Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

woensdag 1 januari 2014

CHAMBRES D`HÔTES (1)




In Duitsland heet het "Zimmer Frei" en in Engeland "Bed and Breakfast", maar in Frankrijk heet het "Chambres d'hôtes".
Heel toevallig kwamen we onderweg, op één van onze reizen op het idee om eens een kamer met ontbijt te huren, in plaats van in hotels te slapen.

Dit keer gingen we richting Normandië, om te kijken hoe het landschap er was en de sfeer te proeven van een gedeelte van Frankrijk waar we nog nooit samen waren geweest.
 Als eerste stop in Normandië hadden we het plaatsje Rue voor ogen. Joep was daar ooit eens, in de funktie van chauffeur voor een personenbusje, met een groepje kinderen geweest. Het leek ons leuk deze tocht nostalgisch te beginnen.

 In Rue zijn we een poosje op een bank op het stationnetje gaan zitten.


Joep haalde herinneringen op, aan een eendenjacht en andere dingen, die hij  in Rue had meegemaakt.
In Le Treport, een plaatsje aan de kust namen we ook een kijkje.
Het leek wel alsof we op de White Cliffs van Dover stonden. We genoten in deze plaatsjes aan de kust van de heerlijke zoute zeelucht, het rinkelen van het tuig van de boten, het wapperen van de vlaggen en de krijsende meeuwen.
 In Dieppe leek de afgemeerde ferry-boot op een flatgebouw midden in de stad.
 We vervolgden onze route via plaatsjes met namen die iets prettiger in het gehoord liggen dan Katwijk of Cadzand.



 Klinkende namen zoals Veules les Roses; St.Valery en Caux en Veulettes sur Mer.

 Ons volgende doel was om een kijkje te nemen in Honfleur, met zijn " Vieille Bassin", een  binnenhaven met sluizen, waar je alleen bij vloed met je boot in en uit kunt varen.


 Langs de kade een aaneenschakeling van oude huizen, soms met  wel zes verdiepingen en hoogstens vier meter breed. Met de jachten in het "Bassin" en aan de andere kant de vissers-boten, die met hun vis binnenkwamen, was het een bedrijvige bedoening.
Om dit alles eens rustig te kunnen bekijken, gingen we op een terras zitten.
 De ober vroeg: "Wilt U iets drinken?", want de tijd om te eten was al lang voorbij.
We namen twee kopjes koffie. 
De restaurateur had kennelijk ook door, dat dit alles een aardig schouwspel was, dus rekende hij prijzen waarbij ons inziens een soort entree inbegrepen was om dit alles op je gemak te kunnen bekijken. Vermakelijkheidsbelasting, toeristenbelasting en waarschijnlijk het rioolrecht werden dubbel en dwars doorberekend.
Aanvankelijk was het onze bedoeling om na Honfleur richting Le Mont St.Michel te gaan, maar na één zo'n toeristische attractie met alle drukte, hadden we het wel gehad en doken we het binnenland in.

Toen het tijd werd om eens naar onderdak te gaan uitkijken, zagen we onderweg ineens een bordje met "Chambres d'hôtes" staan met een pijl erop naar links.
In het voorbij gaan zag ik een prachtig groot huis staan, waarvan de gevel helemaal begroeid was met klimop.
Eigenlijk leek het ons wel eens leuk om in zo'n huis te kunnen logeren, dus een eindje verderop keerden we om.
Bij het toegangshek stopten we en zagen het huis, groen van de klimop, waar de contouren van de wit geschilderde ramen en deuren heel precies waren uitgeknipt. 
Een leien dak met daarin een rij van die typisch gevormde dakkapelletjes en twee grote rode schoorstenen completeerden het geheel.
Links en rechts van het huis stonden wat bijgebouwen in dezelfde onberispelijke staat  met bloeiende rozen tegen de muur en daartussen een strak groen gazon en de toegangsweg.
Wij trokken de stoute schoenen aan en reden de binnenplaats op.
Uit de voordeur, met aan weerszijden twee Grieks aandoende grote witte pilaren met puntdak, kwam een chique slanke  dame, van ongeveer vijfenzestig jaar, naar buiten.
Toen wij vroegen of er een kamer vrij was zei ze: "Ja hoor, maar ik heb nog niet alle kamers klaar. Wilt U een kamer zien ?"
 Wij gingen met haar mee naar binnen.

In de hal met oude plavuizen op de grond en een donker bruine houten lambrisering bevond zich rechts de trap.
 Toen we boven kwamen lag er een lange gang voor ons, met aan de linkerkant de deuren naar de kamers en aan de rechterkant een rij grote ramen met uitzicht op een tuin.
Een tuin waar duidelijk iemand met groene vingers de scepter zwaaide.
Een groot gazon, omgeven door coniferen met daarvoor een border met in allerlei tinten bloeiende heesters en bloemen.

 De laatste deur aan de linkerkant werd voor ons geopend en we zagen een kamer waarvan de muren behangen waren met dezelfde stof , dus geen papier, als de sprei van het bed en de lampenkapjes. De stof was beige met kleine vrolijk aandoende bloemetjes in roze/rood met groene takjes. 


Het meubilair bestond uit een klein antiekkastje, een grote klerenkast en twee stoelen  met tafel, alles in prima staat.
Aan de linkerkant in de kamer achter een deur bevond zich de badkamer met een smaakvol beige/bruin interieur.
Uiteraard hoefden we niet lang na te denken en namen de kamer, de prijs was maar liefst honderd francs lager dan de nacht ervoor in een hotel. 

Nadat we onze bagage in de kamer hadden gebracht vroegen we: "Mogen we nog even in de tuin rondkijken ?"  "Oui, bien sûr" zei madame.
We hadden zo op het eerste gezicht en vanuit ons raam, al een aardige indruk gekregen, maar we hadden echt nog niet alles gezien. 

Schuin achter de bijgebouwen liepen twee stroompjes met daarin een eilandje, verbonden door twee sierlijke houten bruggetjes. Op het eilandje liepen een paar schapen en ze keken nieuwsgierig naar de bezoekers.
 Dit alles omgeven door mooie grote oude eiken en aangrenzend weilanden. De hond had een privé eilandje met een riant hok.
 Zo'n geheel valt niet onder de categorie "vrijstaand woonhuis met tuin",  maar is een "Manoir" (landgoed).
 Al met al hadden we nog nooit zo'n riant onderkomen gehad.

's Avonds toen we wilden gaan eten, vertelde madame: "In het dorp is een erg goed restaurant aan de rechterkant, naast een bloemenwinkeltje". Toen we daar aankwamen bleek dit echter gesloten te zijn.

In de directe omgeving lagen geen andere dorpjes, dus besloten weer een stukje richting kust te rijden, in de hoop, dat we een restaurant zouden zien.
Een paar kilometer verderop, zagen we ineens een aantal auto's langs de kant van de weg geparkeerd staan voor een huis.
Een fraaie oude houten wagen  vol met bloemen stond in de tuin. We keken nog eens goed en zagen schuin achter het huis mensen, die aan tafels en op picknickbanken zaten te eten. We vroegen ons af of het een restaurant zou zijn, hoewel het nergens stond aangegeven. Het leek meer op een familie-etentje.

We besloten een kijkje te nemen en toen we aan kwamen lopen, kwam er een jongeman in korte broek met T-shirtje op ons af en we vroegen: "Kunnen we hier eten ?".
 Dat kon gelukkig en hoewel het er erg druk was, kwam er net een tafeltje voor twee personen vrij en dat kregen wij toegewezen.


We zaten op een groot houten vlonder boven een stroompje, waarop tafels en stoelen met parasols met zicht op de keuken.
De keuken was in de open lucht, gebouwd op het vlonder, onder een afdak.
Er stonden twee grote ketels, vol met mosselen te koken en daarnaast een grote grill, waarschijnlijk op gas, waar sissend de lamskoteletten lagen te bruinen. De damp van het koken en het grillen werd sierlijk de lucht in geblazen, een afzuigkap was niet nodig.

Aangezien wij niet zo gek op mosselen zijn, kozen wij voor de lamskoteletten, met een crudité vooraf.
Toen wij alvast een glaasje wijn namen terwijl er aan ons eten werd gewerkt, viel het ons op dat er nog zo veel andere mensen ook op hun eten zaten te wachten.
 Na een minuut op vijf, kwamen er ineens een stel jongens op brommertjes aanrijden, allemaal in korte broek met T-shirts aan.
De één ging ineens met de hand wortels staan raspen, de ander uien snijden en radijsjes schoonmaken, weer een ander ging in de pannen met mosselen staan roeren en de volgende ging nieuwe bestellingen opnemen.
 De laatste liep in ijl tempo heen en weer tussen de keuken en de kelder, onder het huis, om de voorraad weer op peil te brengen. Het was ineens een bedrijvigheid van jewelste.
Toen we uiteindelijk onze crudité kregen, na toch wel lang wachten, waren we het er over eens dat we nog nooit zo'n mooie kleurige crudité hadden gezien.
 Het kijken ernaar was alleen al de moeite waard en de smaak was precies zo als het er uitzag, de moeite waard.

Onze lamskoteletten waren eveneens perfect gegrild, niet te rood en ook niet te droog.
Na de gebruikelijk afsluiting met kaas, een stukje taart en koffie vroegen we om de rekening. Deze viel, net als het eten, helemaal niet tegen.
Bij het afrekenen zei een van de jongens met een verhit hoofd, terwijl hij zijn T-shirt nog eens recht trok: "Onze excuses voor het lange wachten,  we zijn pas tien dagen open en we hebben echt niet op zo'n grote drukte gerekend !" 
Dit was dus de verklaring voor het feit, dat er ineens al die jongens als redders in nood tevoorschijn kwamen en zonder poespas aan het werk gingen.
Al met al hadden we die avond genoten en we vonden het erg aandoenlijk om iedereen zo zijn best te zien doen. Nu hebben we het nog vaak over het eten bij de "jongens".

Na een voortreffelijke nachtrust op ons "manoir" begaven we ons 's morgens naar de ontbijtkamer. Toen we echter boven op de gang liepen, kwam madame ook uit een van de deuren. Met een slaperig gezicht wensten we elkaar "Bonjour" en terwijl madame een paar meter voor ons uitliep, zagen we plotseling een wirwar van wilde gebaren die madame in onze richting maakte.
 Ze hield haar wijsvinger voor haar mond en zei: "Sst, Attendez".(wacht)
We schrokken ons rot en dachten dat er heel wat aan de hand was, maar het viel mee, want het bleek dat wij zachtjes moesten doen, omdat er een eekhoorn in de tuin zat en die moesten we vooral zien.
We zagen er in haar ogen misschien nogal stads uit, dus een eekhoorn op de vroege ochtend was kennelijk het einde.
Ze wist natuurlijk niet, dat wij ze thuis in onze bostuin praktisch elke dag zagen, levend en soms dood. Dood, als onze kat trots kwam laten zien dat hij die dag toch nog wat had gevangen.
Hij presteerde het zelfs om zich met een dode eekhoorn in zijn bek door het kattenluik naar binnen te wurmen.
 Dus een eekhoorn in haar tuin bekeken we met gemengde gevoelens, in herinnering aan diverse begrafenisplechtigheden, thuis in onze tuin.
Voor haar plezier deden wij net alsof die eekhoorn in haar tuin de eerste in het wild was, die we ooit hadden gezien!

Aan de ontbijttafel kregen we gezelschap van nog twee echtparen. Het ene stel was van onze leeftijd en het andere echtpaar was, bleek later ver over de tachtig.
 Het "jonge" stel kwam uit de buurt van Straatsburg en sprak Duits en het oudere stel sprak Frans.
Terwijl madame het ontbijt opdiende werden er over en weer vragen gesteld: "Waar komt U vandaan"," Waar gaat U heen?" en "Heeft U kinderen? ".
Wij deden ons best om dit alles in het Duits en Frans bij te benen, terwijl we ondertussen nog in het Nederlands aan elkaar vroegen, wat het een of ander woord in het Duits of Frans was. Opa gooide nog even een discussie over drank in de groep.
Hij zei: "Ik ben vijfentachtig geworden, omdat ik elke dag twee glazen rode wijn drink en goed eet". Terwijl hij nog een croissant op zijn bord legde zei hij waarschuwend: "En geen andere sterke drank, want dat is slecht voor je lever!"
Nadat we over de schrik van de eekhoorn en de Babylonische spraakverwarring heen waren, zaten we even later al lichtelijk vermoeid, in de auto en de dag moest nog beginnen!



                                         *******************************

RECEPT.

Op deze eerste dag van het nieuwe jaar voor degene met goede voornemens!?
Een goed begin is het halve werk!
Salade als maaltijd,  kijk eens in de koelkast en gebruik wat er nog in huis is.

Bijvoorbeeld:

- sla melange
- feta
- geraspte wortel
- tomaten
- stukjes rode paprika
- gekookt ei
- plakjes gekookte ham of rosbief, stukjes kalkoen, fricandeau, rollade of iets dergelijks.
- dressing naar keuze


Met meerdere personen? Zet alle in huis zijnde restjes aan vlees,vis, sla of salade op tafel en laat iedereen aan tafel zijn eigen salade maken.

Lekker met een stukje volkoren brood en wie weet zit er nog een bodempje wijn in de fles!

                                                       *********************

1 opmerking:

  1. Gelukkig nieuw jaar!

    Wat weer een heerlijk verhaal-je vertelt het zo beeldend,alsof ik er bij was!
    Al ken ik Honfleur wel,maar dan van 55 jaar geleden(oei,waar is de tijd gebleven!)
    Nu weer 2 weken wachten.....oh,maar dan zijn we op zondag bij je in de buurt! Verjaardagsfeestje van middelste .
    gezellige dag
    groetjes,Truus uit Drenthe

    BeantwoordenVerwijderen