NOG MEER NIEUWS

Tijdens de periode waarin wij ons huis te koop hadden staan, totdat het verkocht was, werd er door ons heel wat heen en weer gevlogen en gereden.

En wel voor een hele blijde gebeurtenis.

We waren namelijk voor het eerst Opa en Oma geworden.

 Suzanne en Nicolas hadden in de zomer een dochter gekregen. Na een goed verlopen zwangerschap werd zij met een keizersnede gezond en wel, ter wereld gebracht. Zij kreeg twee mooie voornamen, roepnaam Julia.

We zijn vlak na haar geboorte naar Cyprus gegaan. En dan is zo een pasgeboren baby niet ineens zomaar een baby, maar je kleinkind. Een gedenkwaardig moment om haar voor het eerst in je armen te houden.

Dat voelt heel anders dan dat je bij een bekende een blik in een kinderwagen werpt en zegt: “Nou het is een mooie baby, hoor!” Dat meen je dan wel, maar daar heb je geen emotionele gevoelens bij!

Suzanne moest de eerste tijd rustig aan doen. Zoals bij alle kersverse ouders was het in het begin spannend, je moet je ritme vinden in het nieuwe dagelijkse leven. Gelukkig hadden ze een fantastisch dokter, die ze te allen tijde konden bellen om raad te vragen.

Drie maanden na haar geboorte, zijn we weer naar Cyprus gegaan en we zijn toen mee geweest naar die dokter, voor een controlebezoek van Julia.

Bij de entree, van zijn aan huis gehouden praktijk, moest iedereen plastic slofjes over zijn schoenen aan doen. We werden allemaal hartelijk verwelkomd en mochten mee de spreekkamer in en hij nam alle tijd om haar te wegen, onderzoeken en gaf uitgebreid antwoord op alle gestelde vragen.

Gelukkig was alles met Julia in orde en was ze al aardig gegroeid. Wat ging dat toch snel!

Vlak voor de geboorte van Julia waren Suzanne en Nicolas verhuisd naar een nieuw appartement aan de rand van Nicosia. Een fantastisch appartement met

een mooi uitzicht, drie slaapkamers, een grote woonkamer en grote woonkeuken.

In totaal waren er drie balkons met kunststof schuifpuien. Die schuifpuien stonden eigenlijk altijd open om een verkoelend windje door het huis te laten gaan, want warm dat het daar kan zijn!

In het begin dacht ik nog, straks wordt Julia verkouden van al die tocht, maar het bewijs werd geleverd, niks aan de hand. Gewoon lekker liggen tukken met wapperende gordijnen met alleen een rompertje zonder mouwen en een luier aan.

Het was niet altijd gemakkelijk om ze daar weer achter te laten, omdat we weer terug moesten naar La Douce France.

Bij Leontine was er ook het één en ander veranderd. Ze had na al die jaren haar baan als hostess opgezegd. Die jaren zijn wel een goede leerschool geweest, je doet een hoop mensenkennis op, moet goed kunnen organiseren en bijvoorbeeld adequaat ingrijpen in noodsituaties.

Zij was op de leeftijd gekomen dat ze behoefte kreeg aan een eigen stekkie. In feite was het al die jaren in zekere zin een “zwervend” bestaan!

Ieder seizoen in een ander huis en of plaats wonen, afhankelijk van de overeenkomst die haar reisorganisatie met de eigenaar van een huis kon sluiten. Nou waren dat meestal niet de allerberoerdste plekjes, maar toch. Gelukkig had ze ons in Frankrijk en mijn moeder en zus in Nederland, waar ze tussendoor kon logeren, voordat haar winterse trektocht naar allerlei landen begon. Maar dat was dan ook weer zonder vaste woon-of verblijfplaats om het zo maar eens uit te drukken!

Toen ze pas in Nederland terug was, heeft ze een poosje op een kamer in Utrecht in een studentenhuis gewoond. De kamer was van een vriend, die op stage naar het buitenland moest. Daar voelde ze zich, als enig meisje een beetje moeder-overste, want wat kunnen jongens een smerige puinhoop in een keuken maken!

Zij liet de keuken daar altijd brandschoon achter, het was alleen jammer dat het niet veel hielp. Ik heb toen ook nog een paar nachtjes bij haar gelogeerd, want we moesten haar belastingaangifte regelen. Dat deden we zittend op de grond, vanwege ruimtegebrek voor de benodigde ordners en paperassen.

Hilarisch was het eigenlijk wel, zij in de hoogslaper en ik op de grond op een luchtbed met mijn benen onder de tafel. Tot héél laat lagen we wakker vanwege de rampetamp muziek van de medebewoners, die `s avonds pas tot leven kwamen!

De vriend van Leontine, Harm zat in de röntgen technologie en had vanwege zijn beroep ook al heel wat mooie plekjes op de wereld gezien. Uiteindelijk zijn de twee wereldreizigers neergestreken in een appartement in Zuid-Limburg.

Een voormalige boerderij, met hele grote poortdeuren die uitkwamen op een binnenplaats. De boerderij was verbouwd tot een klein appartementen complex. Heel erg leuk gedaan. Zij hadden beneden een grote woonkeuken, waar naast een eethoek ook nog genoeg ruimte was voor een comfortabele bank. Op de eerste etage waren de woon en slaapkamer.

Leontine had een baan gevonden op een nieuw op te richten groot vakantiepark in België, net over de grens. Harm had ook zijn werk in Limburg.

In het kader van onze opruiming van overtollig meubilair vonden onze door Joep opgeknapte palissander eettafel en de opgepoetste Thonet eetkamerstoelen van Suzanne een plekje in de woonkeuken in Limburg.

En toen werd het voor ons, na al dat heen en weer reizen, de hoogste tijd om weer eens een aanhanger vol te laden en alvast naar ons toekomstige huis in Cerilly te brengen.

                                                             ****

RECEPT

GEVULDE APPELS UIT DE OVEN

Ingrediënten voor 2 personen:

- 2 appels
- 1  halve eetlepel rozijnen,
- 1 eetlepel honing
- 1 theelepel kaneel
- 1 ei
- 1 plakje bladerdeeg
- beetje citroensap
- 1 grote eetlepel bran flakes of muesli

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Snijd een kapje van de appel, boor het klokhuis eruit, zonder er helemaal door heen te steken. De onderkant van de appel moet heel blijven.
Schrap voorzichtig nog wat vruchtvlees uit de appel om de opening wijder te maken, maar niet teveel.

Meng in een kom, het vruchtvlees, haal het ook uit het kapje en besprenkel het met een paar druppels citroensap. Meng dit met de rozijnen, de fijn gedrukte bran flakes of muesli, honing en een beetje kaneel. Optioneel is het toevoegen van suiker.

Vul de opening van de appel daarmee, druk voorzichtig een beetje aan en dek de appel af met reepjes van het ontdooide bladerdeeg. Klop het geel van een ei los met een drupje water en bestrijk hiermee de bladerdeeg reepjes en druk de uiteinden goed vast tegen de appel.
Plaats de appel in een ovenschaal met een klein laagje water en bak de appel in ongeveer 30 minuten totdat het bladerdeeg ook mooi gekleurd is.
Eet de appel lauwwarm op.

Voor het "gemak" heb ik er vanillevla bij geserveerd met slagroom, maar een bolletje ijs en/of zelfgemaakte vanillesaus is chiquer bij nader inzien!


                                                  ****

GEVONDEN.

Omdat we een ander huis in onze vertrouwde omgeving zochten, scheelde dat toch een hoop zoek en kijkwerk. Als we ergens een advertentie van een leuk huis zagen en verder gingen spitten op internet dan kwamen we er vaak achter waar het gelegen was.

Soms was dat voor ons een reden om gelijk al te zeggen: “O ja daar en daar, weet je wel, dat ligt vlak langs de weg, of erg dicht op de buren!”

Maar we vonden het wel belangrijk dat we eerst ons eigen huis zouden verkopen, voordat we echt op stap zouden gaan om andere huizen te bezichtigen. Anders zou je jezelf misschien blij maken met een dooie mus!

De makelaar kwam af en toe met enkele potentiële kopers langs, maar dat had nog geen echte koper opgeleverd. Onze advertentie op Marktplaats trok veel belangstellenden.

Op een geven ogenblik kregen we een mail van iemand en ergens in de verte kwam de naam me bekend voor. Even gegoogeld en inderdaad een bekend iemand uit “Goede tijden Slechte tijden”.

Hij kwam met zijn vrouw ons huis bekijken, erg aardig stel. We hebben toen, nadat ze alles bekeken hadden, in de tuin koffie gedronken met een stukje van mijn zelfgebakken Franse appeltaart.

Later liet hij keurig weten, dat ze het huis en ligging mooi vonden, maar zijn vrouw wilde liever een huis iets dichter bij een dorp. Net als ik dus!!

Na verloop van tijd hadden we een afspraak gemaakt met een echtpaar uit Nederland, die bij ons in de Auvergne diverse huizen zouden gaan bekijken.

Zoals altijd zorgde Joep er voor dat de tuin er glad en geschoren bij lag, geen speld scheef!

De vrouw van het echtpaar belde de avond voordat ze zouden komen op. Ze stonden in Bourbon en zochten een hotel, maar vonden het daar een beetje duur. Of wij geen “chambres d`hôtes” in de buurt wisten.

Eigenlijk zei ik toen heel spontaan: “Jullie mogen ook hier slapen, als jullie dat willen!”

Na nog wat over en weer gepraat te hebben, ze hadden al gegeten, namen ze het aanbod aan. Ik zei als grapje: “Mocht het niet klikken tussen ons, dan zitten we maar één avond met elkaar opgescheept!”

Dat het niet klikten tussen ons, daar was géén sprake van, we hadden een gezellig avond, de volgende dag met elkaar ontbeten en natuurlijk deden we een uitgebreide rondleiding zowel binnen als buitenshuis.

Ze hadden eerder die week een huis bezichtigd, dieper de Auvergne in en vonden dat huis ook erg leuk.

Later hoorden we dat ze daar een bod op hadden gedaan, maar dat het aan een ander was verkocht.

Toen kwamen ze terug op ons huis en zijn we een prijs overeen gekomen. Zij zouden de nieuwe eigenaren worden. Al met al hadden we ons huis binnen vijf maanden verkocht.

De oplevering zou in januari 2005 zijn.

Die zekerheid gaf ons de mogelijkheid om ook zelf serieus rond te gaan kijken.

Het toeval wilde dat we een paar afspraken voor een bezichtiging van diverse huizen hadden gemaakt, toen Ymer en Elly nog onverwacht een weekje kwamen logeren.

