Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

zondag 15 juni 2014

AANSCHAF INBOEDEL EN VERHUIZING.



We hadden twee maanden de tijd om een inboedel bij elkaar te vergaren.
Vergaren was iets anders dan zomaar kopen, vond ik.
Hoewel de meeste vergaarde spullen moesten ook betaald worden
Kopen was in mijn optie een kwestie van naar de woninginrichter gaan en zeggen: “Doet U dit maar en dat. Kunt U het gratis bezorgen?”
“Ja, zeker Mevrouw en Meneer, wat is het adres?” zou de verkoper dan blij met zo een order antwoorden.
En dan onschuldig antwoorden: Saint-Plaisir, Frankrijk!!


“Frankrijk? Sorry, Mevrouw en Meneer zo ver komt onze bezorgdienst niet zou hij dan spijtig moeten zeggen.
Een goede verkoper zou alsnog aanbieden om een regeling te treffen, maar wat zou dan het eindbedrag van de rekening zijn?
Wij wilden het eindbedrag van de rekening voor de inrichting acceptabel houden, zonder er armoedig bij te zitten.
Vijf kamers gaan inrichten naar ons eigen idee, rekening houdende met de kleuren in de diverse kamers en het karakter van het huis.
Een heerlijke uitdaging!

De inrichting moest in ieder geval berekend zijn op zes personen, vonden wij.
Het eerste doken we de zolder van mijn moeders huis op, waar we nog het één en ander hadden opgeslagen.
Een bureau, hanglampen, mijn serie Keulse potten, de klok met diverse prullen, waar we leuke herinneringen aan hadden, kwamen nu goed van pas.
Vervolgens begon ik alle rommelmarkten af te lopen, waar ik leuke koopjes op de kop kon tikken.
Voor een donkerbruin buffetkastje van vijfentwintig gulden waren drie gegadigden voor me.
Uiteindelijk kwam ik er mee thuis, de klep van mijn Panda half open en de hoekjes en gaatjes gevuld met klein spul.
Via een kennis hoorden we dat er meubels ingezameld werden voor de boeldag van de kerk.
We gingen daar kijken en kochten onder andere: een dressoir, een driezitsbank, een onverwoestbare salontafel, gemaakt van een wagenwiel, een strijkplank, een defecte motormaaier en 4 houten tuinstoelen voor zachte prijsjes.
Het meest in mijn schik was ik met twee houten ledikanten van voor de oorlog, waar Joep aanvankelijk niets in zag, maar voor zeventien gulden en vijftig cent konden we niet toppen.
Ik had het idee om ze op te knappen en ze crème te verven voor de Groene kamer.
Joep, voerde het idee uit en na eindeloos schuren, plamuren en verven waren ze voor mijn gevoel het einde.



Op het hout kwamen we nog een tweecijferig telefoonnummer uit Assen tegen.

Mijn abonnement op "Ariadne” wierp zijn vruchten af.
Met in gedachten mijn diepe vensterbanken en hoge ramen, die vroegen om een fleurige aankleding, kocht ik tientallen meters stof.
De gordijnen wilde ik met strikjes op een roede hangen en opnemen met een “embrasse” .
Met passen en meten werd de meeste tijd versleten.
Mijn moeder en ik lieten de naald van de naaimachine in hoog tempo over de lappen stof heen razen.
Gordijnen, spreien, dekbedhoezen, ronde tafelkleden en top kleedjes waren het resultaat.
Vervolgens kwam er een lange eettafel met zes stoelen, diverse bedden en nog eens drie buffetkastjes.
De keukeninrichting en serviesgoed schaften we nieuw aan, evenals de matrassen.
Ruimschoots op tijd hadden we alles bij elkaar.
Van eierdopjes tot en met schoffel.

Ondertussen hadden we ons al gebogen over de mogelijkheden om dit alles in één keer te vervoeren.
Een erkende verhuizer vonden we te prijzig.
Aanbiedingen om voor chauffeur te spelen hadden we genoeg. Dus een bus huren leek ons het beste.
Op advies van de verhuurder, huurden we uiteindelijk een kleine vrachtwagen. Gezien de afstand zou het comfortabeler zijn om die af te leggen in een kleine vrachtwagen dan in een overbeladen busje.

Twee vrienden van Suzanne, met een groot rijbewijs, zagen het helemaal zitten om als truckers te fungeren.
Ervaring in het rijden en kaartlezen hadden ze ruimschoots, want ze zaten in het leger.
Op een zonnige zondag hielden we in de tuin een werkbespreking. De aankomende truckers zagen zich al professioneel pauzeren met een broodje bal…………
De taken werden verdeeld; de jongelui zouden alles inladen.
De spullen stonden her en der opgeslagen en Leontine hield de checklist bij, zodat er niets vergeten zou worden.
De jongens zouden na het inladen `s avonds met de vrachtwagen vertrekken. Suzanne met haar vriendin zouden de volgende ochtend vroeg in hun Peugeot starten.
Leontine bleef thuis, want ze had vakantiewerk en zorgde voor de kat.

Wij zouden met Dixie, de hond, een dag eerder vertrekken naar Frankrijk.
We mochten ons verder niet meer met de verhuizing bemoeien.
Prettig geregeld!

We hadden inmiddels regelmatig papieren van de notaris ontvangen, die we getekend terug moesten sturen.
Op één van deze documenten moesten we zelfs onze handtekeningen door de politie late legaliseren.
Voor de politie was het een niet alledaagse bezigheid, maar na ons verzoek kregen we hun volledige medewerking.
Om de notaris niet al te veel te teleurstellen, lieten we er iets fraais van maken, compleet met stempels, titels en namen.

We informeerden bij de douane of er papieren voor het uitvoeren van de meubels nodig waren, maar sinds negentien tweeënnegentig hoefden dat niet meer voor goederen voor eigen gebruik.

De notaris had ons steeds verzekerd van het feit dat hij ons bijtijds bericht zou sturen, wanneer we het huis konden betrekken. Het transport van de akte zou via een volmacht plaatsvinden, dus daar hoeden we niet bij te zijn.

Op maandag 11 juli hadden we nog steeds niets gehoord.
We draaiden het telefoonnummer van de notaris om een afspraak te maken om de sleutels op te halen.
Tot onze schrik kregen we via een bandje te horen, dat het kantoor heel de week, vanwege vakantie was gesloten.
De “Quatorze Juillet” gooide roet in het eten.
Niet dat we deze belangrijke datum voor de Fransen genegeerd hadden, nee we hadden hoogstens gedacht dat het kantoor die dag en de vrijdag er na gesloten zou zijn. Hadden ze uiteindelijk een lekker lang weekend.

Alles was geregeld, de vrachtwagen gehuurd, de jongelui hadden snipperdagen opgenomen, was nog passen en meten om tot een datum te komen, dus we konden niets meer veranderen.
We lieten ons niet gelijk uit het veld slaan en vroegen via inlichtingen het telefoonnummer van de “Gendarmerie” in Bourbon op.
We wilden weten waar “Mr.Dubois”  woonde en vroegen zijn telefoonnummer.
We zaten thuis eerst te zweten op een concept voor ons gesprek. Toen we dat op papier hadden staan, kon Joep dus in redelijk vloeiend Frans ons probleem uit de doeken doen.
We merkten al snel dat Joep hierdoor voor “vol” werd aangezien en hij kreeg een stortvloed van Frans over zich heen, waarvan het zweet hem voor de tweede keer uitbrak.
Uiteindelijk lukte het, Mr.Dubois woonde in een andere plaats en we kregen zijn telefoonnummer.

We kregen het niet cadeau zogezegd, want terwijl Joep hardop alle “soixante- dix” en “soixantes” herhaalde schreef ik het vlug voluit op, om er zeker van te zijn dat we bij het vertalen geen fouten zouden maken.
Na een half uurtje rust, waagden we de sprong en draaiden het gegeven telefoonnummer.
“Niet thuis”, natuurlijk  "en vacances” was onze conclusie.
Een dag later probeerden we het weer op allerlei tijdstippen, maar hij bleef op vakantie.
“Wat moeten we nou?” vroeg ik aan Joep.
“Inbreken in ons eigen huis is de enige oplossing” antwoordde Joep en liep strijdlustig naar de schuur om te kijken of we in het bezit van “inbrekersgereedschap” waren!
Met een ijzeren koevoet om het hek te forceren en voor mij  vreemd uitziende dunne en dikke dingen, die om een hoekje konden werken, moest het lukken.
We waren van plan om de deur van de Blauwe kamer naar de garage te forceren. We wisten dat de garage niet op slot zat.

Op de veertiende juli gingen we voor dag en voor dauw op pad. De Parijzenaren deden hetzelfde dus stonden we beneden Parijs langdurig in een file.
We hadden alle tijd om de bepakte auto`s te bekijken.
We zagen katten, die rustig op de hoedenplank zaten, alsof ze thuis op de vensterbank zaten.
 Marmotten in kooitjes, stapels stokbroden, slapende Oma`s, krant lezende Opa`s, hangerige kinderen en stoere binken met grote zonnebrillen – de zon kwam nog maar net kijken – met een gebruinde arm buitenboord; eigenlijk best gezellig.
Minder gezellig werd het toen iedereen bij hetzelfde wegrestaurant ging stoppen.

In de stralende zon reden we tegen de middag onze eigen weg op.
Het ijzeren hek had Joep met behulp van de koevoet snel open.
Wat een genot was het om eindelijk na twee maanden voor ons eigen huis te staan.


We tilden Dixie, uit de auto, vanwege zijn artrose en na wat rek-en strekoefeningen ging hij gelijk op onderzoek uit.
We liepen een beetje onwennig rond en gingen eerst op het terras een sigaret roken (toen nog wel!).
De hagedissen schoten schichtig heen en weer en verdwenen razendsnel tussen de stenen.
Daar zaten we dan op de grond van ons terras.


We moesten het nog tot ons door laten dringen, eindelijk ons eigen stekje in Frankrijk!
We gunden ons niet veel tijd om te mijmeren en om van de omgeving te genieten.
De vraag was, “Hoe komen we in het huis?”
We openden de deur van de garage en bestudeerden met een vakkundig inbrekersoog het slot van de Blauwe kamerdeur.
Er zat geen deurknop op en tot onze verbazing zat de deur niet op slot.
Slechts met een simpele schroevendraaier had Joep de deur zo open.
Was dat even een meevaller!
We keken elkaar verrast aan en moesten lachen, toen we op de grond van de Blauwe kamer twee bossen met sleutels zagen liggen!
Was het de vooruitziende blik van “Mr.Dubois”  geweest en zijn manier om huizen op te leveren?
Met de sleutels in onze hand liepen we door het lege huis naar de voordeur om hem te openen.
De officiële opening van ons huis gebeurde dus van binnenuit……….


                      *************************

RECEPT.

HAVERMOUTPAP MET APPEL


"Superfood" nieuw? wel nee dat bestond vroeger ook al!

Wie kent niet het bordje havermoutpap van vroeger?
Ik wel en toen vond ik het niet lekker, zo slijmerig en zoet.

Hier mijn variatie, welke ik soms als ontbijt neem.

Neem drie gelijke delen van:
- havermout
- water 
- melk.
Breng dit al roerend aan de kook.
Schil een appel en voeg deze in stukjes gesneden toe en bestrooi die rijkelijk met kaneel.
Laat de appel even mee pruttelen en doe de pap in een grote kom of op een bord.
En zo vind ik het wel lekker!.

Ik voeg geen suiker (i.v.m. diabetes type 2) toe en ook géén boter, maar dan kan natuurlijk wel.
                                                ****************

Te laat.

Inderdaad, dat ben ik met het plaatsen van een
nieuw hoofdstuk.
Reden?

Vakantie houden 
DAARGINDS 
in groene heuvels,
©Daarginds

maar dan in andere groene heuvels, dan waar
ons stekkie was.



Nog even geduld s.v.p.,
ik doe mijn best.

À Bientôt

groetjes Sylvia.