het nog kunnen verhinderen. Hij had haar
in de bocht opgewacht en weer mee naar huis genomen.
Vandaar dat ze in het begin af en toe eens langs
kwam, ze moest haar kittens nog verzorgen en daarom zag ze er niet zo
florissant uit.
Minou/Carbone mocht van Bruno bij ons blijven
wonen, hij zei je kunt een kat toch niet dwingen.
Hij had het idee dat ze het bij hen te druk vond,
ze hadden meerdere katten, haar langharige tweeling zus, genaamd “Plus Pluche”,
haar moeder en nog een kater uit een ander nest.
Ze hadden ook een hond, kippen, ganzen, konijnen,
vogels, een hele menagerie, vertelde hij.
Dus vanaf die dag hadden we haar “officieel”
geadopteerd en heette ze weer Carbone!
En ook vanaf die dag raakten we bevriend met Bruno
en zijn vrouw Christiane, vlotte jongelui met véél gevoel voor humor.
Carbone werd na een poos niet alleen maar dik van
het brokjes eten, maar was weer in blijde verwachting.
We hadden in de schuur overal fijne slaapplekjes
voor haar gemaakt.
Ze mocht wel binnen totdat wij naar bed gingen,
maar dan zette we haar in de schuur, waar ze ook wel uit kon, als ze dat wilde.
Op een ochtend kwam ze niet tevoorschijn, wij
gingen op zoek en vonden haar in een doos in de schuur met haar nestje kittens.
Toen hebben we heel de familie verhuisd naar de
eetkamer, waar het later toen de kittens meer gingen bewegen dolle pret was.
Wat was er nou leuker dan in ons ouderwetse behang
van pluche stof, omhoog te klimmen, je had een prima houvast!
Toen ze de leeftijd hadden om “uit huis” geplaatst
te worden, viel dat nog niet mee om ze kwijt te raken.
Iedereen op de campagne heeft “chatons” (kittens) en iedereen bood ze gratis
(à donner) aan!
Wij ook, we hingen briefjes op bij de supermarkten, via via probeerden we ze, 4 stuks allemaal zwart, 1 poes en 3 katers, kwijt te raken.
Wij ook, we hingen briefjes op bij de supermarkten, via via probeerden we ze, 4 stuks allemaal zwart, 1 poes en 3 katers, kwijt te raken.
Maar iedereen was al voorzien.
We plaatsen een advertentie in een regionaal
krantje. En ja hoor er belde een man uit Moulins. Zijn vriendin was bij hem
weggegaan en zij had ook de kat meegenomen.
Hij vond dat zo erg, ik had de indruk dat hij het
erger vond dat de kat weg was dan zijn vriendin!
Maar goed hij wilde wel een katertje hebben. Wij
dachten we moeten de enige poes uit het nest, “die meid”, zoals we haar noemden
toch ook kwijt zien te raken.
Ik trok de stoute schoenen aan en stelde die man
voor om “die meid” ook te nemen, twee katten is toch gezelliger dan één!
Ach ja, zei hij toen, waar er één kan eten kunnen
er ook twee eten.
Hij had echter géén vervoer om ze te komen halen.
Zelfs dat vonden we geen probleem, dus wij met twee kittens in een doos naar
Moulins gereden, waar hij woonde.
Ze kwamen terecht in een groot huis, waar ook een
tuin was. We gaven ook nog een pak brokjes, waar ze aan gewend waren om te eten, er bij cadeau!
Wij reden helemaal blij, dat de transactie was
geslaagd, naar huis, naar de twee smurfen die we hadden gehouden, de ene noemde
we Smurf en de andere Vlek, omdat hij een minuscuul vlekje onder zijn kin had.
Maar om nou in de toekomst te voorkomen dat we
weer moesten leuren met kittens, besloten we een poosje later om Carbone te
laten steriliseren.
We maakten een afspraak bij een dierenartspraktijk
in een naburig dorp. De praktijk werd gerund door Belgen, dus zij spraken
Vlaams en Frans.
