We werden in een wachtkamer geparkeerd. Na een
paar minuten kwam er een man van rond de veertig jaar, lang en op deze
zonnige middag gekleed in een lichtbruin pak met daaronder een Lacoste
poloshirt.
Hij stelde zich voor als “Monsieur
Dubois”. Hij maakte een beetje afwezige indruk.
Het laatste wat hij had
verwacht, was op de vroege maandagmiddag twee gebrekkig Frans sprekende
Nederlanders voor zijn neus.
We lieten hem de advertentie zien van de twee
huizen, die we niet gevonden hadden en mochten mee naar zijn kantoor.
Het goedkoopste huis was al verkocht.
Voor de zekerheid hadden we de naam van het huis,
dat we zo mooi vonden, bij de advertentie opgeschreven en vroegen hem hoeveel
het moest kosten.
Hij noemde een bedrag dat maar dertigduizend francs
hoger lag dan de prijs van het andere huis uit de advertentie.
We keken elkaar hoopvol aan, het viel ons reuze
mee!
Wij vroegen of een bezichtiging mogelijk was.
“Nu?” vroeg hij verbaasd en wij zeiden bescheiden: “Ja, als het mogelijk is!”
Gelukkig had hij geen overvolle agenda en hij
haalde de sleutels van de twee huizen.
Hij reed mee in onze auto en als eerste gingen we
naar ons favoriete huis.
Onderweg vertelde hij en dat hadden we zelf ook al
door, dat het een ”tres belle affaire”
was.
De eigenaar was in verband met zijn pensioen en
ziekte weer teruggegaan naar het Noorden van Frankrijk om dichterbij zijn
kinderen te kunnen wonen.
De betreffende familie had er tien jaar gewoond.
Toen we voor de derde keer voor het ijzeren hek
stonden, ging het dus eindelijk open.
Toen we voor het huis stonden vertelde “Monsieur Dubois” langs zijn neus weg,
dat er bijna twee hectare grond bij hoorde en wees daarbij twee weilanden,
omzoomd met de heggen en hier en daar een eikenboom, die links aan het huis grensden.
Twee hectare maar liefst!
We konden er eventueel ook nog twee en een halve
hectare bijkopen en hij wees de weilanden aan, die aan de voor, zij en
achterkant lagen.
Hij noemde zelfs een bedrag, maar in onze opwinding over
alleen al die twee hectare, verstonden we alleen maar “Mille francs” zonder het getal dat er voor hoorde!
Op dat moment was het ook helemaal niet
belangrijk, we wilden het huis graag van binnen zien.
Hij opende de voordeur en we stonden gelijk in
keuken.
Een in okergeel betegelde, niet zo brede maar wel
diepe keuken met een lichtbruin aanrechtblok en een koperen schouw boven het
gasfornuis. Beige plavuizen op de vloer.
Trots liet hij ons de slechts drie jaar oude
centrale verwarmingsketel zien.
Het was uiteindelijk een “tres belle affaire”.
In de tuin hadden we al de witte gastank zien
liggen.
Links was de royale badkamer met een van bruin
naar crème verlopend gekleurd ligbad. Om de rand van het bad hing een geplooid
plastic gordijntje, waar ik inwendig om moest lachen.
De schelpvormige wastafel had dezelfde kleuren
als het bad. Design van de jaren tachtig!
Maar er was zelfs een wasmachineaansluiting en aan
de muur hingen twee donkerbruine kapstokken. Aan de witte plekken op de wanden
te zien, hadden alle muren volgehangen met kastjes.
Naast de badkamer was een grote toiletruimte met
een vreemde vierkante kunststof WC.
Ik vroeg verbaasd of het een chemisch toilet was.
Nee, het was een “broyeur???” gewoon met water spoeling en afvoer.
We lieten de “broyeur”
voor wat het was en gingen via een doorgang van ruw natuursteen en twee
treetjes omhoog naar de woonkamer.
We waren op slag weg van de grote open haard met
glazen deur in een zwart frame, gebouwd van grote stenen en dikke houten
balken.
De plavuizenvloer, de natuurstenen muur, de balken in het plafond en
het weidse uitzicht door de brede tuindeuren.
De glooiende weiden met in de verte een andere
heuvelrug. Een grote wilg stond aan de rand van de tuin, met daar achter de
mesthoop.
