Op een eveneens weer zonnige ochtend, stond ik in
de badkamer op het punt om eens een uitgebreide dip te nemen.
We hadden al ontdekt, dat er waarschijnlijk in ons
onderbewustzijn potentiële viespeuken schuilden!
Want was er niet gemakkelijker dan zo uit je bed
een korte broek met hemdje aan te schieten en met een kopje thee buiten rond te
lopen of op het terras de eerste zonnestralen te begroeten.
Om dan vervolgens te vergeten dat er nog gepoedeld
moest worden, omdat we ons toch vaak gelijk in het zweet werkten met onkruid
trekken, zagen, sjouwen of andere buiten werkzaamheden.
Weliswaar regelmatig onderbroken door koffie en
eetpauzes.
Het badderen werd dan verschoven naar het eind van
de middag voordat we ons bijvoorbeeld weer onder de mensen zouden begeven!
Deze ochtend hadden we een bezoek aan “France Telecom” in Moulins op de agenda
staan om een telefoonaansluiting te regelen.
Joep, was Dixie aan het uitlaten en ik kon de
aanblik van het lege bad niet weerstaan.
Om vooral maar geen zonnestraaltje te missen, had
ik de ramen van de badkamer wijd open gezet. Het permanent aangebrachte horrengaas
aan de buitenkant van de kozijnen zorgde er voor, dat ik niet op mijn qui-vive
hoefde te zijn voor eventuele grote en of kleine stekende engerds.
Toen het bad vol was en het badschuim een
heerlijke landelijke lavendelgeur verspreidde en ik op het punt stond er in te
stappen, hoorde ik ineens een mannenstem, voor mijn gevoel dichtbij, indringend
achter elkaar iets roepen.
In de stilte van deze ochtend, was dat wel het
laatste wat ik verwachtte.
Geïrriteerd dacht ik bij mezelf: “er is niemand
thuis, hoor!”
Een bel aan de deur hadden we niet en de deur was
niet op slot.
Ik liep in Evakostuum met een handdoek omgeslagen,
naar het raam, dat zit gelukkig nogal hoog, maar ik zag niemand.
Vervolgens sloop ik naar het open keukenraam en
verschool me achter de kapstok en ja hoor, daar liep de boosdoener.
Een klein gebruind, gevuld mannetje met blote
armen en een stok in zijn hand, die met een zoekende blik rondliep en alsmaar
“bête…., bêe-te…, bêe-te!!” riep, zoals wij “poes…poes…poe-oes roepen, maar dan
met meer decibels.
Gelukkig liep hij niet op onze grond, maar in de
weide ernaast, dus kon ik opgelucht concluderen, dat hij bij ons niets te
zoeken had!
Ik liet de “bêtes”
voor wat het was en dook het bad in.
Na enige tijd hoorde ik door de open ramen weer
stemmen, maar één er van herkende ik, het was Joep en ik hoorde goedgemutst “Bonjour Monsieur”.
“Ze zoeken het maar uit! “ dacht ik en dook nog
iets dieper in het schuim.
Een paar minuten later kwam Joep binnen en vroeg
overbodig:
“O, lig je in bad?”
Hij vervolgde opgetogen, terwijl hij tegen de
deurpost leunde: “Ik heb net kennis gemaakt met de buurman, nou ja buurman, hij
huurt de weide hiernaast en woont twee kilometer verderop”.
“Ik heb hem ook gezien, wat voor “bête” zocht hij?
Hij kwam zijn stier ophalen. Een joekel van een
beest en hij liep net als een hondje, aan een touw rustig achter hem aan!
De volgende keer als hij weer komt, vraag ik of
hij iets komt drinken, we moeten uiteindelijk een beetje contact met de mensen
hier krijgen”.
“Ja, lijkt me leuk, een volgende keer, want het
praat waarschijnlijk een beetje moeilijk vanuit het bad met een stier op het
terras erbij!”
Gelukkig waren we nog net voor de middagsluiting
op het kantoor van “France Telecom”.
Voordat we weg wilden gaan, vertoonde de “broyeur” weer één van zijn kuren.
Ondanks zijn dappere poging, gepaard gaande –
zoals altijd – met veel gekreun, bleef het water bij het doortrekken maar
stijgen in de pot.