We leverden Carbone af en ze zouden bellen wanneer
ze klaar was.
Ze belden wel, maar om te zeggen dat Carbone
alweer 4 “ampullekes” in haar baarmoeder had, dus moest heel de baarmoeder er
uit.
De operatie was goed verlopen en we mochten haar
ophalen.
We betaalden de rekening met een cheque en kregen
de factuur mee.
De Vlaamse dierenarts moest lachen toen hij ons
adres, “Le Taillis” opschreef, want de vertaling daarvan is officieel “het (eiken)
hak hout” maar hij zei:
“O ja, het
schijtbosje!”
Dat verzon hij niet ter plekke, maar dat stamde
nog uit de tijd, dat er geen verharde wegen waren en de mensen met paard en
wagen zich verplaatsten.
Wanneer men dan nodig moest ging men even aan de
kant in de bosjes zitten!
In het hak hout!
****************
RECEPT.
SALADE MET KRIELAARDAPPELTJES.
Ingrediënten voor 1 persoon:
- 5 à 6 gekookte krielaardappeltjes
- halve rode paprika
- 2 bosuitjes
- 1 kropje Romano sla
- 1 ei
- 1 kleine wortel
- Peterselie
- Parmezaanse kaas
- olijfolie, witte balsamicoazijn
- peper en zout
Kook de krielaardappels gaar en laat afkoelen.
Kook het ei naar behoefte hard of minder hard en laat het ei afkoelen.
Snijd het kropje Romano sla fijn, de paprika in kleine stukjes, rasp de wortel fijn en snijd de bosuitjes in kleine ringetjes.
Vermeng de groenten met de krielaardappeltjes, leg het mengsel op een bord, maak een dressing van de olie, azijn, peper en zout en sprenkel dit over de salade.
Snijd het gekookte ei in vieren, garneer met wat gesneden peterselie en rasp met een fijne rasp royaal Parmezaanse kaas over de salade.
Als dessert een bakje magere kwark met blauwe besjes.
********************
RECEPT.
SALADE MET KRIELAARDAPPELTJES.
Ingrediënten voor 1 persoon:
- 5 à 6 gekookte krielaardappeltjes
- halve rode paprika
- 2 bosuitjes
- 1 kropje Romano sla
- 1 ei
- 1 kleine wortel
- Peterselie
- Parmezaanse kaas
- olijfolie, witte balsamicoazijn
- peper en zout
Kook de krielaardappels gaar en laat afkoelen.
Kook het ei naar behoefte hard of minder hard en laat het ei afkoelen.
Snijd het kropje Romano sla fijn, de paprika in kleine stukjes, rasp de wortel fijn en snijd de bosuitjes in kleine ringetjes.
Vermeng de groenten met de krielaardappeltjes, leg het mengsel op een bord, maak een dressing van de olie, azijn, peper en zout en sprenkel dit over de salade.
Snijd het gekookte ei in vieren, garneer met wat gesneden peterselie en rasp met een fijne rasp royaal Parmezaanse kaas over de salade.
Als dessert een bakje magere kwark met blauwe besjes.
********************
Wat is dit genieten, zondagmorgen op de bank met een kop koffie en je blog erbij, terwijl het buiten grijs en vochtig is. Kan mij voorstellen dat er bij jullie zomaar het zonnetje schijnt. Prachtig verhaal!!!
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Ineke
Wat is dit genieten, zondagmorgen op de bank met een kop koffie en je blog erbij, terwijl het buiten grijs en vochtig is. Kan mij voorstellen dat er bij jullie zomaar het zonnetje schijnt. Prachtig verhaal!!!
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Ineke
Heerlijk weer een Frans verhaal!
BeantwoordenVerwijderenMooie poes is/was jullie Carbone.Prachtige foto van Smurf en Vlekje-lijkt bijna een schilderij.
gezellige zondag
groetjes,Truus uit Drenthe
k kan me goed voorstellen dat jullie voor de bijl gingen. En op deze manier, slapen in de schuur en overdag bij jullie is toch een prima oplossing. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderen