Wij pakten de draad gewoon weer op, waar we in
onze laatste vakantie gebleven waren.
Er moest gemaaid worden rondom het huis.
We namen alle tijd om onder het koffie of thee
drinken plannen te maken.
We wilden een moestuin maken, perken vergroten,
ooit nog wel eens de badkamer moderniseren.
We keken aan de buitenkant eens
naar het verfwerk van de ramen, deuren en luiken, dat mocht ook wel weer een
keer gebeuren.
Kortom genoeg werk aan de winkel.
Het was een vreemde gewaarwording, dat we geen deadline meer hadden omdat we voor ons werk terug moesten naar Nederland; maar o zo prettig!
Het gras in de weilanden stond ook al aardig hoog,
maar dat zouden de buurmannen wel komen maaien en hooien.
Normaal gesproken ging Joep altijd van tevoren bij
ze langs een praatje maken en afspreken wanneer ze zouden komen.
Dit keer ging ik ook mee.
De vrouw des
huizes had ik ook al een paar keer ontmoet en we kwamen elkaar soms tegen in de
supermarkt in Bourbon en maakten dan een praatje.
Ze was een bijdehante tante, volgens ons de
stuwende kracht in het bedrijf, maar erg aardig en belangstellend hoe de dingen
in Nederland reilden en zeilden, op een bepaald gebied.
Over die verschillen konden we dan serieus van
gedachten verwisselen met alle voors en tegens.
We wisten nu wel op welke tijd we daar aan konden komen
in verband met hun werk op het land of in de stal en natuurlijk hun
etenstijden!
Soms stonden er een paar koeien op stal, die
moesten een kalf krijgen, zodat ze de aanstaande moeders goed in de gaten
konden houden.
Wij vonden het altijd wel vermakelijk als we bij
ze op bezoek gingen.
Als je daar het erf opreed, stond er links gelijk
een voormalig klein woonhuis, met een scheef gezakte houten voordeur, geen
leuke tuin er achter, maar een grote modderpoel, waar de eenden en ganzen het
prima naar hun zin hadden.
De kippen woonden `s nachts binnen.
Iets verderop om een bocht stond hun woonhuis, zo
op het eerste gezicht een kopie van het kippenhok, maar toch wel iets groter!
Het was altijd een heel geregel voordat we aan
konden schuiven aan de keukentafel met het overbekende zeiltje er op.
De stoelen waren bezet door de katten, de twee
honden sprongen tot boven je schouders uit en de mannen probeerden iedereen tot
de orde te roepen.
Ondertussen werden er dan nog stapels kranten en
reclamefolders van de tafel aan de kant geschoven.
Mochten de honden dan nog niet rustig zijn, dan
werd er even kwistig met een opgerolde krant in het rond gemept.
Na een stief-kwartiertje zaten we dan!
Flessen op tafel, ze hadden altijd keus genoeg,
chips er bij en dan werden er over en weer eerst wat beleefde vragen gesteld.
De honden deden stiekem een dappere poging om op
je schoot te klimmen en werden op dezelfde manier weer tot de orde geroepen!
Na het proosten op onze “Santé” kwam het hooien aan de orde en was het gras nu hoger of
lager dan vorig jaar om deze tijd? Was het droger of vochtiger geweest, toen
wij weg waren?
We konden ook heel diepzinnige gesprekken met ze
voeren, er werd gelachen en de onderwerpen konden uiteen lopen van tochtige
koeien tot het maken van kweeperenjam.
De afspraak voor het hooien werd op die manier
weer gemaakt.
Na een paar dagen dachten we, we moeten ons nog in
laten schrijven bij de gemeente.
Dus wij naar de “Mairie” waar de secretaresse ons
verwelkomde. We hadden haar al eens ontmoet, ze liep al aardig tegen de
pensioengerechtigde leeftijd aan, maar was pienter en vriendelijk.
Zij was het typische voorbeeld van een oudere francaise, slank, donker
haar, goudgerande bril, keurig gekapt en een twinset aan in rustige kleuren.
