Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

zaterdag 31 mei 2014

NOG ONDERHANDELEN ??



Op de terugweg naar het notariskantoor, was er in Bourbon een wielerronde aan de gang en we werden tegengehouden door een man, gewapend met een politiefluit in zijn mond en een “spiegelei” in zijn hand.
Hij keek oplettend naar zijn mede surveillant zo`n honderd meter verderop.
Deze gaf het sein “veilig” en we mochten doorrijden als we maar opschoten, want het peloton kon er ieder moment aankomen.

Toen we rechtsaf de “Avenue du 8 Mai 1945” wilden opdraaien, was deze afgesloten met een hek.
Een “gendarme” keek met een donkere blik naar het kenteken van onze auto.
“Mr Dubois” wees slechts met zijn pen naar rechts en hup het hek werd zonder commentaar opzij geschoven.

Aan het bureau van “Mr.Dubois” probeerden we nog wat aan de prijs te sleutelen. Zeer beslist zei hij “Non” en hij pakte een dossier en liet ons de opdracht tot verkoop zien met een vraagprijs van maar liefst honderdvijftig duizend francs hoger! Acht maanden eerder opgesteld.
Een andere Nederlander had een bod uitgebracht en hij liet ons een brief van de eigenaar zien, waarin deze instemde met de verkoop voor het ons genoemde bedrag.
Ineens kreeg ik een onbehaaglijk gevoel en zei tegen Joep: “Hij is nog bezig met andere mensen en hij biedt het ons voor hetzelfde bedrag te koop aan!
Dat is vragen om moeilijkheden!”
Wij probeerden hem zo goed mogelijk uit te leggen, dat zoiets in Nederland
niet kon. Bij hem kon het wel!
 Die andere Nederlander had voor een week later een afspraak en die twijfelde nog tussen dit huis en een huis ergens anders. Hij had niets getekend of betaald en gezegd als het eerder verkocht zou zijn, dat het dan jammer was.
Het was zelfs niet nodig om b.v. meer te bieden en voor minder kon het ook niet!
We wilden nog wat bedenktijd en maakten een nieuwe afspraak voor de volgende dag.

Na deze voor ons enerverende uurtjes, ploften we met nog veel te veel adrenaline in ons lijf neer in Bar “L`Escale”.

Joep gooide er op zijn lege maag gelijk een “pastis” tegen aan.
Ooit hadden we ergens gelezen, dat als je in een dorp iets wilt weten, een barman een ideale vraagbaak zou zijn.
Deze barman was een rustige slanke man met een grijze baard.
We begonnen een gesprek en vertelden waar we mee bezig waren.

Hij hoorde ons verhaal aan en was het er mee eens dat een verbouwde “fermette” met twee hectare grond voor dat geld geen slechte koop zou zijn.
De notariskosten zoveel??
“Tja, dat is Frankrijk” stelde hij nuchter vast.
Hij had echter één groot bezwaar “Saint-Plaisir??”
Daar hebben ze nog maar één bar, vroeger waren er drie! Saint-Plaisir is dood was zijn oordeel.
Voor ons zou het woonplezier niet afhangen van het aantal bars! We hadden ook wel gezien dat “Saint-Plaisir” geen bruisend centrum had.

Hij wist in Bourbon ook nog een huis te koop.
Hij verontschuldigde zich en liep weg. Drie tellen later kwam hij terug met een andere man, die hij uit de bar er naast had geplukt.
“Voilà”, de plaatselijke postbode, hij had zijn huis ook te koop.
De postbode had een huis in Bourbon met uitzicht op de ruïnes van het kasteel voor dezelfde prijs als de “fermette”.
Als we wilden mochten we wel even kijken. We reden met hem mee naar een hoger gelegen straat, waar de eerste verdieping van het huis gelijk lag met het niveau van de straat. Op zich was het huis netjes gerestaureerd maar met een beetje vreemde indeling en weinig ramen, vonden wij.
De ruïnes van het kasteel waren in de verte te zien door een klein raam in de keuken. Niet echt wat we zochten, dus we bedankten hem voor de moeite en liepen terug, via trappen naar beneden, naar onze geparkeerde auto.

`s Avonds tijdens het diner maakten we de eigenaresse van ons hotel deelgenoot van onze plannen. Zij was het er ook mee eens dat het, gezien onze omschrijving niet te duur was.
Natuurlijk kwamen de notariskosten weer ter sprake. Zij had een neef die notaris was en zij belde hem om het één en ander te controleren.
Op onze kamer belde Joep voor de zekerheid nog even met onze andere vraagbaak in Frankrijk-zaken: Flip onze vriend in de Dordogne.
We belden met onze dochters thuis om te horen hoe zij er over dachten.
We draaiden het telefoonnummer dat op het bord van het kabouterhuisje stond en we vonden dat de prijs behoorlijk pittig was ten opzichte van de “fermette”.
Naar ons idee waren we ondertussen wel voldoende geïnformeerd en in feite was het heel simpel het zou: “JA” of “NEE” worden.
Na nog wat over en weer gepraat, probeerden we te slapen.
We hadden voor negenennegentig procent besloten dat het “JA” zou worden!

De volgende ochtend vroegen we “Mr.Dubois” of we nog een keer alleen naar de “fermette” mochten gaan kijken.
We vertelden hem dat we daarna de beslissing zouden nemen en hij gaf ons de sleutels mee.

We maakten vanaf het begin van de toegangsweg bij iedere bocht foto`s en van het huis zowel binnen als van buiten, voor de familie thuis.


Toen we daar zo samen door het huis en de tuin liepen en we op de treden van het terras in de zon zaten, was het honderd procent zeker.
Het zou: “JA” worden.
In “onze” weilanden liepen volgens “Mr.Dubois” schapen van de buurman. 


Er stond een van golfplaten gebouwde stal op.
Toen we aan de rand van de weilanden stonden, zag ik in mijn fantasie al twee, ja gelijk maar twee!!, IJslanders, Fjorden of Haflingers met wapperende blonde manen galopperen.
Ik zei tegen Joep, alsof we al een heel gesprek over het houden van paarden hadden gevoerd: “Die stal is wel erg laag voor paarden hè?”
Joep niet in het minst verwonderd, antwoordde: “Nou, dan maken we hem toch hoger! Twee Shetlanders passen er in ieder geval in!”
Bij het woord Shetlanders moest ik denken aan de ideeën van vroeger van Suzanne en Leontine; zij wilden het liefst twee Shetlanders van de slacht redden en in een tuin van elfhonderd vierkante meter houden!
Hier zou het kunnen, maar ja, waar was ik mee bezig?!
“Nou dat zien we nog wel” antwoordde ik ineens realistisch.
“Laten we eerst maar zien of we de zakelijke kant voor elkaar kunnen krijgen”.

Terug bij de notaris zeiden we dat het VERKOCHT was!
Hij ging ons keurig de samenstelling van de notariskosten voorrekenen: registratie zus en zo, zoveel procent daarvoor, zoveel procent over de grond, een ander percentage voor het huis en nog veel meer, al met al zou de registratie twee maanden duren. Uiteraard verdiende hij er zelf ook wel aan, maar eigenlijk ging het meeste naar de overheid, net als in Nederland.

Vervolgens namen we de voorlopige koopakte punt voor punt door. Gelukkig hadden we al wat ervaring met koopaktes en mijn jarenlange ervaring op een makelaarskantoor kwam nu goed van pas.
Ondanks de moeilijke Franse termen konden we de strekking ervan goed begrijpen. Na veel gegoochel met getallen van o.a. het aankoopbedrag, geboortedata en trouwdatum stond uiteindelijk alles op papier.
Tenslotte moest Joep een stuk tekst eigenhandig schrijven, waarin wij verklaarden, dat er geen geld van de bank in de vorm van een hypotheek of een ander soort lening nodig zou zijn. Op iedere pagina moesten we allebei onze paraaf zetten.
Op de laatste bladzijde moesten we met de hand schrijven “Lu et approuvé, Bon pour achat” en onze handtekening zetten.
Een inspannende bezigheid zo een Franse transactie!

Inmiddels was het etenstijd geworden, dus we werden min of meer vriendelijk met een “Bon Appetit” weggestuurd.
Na de sluitingstijd zou “Mr.Dubois” met ons meegaan naar de bank, om een rekening te openen.
Alleen een handtekening op de voorlopige koopakte was niet voldoende, bij het tekenen gelijk tien procent van de koopsom betalen; boter bij de vis.
Die “tig mille francs” hadden we uiteraard niet in onze kontzak zitten.
We zouden een bankrekening openen en in Nederland gelijk het benodigde geld overboeken.

In de auto zaten we “stuk”, het was een verademing om er zo maar zonder na te denken een zin uit te kunnen gooien!
We reden een willekeurige richting op, onze neus achterna, alsof we op de automatische piloot vertrouwden.


Zo kwamen we in Souvigny terecht en vierden onze aankoop met een driegangen menu.

Ondertussen waren we het er over eens, dat de bank waar we de rekening zouden openen de “Credit Agricole” zou worden.
Gewoon gevoelsmatig “ Agricole” vonden we wel bij de “campagne” passen.

Bij de bank aangekomen voerde “Mr.Dubois” voor het gemak het woord.
Hij had ons `s morgens echter verzekerd, dat ons Frans helemaal niet slecht was.
Dit compliment gooiden we maar op de Franse beleefdheid.
Opnieuw begon het gegoochel met getallen.
Toen we onze trouwdatum moesten noemen, begonnen we diep na te denken en te “uh” en: “Vingt….huit….septembre…Mille”
“Mr.Dubois” bleef behulpzaam en schudde zonder haperen de bewuste datum uit zijn mouw, zo vloeiend, hij leek Ivo Niehe wel!
Iedereen, want de Mevrouw van de bank had inmiddels versterking gekregen van twee mannen, schoot in de lach.
“Mr.Dubois” haalde verontschuldigend zijn schouders op.

Drie paar handen waren uiteindelijk voldoende om de juiste code in de computer “Les Pays Bas” onder ons adres te krijgen!
Met alle mogelijke superlatieven nam iedereen afscheid van elkaar en uiteindelijk stonden we een beetje verloren op de stoep.
`s Morgens hadden we de rekening van ons hotel al betaald en onze bagage gepakt.
“Wat nu?” vroeg ik aan Joep. “Naar huis!” zei Joep nog bruisend van energie.
 “Nu nog?” vroeg ik weifelend.
“We gaan gewoon, we zien wel tot hoever we komen! We kunnen altijd nog onderweg  overnachten” zei Joep terecht.
We popelden eigenlijk van ongeduld om onze blijdschap te delen met het thuisfront.
Midden in de nacht was het eindelijk zo ver!


                                           *******************



RECEPT.

RABARBER-AARDBEIENJAM.

Neem in gelijke delen qua gewicht,

- rabarber, schoongemaakt en in stukjes gesneden.
- aardbeien eerst wassen en dan de kroontjes er af halen en in stukjes snijden.

Omdat zowel rabarber en aardbeien arm zijn in pectine, dat zorgt voor de binding,
doe ik er nog wat gesneden stukjes appel bij.

Weeg nu eerst de hoeveelheid fruit.




Breng het fruit met sinaasappelsap aan de kook en laat pruttelen tot het gaar is.
Als je niet houdt van stukjes in de jam, zet dan de staafmixer in het fruitmengsel en maal het fijn.
Lees de gebruiksaanwijzing op de geleisuiker en pas de hoeveelheid suiker aan,
aan het gewicht van het fruit.
Bereiden volgens de gebruiksaanwijzing van de geleisuiker.

Vul de met heet soda water schoongemaakte en met heet water afgespoelde en op een theedoek uitgelekte potten.



Zet ze na het vullen een poosje op hun kop, keer ze later om en versier ze desnoods met een leuk etiket.


                                                            ***************************

2 opmerkingen:

  1. JOEPIE!!!
    Het huis gekocht en zomaar vandaag al een aflevering ipv morgen!!!
    Mijn weekend kan niet meer stuk-heerlijk en weer genoten van je verhaal.
    Mmmm lekker deze jam.Helaas de aardbeienplanten uit eigen tuin zijn verdwenen.Geen idee hoe dat kan,maar gelukkig kwamen er elders nog een paar op,maar die hebben nog geen aardbeien.
    zonnig weekend
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tjeempie, wat SPANNEND allemaal. Eindelijk is de keuze gemaakt. Het is hopelijk niet afgelopen, want ik wil lezen hoe het verder gaat. Maar ik moet zeggen, het valt niet mee om als Nederlander een huis daar te kopen. Er zijn zoveel Nederlanders die dat in de goede, nog goedkope tijd gedaan hebben, dat je bijna dacht dat het een makkie was, maar als ik dit zo allemaal lees. Nee, niet makkelijk hoor. En nu beginnen de mensen die 70 jaar of ouder zijn, weer terug naar Nederland te gaan. Alleen is het zo moeilijk om hun kapitale woningen nu te verkopen. En ik hoor dat nu de Russen en Irakezen de huizen van de Nederlanders in Frankrijk opkopen, maar ook heel veel blijven ermee zitten. En dan spreek ik wel over de mensen die helemaal in Frankrijk zijn gaan wonen en niets meer in Nederland hadden. Ik hoop dat er een vervolg komt. Weer dank voor je heerlijke verhaal. Groetjes Wilma

    BeantwoordenVerwijderen