Meestal ging het op het laatste moment nog goed en
slurpte hij alles gulzig weg.
Dit keer leek het erop, dat het fout zou gaan, dus
ik had in no-time de dweil, mop en emmer gepakt en stond in spanning af te
wachten wat er ging gebeuren.
Op het allerlaatste moment, nadat ik nog wat
paniekerig op de knop had staan drukken en mijn mond al open had om een
noodkreet richting Joep te sturen, verdween de watermassa gorgelend door de
afvoer.
Zo een grote hoeveelheid water ineens was hem kennelijk
toch te machtig, want aan de zijkant op de vloer verscheen een plas water.
Alle hulpmiddelen had ik bij de hand, dus geen
paniek.
Ik rukte de stekker uit het stopcontact en draaide
de waterkraan dicht en zei tegen Joep: “Zullen we gaan?”
Ik dacht, ik zeg niks want anders gaat hij hem
gelijk weer opnieuw afstellen en dat kon dan nog wel eens een poosje duren!
Het kantoor van France Telecom was gevestigd in een modern gebouw.
Een ruime sortering van telefoontoestellen met
toeters en bellen, met of zonder draad, lachte ons tegemoet.
Bij de balie werden we verwezen naar een andere
juffrouw achter een computer.
Thuis hadden we nog even wat trefwoorden in het
woordenboek opgezocht. We konden dus redelijk snel de reden van ons bezoek
duidelijk maken.
We wilden een telefoonaansluiting!
De vriendelijke juffrouw stelde ons in super
duidelijk te verstaan Frans een paar vragen.
Was er al een aansluiting? Hoe luidde de naam van
de vorige eigenaar?
Vervolgende rommelde ze wat op het toetsenbord van
de computer en schreef met duidelijk cijfers een nummer op een papiertje.
“Voilà!” ons telefoonnummer.
Wanneer wilden we aangesloten worden?
We keken elkaar onderzoekend aan, want om nou
gelijk ‘zo vlug mogelijk” te zeggen, vonden we een beetje brutaal.
Voordat we konden antwoorden gaf ze zelf al
antwoord: “Demain matin?”
“Morgenochtend? Qui, c`est bon!”
Vervolgens namen we de tarieven door en de
formulieren werden ingevuld.
Onze volgende stap was het uitzoeken van een
toestel.
Onze aansluiting voor de telefoon zat op een
ongelukkige plaats in de keuken, bij de WC deur, dus Joep voelde wel iets voor
een draadloze telefoon.
We bekeken diverse toestellen, maar ineens zagen
we ons al ontspannen op het terras zitten bellen naar Nederland, met als gevolg
een torenhoge telefoonrekening.
We besloten de goedkoopste wandtelefoon in een
vrolijke gele kleur te nemen.
Dan maar boven het gekreun van de “broyeur” uit
naar Nederland roepen: Alles goed hier, doei!!!”.
En wat ook niet onbelangrijk was, dat als de
stroom uitviel we toch nog gewoon ouderwets konden bellen.
Er werd ons gevraagd de volgende ochtend nummer
dertien te draaien, zodat ze konden controleren of de aansluiting goed was.
Buiten keken we elkaar onbegrijpend aan en Joep
zei verwonderd: “Volgens de Wildwestverhalen kan er nooit iets in Frankrijk,
alles komt "morgen” wel.
Wat wil je nog meer, we krijgen morgen telefoon!”
******************************
RECEPT
BIENENSTICH
Al jaren is de Bienenstich in onze familie een doorslaand succes!
Bij iedere gelegenheid of we maken die gelegenheid, komt hij op tafel!
Weliswaar kant en klaar vers gebakken, van de bakker uit het dorp in Limburg, waar onze dochter woont. Ik heb op diverse Duitse sites zitten zoeken naar een recept, waarvan het onderstaande recept mij het meest aansprak.
Dus proberen maar?!
Ingrediënten:
- 5 eieren
- 140 gram suiker
- 140 gram bloem
- 10 gram maïzena
- 2 theelepels bakpoeder
- geschaafde amandelen of amandelpoeder.
Voor de vulling:
- 1/4 liter slagroom
- 1 blikje vlaaifruit; kersen.
Verwarm de oven voor op 175 graden.
Vet een springvorm, diameter 26 cm in of bedek de bodem met bakpapier.