Geen probleem, dus toen zijn we met vier man sterk, de huizen gaan bekijken.

In een dorp vonden we twee huizen, die ze in Frankrijk een pavillon noemen, met een “sous-sol” (grote ruimte onder het huis, voor garage e.d.) wel erg leuk. De ene was wat aan de grote kant en de andere, ja daar moest toch wel het één en ander aan gebeuren.

De ligging was mooi aan de rand van een dorp, gelegen aan een meer met zomers veel bedrijvigheid. Maar Ymer zei toen: “Rij eens door het dorp”.

We reden een rondje en toen vroeg Ymer: “Waar is het centrum dan?”

Toen zeiden wij: “Hier is het centrum; uuhh, met een bakker en een café!”

Ymer riep verbaasd en eigenlijk heel verstandig uit: “Ja, dan schiet je er niks mee op!” En gelijk had hij, ik wilde toch meer in de bewoonde wereld wonen? Trouwens de “grote stad” was dan nog verder weg! Dus dat werd niks en zo is het soms goed om ook een mening van anderen te horen.

We hadden er nog één op ons lijstje staan. Het huis lag aan de rand van het dorp en met ruim vijf minuten lopen was je bij de bakker, supermarkt en allerlei andere winkels.

Het huis was niet al te groot, maar had wel een hele grote garage van

vierenzestig vierkante meter met een zolder en nog een oude “grange” van zeventien meter bij vijf meter. Een behoorlijke grote tuin van drieduizend vierkante meter met veel fruitbomen.

We waren eerst al eens met ons vieren “stiekem” een kijkje gaan nemen, want we wisten dat het leegstond. Het plekje stond ons aan, het lag dit keer aan een echte straat, heuvelopwaarts, met wel links en rechts buren, maar op een prettige afstand, want die hadden zelf ook een aardige lap grond.

We maakten een afspraak met de makelaar, die het in de verkoop had en konden het huis toen ook van binnen zien. Bij de entree kwam je gelijk in de keuken binnen, waar overigens geen aanrecht met een wateraansluiting was. Het aanrecht stond in een kleine bijkeuken met aansluitend de badkamer.

Verder was er een zitkamer, een eetkamer en een slaapkamer, alles gelijkvloers.

Op één of andere manier voelden we ons tot het huis aangetrokken, hoewel er nog veel werk verzet zou moeten worden. De badkamer was ook uit het jaar nul.

Maar vanuit alle ramen had je een prettig uitzicht. 

Aan de ene kant in de verte zicht op het Forêt de Tronçais en het leuke kapelletje dat op de hoek stond.

Aan de andere kant keek we op het dorp. De tuin was al helemaal omheind met heggen, er stonden mooie struiken, rozen, een paar wijnstokken en natuurlijk de fruitbomen. Het enige nadeel was, dat er alleen een entree was, waar je te voet in kon. 

Dus we dachten gelijk dan moet er een entree vanaf de straat gemaakt worden, zodat we met de auto`s ook bij de tuin konden komen.

En volgens Ymer had het een goed karma, dus wat wilde je nog meer!

De garage was aan de straatkant gelegen met immens grote deuren, want daar hadden vroeger ambulance auto`s in gestaan. In het verlengde van de garage, lag het huis, dus eigenlijk heel vrij in de tuin.

 De tuin was aan de straatkant afgezet met een solide, geschilderd betonnen hekwerk.  Er waren overal wel treden omhoog en omlaag, omdat het halverwege tegen de heuvel lag. Maar juist daarom was de ligging misschien zo leuk.

We besloten er nog een nachtje over te slapen.

We wisten van de notaris, die ook de makelaar was, dat het huis bewoond was geweest door een alleenstaande dame en haar dochter en zoon waren de erfgenamen.

De dochter en haar man kwamen elke veertien dagen naar het huis om de tuin te doen en dat deden ze nu al negen maanden. Wat ik wel grappig vond, was dat er midden in de lege keuken een formica keukentafeltje met 2 stoelen stond. Hun pantoffels stonden keurig naast elkaar geparkeerd, onder de radiator van de verwarming! Voor Franse begrippen was het ongewoon schoon en netjes!

De dochter en haar man, woonden zelf op een afstand van een uurtje rijden en wilden het huis graag verkopen.

We deden uiteindelijk een bod, uiteraard lager dan de vraagprijs, met in ons achterhoofd het idee, dat accepteren ze toch niet, dus dan gaan we maximaal tot zo en zo hoog.

Toen kregen we bericht dat het bod werd geaccepteerd!

We waren verbaasd dat het bod gelijk geaccepteerd werd en een poosje later zaten we bij de notaris om de voorlopige koopakte op te laten maken. We hadden wel als ontbindende voorwaarden er in laten zetten, dat als de verkoop van ons eigen huis, om wat voor reden dan ook niet door zou gaan, we van de aankoop af zouden zien.

Ook de verkoop van ons huis lieten we door dezelfde notaris op papier zetten.

En toen was er weer werk aan de winkel, we konden alvast dingen inpakken die we toch niet gelijk nodig hadden of dingen wegdoen.

Omdat het huis wat we gingen kopen toch leegstond mochten we van de notaris de grote garage als opslagruimte gebruiken.

Aangezien het huis in een naburig dorp was gelegen, op slechts negen kilometer afstand, gingen we regelmatig een volle aanhanger met spullen daar naar toe brengen.

               

                                              **********

RECEPT.

APPEL BANANENBROOD

Om ook eens een keertje gezond mee te doen; dit keer is er géén suiker en boter gebruikt.

Ingrediënten:

- 2 bananen
- 4 eieren
- 60 ml gesmolten kokosolie
- 150 gram amandelpoeder 
- 90 gram bloem 
- 2 eetlepels honing
- 1 theelepel bakpoeder
- 1 theelepel kaneel
- snufje zout
- 1 appel geschild in kleine stukjes.

Verwarm de oven voor op 200 graden of 180 graden hete lucht.

Prak, de liefst beetje rijpe bananen met een vork fijn.
Meng in een kom, het gezeefde bloem, het amandelpoeder, zout, bakpoeder, kaneel en honing
met de eieren en gesmolten en iets afgekoelde kokosolie tot een stevig beslag. Roer daar de geprakte bananen en geschilde appel in blokjes doorheen.

Vet een ronde bakvorm, doorsnede plm. 22 cm in en doe het verkregen beslag in de vorm, strijk het glad en bak het gedurende 30 à 40 minuten in de oven. Controleer of het "brood", eigenlijk meer stevige cake, gaar is door er met een satéstokje in te prikken, welke er droog uit moet komen.

Het is wel iets voor de "liefhebber" hoor, maar het proberen waard.
          
                                                         ********

TOCH VERHUIZEN?

TOCH VERHUIZEN

Op een gegeven ogenblik waren we er denk ik aan toe! We deden ons huis in de verkoop.

In Frankrijk kun je het bij meerdere makelaars in de verkoop geven.

Allereerst lieten we de man van onze vrouwelijke notaris komen, die makelaars was.

Hij kwam ons huis bekijken om te adviseren bij een eventuele vraagprijs.

Hij doorliep het hele huis en toen we weer in de zitkamer zaten was het eerste wat hij zei: “U houdt wel van grote bedden hè?”

Hij was zelf niet al te groot uitgevallen en zijn vrouw, de notaris ook niet, dus hij vond onze bedden van twee maal negentig centimeter naast elkaar; groot!

In vergelijking met de doorsnee Franse maat van tweepersoons bedden van één meter veertig breed bij één meter negentig lang, was het inderdaad ruim bemeten, gelukkig wel.

Ik dacht wel even: “Je bent hier toch niet voor een soort van vergelijkend waren onderzoek met betrekking tot de ruimte in bed!”

Maar goed, hij schudde à la minute, zo uit zijn hoofd een vraagprijs uit zijn mouw waarvan wij gelijk dachten: “Echt niet!”

We converseerden beleefd verder, maar voordat we afscheid namen hadden we hem, misschien héél erg onfrans duidelijk gemaakt, dat we dan geen zaken konden doen.

Uiteindelijk kwamen we bij een Nederlandse makelaar bij ons in de buurt terecht. We werden het met haar eens over de vraagprijs en stelden een opdracht tot verkoop op, waarbij we vrij waren om het ook zelf te verkopen of ook nog bij andere makelaars in de verkoop te geven, zonder verdere kosten achteraf. Dat waren geen bijzondere voorwaarden, zo werkte het nou eenmaal. Voor de makelaars daar is het een aantrekkelijke business om een koper te vinden, want een bemiddelingscourtage van zeven procent van de verkoopprijs, te betalen door de KOPER, kan leuk aantikken.

Voor Mies en Floyd wilden we een goed tehuis zoeken. Het zat er echt niet in dat Suzanne nog terugkwam, althans om te wonen in Frankrijk.

Zij en Nicolas woonden inmiddels op Cyprus en waren daar getrouwd op een sprookjesachtige locatie; in de tuin van een oude abdij in Bellapais.

Wij, mijn zus en Leontine, haar vriend Harm kon helaas niet, waren ook van de partij. Onze moeders leefden toen nog wel, maar durfden de reis toch niet aan, ook al zouden we dan gezamenlijk hebben kunnen gaan. Dan moest er logistiek gezien nog wel wat geregeld worden, want uiteindelijk vloog mijn zus vanaf Brussel, Leontine kwam uit Turkije en wij vlogen vanaf Parijs!

Via, via kwamen er wel eens mensen kijken naar Mies en Floyd, over het algemeen gaf dat ons geen goed gevoel. De één wilde niet twee ruinen hebben, of ze wilden alleen Mies hebben. We zijn zelfs wel eens min of meer stiekem gaan kijken waar één van de potentiële kopers woonde, hoe het met de ruimte zat die M&F dan zouden hebben.

Wat wel leuk was dat er twee dames kwamen kijken, die dicht bij ons in de buurt woonden en oorspronkelijk uit Nijkerk kwamen. Wij woonden voordat we naar Frankrijk gingen in Putten, dus we hadden een “klik” en die is er altijd gebleven tot op de dag van vandaag!

Al met al werden we er niet blij van, het was zo wie zo al moeilijk om ze “weg” te doen!

Toen kwam Suzanne, op het idee om aan onze “paarden” vrienden, waar M&F ook logeerden toen ze pas in Frankrijk kwamen, te vragen of zij ze wilden hebben.

Suzanne had toen ze nog bij ons in de buurt woonden wel eens opgepast bij ze.

Niet op kinderen, die hadden ze toen nog niet, maar op 38 paarden, waaronder merries met veulens, jonge hengsten, oude van dagen en de bijna bij de inboedel behorende kleine pony, die altijd losliep. Ook nog drie Rottweilers en slechts één Deense Dog!

Joep hielp dan wel een handje mee, om ze allemaal van hun natje en droogje te voorzien. 

Vooral bij de jonge hengsten was het opletten geblazen, want daar zaten donderstenen bij.

Henk was paardentandarts geworden, ze hadden inmiddels twee kinderen en zij waren van de Franche Comté verhuisd naar Duitsland, net over de grens bij Drenthe.

Het was geen haalbare kaart meer, met een jong gezin, om altijd onderweg te zijn tussen Frankrijk en Nederland, omdat hij daar de meeste klanten had.

We hadden altijd contact met elkaar gehouden nadat zij bij ons uit de buurt naar de Franche Comté waren verhuisd, we hadden ze daar ook opgezocht.

Mies en Floyd waren daar welkom en toen wij een keer in Nederland waren, zijn we ze in Duitsland op gaan zoeken. Ze hadden daar een boerderij met voldoende grond voor de paarden die ze nog hadden en twee paarden meer zou geen probleem zijn. We waren opgelucht dat ze dan ten minste bij bekenden terecht kwamen.

We hebben Mies en Floyd aan hen gegeven en het vervoer namen wij samen met Suzanne ook voor onze rekening.

Al met al was het niet gemakkelijk om afscheid van ze te moeten nemen.

Er kwam een hele papierwinkel met stempels aan te pas, ze moesten gechipt worden, verklaringen van de dierenarts, want ze werden door een professioneel paarden vervoerdersbedrijf opgehaald en weggebracht.

Klinkt simpel: opgehaald, maar daar moesten de buurmannen als extra hulp aan te pas komen.

Als rasechte flinke Haflinger en ondeugende Arabische volbloed, die vrijheid blijheid gewend waren, loop je toch niet zo maar over een enge loopplank, een grote truck met wegklapbare boxen in. Vooral niet omdat er al een vreemd paard instond, die steeds hinnikte en tegen schotten stond te slaan.

Na wat toegepaste trucs door vier man sterk, lukte het en gelukkig waren er camera`s in de truck aanwezig, zodat de chauffeur onderweg kon zien hoe ze er bij stonden.

Wij waren wij er verdrietig om, want toen ze wegreden hebben we wel een traantje weggepinkt. Suzanne en Leontine hadden het er op afstand ook moeilijk mee.

Gelukkig, hoorden we later, hadden ze een groot deel van de reis in de “slaapstand” gestaan, lekker op hun gemak staan knabbelen aan hooi en werd er onderweg gestopt. Ze werden in het Noorden van Nederland een nachtje op stal gezet. De volgende dag zijn ze toen bij onze vrienden gebracht, waar hun bedje gespreid was!

Dit was dus eigenlijk de tweede stap, die we namen in de richting van onze toekomstige verhuizing.

Daarna hebben we ons huis met mooie foto`s ook zelf te koop gezet op Marktplaats en op een grote, veel gelezen Franse verkoopsite op internet.

Ondertussen keken Joep en ik op allerlei sites van te koop staande huizen bij ons in de buurt, maar dan niet meer naar huizen op de campagne gelegen, maar in of aan de rand van een dorp.

We wilden niet weg uit onze vertrouwde omgeving met onze vrienden om ons heen.

Máár het huis moest wel in een dorp liggen met winkels!

                                         ****

RECEPT

STAMPPOT VAN ZOETE AARDAPPEL. (voor 3 á 4 personen)

Ingrediënten:

- 2 hele grote zoete aardappels
- een plak knolselderij van ruim 1 cm dik
- 2 kleine vastkokende aardappels
- 6 zongedroogde tomaten uit een potje
- 75 gram feta
- zakje rucola 
- peper en zout
- klontje boter
- scheutje melk of kookvocht

Schil de zoete aardappels en gewone aardappels, snijd ze in stukken, doe het zelfde met de knolselderij.
Kook de zoete aardappels, gewone aardappels en knolselderij samen in een pan, gaar.
Giet het vocht er af en vang nog een beetje op in een beker.
Stamp alles tot een grove stamppot.
Voeg de in stukjes gesneden zongedroogde tomaten met aanhangende olie toe. Als de stamppot te droog is maak het dan wat smeuïger met een beetje kookvocht of melk. Maak op smaak af met peper, zout en klontje boter.

Strooi op het laatst de feta en rucola er over heen.

                                                            ******

IN DE LOOP DER TIJD (3)

Op een gegeven ogenblik vonden we dat we te veel spullen op onze zolders hadden staan. Dat heb je als je de ruimte hebt!

Plus dat we in feite in het begin, al een ingericht huis hadden, omdat we ons huis eerst als vakantiehuis gebruikten. Niet te vergeten dat de hele inboedel van Suzanne bij ons stond. Elke keer als ze overkwam doken we de zolder op om de boel te sorteren.

Alle spullen van vroeger van Leontine en Suzanne werden apart in dozen gedaan, zodat ze die zelf konden bewaren.

Toen werd het idee geboren om onze overtollige spullen op een brocante te gaan verkopen. Het bleef niet bij één keer, want dat waren zulke gezellige dagen.

We hadden bijvoorbeeld maar liefst 3 grasmaaimachines in de aanbieding, allerlei huishoudelijke dingen, klein meubilair, dozen vol met boeken, noem maar op.

Onze favoriete brocante was in Cosne d` Allier. Deze werd gehouden in het park bij een kasteel, gelegen middenin het centrum. Het was een grote brocante en deze brocante werd altijd goed bezocht.

Onze aanhanger werd al dagen van tevoren vakkundig beladen, zodat we zoveel mogelijk mee konden nemen. Op de dag zelf was het motto: “De morgenstond heeft goud in de mond!”

Je moest er al vroeg zijn, maar met een stralende zon, rijdend door de groene heuvels, hadden we daar geen problemen mee. Als je bij je toegewezen plek aankwam, heerste er om je heen al een gezellige rommelige drukte. Het was eerst kennis maken met de medeverkopers die bij je in de buurt stonden en daarna even goed wakker worden met een cafeïne shotje van een kopje koffie!

De “food en beverage” afdeling verzorgden we net als alle Fransen, zelf.

Alleen werd er een verse baguette gehaald, als we tussen de middag gingen eten.

We hadden niet een paar besmeerde boterhammen in een trommeltje bij ons.

Trouwens een Franse familie zonder koelbox op stap, bijna onmogelijk.

Bij ons ging ook de koelbox open om eerst ons voorgerecht tevoorschijn te toveren: meloen met ham, daarna een van te voren gemaakte pastasalade of iets dergelijks, een paar stukjes Franse kaas met een klein glaasje wijn en kwark toe. Het leuke was dus dat waar je ook keek iedereen zat te genieten van zijn “dejeuner” en men regelmatig in zijn koelbox dook voor de volgende gang. Tussen de middag liep het aantal kijkers terug. Lekker rustig, maar de Nederlanders gingen dan meestal pas op stap!

Wat wij toch wel hilarisch vonden is, dat toen we van Suzanne haar nog in goede staat verkerende oranje driezitsbank verkochten aan een Fransman.

Joep, vroeg of hij een aanhanger bij zich had. “Nee, de bank kan op het dak van de auto”, zei hij. Joep, hielp de man met het sjouwen van de bank naar zijn auto en met het opladen.

Toen Joep terugkwam vertelde hij hoe dat ging. De beste man had helemaal geen imperiaal, dat dachten wij, de bank moest met de zittingen naar beneden zo op het dak van zijn Peugeot 205 gelegd worden. Er werden 2 touwtjes door de open ramen binnendoor gestoken en daarna aan de spiegels vastgemaakt!

Zou dat goed afgelopen zijn?

Op zondagochtend werd het mijn gewoonte om naar Bourbon te rijden, om de krant “La Montagne” met de zondag bijlage en tv gids te halen. Als traktatie voor ons zelf, we aten altijd zelf gebakken bruin brood, nam ik dan een verse baguette en verse salami, de Rosette de Lyon was onze favoriet, mee.

Het leuke was dat ik daar altijd wel een bekende tegen kwam, hetzij een Nederlandse bekende of een Franse van de patchclub of één van de buurvrouwen. Dan stonden we op de parkeerplaats, lekker in de zon even bij te praten.

Zodra je Bourbon binnen reed, was beneden aan de steile afdaling het Casino gelegen. Niet de “Casino” kruidenierswinkel, maar een echt Casino met rijen gokkasten, speeltafels met een croupier en waar op gezette tijden de “Rien ne va plus” (niets gaat meer)  weerklonk na de inzet.

Wij kwamen daar twee keer per jaar om een gokje te wagen. Als Ymer en Elly kwamen, hij had dan een vast bedrag uitgetrokken om te vergokken.

Het gerinkel van rollende munten met het daarbij behorende geluid van de gokmachines, oudere dames die met emmertjes vol muntstukken rondliepen, wekten toch wel enige verwachting op.

Meestal was het verliezen geblazen, maar één keer won Ymer toch een leuk bedragje, waar we heel de week van “gratis” op terrasjes konden zitten!

Als mijn zus er was, ging ik ook altijd met haar een gokje wagen, we hadden een vast klein bedrag allebei als inzet. Was de één al blut, dan speelde de ander verder en een eventuele winst deelden we dan. Ooit was dat misschien vijf euro!

Dus de emmers vol muntstukken gingen aan ons neus voorbij en de gigantische bedragen die bij de machines stonden vermeld, die er op een bepaalde datum uitgekeerd waren, waren voor ons alleen maar interessante getallen.

Maar niet getreurd, het was altijd leuk en een beetje spannend.

Toch na ruim 10 jaar op de campagne, met genoeg bezigheden, uitstapjes en waar ik het naar mijn zin had, bekroop me soms het gevoel dat “de wereld aan me voorbij ging”, zoals ik het uitdrukte.

Iedere avond om half zeven, je kon de klok er op gelijk zetten, zag ik als het donker was de lichten van een auto schijnen, ver weg aan de overkant in de heuvels.

Misschien was het na al die jaren een beetje teveel campagne geworden. Aan het eind van je eigen weg wonen met als naaste buren de koeien en de schapen en als je geluk had, dan kwam de postbode een paar keer per week langs.

Als je even wilde wandelen, kon je alleen maar op ons eigen weggetje heen en weer lopen. Een beetje overdreven uitgedrukt, ik kende daar ieder grassprietje! Hoewel ik genoot van de weelde aan wilde planten die daar groeiden en van de geplukte bloemen kon ik leuke boeketten maken. ! Een rondje lopen vanuit huis, stond ongeveer gelijk aan de training voor de vierdaagse!

