VERZEKERING AFSLUITEN.

Bij de bank werden we door de mevrouw van de ontvangstbalie, gelijk herkend als “Les Hollandaises”.

Ze was een typische Française, klein, zeer slank, donker haar, een pienter gezicht en zeer luchtig gekleed op deze warme dag.

We vertelden haar, dat we kwamen om geld op te nemen en voor de verzekering van het huis.

Allereerst dook ze in een grote lade, die ze met een sleutel opende en haalde twee chequeboeken tevoorschijn. Die waren voor ons bestemd.

Vervolgens mochten we bij een andere balie geld opnemen.

Daar vroegen we aan een andere uiterst vriendelijke mevrouw twee duizend francs van onze rekening.

Tegelijkertijd vroegen we of het resterende bedrag voor de aankoop van ons huis al was overgemaakt naar de notaris en lieten het bankrekeningnummer zien, waar het naar toe moest.

Ze begon op het toetsenbord van haar computer te typen en tuurde aandachtig naar het scherm.

Ze somde een paar transacties op, maar er zat geen betaling aan de notaris bij.

Ze verrichtte razendsnel nog een paar handelingen, vervolgens kreunde de printer, er floepte een formulier uit en of we dat even wilde tekenen.

Op het voor mij vreemde formulier zette ik mijn handtekening, want ik zag in ieder geval 2000 francs staan.

Met dat ik hem gezet had, zag ik als nieuw saldo een getal staan met wel erg veel cijfers voor de komma!

Met de pen wees ik naar het bedrag en keek vragend naar Joep, die over mijn schouder meekeek.

“Zovéél geld hebben we toch niet? “vroeg ik overbodig.

Joep, bekeek het formulier nu ook met wat meer belangstelling en ineens hadden we het door.

Ze had ons twee duizend francs van de rekening van de notaris gegeven! Op zich natuurlijk wel voordelig!

We maakten haar attent op de fout en ze schrok er van. Vervolgend floepte de printer er weer een formulier uit, waarmee wij het geld weer terugstortten op de rekening van de notaris.

Drie keer was scheepsrecht en uiteindelijk hadden wij onze twee duizend francs.

Het geld werd niet geheimzinnig uit één of andere koker tevoorschijn getoverd, nee, er werd gewoon een lade geopend en zij telde de flappen van een royale bos bankbiljetten.

Toen stond het volgende ontvangstcomité klaar voor het afsluiten van de verzekering.

“Mr. LeBlanc”, die indertijd bij het openen van onze bankrekening was, gebruind en in korte hemdsmouwen gekleed met een collega, die nog iets donkerder was uitgevallen.

Na het handen schudden, “Ça Va?” en “” Qui, Ça va bien!” ze verwachtten uiteindelijk niets anders, werden we in een ander kantoor binnen gelaten.

De algemene gegevens werden genoteerd en toen kwam de vraag:

“Hoeveel vertrekken heeft Uw huis, behalve de keuken, badkamer en toilet?”

Wij: “Cinque pièces! Vijf vertrekken!”

“Cinque ….?? Ze keken elkaar ongelovig aan en “Mr.LeBlanc” vroeg nog eens nadrukkelijk: “Cinque?, sauf la cuisine, la salle de bains et la toilette?”

“Qui, cinque pièces!”

We konden er niets meer of minder van maken en tot tien tellen in het Frans konden we nog wel moeiteloos.

Hij zuchtte eens diep en schreef vijf vertrekken op, waarschijnlijk met in zijn achterhoofd ons gestuntel met getallen bij het openen van de bankrekening.

De volgende vraag was hoeveel vierkante meters de ” dependances” waren.

Wij gokten op, tussen de zestig en tachtig vierkante meters.

De collega maakte zich van dienst door ondertussen alles in de computer te noteren.

Hierna kwam de uitdraai uit de printer rollen met een offerte voor elfhonderd francs per jaar inclusief de inboedel. Het viel ons reuze mee, ook gezien het feit dat het als tweede huis stond genoteerd en dus niet het gehele jaar bewoond werd.

Alle formulieren werden ingevuld en de heren pleegden nog even overleg.

Het leek ze toch beter, dat ze nog even kwamen kijken om de “dependances” op te meten.

We maakten een afspraak voor de volgende ochtend.

Het werd ons duidelijk, dat in Frankrijk het verzekeren van een huis naar het aantal vertrekken en vierkante meters van de “dependances” werd berekend, want over de herbouwwaarde van het huis werd geen woord gerept.

Met een tot morgen om tien uur, namen we hartelijk afscheid.

Even later in de auto zat ik de twee chequeboeken te bestuderen.

 Ons adres in Nederland klopte en er stonden een heleboel nummers vóór ons bankrekeningnummer op.

“Wat moeten we nou in hemelsnaam met zoveel cheques?”

“Nou, we kunnen in ieder geval een deur openschoppen” zei Joep gekscherend.

We wisten toen nog niet dat een “acceptgiro” in Frankrijk niet bestond en je bij wijze van spreken een ”baquette” met een cheque kon betalen.

De volgende ochtend om tien uur kwamen de heren in de stralende zon de cour oprijden. Ze stapten uit en keken gelijk tijdens het begroeten met een taxerende blik langs het huis.

Ze knikten goedkeurend naar elkaar en een paar keer viel het woord “pierres apparentes”.

Ze maakten niet bepaald een haastige indruk, dus ik vroeg of ze koffie wilden.

“Comme vous voulez”, (zoals U wilt) was het antwoord en wij wilden wel!

We installeerden ons in de woonkamer, terwijl de koffie stond te pruttelen. De heren keken bewonderend naar de muur van “pierres apparentes” , de open haard en de plavuizen.

“Heeft U het zo verbouwd?”, vroeg “Mr.LeBlanc “.

Op ons antwoord: “Nee, alles was zoals het nu is!” werd er weer goedkeurend naar elkaar geknikt.

Bij het tweede kopje koffie vroegen we aan de heren of ze nog nagekeken hadden, waar onze opdracht tot overboeking van het resterende bedrag voor de aankoop van het huis was gebleven.

Ze hadden niets gevonden en er was nog steeds niets overgemaakt. Ze zegden ons toe dat ze er hoogst persoonlijk voor zouden zorgen, dat het overgemaakt werd.

Ik maakte zowaar in het Frans een grapje door te zeggen, dat het geen haast had, want dan hadden we tenminste nog wat extra rente van ons geld.

“Mr.LeBlanc” gaf met zijn duim en wijsvinger een nul aan, hij keek me door de opening lachend aan en zei: “Zero percent, Madame!!”

“Zero? C`est dommage!” (Nul procent, dat is jammer!)

Ja, nul! En dat was niet zijn schuld, maar het had iets te maken met het referendum van Maastricht. Ik geloofde het verder wel.

Toen werd er actie ondernomen. We liepen met z`n vieren door het huis, waarbij “Mr.LeBlanc” in iedere kamer even de vensterbank aantikte en je zag hem in gedachten tellen.

We stonden in de garage en “Mr.LeBlanc” gaf ten overvloede nog even aan zijn collega door: “Vijf vertrekken! "

Dat hadden we in ieder geval goed, dus we gingen door naar de volgende ronde: de “dependances”.

Joep, liep met de andere man, waar de naam ons was ontgaan, voorop.

” Mr.LeBlanc” en ik volgden over het terras, waarbij “Mr.Leblanc” even liefdevol met zijn linkerhand langs de muur streek en in zichzelf mompelde:”Pierres Apparentes!!”.

In de wijde omgeving was inderdaad geen huis met “pierres apparentes” te bekennen.

De pleisterlaag van een oude “fermette” was meestal somber muisgrijs.

Ik voelde me steeds trotser worden op onze “zichtbare stenen”, het maakte kennelijk grote indruk.

Met een professioneel meetlint werden de maten van garage, atelier, berghokken en tweede garage genomen: honderd twintig vierkante meters.

Daar hadden we ons dus mooi in vergist.

De heren verzekerden ons dat alles goed genoteerd zou worden.

Misschien zou de premie voor de verzekering iets hoger uitvallen, maar dat hoorden we nog wel.

Met een laatste groet en tot slot nog het compliment dat ons huis een “très belle affaire” was, vertrokken de heren.

Voordat we naar binnen gingen, streek ik even langs de buitenmuur en mompelde glimlachend: “pierres apparentes!!”

“Je voelt je toch wel goed?” vroeg Joep bezorgd.

“Ja, prima hoor! Mooi hè, die zichtbare stenen?”

                             *******************

RECEPT.

TULBAND.

Om weer eens een tulband te maken, moest ik eerst mijn bakvorm opzoeken in de garage!

Mijn bakvorm heeft een diameter van 22 cm aan de bovenkant gemeten.

Dit keer heb ik het oude recept uit het Margriet Kookboek van vroeger aangepast.

In plaats van bloem, heb ik speltmeel genomen en amandelpoeder.

Ingrediënten:

- 210 gram speltmeel

- 40 gram amandelpoeder 

- 200 gram boter

- 4 eieren

- 2 eetlepels melk

- 150 gram suiker

- 75 gram rozijnen

- 2 volle theelepels bakpoeder

- beetje zout.

Verwarm de oven voor op 160 graden.

Roer de boter met suiker in de keukenmachine of met mixer tot een mooi glad mengsel.

Voeg één ei toe en wacht met het volgende ei tot alles goed gemengd is enz.

Laat op hoge snelheid het mengsel plm 5 minuten draaien.

Week ondertussen de rozijnen, laat ze uitlekken, droog ze af met een keukenpapiertje en bestrooi ze lichtelijk met bloem.

Strooi het gezeefde bloem met bakpoeder, beetje zout, amandelpoeder en 2 eetlepels melk in het ei/boter/suiker mengsel en roer het kort door elkaar.

Voeg vervolgens voorzichtig de rozijnen toe.

Doe het beslag over in een goed ingevette en met bloem bestoven bakvorm en bak de tulband in ongeveer 1 uur en 15 minuten gaar.

Controleer het door met een saté stokje er in te prikken, moet er droog uitkomen.

                                                          ***************************