Toen
we in Autun aankwamen, heerste daar een gezellige drukte, het was marktdag.
De
mark lui boden hun waar te koop aan zonder nadrukkelijk de aandacht te vragen.
De
kleding, bloemen, kaas en bedden met matrassen in alle soorten en maten stonden
uitgestald, geen geschreeuw of reclameborden. Het vertrouwen in het koopgedrag
van de klant was kennelijk groot.
De
mensen liepen rustig rond, maakten een praatje ploften bepakt en bezakt neer op
een zonovergoten terras voor hun dagelijkse “petites
rouges”.
Wij
deden mee alsof het ons dagelijkse werk was, geen haast, geen stress, kijken,
vergelijken met Nederland, kochten niks en keuvelden alleen met elkaar.
In
een bar, rijkelijk voorzien van vale bruine formica tafels en oranje plastic
kuipstoelen, wilden we een “petit noir” (espresso)
bestellen.
Achter
de bar stonden de barman, groot en breed en een miezerig vrouwtje, gekleed in
een té heet gewassen roze truitje. Zij waren in een zo te zien heftige
discussie verwikkeld.
Was
het misschien zijn vrouw?
Een
paar mannen nonchalant, leunend tegen de bar met een “pression” (tapbiertje) in hun handen, in een mist van sigarettenrook,
deden ook een duit in het zakje.
Wij
gingen op veilige afstand aan een tafeltje zitten.
Blèrende
muziek deed zeer aan ons oren!
De
barman rukte de filter uit het espressoapparaat en wapperde vervaarlijk met
zijn theedoek.
Al
pratend wees hij plotsklaps met een bestraffende vinger in onze richting en
gooide zijn kin omhoog.
Dit
bleek voor ons het sein te zijn om boven de herrie uit, onze bestelling te
mogen doorgeven!
Hij
trok zijn wenkbrauwen nog hoger op en haalde zijn schouders op!
Hij
verstond het niet! Niet zo vreemd, want hij bemoeide zich ook nog steeds met de
conversatie van de mannen.
Uiteindelijk
beeldden wij, als mimespelers, een kopje met oor uit en wezen met onze duim en
wijsvinger de gewenste grootte aan.
In
no-time kwam hij achterom kijkend met de theedoek wapperend over zijn schouder
en doorratelend, onze koffie brengen.
Hij
zette de volle kopjes achteloos op het tafeltje!
Na
onze bijzondere koffiepauze liepen we straat in en uit op zoek naar “Immobiliers” (makelaarskantoren).
Toen
we voor een etalage stonden te kijken, begon Joep zoekend om zich heen te
kijken.
“Ik
krijg zo`n kramp in mijn buik, ik moet zo nodig!” hoorde ik hem benepen zeggen.
Samen
tuurden we langs de reclameborden aan de gevels.
Een
eindje verderop was weer een bar. Ik zei medelevend: “Ga jij maar, ik blijf wel
hier”.
Eerst
dacht ik: “Ben je notabene uit de kleine kinderen!” Maar mijn gedachten gingen
terug naar de avond er voor en ik dacht: “Tja, geen wonder!”
We
waren in een wegrestaurant bij Beaune,
we stonden in de rij en we bestelden een “faux
filet” (gegrild lapje rundvlees).
De
“chef de cuisine” van de grilplaat
gooide twee glibberige rode lapjes, die hij uit een laatje tevoorschijn
toverde, met veel poeha op de sissende platen.
In
drie seconden om en om veranderde hij ze, afgaande op de gelukzalige blik in
zijn ogen, toen hij ze op een groot wit bord kwakte, in een voor hem aantrekkelijke
delicatesse! Asgrauw zagen ze er uit!
Vervolgens
gooide de “chef de cuisine” van de fritesoven
er royale schep spiraalvormige bruine staafjes bij.
Toen
we vroegen of de “faux filet” weer
terug mocht op de grill, we wilden ze rosé, niet rauw, reageerde hij alsof we
hem een oneerbaar voorstel deden.
Hij
pakte verontwaardig mompelend de lapjes van de borden en gooide ze nijdig op de
plaat terug, om ze er vervolgens gelijk weer af te halen!
“Voilà, bon appetit!”
Volgende
…………..
Toen
ik alle aanbiedingen, die in de etalage van de makelaar hingen van voor tot
achter en van achter naar voren had doorgenomen, kwam Joep eindelijk terug.
Opgelucht
zei hij: “Ik heb nog maar vlug een flesje mineraalwater gedronken, want ik vond
het zo gek om gelijk naar de W.C. te rennen!”
Verderop
op de hoek van de straat, bij een plein waar de volgepakte auto`s af en aan
reden, stonden we weer voor een etalage te kijken. We kwamen tot de ontdekking
dat bij verschillende makelaars vaak dezelfde aanbiedingen hingen, maar soms
voor verschillende prijzen.
Het
verkoopsysteem in Frankrijk zit anders in elkaar dan bij de makelaars in Nederland.
Terwijl
ik mijn best deed om alles te vertalen, sloeg Joep z`n arm om heen en
fluisterde, extra benepen in mijn oor: “Ik moet zo nó-dig plassen!”
Dit
keer zochten we samen een bar op en uit voorzorg ging ik ook maar even plassen.
Genoeg
aanbiedingen dus, maar we vielen er niet voor.
Door
onze sanitaire noodstoppen konden we ons niet meer goed concentreren en hielden
het voor gezien…..
Tegen
etenstijd was het centrum ineens uitgestorven, alsof een goochelaar iedereen
had laten verdwijnen. In de restaurants waren de mensen terug te vinden.
Wij
schoven aan en deden ons tegoed aan een “Boeuf
Bourgingnon”.
In
onze reizende apotheek hadden we uiteindelijk een assortiment druppels en
pillen, waarop een apotheker jaloers zou zijn!
Van
homeopathische druppels tegen lichtelijk gerommel tot een paardenmiddel,
waarvan je tien dagen later nog alleen maar kiezelstenen kunt produceren.
Een
overblijfsel van mijn voorzorgsmaatregelen voor mijn reizen naar Turkije en
Egypte.
We
reden verder richting Fours.
In
“LAGRANGE” hadden we een advertentie
van een huis met foto gezien en dat leek ons wel wat. Een robuust vierkant huis
met maar liefst vijf schoorstenen op het dak en rondom ramen met luiken.
In
Fours werden we verwelkomd door de “gendarmes”;
controle.
Gelukkig
reden we niet te hard en de papieren waren in orde.
We
maakten van de gelegenheid gebruik en vroegen of zij wisten waar we het huis op
de foto konden vinden. Helaas, het zei hen niets en ze gaven het advies om het
bij de “Marie” (gemeentehuis) te
vragen.
Bij
de “Marie” was niemand te bekennen, geen
wonder het was uiteindelijk nog uitbuiktijd!
Ineens
kwam er een auto aanrijden met een reclametekst op de zijkant, het was de
“plombier”(loodgieter).
De
auto werd geparkeerd op de stoep waar wij stonden. Er stapte een grote
ongeschoren man uit met een wilde zwarte haardos.
Hij
had een uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij er zelf van was geschrokken, dat
hij op dit uur van de dag al weer met zijn gereedschapskoffer in zijn hand
stond.
Wij
duwden hem de advertentie onder zijn neus. Hij stond nadenkend verschillende
namen te mompelen, terwijl hij hardhandig door zijn haar stond te krabben.
Hij
wist het! We moesten terug, eerste straat links en net buiten het dorp aan de
linkerkant moest het zijn.
Door
onze aanspraak leek het alsof hij zijn pijngrens om weer aan de slag te moeten
had verlegd en belde fluitend aan bij een huis.
Met
een “Au revoir et Bon courage” van de
loodgieter gingen we op zoek.
Toen
we voor het huis stonden, viel het ons behoorlijk tegen.
Op
de foto zag het er veel strakker uit. Het was onbewoond en het grote
toegangshek zat met een touwtje dicht gebonden.
Weifelend,
doen we het of doen we het niet?, openden we het hek en slopen de oprit op.
Achter
het huis kwamen we op een grote “cour” (binnenplaats), bezaaid met rommel en
ommuurd met zielig tegen elkaar leunende gebouwtjes.
Het
luik van een raam hing scheef tegen de gevel en het raam stond een stukje open.
Verderop
stond een oude keukenstoel en ik zei tegen Joep: “Durf jij even binnen te
kijken? Met die stoel kun je er in klimmen”.
“Niemand
kan ons zien, ik doe het”, antwoordde Joep samenzweerderig.
Zo
gezegd, zo gedaan en ik ving door het open raam een paar kreten op, zoals mooie
balken en grote schouwen.
Ondertussen
liep ik toch niet zo op mijn gemak heen en weer te drentelen en hield de oprit
nauwlettend in de gaten. Je weet nooit, hoe snel de plaatselijke Tomtom werkt!
Inderdaad,
ik hoorde ineens op de weg een auto aankomen en stoppen.
Vliegensvlug
rende ik naar het open raam en siste tegen Joep:
“Vlug,
eruit, er komt iemand aan!”
Joep,
sprintte als een hordeloper over het aanrecht het raam uit, zonder de
keukenstoel te gebruiken.
We
deden gauw het raam dicht en parkeerden de keukenstoel een eind verderop en
gingen geïnteresseerd rond lopen kijken.
Er
kwam een Mevrouw aanlopen, we stelden ons voor en lieten de advertentie zien.
We boden in ons gebrekkige Frans onze verontschuldigingen aan voor het feit,
dat we daar zo maar ongevraagd “rondliepen”.
Eerst
keek ze ons wantrouwend aan, maar later toen het ijs gebroken was, vertelde ze
dat het huis van haar zuster was, die in Parijs woonde.
Het
telefoonnummer in de advertentie was haar nummer. We legden haar, om ons
geweten te sussen, uit dat het voor ons zo moeilijk was om in het Frans te
telefoneren. Met de belofte, dat we echt zouden bellen als we er verder op in
wilden gaan, namen we afscheid.
In
de auto slaakten we een zucht van verlichting en zeiden opgelucht tegen elkaar:
“Poeh, dat ging maar net goed!”
Op
de terugweg naar het dorp zwaaiden we extra vriendelijk naar de streng kijkende
“gendarmes!”.
**********************
RECEPT.
RECEPT.
MANGO-CHUTNEY.
Ingrediënten:
- 2 grote mango's
- 3 grote uien
- 100 gr rozijnen.
- 200 gr geleisuiker
- 2 dl azijn (balsamico/wit of rosso)
- 8 kruidnagelen
-1 koffielepel Raz el hanout kruiden( = mengsel van o.a. gember, kardemom, koriander, cumin,muskaat) of strooi bij gebrek aan Raz el Hanout, wat van de daarin aanwezige kruiden apart er bij.
-peper en zout
- snufje kaneel
- water of sinaasappelsap.
Maak de mango's en uien schoon en doe ze met alle andere ingrediënten (BEHALVE DE GELEISUIKER) in een pan en laat op z'n minst een half uur zachtjes pruttelen en garen.
Let op voor droogkoken, dan naar behoefte beetje water of sinaasappelsap toevoegen.
Op het laatst de geleisuiker toevoegen en de chutney binden volgens de gebruiksaanwijzing aangegeven op het pakje.
Vul de met soda schoongemaakte en goed nagespoelde potten.
Lekker bij de barbecue, koud vlees en op een bruine boterham met oude kaas.
****************************
Je weet het wel erg spannend te maken. Nu weet ik nog niet of de balken en de schouwen echt zo mooi waren. Nou, ik zal braaf en geduldig op het vervolg gaan wachten. Bedankt voor het recept. Groetjes Wilma
BeantwoordenVerwijderenEn en ... nu weet ik nog niet hoe het afloopt en moet ik weer 2 weken wachten-zuuuuucht.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt leuk schrijven Sylvia-nu kan ik vast lekker slapen-werd dus wat later dan vanavond om jouw stukje te lezen.
Dank je wel voor het recept-ga ik eens proberen.
groetjes,Truus uit Drenthe
Sorry dames, ik ben me er niet van bewust, dat ik het spannend heb gemaakt.....hahaha, want ik weet hoe t verder gaat!! Bedankt voor het lezen, tot de volgende keer, groetjes Sylvia
BeantwoordenVerwijderenCliffhanger hoor.........hebben jullie dit huis nou wel gekocht of niet? Ik wed van niet ;)
BeantwoordenVerwijderen