We vertelden dat we permanent in onze fermette
gingen wonen, géén huis meer in Nederland hadden, dus we wilden ons in laten
schrijven.
Inschrijven?? Waarin, waarom……..?
Wij legden uit hoe dat in Nederland ging, maar
daar had ze nog nooit van gehoord.
De burgemeester kwam toevallig ook even langs in
zijn werkkleding, hij had een boerderij en verzekerde ons, inschrijven….. dat
hoefde daar niet.
Hij heette ons hartelijk welkom als bewoners in
zijn gemeente en was blij met weer twee zielen er bij en dat was het!
We kregen wel formulieren mee om een
verblijfsvergunning (carte sejour) aan
te vragen.
De dochters met vrienden kwamen over, zij genoten
net als wij van het mooie weer.
Iedereen verwonderden zich er over dat ze zo vast
sliepen.
Maar ja, wat is er nu prettiger dan op te staan,
terwijl de lucht al strakblauw gekleurd was, de zon volop aanwezig was, de
groene heuvels voor je lagen met heel decoratief de witte koeien loom onder een
grote groene eik.
De schapen voor ons in de weide af en toe liepen
te mekkeren of ook hun siësta hielden in de schaduw.
Op je gemak kunnen ontbijten, gezellig kletsen en
naadloos overgaan naar de koffie.
`s Avonds onder een mooie sterrenhemel, nog lang
buiten kunnen zitten met de zo typische stilte van de campagne op de
achtergrond.
Hooguit verstoord door het gekrijs van een
nachtzwaluw, een beetje verdacht geritsel in de bosjes of in de schemer de
vleermuizen die rakelings langs je hoofd scheerden.
De brocantes waren ook erg in trek en nu hoefden
we er geen één te missen, als we dat wilden, omdat we niet net toevallig op die
betreffende zaterdag of zondag weer richting Nederland moesten.
Al met al vielen we niet in een zwart gat na alle
drukte van ons bestaan in Nederland!
*******************
RECEPT.
Dit keer géén recept, maar enkele tips om een etentje voor te bereiden.
Bij mij komt dan vaak "het boek der kookboeken" op tafel!
De recepten bestaan uit een onderverdeling in drieën: vooraf- hoofdgerecht- dessert en een tip welke wijn het beste bij het gerecht past.
Het handige is dat ieder gerecht een gekleurd streepje onder de ingrediënten heeft staan.
Wil je dan een diner samenstellen dat in balans is, dan zoek je gerechten met drie verschillende kleuren streepjes.
Vervolgens noteer ik rechts in mijn notitie boekje welke gerechten het geworden zijn en op de linkerbladzijde welke ingrediënten ik daarvoor nodig heb, met een vinkje er voor als ik het nog heb of gekocht heb.
Werkt perfect op deze manier!
Maak een planning van de gerechten of gedeeltes daarvan, welke je kunt voorbereiden, zodat het niet op het laatst zo hectisch is.
**************
Dank je wel voor weer een heerlijk verhaal.
BeantwoordenVerwijderenKan me dat gevoel wel voorstellen-zo voelde het ook toen we naar Drenthe verhuisden.En eigenlijk heb ik nog wel dat gevoel van vakantie hebben maar toch thuis zijn.
Bedankt voor je tips voor een etentje.
gezellige avond
groetjes,Truus uit Drenthe
Mijn geschiedenis is weer heel anders en sommige dingen zijn toch hetzelfde.... Leuk weer je verhaal te lezen.
BeantwoordenVerwijderenIk zie het helemaal voor me zoals jij het beschrijft. Ik vraag me alleen af....was het echt voldoende je alleen bij de gemeente aan te melden. Tenslotte ben je toch geïmigreerd? Hier in België moest er toch wel heeeeel veel gebeuren. Zelfs de wijkagent kwam kijken of je er ook wel echt woonde, dus ik weet niet of er nog een addertje onder het gras zit/zat bij jullie? Ik kijk weer uit naar het volgende verhaaltje. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderen