Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

dinsdag 15 juli 2014

UITLADEN.



De truckers vonden het hart met de I love you pijl een onmisbaar accessoire, ze hadden het gekocht bij hun eerst stop in België!
Gelukkig waren ze zonder problemen aangekomen en ik vroeg: “Zullen we eerst maar wat drinken?”
“Nee, we gaan eerst het huis bekijken en dan gelijk uitladen, we hebben al lang genoeg gezeten!” antwoordde Peter energiek.
Met zijn zessen maakten we een rondgang door het huis, het atelier en de rest.
Ik dacht al wat moeten ze toch met al die bruine kastjes? Nou snap ik het, ruimte genoeg” zei Peter.
De één was nog enthousiaster dan de ander.

We keken er van op, dat de vrachtwagen voor driekwart vol zat.
Henk zei terecht: “een busje was véél te klein geweest!”
Er werd flink aangepakt, terwijl ik de plaats aangaf waar iets naar toe moest; Alpen kamer, Blauwe kamer, Groene kamer……
Na anderhalf uur flink sjouwen was de wagen leeg.
Toen we uiteindelijk met zijn allen achter pilsjes en glaasjes prik onder de parasol op het terras zaten, viel er een stilte.
Niet een stilte in de geest van “Er gaat een dominee voorbij!” nee, een prettige stilte, waarin ieder voor zich de opgedane indrukken verwerkten.
De stilte werd verbroken door Peter met de opmerking: “Wat een rust hier, heerlijk!”
Er volgde een levendig gesprek over de stilte, de rust en de ruimte.
Joep, moest er niet aan denken dat hij ook nog eens een keer naar Nederland terug moest en merkt enigszins luguber op: “Bel maar naar school en zeg maar dat ik ben overleden!”
Waarop Henk gevat antwoordde: “Nou, dan denk ik dat er dit weekend nog meer mensen zullen overlijden!”

Vervolgens sleutelden de heren aan onze defect motormaaier, die we voor vijfentwintig piek hadden gekocht. Na een uurtje kwamen ze glunderend met draaiende motor uit het atelier.
Weg stilte.
Er was genoeg gras dat gemaaid moest worden, maar dat stond wel iets te hoog voor deze maaier.
Op een keukentrapje werden met de decoupeerzaag! halsbrekende toeren uitgehaald om een paar wel erg laag hangende takken van de wilg te snoeien.
De hiep werd ook vlijmscherp geslepen en Henk probeerde hem even uit op de hortensia`s in de veronderstelling dat het onkruid was.

Na dit speeluurtje van de heren, kwamen we er achter dat we voor al deze klussen nog niet het juiste werkmateriaal hadden.


De bedden werden opgezet en hier en daar haalden we wat we nodig hadden uit de dozen.
Na een blikvoer maaltijd konden we maar niet genoeg krijgen van het buiten zitten.
Hoewel het wel even duurde voordat we onze draai hadden gevonden.
Het buitenlicht wel of niet aan?
Uit dus, want anders kwamen er allemaal insecten in diverse uitvoeringen op af, die toch wel enigszins rare capriolen boven ons hoofd maakten.
Toch te donker, dus weer aan. We verhuisden de tafel en stoelen een paar keer totdat we onder de wilg weer in de aanvliegroute van de in groot verpakking uitgevoerde wespen met turboaandrijving zaten.

Dixie verdween regelmatig uit ons gezichtsveld in het hoge gras en vond het nodig op veilige afstand hard te gaan staan blaffen tegen de paal waar de brievenbus aan hing.
Het geritsel in de struiken bleken de koeien te zijn, die met hun koppen tussen de heggen stonden te wroeten.


In de verte hoorden we schapen mekkeren en af en toe zagen we lichten van een auto in de heuvels.
Uiteindelijk kletsten we tot diep in de nacht onder een met sterren bezaaide hemel, terwijl de krekels onverstoord door sjilpten.

De volgende ochtend hoorden de jongelui toen ze nog in bed lagen, een geluid dat ze niet thuis konden brengen.
Toen ze gingen slapen hadden ze de luiken niet dicht gedaan en de ramen open gelaten.
Roos dacht dat Joep al in het atelier hout stond te zagen en Suzanne had visioenen van vers stokbrood dat werd gesneden.
Het was echter een koe die bij hun slaapkamer raam stond te grazen en vervolgens voor wekker speelde, door ineens hard te loeien!
Verstijfd van schrik zaten ze rechtop in hun bed.

Peter en Roos haalden vers stokbrood en croissants.
Peter bedacht een nieuwe variatie voor het beleggen van zijn croissants; hij decoreerde ze met koude knakworsten (brr!).


Na het ontbijt schakelden we gelijk over op de koffie met een vers meegebrachte “Flan-taart”, want we waren nog steeds niet uitgepraat.
De rest van de dag rommelden we maar een beetje aan, deden boodschappen en hielden lange pauzes, die we in de schaduw van de wilg doorbrachten.
`s Avonds tijdens de barbecue genoten we nog steeds van de behaaglijke temperatuur en wenden al een beetje aan de geluiden die bij de “campagne” hoorden.
De buitenlucht had ons kennelijk goed gedaan, want we vielen als een blok in slaap.

De laatste dag dat de jongelui er waren, konden we moeilijk op gang komen. De verhuisdozen lieten we voor wat ze waren.
We hadden nog tijd genoeg om ze uit te pakken.
Het was weer een stralende dag. Na enig overleg werd besloten naar een meer te gaan om te zwemmen.
Voordat we weggingen kwam Henk van de WC met de vrolijke mededeling, dat de “broyeur” een beetje moeite kreeg met het wegwerken van grote boodschappen!
“Ik ga niet meer, hoor! Ik houd het wel op tot ik thuis ben!” verkondigde hij.
Toen Joep dit hoorde, zei hij bedenkelijk: “Ik ga niet mee, gaan jullie maar!”
Op de route naar het meer kwamen we langs twee kastelen. Het eerste kasteel was iets hoger gelegen dan de weg, gedeeltelijk verscholen achter hoge heggen.
Een rechthoekig gebouw van rode bakstenen met rondom ontelbare gesloten witte luiken en op de hoeken kleine spitse torentjes.
Het andere kasteel, iets verderop had een heel andere bouwstijl, grijs met forse torens, typisch iets waar een heer van stand, zoals Olie B. bommel zich thuis zou voelen.

Toen we bij het meer, gelegen in  “the midle of nowhere”, aankwamen, waren we verrast dat we niet de enigen waren.
Tussen de prachtige bossen, lag het meer grillig gevormd met een apart gedeelte om te zwemmen en te vissen.
Een waar verzamelpunt voor Franse families met kinderen en ouderen, die hun eigen klapstoeltjes hadden meegenomen en zo te zien veel te bespreken hadden.
Ondertussen werd er gretig gegeten en gedronken uit de talrijke koelboxen.
Wij hadden alleen maar een rolletje drop bij ons!



De jongelui gingen waterfietsen huren en ik bleef, zittend op de harde rotsen, met het fototoestel in de aanslag op de vaste wal.
Omdat we overhaast – waarvoor eigenlijk? – waren vertrokken, deelden we later, ongemakkelijk liggend op een handdoek, het enige boek wat we bij ons hadden.
Om de beurt lazen we een hoofdstuk om vervolgens de gruwelijkheden van wat we lazen over de Eper incest, met elkaar te beredeneren.
Bepaald geen luchtige lectuur op deze onschuldige zonnige zondagmiddag.
Na een paar uurtjes, hadden we niet alleen een houten kont, maar vooral dorst en honger.
Bij het verhuurkantoor van de waterfietsen konden we alleen maar een ijsje kopen, want de frisdrank en het bier waren op.

Toen we thuiskwamen zat Joep fris gewassen met schone kleren aan, relaxed achter een glaasje cola op het terras.
“Hoe was het?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Hartstikke mooi daar en wel gezellig, we konden zelfs waterfietsen huren!”
“Nou ik heb ook aan watersport gedaan, ik zit net”, zei Joep geheimzinnig.
“Hoezo? Ben je in bad geweest? “ vroeg ik gekscherend, afgaande op de wolk van lavendel geur met een zweempje groene zeep, die op ons afkwam.
“Ja ook, dat moest wel, want ik heb eerst de “broyeur” gerepareerd. Ik weet nu precies hoe hij werkt!” zei Joep trots.
“Maar voordat het zover was, heb ik wel even met mijn verstand op nul en mijn blik op oneindig het één en ander weg moeten werken! Ik trok aan een soort handvat, in de veronderstelling dat ik een reservoir er uit kon halen, waar misschien de verstopping zat!” vervolgde Joep.
“Maar toen stond gelijk heel de WC blank! Nou ja, blank meer bruin! Daar stond ik dan met mijn blote voeten op mijn teenslippers.”
We zagen het al helemaal voor ons en hadden moeite om niet al te lacherig te doen, dus vroegen we medelevend: “En toen?”
“Ja, toen moest ik het wel opruimen. Ik heb eerst de vaste bestanddelen opgeschept en begraven! Gelukkig dacht ik ineens aan de stof-waterzuiger, dus heb ik daarmee nadat ik eerst rijkelijk met groene zeep heb staan spuiten, alles opgeslurpt!
De “broyeur” heb ik buiten helemaal door gespoten en ondanks een paar versleten rubbers opnieuw afgesteld”.
Hierna volgden nog enige interessante technische details, terwijl wij bewonderende kreten slaakten, vergezeld van humoristische opmerkingen over het bedenken van een alternatief.
Een latrine? Een beetje lastig met al dat prikkeldraad………
“Laten we dan maar een pilsje nemen op de goede afloop!” besloot Henk.
“Ja, dan ga ik de nasi warmen” zei ik opgewekt.
“Nasi…?? Is dat wel verstandig?” echode het toen ik naar de keuken liep en ik onderweg nog even een goedkeurende blik in mijn super schone WC wierp.


*******************

RECEPT.

COUSCOUS MET GEPANEERDE KIPFILET.

Maak de Couscous volgens de gebruiksaanwijzing op het pak.
Ongeveer 250 gram voor 4 personen.

Roerbak:
- een courgette
- 3 slauitjes
- kleine aubergine
- paprika in kleur naar wens
in een beetje olie.
Roer de gebakken groente door de couscous met een scheut olijfolie of klontje boter.
Doe er vers gesneden peterselie door en een paar blaadjes heel fijn gesneden munt.

Snijd een stuk kipfilet in reepjes, plakjes of blokjes.
Bestrooi de kipfilet met zout en Ras-el-Hanout *, dit kruidenmengsel geeft net dat lekkere zachte oosterse smaakje aan de kipfilet.

Snijd vervolgens een teentje knoflook fijn en strooi paneermeel over de kipfilet met kruiden en meng alles goed door elkaar. 
(Het liefst met de handen, wel goed wassen daarna!).

Bak de stukjes kipfilet gaar met een licht bruin korstje.

 


Schep er op het bord Turkse yoghurt over en maak nog een tomaten/mozzarella salade met basilicum.

* Ras el Hanout is een mengsel van zwarte peper, knoflook, gember, mosterdzaad, kaneel, nootmuskaat, Cayennepeper, paprika en kruidnagel.
                       ******************

3 opmerkingen:

  1. Wat een heerlijk verhaal weer-zie het allemaal zo voor me-heerlijk relaxen wat wil een mens nog meer?
    Mis je dat nu niet erg hier in Nederland-de stilte de weidsheid en het niets moeten?
    gezellige dag
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Net je blog ontdekt, wat leuk om te lezen. Ik ben nieuwsgierig naar het vervolg

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ben net terug van even weggeweest en begin de blogs te lezen. Het belooft morgen meer dan 30 graden te worden en het is nu ook al erg warm, dus ik waan me ook een beetje in Frankrijk. Weer heerlijk genoten van je verhaal en dank je weer voor je recept. ga ik zeker doen. Ik lees nu wel dit verhaal, maar ben eigenlijk benieuwd, of jullie het huis nog hebben en ook in Nederland wonen. Geniet morgen van de lekkere warme dag (tenminste wanneer je in Nederland zit en veel groetjes van Wilma

    BeantwoordenVerwijderen