Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

donderdag 15 mei 2014

BIJ DE NOTARIS.

We werden in een wachtkamer geparkeerd. Na een paar minuten kwam er een man van rond de veertig jaar, lang en op deze zonnige middag gekleed in een lichtbruin pak met daaronder een Lacoste poloshirt. 
Hij stelde zich voor als “Monsieur Dubois”. Hij maakte een beetje afwezige indruk. 
Het laatste wat hij had verwacht, was op de vroege maandagmiddag twee gebrekkig Frans sprekende Nederlanders voor zijn neus.
We lieten hem de advertentie zien van de twee huizen, die we niet gevonden hadden en mochten mee naar zijn kantoor.
Het goedkoopste huis was al verkocht.
Voor de zekerheid hadden we de naam van het huis, dat we zo mooi vonden, bij de advertentie opgeschreven en vroegen hem hoeveel het moest kosten.
Hij noemde een bedrag dat maar dertigduizend francs hoger lag dan de prijs van het andere huis uit de advertentie.
We keken elkaar hoopvol aan, het viel ons reuze mee!
Wij vroegen of een bezichtiging mogelijk was. “Nu?” vroeg hij verbaasd en wij zeiden bescheiden: “Ja, als het mogelijk is!”
Gelukkig had hij geen overvolle agenda en hij haalde de sleutels van de twee huizen.
Hij reed mee in onze auto en als eerste gingen we naar ons favoriete huis.
Onderweg vertelde hij en dat hadden we zelf ook al door, dat het een ”tres belle affaire” was.
De eigenaar was in verband met zijn pensioen en ziekte weer teruggegaan naar het Noorden van Frankrijk om dichterbij zijn kinderen te kunnen wonen.
De betreffende familie had er tien jaar gewoond.



Toen we voor de derde keer voor het ijzeren hek stonden, ging het dus eindelijk open.
Toen we voor het huis stonden vertelde “Monsieur Dubois” langs zijn neus weg, dat er bijna twee hectare grond bij hoorde en wees daarbij twee weilanden, omzoomd met de heggen en hier en daar een eikenboom, die links aan het huis grensden. 

Twee hectare maar liefst!
We konden er eventueel ook nog twee en een halve hectare bijkopen en hij wees de weilanden aan, die aan de voor, zij en achterkant lagen. 
Hij noemde zelfs een bedrag, maar in onze opwinding over alleen al die twee hectare, verstonden we alleen maar “Mille francs” zonder het getal dat er voor hoorde!
Op dat moment was het ook helemaal niet belangrijk, we wilden het huis graag van binnen zien.

Hij opende de voordeur en we stonden gelijk in keuken.
Een in okergeel betegelde, niet zo brede maar wel diepe keuken met een lichtbruin aanrechtblok en een koperen schouw boven het gasfornuis. Beige plavuizen op de vloer.
Trots liet hij ons de slechts drie jaar oude centrale verwarmingsketel zien. 
Het was uiteindelijk een “tres belle affaire”. 
In de tuin hadden we al de witte gastank zien liggen.

Links was de royale badkamer met een van bruin naar crème verlopend gekleurd ligbad. Om de rand van het bad hing een geplooid plastic gordijntje, waar ik inwendig om moest lachen.
De schelpvormige wastafel had dezelfde kleuren als het bad. Design van de jaren tachtig!
Maar er was zelfs een wasmachineaansluiting en aan de muur hingen twee donkerbruine kapstokken. Aan de witte plekken op de wanden te zien, hadden alle muren volgehangen met kastjes.
Naast de badkamer was een grote toiletruimte met een vreemde vierkante kunststof WC.
Ik vroeg verbaasd of het een chemisch toilet was.
Nee, het was een “broyeur???” gewoon met water spoeling en afvoer.
We lieten de “broyeur” voor wat het was en gingen via een doorgang van ruw natuursteen en twee treetjes omhoog naar de woonkamer.
We waren op slag weg van de grote open haard met glazen deur in een zwart frame, gebouwd van grote stenen en dikke houten balken.

De plavuizenvloer, de natuurstenen muur, de balken in het plafond en het weidse uitzicht door de brede tuindeuren.
De glooiende weiden met in de verte een andere heuvelrug. Een grote wilg stond aan de rand van de tuin, met daar achter de mesthoop.


Verderop aan de andere kant stond nog een grote treurwilg, waarvan de sierlijke
takken als een groene waas naar beneden hingen.
Vervolgens werden we voorgegaan naar een andere ruime kamer. Hij opende het raam en de luiken en de zon gaf het camel kleurige stoffen behang ineens een warme uitstraling. 
Op de achterwand zat behang met de afbeelding van een berglandschap met groene Alpen en besneeuwde toppen over de gehele breedte en hoogte!
In gedachten noemde ik deze kamer gelijk de alpen kamer! Niet bepaald onze smaak! Vervolgens een slaapkamer, uitgevoerd in hetzelfde stoffen behang, maar dan in lichtbeige. 
Daarna nog een kleinere slaapkamer in lichtblauw. Zelfs de deuren waren bekleed met het stoffen behang en met houten lijstjes gedecoreerd.
Door de dikke muren waren er overal diepe vensterbanken, iets wat ik op een of ander maner altijd al erg romantisch vond.
Terug in de woonkamer, gingen we naar nog een grote slaapkamer aan de voorkant, de groene kamer.
Vijf kamers in totaal en in alle slaapkamers lag vaste vloerbedekking, aangepast aan de tinten van de muren, daar was over nagedacht!
Aanvankelijk keek ik raar op van de met stoffen behang beklede muren van de diverse kamers, wij in Nederland zaten uiteindelijk midden in het tijdperk van de witte
granol muren.
Wat Nederland?! Hier midden in het hart van Frankrijk voelde ik dat dit alles gewoon in dit huis hoorde. Het gaf een knus geborgen gevoel. 
We knikten ongemerkt goedkeurend naar elkaar om niet al te enthousiast over te komen.

Over het natuurstenen terras liepen we achter “Monsieur Dubois” aan naar de volgende deur.
Een ruime garage met weer een dikke natuurstenen muur met twee nissen er in. Via een lage houten deur, liepen we de volgende ruimte in, het “atelier”.
Op de vloer lagen nog de oude rode stenen  en de “gup” was nog te zien, dus de voormalige stal.
Aan de ene kant van de muur een aaneenschakeling van houten schappen en aan de andere kant een meterslange “instapklare” werkbank met tegen de muur een bord met haken en ogen voor gereedschap. Zelfs de nummers van de steeksleutels stonden genoteerd. T.L. balken en een rij stopcontacten en schakelaars maakten het geheel af. Een eldorado voor Joep!

Vervolgens mochten we een kijkje nemen op een immense hoge zolder met imposante eiken balken, kunstig geconstrueerd om de kap te steunen.
Op de begane grond kregen we nog een berghok en een houthok, beiden van ruime afmetingen. Het leek alsof er geen eind aan de rondleiding kwam.
Tot slot was tegen de buitenmuur aan het eind van het gebouw nog een tweede garage van zeker vijftig vierkante meter met golfplaten dak en simpele ruw houten muren gebouwd.
We werden nog even attent gemaakt op een van witte stenen gebouwd kippenhok met grote ren.

De volgende verrassing was een echter oude waterput, compleet met dakje, slinger en een lange ketting met een emmer. De waterput was gelegen aan de andere kant van het huis, naast het gedeelte waar de badkamer was. 
Achter de aanbouw van de badkamer, gingen we via een smal betonnen trapje naar nog een zolder. Deze zolder lag boven het woongedeelte.
We hadden nog nooit van ons leven zoveel ruimte in een gebouw gezien. 
De mensen die hier gewoond hadden waren met de restauratie niet met de Franse slag te werk gegaan en alles was zo schoon. Geen rondslingerende rommel, alleen het hoge onkruid en het hoge gras waren de storende elementen.
Deze “affaire” was inderdaad nog ”beller” dan we gehoopt hadden.
We kregen het steeds warmer, kwam het door de zon of door de opwinding/
Zou onze droom dan toch werkelijkheid kunnen worden?

Het volgende huis, wat er op de foto aantrekkelijk uitzag, was in werkelijkheid een regelrechte afknapper. De binnenplaats was omgeven met in elkaar gestorte schuren, die op de foto buiten beeld waren. De restauratie binnen in het huis was een zwakke afspiegeling van wat we in het andere huis net gezien hadden.
Als klap op de vuurpijl, buren onder hetzelfde dak!
Luidruchtige kinderen liepen in de tuin te rennen, iets waar Joep in zijn vrije tijd niet op zat te wachten.
Het uitzicht was weliswaar fantastisch omdat het nog hoger gelegen was dan het andere huis.
Vervolgens liet: “Monsieur Dubois” ons nog twee huizen zien. Een nieuw nog niet afgewerkt huis en een klein hoog huis.
Deze huizen wilden we zelfs niet van binnen zien.
We hadden onze droom al gevonden!

Op de terugweg naar Bourbon zat ik op de achterbank te rekenen, terwijl Joep zijn best deed in het Frans te converseren. Op dat moment waren de “cinquantes et soixantes” niet het sterkste punt in onze kennis van het Frans.
Dus toen we hoorden hoeveel de kosten koper zouden zijn, schokken we wel een beetje, hadden we het goed verstaan?
Voor de zekerheid liet ik het “Monsieur Dubois” maar opschrijven.
Een best bedrag! Uit het boekje van de Frans-Nederlandse Kamer van Koophandel wisten we al wel, dat Franse notarissen niet bepaald goedkope jongens waren.
Dankzij dit boekje kon ik hem naar de “barème rapide” vragen, een tabel waar voor iedere koopprijs het totaalbedrag aan kosten zou staan.
“Voilà” hij had hem op zijn schoot liggen en ik kreeg hem met de mededeling dat er hoogstens vijftienhonderd francs naar boven of beneden verschil in kon zitten, nonchalant naar achteren geschoven.
Eerst dacht ik nog wantrouwend, hij zegt maar wat, maar nee het stond er zwart op wit!
                    

                                         ****************************


RECEPT.

CRÊPES.

Aan de slag zou ik zeggen, er is géén woord Frans bij!!!


***************

11 opmerkingen:

  1. Ach die vijfhonderd kon er ook nog wel bij......... Wat een prachtig huis ...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb gewoon kippenvel. Dus dit is het geworden of??????? Mijn DH en ik hebben ook 5 jaar geleden in België een vrijstaand huis met grond gekocht en ook wij verbaasden ons enorm over de vele ruimtes die in die huizen zitten. Dat kunnen wij ons in een Nederlands rijtjeshuis niet voorstellen. Bedankt weer voor je verhaal en ik wacht weer op het volgende. Groetjes Wilma

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zuuuucht,en nu......dat was het dus.... Wat een ruimte allemaal in dat huis! We hebben hier ook wel een stuk land,maar niet zoveel kamers in huis!
    Tot de 1e!
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Weer een heerlijk vervolg, je komt steeds dichter in de buurt van ons 2e huisje vlakbij Montlucon Groetjes Marja

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, Montlucon was voor ons ook altijd een heerlijke stad om ons te vermaken,lees
      Bricodepot! NOZ ook bekend? net als Moulins!
      Bedankt voor het lezen, Groetjes Sylvia.

      Verwijderen
  5. Waar zoeken jullie? Wij wonen in de zomer in de Dordogne en hebben onze langste tijd hier wel gehad. Mocht dit huis niet doorgaan, neem dan contact met mij op en ik zal je dan een paar foto's sturen. Wij hebben 3,3 hectare dus daar kun je van alles mee. Hoor graag van je, Auckje van der Leij

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Voor de zekerheid: auckjevanderleij@hotmail.com

    BeantwoordenVerwijderen
  7. De NOZ ken ik niet, ga de volgende keer eens naar op zoek. De bricodepot wordt bijna iedere vakantie met een bezoekje vereerd, hoewel ik moet zeggen dat wij ook heel veel meenemen omdat er weinig tijd is om de goede materialen aan te schaffen in die korte vakanties. Gr.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Sylvia, tot nu toe heb ik niets ontvangen. Heb je de mail naar mijn auckjevanderleij@hotmail.com adres gestuurd?

    BeantwoordenVerwijderen