Joep, had dat gevoel “van de wereld afgesloten zijn” niet, maar hij snapte het wel.

Soms als we door een dorp reden, waar wel winkels waren, dat zei ik wel eens tegen Joep: “Lijkt het jou ook niet leuker om aan de rand van een dorp te wonen, beetje meer in de bewoonde wereld? Dan kun je even lopend naar de bakker of de krant halen!”

Langzamerhand begon dat idee toch aantrekkelijk te worden.

In principe wilden we dan ook wel wat kleiner gaan wonen en ook wat minder grond hebben. Het werd, wikken en wegen, alles werd besproken met de kinderen en voors en tegens werden afgewogen. Dat alleen al duurde een aardig poos, voordat we een beslissing konden en durfden te nemen.

Want wat lieten we dan wel niet achter? 

Alles wat we in al die jaren tot ons paradijsje hadden gevormd; onze fijne tijd daar, maar met onze herinneringen, die we dan gelukkig wel mee zouden kunnen nemen!

Lancelot en de hennen waren er niet meer, ooit spoorloos verdwenen.

De twee katten van Suzanne hadden we al wegens ouderdom in moeten laten slapen.

Smurf was op eigen houtje verhuisd, hij had er voor gekozen om bij de buren te gaan wonen!

Vlek en Carbone zouden mee kunnen verhuizen

Maar ja, wat te doen met Mies en Floyd, die hadden ruimte nodig?

                                                    ****


RECEPT

Franse appeltaart

Ingrediënten:

-  1 rol kant en klaar bladerdeeg
of vierkante plakjes en die dunner uitrollen.
- 8 appels, afhankelijk van de grootte.
- klontjes roomboter
- amandelpoeder
- kaneel en honing


Verwarm de oven voor op 210 graden.

Rol het kant en klare bladerdeeg met het bakpapier uit in de vorm en snijd de randen bij.
Indien niet verkrijgbaar in Nederland, rol dan een aantal vierkante plakjes bladerdeeg dunner uit en bekleed de van bakpapier voorziene vorm er mee.
De appels schillen en in kleine stukjes snijden en zachtjes in een beetje roomboter in een anti aanbakpan op het vuur laten smoren. Strooi er naar behoefte wat suiker en kaneel over en 1 eetlepel honing.

Prik gaatjes in de deegbodem en strooi op het deeg in de bakvorm een laagje amandelpoeder. Verdeel vervolgens de warme appelstukjes in de vorm en zet deze gelijk onder het midden in de voorverwarmde oven, gedurende ongeveer 30 minuten.

Lekker bij een kopje thee of koffie, maar héérlijk als dessert met crème fraîche.

                                                            ****

Volgende hoofdstuk

Het volgende hoofdstuk komt 1 november a.s.

Ben even druk met iets anders!

Tot dan.

Groetjes Sylvia

IN DE LOOP DER TIJD (2)

Van een vriendin hoorden we, dat er een soort paardenfluisteraar bij ons in de buurt op een kasteel een workshop kwam geven.

Het ging er om, om met de paarden op een meer natuurlijke manier te communiceren.

Aangezien Suzanne in Turkije woonde en Mies en Floyd niet meer bereden werden, longeerde Joep ze regelmatig om wat meer beweging te krijgen.

Maar dat was altijd een heel gedoe, als je de ring met lint had afgezet, was het moeilijk om ze om de beurt te longeren. Het liefst deden ze dat samen.

Carbone zat dan, nergens bang voor, op de millimeter buiten de afgezette ring het spektakel van; stap, draf en keren gade te slaan.

Wij gingen ook naar die workshop en dat was zo interessant dat we daar een manier leerden om te longeren, zonder afzetting en door je eigen lichaamstaal te gebruiken.

Na geduldig oefenen met M&F, ging het eigenlijk vanzelf. Joep gaf in het midden aanwijzingen en de twee heren kregen er ook steeds meer plezier in.

Ze luisterden prima, als Joep riep: “KEREN”, dan stonden ze gelijk op de “rem” en hup dan gingen ze de andere kant op.

We vonden het zelf ook verwonderlijk dat het zo goed werkte!

Onze vaste oppas, de ouders van een vriend van Leontine, kwamen uit Nederland oppassen als wij bijvoorbeeld samen naar Turkije of Nederland gingen.

Wij deden hen daar een groot plezier mee en zij hadden ook nog een leuke vakantie.

Onze vriend, hij was ook gek op paarden, was helemaal onder de indruk.

Hij vroeg aan Joep: “Zouden ze het bij mij ook doen?”

Dus Joep gaf een demonstratie met onze vriend ook in het midden van de denkbeeldige cirkel.

M&F waren het al zo gewend, dat onze vriend het toen wij weg waren, na nog wat oefen met ze, het ook voor elkaar kreeg. Hij genoot er van en was reuze trots.

Toen Joep zestig jaar werd in 2002, kwam zijn broer uit Nederland op verjaarvisite.

Als verrassing had hij de beide moeders meegenomen.

Zij waren toen resp.84 (┼2013)en 86 (┼2008) jaar.
Dat werden voor ons toen tien dagen van intens goed opletten.

Hoewel ze beiden nog goed ter been waren, hielden we ze toch goed in de gaten bij het in en uit stappen van de auto, opletten bij het lopen op ongelijk plaveisel.

We vroegen ook elke dag of ze hun pillen hadden ingenomen en soms was het dan: “Oh, goed dat je het zegt, bijna vergeten!”

We wilden in die tien dagen dat ze er waren niet met ze bij de afdeling “Urgence” in het ziekenhuis terecht komen.

De eerste dag namelijk al, hoewel het niet de eerste keer was, dat ze bij ons in Frankrijk waren, kwam mijn moeder al struikelend vanuit de zitkamer de keuken in. We hadden daar twee treden naar beneden!

Om een echte valpartij te voorkomen, maakten we van oranje gekleurd plakband een waarschuwingskruis op de treden en dat werkte prima.

Als de dames om tien uur op bed lagen, dan konden wij met Joep zijn broer ook min of meer relaxen. We hoefden alleen maar op onszelf te letten en in de gaten te houden wanneer de bodem van de wijnfles in zicht was!

We zaten op het terras en we genoten van de mooie sterrenhemel, niet vervuild door lichtreclames of straten vol met lantarenpalen.

We zagen vallende sterren en van tijd tot tijd kwamen er satellieten over totdat we er door het omhoog kijken, een stijve nek van kregen!

En dan genoten we van de hoorbare stilte, hadden vertrouwelijke gesprekken en keken uit op de nog net zichtbare contouren van de koeien, die onder een eik lagen!

Een andere keer zaten we in één week tijd maar liefst twee maal bij de “Urgence” in het ziekenhuis in Moulins.

Leontine was over met een vriendin en de dames hadden een druk programma!

Johan zou ze tennisles geven, dat leverde een knieblessure op, dus naar de “Urgence”. Er werden foto`s gemaakt, maar er was gelukkig niets ernstigs aan de hand, maar het was wel pijnlijk.

Bij het verzorgen van Mies en Floyd ging Mies “per ongeluk” op Leontine haar tenen staan! Met het gewicht van een paar honderd kilo er op, kan dat behoorlijk pijn doen. Naar de “Urgence”, er werden weer foto`s gemaakt en inderdaad gebroken kleine teen en die werd ingetapet om te genezen.

De rest van de week bleef het bij piano spelen en rustig fietsen.

Op een keer waren we in Moulins het venduhuis ingelopen. Zomaar om er eens rond te kijken. Toen zagen we op de kijkdagen toch wel een paar leuke dingen en besloten om naar de veiling te gaan.

Het was voor ons de eerste keer en we vroegen ons af hoe het veilen zou gaan.

Ik zei al tegen Joep: “Dan moet je tijdens het bieden niet met je hoofd knikken of bijvoorbeeld aan je neus komen!”

Zo zag je dat wel in films gebeuren en stel je voor dat je dan de meest rare dingen gekocht “zou” hebben!

Maar daar hoefden we ons geen zorgen over te maken, het was prima geregeld.

Bij binnenkomst kreeg je een soort spiegelei bordje met daarop een duidelijk geschreven nummer. Je overhandigde bij het verkrijgen daarvan een blanco getekende cheque! Vond ik toch een beetje link, maar iedereen deed het!

Het was een handig systeem, want als je ergens op wilde meebieden, hield je alleen maar het bordje omhoog en als je de laatste bieder was, dan riep de veilingmeester:”Adjugé”,  (toegekend)  schreef je nummer op en tikte het met de hamer af.

Als je dan de volgende dag je gekochte spullen op kon halen, overlegden zij keurig je afgegeven blanco getekende cheque, ingevuld met het bedrag van de factuur.

Op deze manier hebben we hele leuke veilingen meegemaakt, er heerste altijd een ontspannen sfeer en je zag er vaak dezelfde mensen, vaak brocanteurs.

Wij kregen via via het verzoek om eens uit te kijken naar een mooie kast, klok of tafel. 

Ze konden Joep daar geen groter plezier mee doen, want dan kon hij in zijn atelier, bijvoorbeeld een oude tafel ophogen, afschuren en opnieuw lakken.

Nu nog zitten we dagelijks aan zo een opgeknapte tafel, afkomstig uit de keuken van een kasteel, kijken we hoe laat het is op onze comtoise klok en staat mijn oude glaswerk op een oude broodkist.

                                       **********
RECEPT

WITLOFSOEP met salade en kip

Ingrediënten:

- 5 stronkjes witlof
- 1 rode ui
- 1 prei wit
- 1 theelepel tijm of takje verse tijm
- 1 klein blikje mais
- 1 liter groentebouillon
- scheutje zonnebloem olie
- optioneel: scheutje kookroom of crème frâiche

Was de stronkjes witlof en snijd de groene achterkanten er af, snijd de stronkjes in grove stukken.
Snijd de ui en het wit van een prei in stukjes.
Bak de ui met de prei en witlof aan in een scheutje olie, voeg de tijm en de uitgelekte mais toe. Houd wat mais achter om later de soep mee te garneren. 
Giet plusminus driekwart van de bouillon er bij en laat alles zachtjes garen.

Pureer de soep, voeg indien nodig nog wat bouillon toe tot de gewenste dikte, maak verder op smaak met peper en zout.
Ook lekker met een scheutje kookroom of crème frâiche.

Garneer de soep in de kom met wat van de achtergehouden mais en wat bieslook.

                  Past goed bij een salade met gebakken of gegrilde kipblokjes.

                                                               ***