In een zomer vakantie.
Op een ochtend werden we door Dixie, onze al
bejaarde golden retriever, wakker gemaakt. Hij stond kwispelend naast ons bed
met een pantoffel in zijn bek, zijn oren in de hoogste stand en maakte een
nogal uitgeslapen indruk.
Soms is dat wel eens anders, want dan lag hij nog
te slapen op de bank in de kamer. Hij lag dan ontspannen op zijn rug, de
achterpoten wijd en zijn voorpoten kruiselings over zijn ogen. Als hij ons dan
hoorde, nam hij de moeite om een voorpoot iets te laten zakken en keek ons dan
een beetje verstoord aan.
Deze riante
houding had hij te danken aan het feit, dat hij artrose in zijn poten had en het
volgens de dierenarts beter was om hem niet op een koude stenen vloeren te
laten liggen. Wij maakten dus elke avond zijn "bed" op de bank, zodat
hij kon kiezen tussen de bank, zijn mand en als het te warm werd, toch…. de
koude stenen vloer.
Deze ochtend maakte hij een energieke indruk, met
een pantoffel in zijn bek en met zijn kwispelende staart deelde hij rake
klappen uit tegen de zijkant van ons oude opgeknapte ledikant.
Zoals op bijna elke zomerochtend, zag ik de zon al uitbundig door de spleten van
de luiken schijnen. Toen ik op de klok
keek, zag ik dat het al negen uur was, de zon had er dus al een paar uurtjes
opzitten. Ondertussen hoorden we steeds een koe hard loeien.
Dixie bleef nadrukkelijk aanwezig; gooide de pantoffel nonchalant in zijn mand en haalde in de
keuken een schoen en begon opnieuw streng te kijken en te kwispelen. Er zat
niets anders op dan aan deze uitnodiging gehoor te geven en we stonden op.
Het eerste wat we na het opstaan deden, waren de
gordijnen van de tuindeuren opentrekken.
Elke ochtend opnieuw of het nu mooi of slecht weer
was, genoten we van het uitzicht.
Voor ons liggen de weiden, glooiend aflopend naar
de weg, hemelsbreed zo'n twee honderd meter verderop. Vervolgens maken de
weiden achter de daken van de huizen van onze buren, Didier en Ginette, 's
zomers nog een familie uit Parijs en een ouder echtpaar, weer een stijgende
lijn.
De weiden worden door de "bocage" verdeeld
in speelse, ongelijke vlakken. In de verte zien we hier en daar wat witte
stipjes tegen het groen afsteken. Grote oude eiken en andere begroeiing zorgen ervoor dat de witte Charolais koeien
en schapen zomers in de schaduw kunnen liggen
In de weide, grenzend aan onze tuin, liepen de
koeien van Claude, die zelf twee kilometer verderop woonde.
Joep liep in zijn kamerjas met Dixie naar buiten
om even een eerste verkenningstocht te maken.
Dit hield in dat Dixie hier en daar zijn poot
optilde en meestal ook mijn rozen besproeide terwijl Joep wantrouwend de hoogte
van het gras bestudeerde in verband met zijn maaipsychose.
Inmiddels waren we al in het rijke bezit van vier
maaimachines.... in diverse uitvoeringen.
Terwijl ik in mijn nachtjapon in de keuken de
elektrische ketel met water aan zette om thee te maken hoorde ik ineens roepen:
"Syl, er loopt een kalfje in onze tuin, links bij de coniferen".
Ik riep zonder gelijk te gaan kijken terug:
"Doe hem Dixie's zijn riem om !"
Het leek me heel logisch, want wij hadden een
zogenaamde slip-over halsband/riem ineen. In Westerns zie je cowboys min of
meer hetzelfde doen met lasso's. Alleen
zitten cowboys op een paard en gooien dan losjes vanuit de pols een lasso,
meestal in één keer raak, over de hals van een koe.
Joep in
zijn iets andere outfit kwam terug naar de keukendeur en zei lachend:
"Joh, dat past niet. Van dichtbij is dat kalfje nog groter dan een
shetlander en zijn moeder staat aan de andere kant van de coniferen te
loeien".
Omdat Joep de neiging heeft om nogal eens te
overdrijven, liep ik ook naar buiten om de door hem aangegeven afmeting te
controleren.
Inderdaad, tegen de coniferen aangeplakt stond een
fors uit de kluiten gewassen wit kalf. De moeder probeerde aan de andere kant
van de coniferen haar kind te besnuffelen en nam en passant een paar beste
happen uit onze conifeer.
"Kan hij niet terug door datzelfde gat
?" zei ik heel optimistisch tegen Joep.
Joep deed een paar passen in de richting van het
kalfje, maar dat begon al gelijk een beetje zenuwachtig heen en weer te lopen.
"Nee, dat wordt niks en misschien bezeert hij zich nog aan het
prikkeldraad"
"Weet je wat " zei Joep, "Als jij
nou naar boven, naar het hek loopt en dat openhoudt, dan probeer ik het kalfje
daar naar toe te drijven".
"Laten
we dan eerst Dixie naar binnen doen, want als hij meeloopt vliegt dat kalfje
misschien de verkeerde kant op " zei ik , terwijl ik Dixie door de
keukendeur naar binnen liet.