Verderop aan de andere kant stond nog een grote
treurwilg, waarvan de sierlijke
takken als een groene waas naar beneden hingen.
Vervolgens werden we voorgegaan naar een andere
ruime kamer. Hij opende het raam en de luiken en de zon gaf het camel kleurige
stoffen behang ineens een warme uitstraling.
Op de achterwand zat behang met de
afbeelding van een berglandschap met groene Alpen en besneeuwde toppen over de
gehele breedte en hoogte!
In gedachten noemde ik deze kamer gelijk de
alpen kamer! Niet bepaald onze smaak! Vervolgens een slaapkamer, uitgevoerd in
hetzelfde stoffen behang, maar dan in lichtbeige.
Daarna nog een kleinere
slaapkamer in lichtblauw. Zelfs de deuren waren bekleed met het stoffen behang
en met houten lijstjes gedecoreerd.
Door de dikke muren waren er overal diepe
vensterbanken, iets wat ik op een of ander maner altijd al erg romantisch vond.
Terug in de woonkamer, gingen we naar nog een
grote slaapkamer aan de voorkant, de groene kamer.
Vijf kamers in totaal en in alle slaapkamers lag
vaste vloerbedekking, aangepast aan de tinten van de muren, daar was over
nagedacht!
Aanvankelijk keek ik raar op van de met stoffen
behang beklede muren van de diverse kamers, wij in Nederland zaten uiteindelijk
midden in het tijdperk van de witte
granol muren.
Wat Nederland?! Hier midden in het hart van
Frankrijk voelde ik dat dit alles gewoon in dit huis hoorde. Het gaf een knus
geborgen gevoel.
We knikten ongemerkt goedkeurend naar elkaar om niet al te
enthousiast over te komen.
Over het natuurstenen terras liepen we achter “Monsieur Dubois” aan naar de volgende
deur.
Een ruime garage met weer een dikke natuurstenen
muur met twee nissen er in. Via een lage houten deur, liepen we de volgende
ruimte in, het “atelier”.
Op de vloer lagen nog de oude rode stenen en de “gup” was nog te zien, dus de
voormalige stal.
Aan de ene kant van de muur een aaneenschakeling
van houten schappen en aan de andere kant een meterslange “instapklare”
werkbank met tegen de muur een bord met haken en ogen voor gereedschap. Zelfs
de nummers van de steeksleutels stonden genoteerd. T.L. balken en een rij
stopcontacten en schakelaars maakten het geheel af. Een eldorado voor
Joep!
Vervolgens mochten we een kijkje nemen op een
immense hoge zolder met imposante eiken balken, kunstig geconstrueerd om de kap
te steunen.
Op de begane grond kregen we nog een berghok en
een houthok, beiden van ruime afmetingen. Het leek alsof er geen eind aan de
rondleiding kwam.
Tot slot was tegen de buitenmuur aan het eind van het
gebouw nog een tweede garage van zeker vijftig vierkante meter met golfplaten
dak en simpele ruw houten muren gebouwd.
We werden nog even attent gemaakt op een van witte
stenen gebouwd kippenhok met grote ren.
De volgende verrassing was een echter oude
waterput, compleet met dakje, slinger en een lange ketting met een emmer. De
waterput was gelegen aan de andere kant van het huis, naast het gedeelte waar
de badkamer was.
Achter de aanbouw van de badkamer, gingen we via een smal
betonnen trapje naar nog een zolder. Deze zolder lag boven het woongedeelte.
We hadden nog nooit van ons leven zoveel ruimte in
een gebouw gezien.
De mensen die hier gewoond hadden waren met de restauratie
niet met de Franse slag te werk gegaan en alles was zo schoon. Geen
rondslingerende rommel, alleen het hoge onkruid en het hoge gras waren de
storende elementen.
Deze “affaire”
was inderdaad nog ”beller” dan we
gehoopt hadden.
We kregen het steeds warmer, kwam het door de zon
of door de opwinding/
Zou onze droom dan toch werkelijkheid kunnen
worden?
Het volgende huis, wat er op de foto aantrekkelijk
uitzag, was in werkelijkheid een regelrechte afknapper. De binnenplaats was
omgeven met in elkaar gestorte schuren, die op de foto buiten beeld waren. De
restauratie binnen in het huis was een zwakke afspiegeling van wat we in het
andere huis net gezien hadden.
Als klap op de vuurpijl, buren onder hetzelfde
dak!
Luidruchtige kinderen liepen in de tuin te rennen,
iets waar Joep in zijn vrije tijd niet op zat te wachten.
Het uitzicht was weliswaar fantastisch omdat het
nog hoger gelegen was dan het andere huis.
Vervolgens liet: “Monsieur Dubois” ons nog twee huizen zien. Een nieuw nog niet
afgewerkt huis en een klein hoog huis.
Deze huizen wilden we zelfs niet van binnen zien.
We hadden onze droom al gevonden!
Op de terugweg naar Bourbon zat ik op de
achterbank te rekenen, terwijl Joep zijn best deed in het Frans te converseren.
Op dat moment waren de “cinquantes et
soixantes” niet het sterkste punt in onze kennis van het Frans.
Dus toen we hoorden hoeveel de kosten koper zouden
zijn, schokken we wel een beetje, hadden we het goed verstaan?
Voor de zekerheid liet ik het “Monsieur Dubois” maar opschrijven.
Een best bedrag! Uit het boekje van de
Frans-Nederlandse Kamer van Koophandel wisten we al wel, dat Franse notarissen
niet bepaald goedkope jongens waren.
Dankzij dit boekje kon ik hem naar de “barème rapide” vragen, een tabel waar
voor iedere koopprijs het totaalbedrag aan kosten zou staan.
“Voilà” hij had hem op zijn schoot
liggen en ik kreeg hem met de mededeling dat er hoogstens vijftienhonderd
francs naar boven of beneden verschil in kon zitten, nonchalant naar achteren
geschoven.
Eerst dacht ik nog wantrouwend, hij zegt maar wat,
maar nee het stond er zwart op wit!
****************************
RECEPT.
CRÊPES.
Aan de slag zou ik zeggen, er is géén woord Frans bij!!!
***************
Ach die vijfhonderd kon er ook nog wel bij......... Wat een prachtig huis ...
BeantwoordenVerwijderenIk heb gewoon kippenvel. Dus dit is het geworden of??????? Mijn DH en ik hebben ook 5 jaar geleden in België een vrijstaand huis met grond gekocht en ook wij verbaasden ons enorm over de vele ruimtes die in die huizen zitten. Dat kunnen wij ons in een Nederlands rijtjeshuis niet voorstellen. Bedankt weer voor je verhaal en ik wacht weer op het volgende. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderenZuuuucht,en nu......dat was het dus.... Wat een ruimte allemaal in dat huis! We hebben hier ook wel een stuk land,maar niet zoveel kamers in huis!
BeantwoordenVerwijderenTot de 1e!
groetjes,Truus uit Drenthe
Mooi joh, dat huis. Weer een pakkend verhaal!
BeantwoordenVerwijderenWeer een heerlijk vervolg, je komt steeds dichter in de buurt van ons 2e huisje vlakbij Montlucon Groetjes Marja
BeantwoordenVerwijderenJa, Montlucon was voor ons ook altijd een heerlijke stad om ons te vermaken,lees
VerwijderenBricodepot! NOZ ook bekend? net als Moulins!
Bedankt voor het lezen, Groetjes Sylvia.
Waar zoeken jullie? Wij wonen in de zomer in de Dordogne en hebben onze langste tijd hier wel gehad. Mocht dit huis niet doorgaan, neem dan contact met mij op en ik zal je dan een paar foto's sturen. Wij hebben 3,3 hectare dus daar kun je van alles mee. Hoor graag van je, Auckje van der Leij
BeantwoordenVerwijderenVoor de zekerheid: auckjevanderleij@hotmail.com
BeantwoordenVerwijderenIk heb jou een mail gestuurd.
VerwijderenGroetjes Sylvia.
De NOZ ken ik niet, ga de volgende keer eens naar op zoek. De bricodepot wordt bijna iedere vakantie met een bezoekje vereerd, hoewel ik moet zeggen dat wij ook heel veel meenemen omdat er weinig tijd is om de goede materialen aan te schaffen in die korte vakanties. Gr.
BeantwoordenVerwijderenSylvia, tot nu toe heb ik niets ontvangen. Heb je de mail naar mijn auckjevanderleij@hotmail.com adres gestuurd?
BeantwoordenVerwijderen