Splits de eieren.
Roer de eiwitten met een klein gedeelte van de suiker stijf en glanzend.
Klop de dooiers met de rest van de suiker mooi glad, lobbig en lichtgeel van kleur.
Spatel de gezeefde bloem, maïzena en bakpoeder door het dooier mengsel. Doe daarna voorzichtig de eiwitten er doorheen.
Vul de bakvorm, strijk het deeg gelijkmatig uit en strooi wat amandelpoeder met een beetje suiker over de bovenkant.
Bak de Bienenstich in plm. 25 minuten in de oven.
Laat hem een paar minuten afkoelen in de vorm. De zijkanten moeten los van de vorm zijn. Verwijder de vorm en laat hem helemaal koud worden, alvorens hem horizontaal door te snijden.
Smeer op de ene helft het vlaaifruit gelijkmatig uit. Klop de slagroom stijf, vermengd met een zakje "Klop-Fix". Spuit of smeer de slagroom op de kersen.
Leg de andere helft hier bovenop en bestrooi naar behoefte met poedersuiker.
Zet hem een paar uur afgedekt in de koelkast.
Conclusie: hij smaakt heerlijk, alleen zet ik op MIJN oven de temperatuur voortaan iets lager plm. 160 à 165 graden, zodat de bodem en zijkanten iets minder bruin worden. Dan maar een paar minuten langer in de oven laten staan.
******************
RECEPT
BIENENSTICH
Al jaren is de Bienenstich in onze familie een doorslaand succes!
Bij iedere gelegenheid of we maken die gelegenheid, komt hij op tafel!
Weliswaar kant en klaar vers gebakken, van de bakker uit het dorp in Limburg, waar onze dochter woont. Ik heb op diverse Duitse sites zitten zoeken naar een recept, waarvan het onderstaande recept mij het meest aansprak.
Dus proberen maar?!
Ingrediënten:
- 5 eieren
- 140 gram suiker
- 140 gram bloem
- 10 gram maïzena
- 2 theelepels bakpoeder
- geschaafde amandelen of amandelpoeder.
Voor de vulling:
- 1/4 liter slagroom
- 1 blikje vlaaifruit; kersen.
Verwarm de oven voor op 175 graden.
Vet een springvorm, diameter 26 cm in of bedek de bodem met bakpapier.
Splits de eieren.
Roer de eiwitten met een klein gedeelte van de suiker stijf en glanzend.
Klop de dooiers met de rest van de suiker mooi glad, lobbig en lichtgeel van kleur.
Spatel de gezeefde bloem, maïzena en bakpoeder door het dooier mengsel. Doe daarna voorzichtig de eiwitten er doorheen.
Vul de bakvorm, strijk het deeg gelijkmatig uit en strooi wat amandelpoeder met een beetje suiker over de bovenkant.
Bak de Bienenstich in plm. 25 minuten in de oven.
Laat hem een paar minuten afkoelen in de vorm. De zijkanten moeten los van de vorm zijn. Verwijder de vorm en laat hem helemaal koud worden, alvorens hem horizontaal door te snijden.
Smeer op de ene helft het vlaaifruit gelijkmatig uit. Klop de slagroom stijf, vermengd met een zakje "Klop-Fix". Spuit of smeer de slagroom op de kersen.
Leg de andere helft hier bovenop en bestrooi naar behoefte met poedersuiker.
Zet hem een paar uur afgedekt in de koelkast.
Conclusie: hij smaakt heerlijk, alleen zet ik op MIJN oven de temperatuur voortaan iets lager plm. 160 à 165 graden, zodat de bodem en zijkanten iets minder bruin worden. Dan maar een paar minuten langer in de oven laten staan.
******************
Wat een mooi uitzicht hadden jullie daar in Frankrijk.
BeantwoordenVerwijderenHeb weer genoten en kan eigenlijk niet wachten op de volgende aflevering.En de zeis???
Bedankt voor het recept-net jarig geweest,maar een taart is nooit weg.
gezellige dag
groetjes,Truus uit Drenthe
Alsnog gefeliciteerd Truus. De oplossing voor de zeis komt volgende keer.
VerwijderenWe hadden wel een mooi uitzicht, maar niet dat van de foto!
Groetjes Sylvia.