Dixie ging
achter de tuindeuren verongelijkt staan kijken en je zag hem denken:
"Hè, nou begon het net leuk te worden !"
Ik liep dus in mijn nachtjapon naar boven zo'n
vijftig meter verderop naar de ingang van de wei. " Kan die?!" riep
Jaap à la minute."
Neen, hoe moet dat hek nou open ?" gilde ik
verstoord terug, terwijl ik naar de in mijn ogen ingewikkelde sluiting van het
hek keek. Jaap stond met verheven stem terug te schreeuwen: "Eerst die pin
aan die ketting eruit halen, dan die handel naar rechts en dat ding met een oog
over die pin halen ". Het leek wel op de instructie van een breipatroon
.Gelukkig liet ik geen steek vallen en kreeg ik het hek open.
"Kan die?!" riep Jaap weer terwijl hij
met een stok in zijn hand op enige afstand van het kalfje de wacht hield..
"Even wachten, ik moet ook nog een stok pakken. Ja, hij kan" riep ik,
terwijl ik de paal met zwabberend prikkeldraad voorzichtig een stukje van zijn
plaats tilde.
Ondertussen waren de andere koeien in de weide met
hun kalfjes, afgaande op het geloei van moeders ook een kijkje komen nemen. Ze
stonden nieuwsgierig rond te kijken en liepen aan de andere kant van de coniferen
een paar stappen met het kalfje mee.
"H-é-k open, h-e-k open, daar komt hij! " hoorde ik Joep ineens
roepen, want we konden elkaar niet meer zien, vanwege de andere rij coniferen.
Ik tilde de paal met het zwabberende
draad razendsnel van zijn plaats om een grotere opening te krijgen. Wijdbeens
met in mijn linkerhand de stok, stond ik als een politieagent het kalfje de weg
te wijzen. Ingespannen stond ik iedere stap van het kalfje te volgen, maar hij
liep op zijn dooie akkertje en helemaal niet bang de wei in.
Ineens hoorde ik paniekerig: "H-é-k dicht,
h-é-k dicht!". Ik keek op en zag die hele kudde koeien komen aanstormen.
Sneller dan snel verrichtte ik alle handelingen in
omgekeerde volgorde, terwijl Joep naar
boven kwam rennen en overbodig vroeg: "Is het dicht?"
"Al lang" zei ik aanvankelijk
triomfantelijk, met het bloed op mijn
vingers.
Toen de vraag tenslotte goed tot me doordrong zei
ik nijdig: "Ja, natuurlijk is het dicht, je denkt toch niet dat ik zo stom
ben om met een hek wagenwijd open te blijven staan, als er een kudde koeien op
me af komt stormen ?"
Toen we ons omdraaiden en ik met enige waardigheid
met één hand mijn decolleté op orde bracht, stonden we zowat neus aan neus met
de koeien en kalfjes. We voelden hun hete adem in ons gezicht, zij stonden uit
te hijgen van dit sprintje, uiteindelijk hadden ze zojuist een behoorlijke
helling genomen.
***************************
TUTTI-FRUTTI PLAATCAKE.
Vierkante bakvorm
23 x 23 cm, eventueel met uitneembare bodem.
Ingrediënten:
- - 180
gram roomboter op kamertemperatuur
- - 150
gram suiker
- - 4 eieren op kamertemperatuur
- - 100
gram abrikozenjam
- - 1
theelepel kaneel
- - 200
gram zelfrijzend bakmeel
- - 30
gram walnoten
- - 150
gram tutti frutti
Verwarm de oven voor tot 175 graden.
Vet de bodem van de bakvorm in en bedek de bodem met bakpapier.
Laat de tutti-frutti weken of kook de vruchten een paar minuten voor in een beetje water met kaneel. Af laten koelen en goed uit laten lekken.
Klop in de keukenmachine of met de mixer eerst de suiker met de boter
zacht.
Voeg vervolgens een voor een de eieren er bij en dan de abrikozenjam en 1
theelepel kaneel.
Zeef het bakmeel met een snufje zout en mix het geheel tot een mooi glad
beslag.
Schep het beslag in de bakvorm en strijk het glad.
Verdeel vervolgens de tutti-frutti en de in stukjes gebroken walnoten
over het beslag.
Bak de cake in ongeveer 30 minuten gaar en goudbruin.
Laat afkoelen op een rooster.
Verwarm nog een beetje abrikozenjam met een eetlepel water en bestrijk de
plaatcake er mee.
Lekker bij een kopje thee of koffie.
Ook als dessert te gebruiken met
slagroom en een bolletje vanille ijs er bij.
********************
Prachtige tekening van je dochter van Dixie!! Ze kan er wat van-doet ze er ook mee of alleen voor eigen plezier?
BeantwoordenVerwijderenSchitterend verhaal en je breekt het weer af op een spannend moment....
Jammer weer 2 weken wachten,al hoewel met al deze drukke dagen vliegen ze misschien om.
groetjes,Truus uit Drenthe
Jammer, maar ik had net een hele grote spontane reactie geschreven en deze is nu ineens verdwenen. Ik heb dat wel vaker hoor, of het aan de muis of aan mijn pc ligt....ik weet het niet. In ieder geval; ik lag in een deuk van je verhaal en heb weer genoten. Ik hoop dat deze reactie wel pakt. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderen